dinsdag 31 juli 2007

Aangekomen

Na een onrustige nacht (de Australische meisjes hebben veel last van jetlag en liepen vanaf 4h rond) schoof ik net de gordijnen open en zie een grijze lucht :( Hopelijk klaart het op.

Eindelijk, eindeljk hier. Mijn vlucht van NY naar LA heeft meer dan 2 uur vertraging gehad en ik landde pas na 19h op LAX ipv om 17h30 wat de bedoeling was. Geen zin om shuttles uit te zoeken (het werd al donker!!) nam ik een taxi en na een half uurtje was ik aan het hotel. Kamer 306 ligt op de 3de verdieping, ik klopte aan en een blonder wervelwind in een rode cocktailjurk deed gillend de deur open; “Hi, I am Bonnie, it´s soo good to have you here!”

Ok Rachelle vloog op me af, eveneens in een rode cocktailjurk met superhoge haken. Dat belooft!!!
Melinda, de 3de blondine vloog om mijn nek, het klikte meteen. Snel mijn spullen opgehangen, iets anders aangedaan, en op pad. Ze hadden op me gewacht om te gaan eten en we gingen naar de Pig ’n Whistle op Hollywood Blvd.
Ze hadden Marilyn Merlot. We bestelden een fles, klonken op een fantastische week en kletsten honderduit.

Bonnie en Rachelle gingen nog een cocktail drinken in Chateau Marmont, maar wij gooiden de handdoek in de ring. Gelukig maar, of we waren deze grappige little Devil niet tegengekomen.


Onderweg

Maandag 30 juli 7h48
Ik heb er precies al een halve dag opzitten en dat gaat er niet op beteren.
Vanmorgen om 5 over 5 wakker geworden. De poesjes waren beneden aant spelen en keken vreemd op. Nu al?

Om 10 voor 6 bracht Kristoffel me naar de Crest, eerst nog snel een koffietje, en om precies 10 over 6 stopte de bus aan de halte.
Belachelijk zeg, hier 3 uur op voorhand moeten zijn. Het is nog geen 8 uur en ik zit al klaar aan Gate B4. Pfffft.

13h45 (of 19h45 in Belgie)
Net aangekomen op JFK. Ik herken het niet meer. Nieuwe terminal, indrukwekkend. Mijn vlucht naar LA is een beetje vertraagd, jammer. Hij vertrekt pas om 16h ipv. Om 14h30. Dat maakt dat ik ook flink later op mijn eindbestemming aankom. Gelukkig maar dat ik een dagje eerder ben vertrokken want de echte feestelijkheden beginnen morgen pas ;-)

De stress is een beetje weg bij de werknemers, ik voelde me niet langer een misdadiger toen ik het land binnenkwam wat in het verleden wel eens het geval was. Wel moet iedereen zijn schoenen uit doen. De sjieke dame achter me (Faye Dunaway look-alike net iets minder over haar vershouddatum) was er niet blij mee.
Ook moet je vingerafdrukken geven (linker- en rechterwijsvinger). Bij mij lukte het niet en ik moest mijn vinger eerst in een potje roze gel steken. “Oh boy, I don´t have fingerprints” grapte ik en er kon zelfs een glimlach af.

Ik heb zowaar wat geslapen onderweg. Niet veel , een uurtje of 3 met tussenpozen maar das beter dan niets. Vliegtuig zat flink vol, ik zat aan een emergency exit met lekker veel beenruimte. Papa, onthouden voor oktober, stoeltje aan de nooduitgang vragen :)
Volgende keer vraag ik er wel 1 int midden. Ik zat n aan het raam en kon maar met moeite het TV-scherm zien. Gelukkig was het de Bourne Identity, die heb ik al minstens 2 keer gezien (en vandaag eindelijk begrepen)
Op de terugvlucht is het de Bourne Supremacy, dan ben ik helemaal klaar om naar deel 3 te gaan in Belgie met Kristoffel ;)

maandag 30 juli 2007

Hurray for Hollywood

Morgen hang ik hoog in de lucht op weg naar Los Angeles. Mijn vlucht vertrekt om 10h10, via New York, en om 17h35 land ik op LAX. Bonnie en Rachelle zijn gisteren vertrokken, Melinda vertrekt ook morgen, Becka (UK) is nu aant vliegen, Mary vertrekt dinsdag en Michael en Dave ook.
Het zal wat geven. Melinda heeft voor ons 4 (Bonnie, Rachelle, mij en haarzelf) een ruime kamer geboekt in het Orchids Hotel, het ‘vaste’ hotel van de fanclub voor de Marilyn Memorials waar we bijna allemaal (tussen de 50 en de 70) logeren.

