dinsdag 28 augustus 2007

Psychic



Vorige week met Kristoffel naar de film geweest. Evan Almighty, grappige film over een man met politieke ambities die op een dag de hulp inroept van God (Morgan Freeman) en in ruil daarvoor een nieuwe ark moet bouwen.
Tot zover zijn carriere bij het US Congres.

Hilarische film. Zijn haar groeit als kool, overal wordt hij achtervolgd door dierenkoppeltjes (schapen, vogels, stinkdieren, tot nijlpaarden toe)

Ik was al zoooo lang niet meer naar de film geweest dat ik mijn ogen uitkeek bij Metropolis.
Nieuw tapijt, nieuwe stoelen, ... het was zelfs mooi.
We namen een grote portie nachos met kaas en zochten de beste plek in de zaal, ongeveer 2/3 hoog, precies in het midden van de rij.

De mensen die na ons binnenkwamen keken allen met priemende ogen naar de rugleuning van de nieuwe stoelen. "Iedereen is wel onder de indruk van de nieuwe zalen" dacht ik nog, tot ik zag dat de stoelen genummerd waren, en dus ook de plaatsen.

Kristoffel pakte snel de ticketjes en liep naar het begin van de rij om te kijken waar we zaten en waar we moesten zijn.
We zaten in rij 21, stoelen 11 en 12. En waar moesten we zitten?
Rij 21, stoelen 11 en 12. We hadden toevallig de juiste plaatsjes in de ark gekozen :)


Gisteren trakteerde Kristoffel me op een pizza op de Dageraadplaats. Er is daar een nieuwe Italiaans restaurantje en hun pizza's zijn geweldig!
Na het etentje reden we terug naar huis. Kristoffel reed flink door en ik vroeg hem wat langzamer te rijden want "Direct steekt er een poesje over". Mijn woorden waren nog niet koud of er stak een poesje over.

Misschien toch een carrière ambiëren als de nieuwe Madame Soleil?

zondag 26 augustus 2007

Vinnig met vis

Na een stadswandeling vanmorgen kwam ik terug naar huis, niets meer op de agenda, dagje relaxen.
Tapa zat naast de vijver en keek naar de visjes. Soms steekt hij zijn neus in het water, soms zelfs een pootje en de visjes zwemmen er steeds enthousiast op af. Uuuuren kan hij zo spelen met die visjes.

Ik nam foto´s met mijn nieuwe Canon en het was zo leuk dat ik ook een paar filmpjes maakte.
Maar ja, een kat blijft een kat, hij ´speelt´ nu al 2 zomers met die visjes zonder accidentjes en ineens had hij toch wel een visje tussen zijn kaken zeker.
Als een speer liep hij met visje en al de struiken in en kwam er pas een hele tijd later weer uit, terwijl zijn broertje geïntrigeerd stond toe te kijken.

Ik vrees alleen dat het naar meer smaakt dus we hebben pro actief het gaas maar even over de vijver gelegd.
(en het filmpje gedeleet)

vrijdag 24 augustus 2007

Life as a VIP

Een laptopje meenemen op vakantie is super, maar je mist toch zaken die je in een schriftje wel meteen opschrijft.
Zo schoot me net nog een grappig verhaal binnen.

Melinda en ik gingen in LA naar Graumann´s om even de details voor de filmvertoning van zondag te overlopen met de manager.
We hadden de VIP lounge gereserveerd, na de film, en wilden graag gereserveerde zitplaatsen in de cinemazaal.
De manager, Tom, was supervriendelijk en wilde echt meedenken. Hij had een idee.

Een tijdje terug was er een preview geweest van een film en de VIP die avond was Ennio Morricone.
Tom vertelde dat hij een paar rijen had afgezet voor Ennio en zijn gevolg.
"Would you like me to reserve the seats the way I did for him? It looked really nice."
Tuurlijk, zei ik "What´s good enough for Ennio Morricone, is good enough for me"

donderdag 16 augustus 2007

Velen zijn geroepen maar weinig uitverkoren?

Vandaag 15 augustus. Onze Lieve Vrouw Hemelvaart.
Ben ik er toch wel niet achter gekomen dat de Amerikanen er verschillende hemelvaarten op na houden zeker.
Bij ons is OLH Hemelvaart en OLV Hemelvaart taalkundig niet echt veel van elkaar verschillend. In het Engels zit er een wereld van verschil tussen.
Zo is het onze lieve heer ascension waarbij Jesus 40 dagen na zijn wederopstanding ten hemel is gevaren.
In het geval van zijn moeder spreken ze van assumption; zij is niet op eigen kracht ten hemel gevaren maar op speciaal verzoek van god himself.
Er is dus wel degelijk een verschil tussen beiden.