Ik heb een grote koffer gepakt met allemaal zomerspullen, misschien kan ik ze toch eens aan dit jaar, en ben er helemaal klaar voor. Laptopje gaat mee (gratis internet in het hotel), MP3 spelertje gaat mee en fototoestel (natuurlijk).
Ik probeer zo vaak mogelijk verslag uit te brengen van de avonturen. God weet wie we allemaal tegenkomen; Pamela, Paris, Penelope, Posh, … en dan denk ik alleen nog maar aan de ‘P’

Mijn roomies en ik laten ons echter niet uit de spotlights duwen. Bonnie heeft maar liefst 5 nieuwe jurken gekocht (we zijn er precies 7 dagen), Melinda heeft er vandaag nog 1 gekocht, Ik heb genoeg kleren bij om zodat we ons allevier minstens 3 keer per dag kunnen om kleden en we hebben plannen die we in nog geen maand Hollywood allemaal zouden kunnen realiseren.

Ik ben benieuwd. Hasta la vista baby!


donderdag 26 juli 2007

Mourir sur scene

Ik liep wat in de stad te shoppen voor kleinigheidjes, kerstcadeautjes, geschenkjes voor mijn Amerikaanse vriendinnen die ik volgende week weer zal zien na een pauze van 5 jaar, en ik stapte die goedkope CD winkel binnen op de Meir in Antwerpen, waar ik nog 6 jaar boven heb gewerkt.

Plots viel mijn oog op "15 ans deja, Dalida, l'original"
Al jaaaaren ben ik op zoek naar een CD van Dalida waarop al haar topnummers staat, 'Pour ne pas vivre seule', 'Paroles, paroles', 'Comme disait Mistinguett' en natuurlijk 'Gigi l'Amoroso'

Ik wilde hem afrekenen aan de kassa (7,40 euro, een koopje) maar de verkoper van dienst geraakte er niet op niet uitgekenen.
"oh, ebbe wij dat ier? Dalida? Me al die goei liekes? Zie wat ier allemaal oep stoa" zei hij tegen zijn collega die duidelijk nog nooit van Dalida had gehoord en wellicht nog niet eens geboren was toen de voormalige Miss Egypte stierf.
"Alee, kende gij da ni, Gigi l'Amoroso?" Lege blik in de ogen.
Ik knikte haar bemoedigend toe "Schele van de Linde, van de Strangers, dat ken je misschien wel." Goed gegokt.
De verkoper praatte honderduit verder. "Goei nummers zijn da. Wat een madam. Kben naar haar graf geweest, In Montmarte"
"Ik ook" zei ik, "Ik vond het bij toeval. Met dat prachtig levensgrote bronzen beeld van haar"
Als hij volgende keer naar Parijs gaat, ging hij haar huis opzoeken. Hij had het adres van een vriend gekregen.
Vanwaar zijn fascinatie voor Dalida?
"Ja, ik em nog eens aan nen travestietshow meegedaan, daar is Dalida top he, in da milieu. Ik zong dit nummer", en hij wees op track 5 van mijn CD.
"Mourir sur scene"

Hij heeft thuis nog wat speciale opnames. Hij ging ze me doormailen. Lieve jongen.

woensdag 25 juli 2007

Niet van de poes

Vanmorgen weer een belangrijk verschil ontdekt tussen kinderen en katten.
Ik zat achter mijn bureau en Tapa en Sushi waren wat aan het spelen. Nieuwsgierige Sushi besnuffelde een papieren zakje van de Zara (nvdr.: het zijn solden int stad) en op de een of andere manier slaagde hij erin zijn kopje door 1 van de handvatjes te stoppen.
Hij kreeg zijn kopje er niet meer uit en probeerde dan maar zijn dik lijf door het handvatje te wurmen. Dat lukte natuurlijk nog minder en ineens brak de hel los.

Sushi begon als een gek door het huis te rennen, de papieren zak achter zich aan slepend, zoals een motorboot een waterskiër, en ik begrijp nu ineens veel beter waarom niemand “de kat de bel aan durft te binden”

Hij raasde van kamer naar kamer, trap op, trap af terwijl zijn broertje hem met paniek in de ogen volgde waar hij ook ging.
Met geen mogelijkheid kreeg ik hem te pakken en het beestje geraakte meer en meer in paniek (getuige een spoor katenp..s in de gang toen het zakje heel even achter mijn fiets bleef hangen).