15 augustus is in Antwerpen ook moederdag (de hele stad is bijna een eerbetoon aan OLV, de kathedraal, de Carolus Borromeus - voor de zalig verklaring van Carolus tenminste - en op elke straathoek wordt je wel gegroet door een Madonnabeeldje. Ik heb er zelfs een speciale stadswandeling voor)

Waar is de pointe van dit verhaal? 15 augustus is ook nog eens de sterfdatum van Peter Paul Rubens, 's werelds grootste schilder (een beetje patriottisme kan geen kwaad) en sinds mensenheugnis wordt er op 15 augustus in Antwerpen een grote Rubensmarkt georganiseerd. Het is een gewone markt met kramen met vleeswaren, CD's en DVD's, goedkope kleding, drogisterij spul en artikels voor huisdieren, maar alle marktkramers zijn gekostumeerd als leefden ze ten tijden van Rubens. Ik vind het altijd wel gezellig en sleepte Kristoffel er een keertje mee naar toe.
Bij een kraam met dierenartikelen zag ik witte nepmuisjes, die waar Sushi zo graag mee speelt. Ik nam er 2 mee, aan 1,40 euro per stuk. Een echte was waarschijnlijk goedkoper geweest.

Popelend hem zijn muisje te kunnen geven, gingen we naar huis maar daar aangekomen zagen we de poesjes in de tuin spelen zoals ze nog nooit had gespeeld. Tapa rolde op zijn rug, sprong van links naar rechts en voetbalde als was hij Beckham himself een gek donker bolleke van voor naar achter. Sushi stond geanimeerd naar hem te kijken.
We gingen even checken waar ze zo mee speelden.
Ja hoor, een muis. Een echte.
Dood gelukkig.
Ik legde de witte nepmuisjes in de keukenlade. For a rainy afternoon.

zondag 12 augustus 2007

She´s got the power to heal you

Melinda had er weken van tevoren al voor gezorgd dat onze laatste avond in LA een topper zou worden.
Ze had contact opgenomen met het beroemde Graumann´s Chinese Theater jawel, dat met de hand- en voetafdrukken van de sterren in cement) met de vraag of zij zich wel realiseerden dat er honderden fans zouden afzakken naar Hollywood om de 45ste herdenking van Marilyn Monroe´s overlijden te eren en of ze misschien een film van haar wilden vertonen op het grote witte doek.
Ze kreeg binnen de 24 uur reactie. Super idee, aan welke film had ze gedacht en wanneer had ze die graag gehad?
Er is maar 1 film natuurlijk, Gentlemen Prefer Blondes (GPB) en we hadden nog geen slotevent voor zondagavond. Dat was geregeld dan.

Mann´s Chinese Theater (zoals het tegenwoordig heet) heeft ook een VIP lounge te huur voor groepen, this is getting better al the time.

Iedereen had al op voorhand een ticket gekocht online ($12,45) en de VIP, inclusief unlimited drinks, was beschikbaar aan $15 per persoon (inclusief unlimited drinks? Daar zouden ze spijt van krijgen)

Een paar dagen van tevoren waren Melinda en ik eens een kijkje gaan nemen en kregen een rondleiding van de Manager, inclusief een drankje, popcorn en een gratis film als we wilden (geen tijd helaas)
De VIP lounge zag er super uit. Allemaal rode pluche en overal grote zwartwit foto´s van sterren die hun handen in het cement drukken. Clarke Gable, Sophia Loren, Barbra Streisand en natuurlijk Jane Russel en Marilyn Monroe op een ereplaats.

Zondag was het zover. Een blok van 40 stoelen was voor ons gereserveerd en vooraan in het blok, in het midden, 4 extra gereserveerde stoelen voor ons, Melinda, Bonnie, Rachelle en mij, met een mooie gelamineerde Marilyn foto op de zetel voor de gelegenheid.

Melinda sprak de zaal toe door een grote micro op voet. Ze had een paar lijnen ingestudeerd met Suzie die haar Grauman´s jurk zou aantrekken. Melinda was bloednerveus, Suzie was namelijk nergens te zien.

Ineens huppelde er een blond visioen het podium. Enorm snel inspelend op het moment greep Melinda de microfoon “ladies and gentlemen, the ‘late’ Marilyn Monroe
De zaal ging uit zijn dak.

Suzie, in her breathless Marilyn voice, sprak de zaal toe.
“Common everybody, I know you all know the words. This is our night, this is our movie, this is our girl. Let´s cheer, laugh and sing along. Enjoy the movie”

En dat deden we. Zo moet het vroeger zijn geweest wanner mensen naar de film gingen. We lachten, applaudisseerden, en zongen mee en het absoluut hoogtepunt van de film was natuurlijk de scène Diamonds are a girl´s best friend.
Voor velen was het de eerste keer dat ze Marilyn op een groot scherm zagen, en boy, was het een groot scherm.

Na de film trokken we naar de VIP lounge. De flessen witte wijn en cava gingen er stevig door (ik wist dat ze spijt van die forfait gingen krijgen) en de sfeer was super.

Suzie kwam me vragen of ik zin had een laatste keer met hen te gaan eten en ik nam afscheid van mijn Marilyn vrienden. Melinda zag ik later op de kamer nog wel even en zij was trouwens druk bezig als organisator van het hele gebeuren.

Met Suzie, Joshua, Dawn en Eric wandelde ik naar buiten. We gingen naar Mel´s Diner op Hollywood and Highland, 5 minuten van onze hotels. Mel´s is een soort van betere hamburgertent, 24/7 geopend.

We liepen niet ongemerkt naar binnen (probeer dat maar eens met Marilyn Monroe in je gezelschap) en werden naar een tafel helemaal achteraan gebracht. Onze ober heette Roswell en we zouden er snel achterkomen dat hij een gevoel voor humor had. We genoten van de sfeer en van de videobeelden op de schermen. Freddy Mercury afgewisseld door Tom Jones.

Hij nam onze bestelling op – nadat hij mijn wodka cranberry op een spectaculaire manier voor mijn neus had gezet – en ging speciaal voor ons iets opzetten.

Hij kwam terug voor onze reactie. Het was een scène uit Tommy de musical, Eyesight for the Blind. Tommy wordt naar een Marilyn church gebracht waar zijn ouders hopen dat hij door haar zal genezen. Psychedelic.

Tegen 01h namen we afscheid van elkaar.
Dit was het einde van het Hollywood Adventure.
Om half 6 de volgende ochtend vertrok ik met een shuttle naar LAX, de internationale luchthaven. Rijker aan ervaringen en verhalen, maar toch ook wel een beetje blij dat ik weer naar huis ging.





zaterdag 11 augustus 2007

Ever notice that ‘What the hell’ is always the right decision?





Super quote vind ik dat. Hij is van Marilyn. Nooit geweten.
Het verhaal dat ik een dikke week geleden begonnen ben verdient een einde dus hier volgt nog even het relaas van de laatste dag.

Greg, Scott en nog een paar anderen hadden hun persoonlijke collectie Marilyn spullen samengebracht en hadden toelating gekregen van het Hollywood Entertainment Museum om een hele verdieping te gebruiken.
Voor 10 dollar kregen we toegang tot de tentoonstelling, hapjes en drankjes.
Normaal gezien nodigt Greg iedereen uit bij hem thuis na de Memorial voor een drankje, maar sinds dit een speciaal herdenkingsjaar was, 45 jaar, leek het museum een passend alternatief.

De tentoonstelling was super!! Nooit zoveel spullen bij elkaar gezien. Jurken, jasjes, schoenen, tassen, bontkragen, bontkragen en bontkragen (die vond ze precies wel leuk) en massa´s foto´s, filmposters, brieven, magazines, … allemaal heel stijlvol tentoongesteld.

Iedereen was er en maakte gezellig praatjes met elkaar. De leukste was Lola, een schattige Chihuahua in een roze jurk, een ook had ik een toffe babbel met Marian Collierdie die in Some Like it Hot de klarinettiste Olga speelde. Tof mens.

De tijd begon te korten nu. Michael en Dave kwamen afscheid nemen en na een grote tombola liep het leeg. De meesten snel naar het hotel om te pakken (ik bijvoorbeeld), sommigen nog snel over de Hollywood Boulevard om wat te shoppen (ik bijvoorbeeld) en sommigen gingen zich omkleden voor event van die avond (ja ook ik bijvoorbeeld)

donderdag 9 augustus 2007

Poe(t)s wederom poe(t)s


Even een grappig poezenverhaal tussendoor.
Onze buurt wordt geteisterd door een rosse kat. Een gemeen dik mormel met een constant kwaadaardige grijns op zijn tronie.

In het begin hield hij nog wat afstand maar ondertussen is het beest knap brutaal aan het worden. Hij loopt regelmatig in onze tuin rond ‘as if he owns the place’ en maakt uitgebreid zijn toilet aan onze vijver, af en toe een sipje water tot zich nemend.
De tuin stinkt ook heerlijk naar kattenpis, ik verdenk hem er zelfs van af en toe door onze tuindeur naar binnen te ‘sproeien’ met tegensproeigedrag van onze twee katers tot gevolg.

Als onze 2 jongens nog maar in zijn buurt komen, ontpopt hij zich tot Nightmare on Elmstreet, blaast van diep in zijn buik, laat al zijn tanden zien en klauwt gemeen om zich heen. Onlangs zat Sushi heerlijk in het zonnetje op ons tuinhuis en mijnheer duwde hem er gemeen af, das bijna 3 meter hoog!