In de keuken had ik hem bijna. Hij wou langs me heen rennen maar toen greep ik (de resten van) het papieren zakje. Als in een cartoon ging Sushi van rotgang ineens naar stilstand.
Hij keek me woedend aan “chhhhhhhhhhhhhhhhhhhh!!!” blies hij.
Ik tilde hem op en griste snel een keukenschaar uit de lade. In een seconde had ik hem verlost van zijn kwelgeest en meteen maakte hij zich uit de voeten. Hij lag nog een paar minuten na te hijgen op zijn krabpaal maar algauw was hij waar helemaal de oude en liep hij weer achter vliegjes te jagen.

Ik was enorm trots op hem. Een kind was meteen komen huilen en zeuren en bleiren, maar Sushi, die wilde het helemaal alleen oplossen. Knap toch van zo´n kat?

zaterdag 21 juli 2007

Bewogen week

Wat een week. Kristoffel en ik gingen een lang weekend naar Frankrijk, Alexanders chateau bezoeken. Het was super. Met de TGV er naartoe, dat had iets efficiënter gekunnen +/- 8 uur per rit, maar het was wel relax. Het weer was geweldig, eindelijk zomer, en aan het Station van Chatellerault kwam Alexander ons ophalen.
Chateau Valcreuse is echt prachtig. Wat een domein, wat een tuin, met een romantisch prieel naast het grote zwembad en zicht op de rivier, de Creuse.

We hadden een luxe kamer, met een walk in closet :) en een ruime badkamer. De housesitters hadden een lichte maaltijd klaargmaakt, en we genoten nog even van de zonnestraaltjes.

Een buurman had Alexander uitgenodigd voor een drink tgv. Le quatorze Juillet, de nationale feestdag en tegen een uur of 8 wandelden we erheen.
We hadden een adembenemend zicht op de brug waar duizenden mensen toestroomden om tegen 11 uur naar het vuurwerk te kijken. Ik zeg het niet graag, maar vergeleken met dit vuurwerk was het vuurwerk in Antwerpen een paar dagen eerder maar een kleintje. De champagne bleef stromen, het was een superavond.

We hadden echt wel een super weekend gekozen. De volgende dag gingen we naar de hippodroom waar de maandelijkse paardenraces werden gehouden. Alexander was 1 van de sponsors met chateau Valcreuse en had een stand.
Kristoffel en ik gingen natuurlijk meteen inzetten op de paarden. 2 euro per spelletje, dat was goed te doen. Mijn keuzes waren eerder emotioneel getint, een paard met een aparte naam, Queen Flore, Qualimero, of van ouders met een mooie naam, Vieux Sam, Fantasia, bereden door een vrouwelijke jockey, … terwijl Kristoffel natuurlijk meteen ging analyseren.

Als ik won, won ik goed, 8,60 op een inzet van 2, Kristoffel kreeg 2,40 op een inzet van 2, maar op termijn ging het met hem steeds beter. Vooral toen we eindelijk het systeem doorhadden en Kristoffel met een combinatie van 2x3 paarden 3 mogelijkheden als Couple Gagnant speelde en zomaar even 60 euro binnenhaalde. De race werd afgesloten met een coupe champagne (of 2, 3) aangeboden door Chateau Valcreuse in de VIP lounge. Ik begon meer en meer te snappen waarom Alexander naar hier is verhuisd.

De volgende ochtend namen Kristoffel en ik de TGV weer naar België, deze keer voor een rit van 9 uur omdat we net de aansluiting in Kortrijk misten, en kwamen in de gietende regen thuis.

Dinsdagochtend dan de grote shock. Ik stond op en miste mijn tas. Toen zag ik dat het raam aan de straatkant geforceerd was en open stond. Alles weg. Handtas met nieuwe gsm, nieuw fototoestel, mp3 speler, portefeuille met alles erin, … onze laptops, Kristoffels portefeuille, niet fijn :(
Je bent al gauw een paar dagen bezig met politie, aangifte, vervanging van het hoogst noodzakelijke, en elke dag denk je nog wel aan iets. Oh ja, ons abonnement van de Lijn ed.