Gisteren was payback time. Ik was flink uitgeslapen, tot 10 uur zelfs, en wilde een kopje koffie zetten. De tuindeur stond open en ik zag het rosse mormel op de rand van onze vijver zitten, drinkend. Hij had me niet gezien en ik – op mijn beurt – blaas hem gemeen toe, zo luid ik kon.
Hij schrok zich te pletter en plonsde pardoes in de vijver. Het beeld staat voor eeuwig op mijn netvlies gebrand. Hij spartelde vertwijfeld om zich heen, bekje open, en hij keek me met zijn grote ogen aan. Net niet kopje onder, hoe doen ze het toch, maar voor de rest helemaal kleddernat.

In 1 seconde was hij de vijver uit, een lang spoor van water achter zich aan latend stormde hij de ladder op en hij ging op het tuinhuis, onder de schaduw van de takken, zijn wonden likken.

Ik lachte me een breuk, poe(t)s wederom poe(t)s

Sushi kwam op hoge poten de veranda binnenlopend “mauw mauw mauw mauw mauw mauw mauw!’ alsof hij me wilde vertellen wat hij net had gezien.
Hij gaf me de hele tijd kopjes, ik was zijn held van de dag.

Bye bye ros gevaar. We zullen je niet snel weer terug zien denk ik.

woensdag 8 augustus 2007

Home sweet home

Michael en Dave in matching outfits




Het zit erop, ik ben terug thuis sinds gisterenochtend en het lijkt wel of alle avonturen al heeeeel ver achter me liggen, vreemd gevoel.

Zondag was natuurlijk de belangrijkste dag van de week in het hele Marilyn gebeuren, de Memorial Service op het kleine kerkhofje in Westwood, tussen de kantoorgebouwen.
5 jaar geleden mocht ik de programmabrochures uitdelen aan de ingang en de genodigden hun plaats wijzen, en was dit jaar weer van dienst, leuk!

Ik wilde er daarom goed op tijd zijn en kon meerijden met Michael, Dave, Rhonda en Jen.
We waren bijna alleen. Er stonden al flink wat bloemen bij de crypte en we namen wat fotootjes.

Tegen half 10 werd het wat drukker en ging ik de kapel binnen. Er waren weer een hoop gasten, sommigen zouden een woordje zeggen; John Miner, de assistent bij de autopsie van Marilyn 45 jaar geleden, brrrrr, Stanley Rudin, co-producer van River of no Return, met zijn vrouw Kathleen Hughes die ooit met Marilyn een rolletje heeft gehad in de begin periode, de vrouw die Marilyns haar van bruin naar blond kleurde, de neef van Marilyns Business Manager, Inez Nelson, en natuurlijk de schrijver John Gilmore en zijn zoon Carson, Penny McGuigan, trompettiste uit Some Like it Hot, Mamie Van Doren zou komen maar voelde zich niet goed op het laatste moment en was geëxcuseerd.

De dienst werd verstoord door een gestoorde fan, Mark Bellinghaus, ooit een Duits kindacteur, nu een grote MM verzamelaar die als een gek aant roepen en tieren was. De vreselijke dingen die deze kerel op zijn blog zet, akelig, de politie pikte hem op en hij mag zich nooit meer in de nabijheid van het kerkhof begeven, gelukkig maar, de creep.

Joshua las een briefje voor van zijn moeder die hij bij wijze van verrassing had willen meebrengen maar op het laatste moment sprong het af. Dat was inderdaad wel spectaculair geweest. Amy Greene was a beauty!! Ze kreeg Joshua toen ze 19 was, ik was erg benieuwd te zien hoe ze eruit zag op haar 72, volgens mij nog steeds mooi. Ze werkt samen met haar zoon aan een boek, nee, niet alleen over Marilyn, maar over andere mooie vrouwen door haar man geportretteerd.

John Gilmore was (te) lang van stof, de neef van de business manager (neef van de businesspartner, halloo?!) out of place, de kapster was wel erg grappig, de trompettiste nog kleiner dan 5 jaar geleden maar met nog even grote pretoogjes, en de dienst sloot af met een videomontage van Marilyn en op de achtergrond Lee Strasbergs speech, 45 jaar oud, met brekende stem. Prachtig.

Het was een prachtige dag buiten. Ik wandelde over het grasveld nog een laatste keer langs de crypte en vond Nathalie Wood, mijn alter ego op de pool party. Ook Bill Pursel was weer van de partij, aardige man met zijn infuus in een draagtasje. Man, in welke wereld bevond ik mj?.
Rhonda nam ons weer mee in haar auto naar het Hollywood Museum waar een kleine receptie werd gehouden.



zondag 5 augustus 2007

Run for cover






Gisterenochtend ging de telefoon. Ik antwoorde. Het was Eric Woodward, voor mij.
Suzie Kennedy was uitgenodigd door Joshua Greene om de dag samen door te brengen voor een fotoreportage, Dr Ron zou hun door LA chauffeuren, of ik geen zin had met ze mee te gaan.

Dat was onverwacht. Die dag was er weer een Marilyn event gepland, de Tour van 12h30 tot 21h langs alle Marilyn plekken in town, al maanden uitverkocht.
Ik twijfelde. Waren die kerel´s bedoelingen wel eerlijk, Zou ik er niet als spek en bonen bijlopen, de relatie tussen Suzie en Joshua was immers overduidelijk, ik moest de fans teleurstellen, zeker Mary die het allemaal met zoveel liefde had georganiseerd, maar hoe groot is de kans dat ik dit nog eens zou meemaken? Met een zo goed als echte Marilyn Monroe door de stad lopen en rijden terwijl de zoon van de broemdste Marilyn fotograaf ooit, momenten die zijn vader meer dan 50 jaar geleden heeft vastgelegd, zou hercreeeren?
Ik overlegde even met het thuisfront en belde kamer 102. Suzie pakte de telefoon op.
“I´m in!!”

We zouden over een uurtje vertrekken. Ik schoot in de douche en wachtte op telefoon.
Nog geen drie kwartier later belde ze, “Ready to go?”

Dr Ron stond met zijn enorme Audi Quattro A8 voor de deur en Joshua legde Suzie´s Louis Vuitton koffer in de achterbak. Ze zou zich een paar keer omkleden.
We reden. Marilyn klonk door het Bose audiosysteem, super.

Eerst een heerlijk ontbijt op Sunset Boulevard tussen de sjieke winkels. Ik bestelde Eggs Benedict met gerookte zalm en een Latte. Heerlijk.
Het mooiste is de reactie van de mensen wanneer je ergens binnenloopt. Suzie droeg een witte halterjurk met zwarte polkadots, een kopie op maat gemaakt van de jurk die Marilyn aanhad toen ze haar hand- en voetafdrukken in het cement van Grauman´s Chinese Theatre drukte. Ze was pefect! Haast niet van echt te onderscheiden.

We overliepen het programma. Wat foto´s in het Beverly Hills Hotel, dan op de Santa Monica Pier, op Venice Beach. Als er tijd overwas tot slot nog even naar het Hollywood Sign.

Eerst was shots op Sunset en we begonnen eraan.

Ik had natuurlijk al wat tijd gespendeerd met Joshua Greene en we hadden veel over fotografie gepraat. Hij vindt me een superfotograaf en moedigt me aan verder te gaan; “You´ve got the eye, you see things only photograpers see and your timing is impeccable” Ik glunderde!

We reden naar het Beverly Hills hotel. Dr Rons auto werd voor ons weggereden en we liepen naar binnen. Joshua nam prachtfoto´s van Suzie achter in de hal, en wilde naar het zwembad. Ik zei dat hij absoluut een foto van haar moest maken in de ladies room, je hebt nog nooit zoiets gezien.
Hij durfde niet, hihi, maar toen ik hem uitlegde hoe het er daar uitzag van binnen zag ik hem nadenken. “You do it”, en hij gaf me zijn camera, een super Canon met een reuzelens. “I am sure you´ll make a great one”

Geweldig!!
Suzie en ik de WC binnen en bestudeerde de ruimte. Verschoof wat prullenmanden, herschikte handdoeken en liet haar een paar poses aannemen, met haar rug naar mij, in de lens kijkend door de spiegel. Een droom!

Ik gaf de camera terug aan Joshua die meteen naar de foto´s keek. Volgens mij zat het shot van de dag ertussen, wait and see.

Op naar de pool. We liepen binnen alsof we er logeerden. “We are meeting our friends here, the Andersons. Have they arrived yet? Jeffrey.” Wat een lef.

We bestelden een verse ice tea en Joshua begon foto´s te maken van Suzie. Lurkend aan haar rietje, speels over de menukaart kijkend, … tot een security guy op ons afkwam en hem verbood foto´s te maken.
Snapshots met kleine camera´s was OK, met een professioneel toestel moet je een vergunning vragen. Het zou niet de laatste keer zijn dat we dat hoorden.

Op weg naar de lobby vond Joshua een stil gangetje en nam stiekem nog wat plaatjes, best spannend eigenlijk.

Dr Ron tipte de doorman die hem zijn auto bracht op zo´n manier dat die jongen er nog lang aan zou denken, en we reden naar de volgende halte.
Ineens was de sfeer veranderd. We voelden ons als een paar kinderen die iets hadden gedaan dat niet mocht, heerlijk. Dr Ron legde Marilyn het zwijgen op en zijn uitgebreide Sinatra repertoire was aan de beurt. We zongen uit volle borst mee.