Bon, de tijd is niet terug te draaien, het had veeeeel erger kunnen zijn (wat als ik ze gehoord had en was opgestaan? Of als ze onze poesjes iets hadden aangedaan? Als ze dingen hadden vernield, gevandaliseerd, …
Nee, al bij al valt het nog wel mee.

donderdag 12 juli 2007

Behoud de Begeerte

Dat vind ik nu nog eens een goed motto. Behoud de Begeerte.
Dus gisteren gingen Kristoffel en ik naar een happening van deze vzw met de originele naam in het crematorium van Wilrijk. Vreemde plek om de begeerte te behouden. Daarom vertelde ik Kristoffel pas waar we heen gingen op het moment we van bus 22 stapten, ergens in the middle of nowhere in Wilrijk.
"WAT!?" Riep hij uit "GAAN WIJ NAAR EEN CREMATORIUM!!??!"

In de aula van het crematorium organiseerde Behoud de Begeerte een hommage aan Herman De Coninck, 1 van mijn idolen. Verslonden heb ik zijn gedichten, sommige ken ik nog van buiten, en hoe schrok ik niet van het bericht dat hij in Portugal op straat was bezweken, in de armen van Anna Enquist. Vaak heb ik me zelfs in haar verplaatst, het moment beleefd, en me afgevraagd wat er toen door haar heenging. En door hem.

10 jaar is dat al geleden, wat vliegt de tijd. In geen jaren heb ik nog maar zelfs een gedicht van Herman gelezen, alhoewel er nog steeds een tekstje van hem in mijn portefeuille zit, ergens.

Verder ben ik niet zo'n poeet. Misschien soms te nuchter. Maar voor de poezie van Herman heb ik altijd een zwak gehad. Omdat hij het zo be-grijpbaar maakt. Net als Joke Van Leeuwen, de enige dichter waarvan een gedicht bij ons in huis hangt, in de dressing, maar toch.

We stapten de aula binnen, een beetje te laat, en ineens zat ik toch wel niet naast Anna Enquist zeker.
Zij stond op, wandelde naar het podium en opende met een gedicht over dood, een onderwerp dat in haar gedichten vaak aan bod komt. Ik googlede haar even en las dat haar dochter een paar jaar geleden is aangereden door een vrachtwagen op de Dam in Amsterdam. Ze zorgde ervoor dat een dode hoekspiegel verplicht werd op vrachtwagens. Voor haar dochter te laat.

Wat een melancholisch stukje is dit aan het worden zeg, en we hebben anders zitten schaterlachen gisteren in het crematorium. Een niet alledaags gezicht denk ik, een podium met daarop een grote foto van een dierbare overledene, een 4 tal mensen (waaronder de burgemeester van Antwerpen) die voor de microfoon herinneringen ophaalden aan de dierbare overledene en gedichten voorlazen, en een publiek dat zat te schuddebuiken van het lachen.

De reden daartoe was een bloemlezing uit de brieven van Herman De Coninck. Hij maakte zich sterk dat hij 500 brieven per jaar schreef. Daarvan zijn er een paar jaar geleden 444 van uitgegeven, en na gisteren wil ik dat boek hebben. Hij is geweldig! Wat een humor, wat een pen, wat een ego. Zoals in zijn brief aan Will F. op 25 oktober 1984.
Geachte heer,
Hierbij stuur ik u uw manuscript terug. Aangezien ik al na een aantal bladzijden hoofdpijn had, heb ik niet verder gelezen.

Of:
Natuurlijk schrijven echt gelukkige mensen niet, maar die zijn dan ook weer dom, dat lijkt me een absolute voorwaarde.

Een klachtenbrief naar de post, eentje naar Dehaene, een smeekbrief naar Waterman om het NWT te sponsoren, die hij eindigt met:
Ik richt me tot u omdat ik inderdaad met een Waterman schrijf - maar ik ben natuurlijk niet te beroerd om de concurrentie te benaderen. Hoewel, ik ken niet meteen een rijmwoord op Parker. Daar hebt u even geluk.

Een van de 4 op het podium las prachtig voor. Op de receptie (koffietafel?) achteraf zag ik haar en vroeg haar wie ze was. Joke Van Leeuwen, asjemenou. Ik zei haar dat haar vargeltje in onze dressing hing en ze wist meteen wat ik bedoelde. Ze vond het geweldig :)

Een medewerkster van het stadhuis beloofde me bij het naar buiten gaan een kopie te maken van het scenario van de middag, met alle teksten. Vanmorgen om 9h belde ze al dat ik het mocht gaan halen op het stadhuis. Die envelop zorgt nog voor veel napret. Daar ben ik zeker van.