Joshua haalde herinneringen op, het concert dat Sinatra gaf in de Sands voor zijn 50ste verjaardag, met Quincy Jones, waar wij thuis de CD van hebben, daar was hij bij.
Meteen ging de cd op. “I´ve got you under my skin”. Het was geweldig die 2 kerels vooraan te zien meezingen en gesticuleren.
“Run for cover!”

Suzie en ik zaten achteraan te genieten.
Haar grote droom is ooit een dogparlor te openen, een salon voor honden, over max. 5 jaar wil ze stoppen als Marilyn, ze is nu trouwens 30, en is gek op honden. We zagen een koppel lopen met een witte keizerspoedel. Ze gilde “Look, that dog, I want my picutre with him”
Dr Ron gooide de wagen aan de kant en wij renden naar het koppel toe.
Natuurlijk mocht het, mooi beeld. Mijn foto´s waren beter dan die van Joshua tot diens grote verontwaardiging. Dr Ron vond het enig. “Your talent is slipping away, right into her”

Het zag zwart op de Santa Monica Pier. Net de Meir op zaterdagmiddag, maar dan maal 6. Joshua nam wat leuke plaatjes bij de kleurrijke attracties tot hij weer werd teruggefloten omwille van zijn professionele camera.
We wandelden naar de prachtige oude paardenmolen, Dr Ron betaalde ritjes voor Suzie, mij en hemzelf. Iedereen was gek op Marilyn.

In Venice stopten we voor lunch in Hall´s, een tof restaurant. Nu weeral eten?
De heren bestelden een coupe champagne voor ons, en ik nam er pancakes met siroop bij, lekker decadent.

Laatste stop was Venice Beach, Joshua wilde Suzie met wat bodybuilders op Muscle Beach, en ze kleedde zich in een winkeltje om in haar How to marry a Millionnaire badpak. De verkoper wist niet waar hij het had.

Ook op Muscle Beach geen toestemming, ik mocht wel met mijn Canon, hihi, en nam een par snapshots. Joshua keek trots naar me. Leuk.

Hij nam nog wat shots op het strand en, nog steeds op Sinatra, reden we terug naar het hotel. Dr Ron moest familie oppikken aan de luchthaven om half 6 en zetten ons 3-en af aan het Renaissance hotel.
Joshua vroeg ons alletwee mee naar zijn kamer.

De ravage van vorige nacht was nog duidelijk aanwezig. 2 halfvolle champagne glazen (Suzie zei me dat ze bijna 3 flessen ophadden) en een zware plastic zak om de rook detector gebonden. Joshua stak een camel op, waste de glazen af, en schonk verse coupes uit.

Suzie was uitgeput (ze sliep daar al 4 nachten, stond om 5h op om naar haar hotel te gaan en haar Marilyn metamorfose te beginnen) en viel in slaap. Joshua en ik gingen aan de computer zetten en ik kreeg mijn eerste les photoshop.Het hoogtepunt van de dag voor mij. En toen kwam ‘mijn’ foto. Hij is ge-wel-dig!!

Ook Joshua was er kapot van en overliep elk detail met me. De foto is absoluut perfect en ik schrok ervan hoeveel het me deed. Hij kon zo in een magazine. Ik denk dat ik doorga, heb altijd al graag gefotografeerd, wie weet …

Joshua wil al mijn foto´s, van de hele week, en bezorgt me de zijne via de server van zijn bedrijf, spannend!!!

Hij ging nog een extra fles Veuve Gliquot halen bij de liqor store (58 dollar vergeleken met 115 dollar roomservice, slim van hem) en met zijn 3-en keken we nog wat tv, een perfect einde van de dag.

Ik belde even het Orchids hotel en het einde van de avond was blijkbaar nog niet nabij. Melinda, Bonnie en Rachelle zaten natuurlijk ook vol verhalen en stelden voor te gaan dineren.
We namen de taxi naar Sunset Boulevard, zochten het sjiekste ding dat we konden vinden, ‘The Standard’ en ruilden onze superstories.
Geen seconde spijt gehad van mijn beslissing de tour te laten vallen, en op fotoreportage te gaan.
Topdag, weeral.



Celebrating Marilyn

Het lijkt een eeuwigheid geleden, en toch was het pas vrijdagavond, de sjieke avond in het Renaissance hotel ter ere van Marilyn.
De fanclub had weer ontzettend zijn best gedaan.

De zaal was prachtig gedecoreerd, op elke van de 10 grote ronde tafels een prachtig bloemstuk, faux diamonds over de tafels uitgestrooid, gouden en zilveren bedrukte balonnen en langs de zijwanden tafels met stukken van Marilyn verzamelingen van verschillende leden. Een beige vest, ceintuur, schoenen van Marilyn, brieven, foto´s, een mink stole en andere persoonlijke spullen. Mooi gedaan.

Iedereen zag er ook op zijn paasbest uit, Greg Scheiner in zijn smoking, John Gilmore, auteur, in een rode zijden bloes onder zijn vest, Gloria Pal, een pin up uit de jaren 50 in een lekstokroze ensemble met enorme hoed en veel dames in het lang.

Ik kwam ogen te kort en fladderde door de zaal. Links en rechts een praatje, ik ben geïnterviewd door 20th Century Fox voor de documentaire als bijlage bij de vernieuwde release van “the 7 year Itch”, zou dat niet super zijn?
De meisjes die meespelden in de film “Some like it hot” hadden het enorm naar hun zin en ook oude bekende A.C. Lyles stapte binnen.

Geen spat veranderd, wat gekrompen, iets meer pigmentvlekken op zijn handen, maar meteen toen hij me zag, ging hij in de aanval.
Hij zei dat hij zich me nog herinnerde van 5 jaar geleden maar ik zou daar geen gif op innemen. Hij wou me absoluut zien, alleen, en gaf zijn business card. Schreef achterop zijn privenummer want de dag daarna was het zaterdag, hihi.

“Please call a few hours ahead so that I can pepare myself and take a few blue friends”

Een paar uur later verliet hij de zaal met een jonge Oosterse aan elke arme, kzal hem maar niet storen zeker?

Hoogtepunt was een fotomontage op groot scherm gemonteerd op Sinatra songs van foto´s van Milton Greene en Tom Kelley jr. Zijn vader is de man die de beroemde naakt foto´s heeft gemaakt van Marilyn op rood fluweel.

Joshua heeft 58.000 foto´s van Marilyn, de laatste jaren heeft hij die allemaal gerestaureerd en heeft nog veel plannen, sommigen daarvan met andere Marilyn fotografen, Tom Jr is er daar 1 van, hij was trouwens ook aanwezig. Ik dacht echt dat ik elke foto die ooit van Marilyn was genomen had gezien, en was blown away. Er zitten plaatjes tussen.

Joshua had een vriend bij, Dr Ron, een chiropractor waar ik nog gezellig wat mee heb zitten kletsen. Aan het opscheppen over zijn beroemde patiënten, om. Mel Gibson, om mijn aandacht te krijgen, can you blame him, maar hij was leuk. Heeft wat weg van Jeff Bridges, zwaarder wel, maar veel humor.

Na het maken van een groepsfoto zat het er op. We zakten nog even af naar de bar, Dr Ron, Melinda en ik voor een laatste glas en liepen op A.C. Lyles die met zijn 2 ladies in de bar zat. Hij had zijn hand op de knie van 1 van beiden, en haar hand lag op zijn been, ter hoogte van waar ik er nog niet aan mag denken bij een 86-jarige.

Na een uurtje wandelden Melinda en ik naar ons hotel, maar niet voor we op de hoek bij de liqor store een zak Dorito´s kochten om – samen met een glas van onze witte wijn –mee te nemen naar het dakterras.
Oh what a night, ik val in herhaling.




A.C. Lyles, de producer

zaterdag 4 augustus 2007

The city that dreams built

Het is 20 over 6, ik sta in mijn Dries van Noten aan de keukentafel om hem niet te kreuken, Tiffany in mijn oren en om mijn hals, glas Chardonnay binnen handbereik. Does this get any better?

Vandaag was weer een fundag, het houdt niet op. Michael kwam ons halen en Melinda en ik gingen met hem en Dave op pad. Eerst langs Grauman´s, nog eens, voor een fotosessie met Marilyn, dan ontbijt bij I-Hop, 4 pancakes met verse aardbeien deze keer, en slagroom, een goede start van de dag.

Michael had allemaal cadeautjes voor me bij, een catalogus van een Marilyn tentoonstelling van bij hem in de buurt, foto´s van hem en Tina, en een prachtig fotoboek van een kat, geweldig.

Na het ontbijt gingen we even de anderen gedag zeggen in het Roosevelt hotel. Michael en Dave waren bevriend geraakt met Rhonda en haar dochter Jen, de iets rijkere Marilyn fans die zich een kamer in het sjieke Roosevelt konden permitteren ipv. in het goedkopere Orchids bungalow hotel.

Rhonda had haar auto en was helemaal te vinden voor mijn idee om naar het Hollywood sign te rijden, super!! We wurmden ons als 4 sardientjes op de achterbank en off we went.

Gelukkig had ze een GPS want het was een ramp!!! Hollywood hill na Holywood hill en we geraakten er geen wijs uit. Eindelijk kwamen we aan een uitkijkpunt met een superzicht over de valley, namen wat foto´s maar we wilden meer.

We reden langs supersjieke villa´s en zagen de meest indrukwekkende auto´s. Lamborghini, Ferrari, … noem maar op.

We reden zo dicht mogelijk tot het Hollywood sign voor foto´s, ik haalde mijn Quickpod boven tot hilariteit van de anderen en we schoten wat prentjes. Omdat we eigenlijk nergens mochten parkeren, reden we na een paar minuten terug naar beneden.

In een bocht zagen we ineens een tegenligger. De vrouwen vooraan slaakten een gil, het was er erg smal, maar de chauffeur van een grote zwarte SUV ging vriendelijk voor ons op zij. Wij passeerden en hij zwaaide.

Michael gilde "That´s Jake Gyllenhaal!!!"
1 van de acteurs uit Brokeback mountain!! Mission accomplished, the Hollywood sign en een ster gezien. Leuk.





vrijdag 3 augustus 2007

Too many Marilyns

Janet, Laura en Suzie
Susan, Janet en Carla
Carolien en Carla Orlando
Bonnie, Jackie en Rachelle

De pool party was leuk gisteren. Dress code was fifties en ongeveer iedereen deed mee. Als je binnenkwam kreeg je een sticker op je rug met de naam van een personage uit het leven van Marilyn en je moest raden wie je was ahv. Hints die van anderen kreeg. Leuke icebreaker maar ik moest wel even aan Eddy Wally denken toen ik de eerste keer iemand hoorde vragen “Am I dead?”

Iedereen was helemaal gek op mij "too bad you have so much water in your lungs though". Hmmm, ik was dus verzopen ...
Na lang raden had ik het door, ik was nl. begraven op hetzelfde kerkhof als Marilyn. Nathalie Wood.

Omdat wij wat lang waren blijven hangen bij Tiffany’s waren we wat aan de late kant. Ik denk dat de meisjes het een beetje expres hadden gedaan want ze wilden absoluut een entrance maken. Die maken we toch wel zei ik, en inderdaad. Rachelle had een hemelsblauwe Assepoester baljurk aan en Bonnie een zwarte cocktailjurk met witte handschoenen. Allebei een blonde pruik op hun hoofd en perfect opgemaakt. Ik had hotpants met een pink polkadot haltertopje en Melinda een lekstokroze baljurk. Heads turned.

Het liep ook vol Marilyns wat Eric Woodward de bemerking “Too many Marilyns” ontlokte wat ik wel grappig vond.

Janet Valentine die er 5 jaar geleden ook bij was en on-ge-looflijk op Marilyn leek toen, ook de gezichtsuitdrukkingen, gebaren en stem, geweldig, in een oranjeroze Niagara-jurk. Susan Griffith die Marilyn speelt in de TV film 'Marilyn and me' en ook een Marilyn rolletje had in 'Pulp Fiction', in het kobaltblauw, Jamie in de Playboyjurk met een decolleté tot haar navel en natuurlijk Suzie Kennedy de beste Marilyn impersonator uit de UK, een schatje, die halverwege het feestje verdween met Joshua Greene en anderhalf uur later terugkwam met haar haar in de war en haar lipstick beetje uitgesmeerd.

Michael en Dave hadden de time of their life in hun Hawai shirts en werden meteen in beslag genomen door Edgar, de jongen die zich deze trip wilde outen zoals hij me per mail had gezegd maar het nog niet gedaan heeft.

Op een bankje zat een oude man met buisjes in zijn neus en een grote tas met een infuus. Zijn naam was Bill Pursel en hij heeft nog gevreeën met Norma Jean voor ze Marilyn was. Ja hoor, dacht ik, tot ik het nieuwe boek zag van Michelle Morgan met tientallen foto´s van hen beiden. Schattig. De coverfoto is een snapshot dat hij jaaaaren in zijn portefeuille heeft bewaard. Zijn vrouw liep er een beetje voor spek en bonen bij, je man zal het toch maar gedaan hebben met de meest beroemde vrouw ter wereld. Ik mag er niet aan denken.

Rachelle Bonnie ruilden aan het einde van de avond hun baljurk in voor hun badpak en doken het zwembad in. Michael ging er meteen mee in.

Boven trokken we de laatste van onze 4 flessen wijn open (waarvan ik een paar uur eerder nog dacht dat we die nooit zouden opkrijgen). Weer een superdag.
Dave en Michael


Michaels shirt tijdens het icebreaker spelletje

Breakfast and Tiffany´s

Na de wel erg bijzondere avond van gisteren was het logisch dat het vandaag uit de hand ging lopen.
Ik werd wakker om 9h, Melinda om 9h30 (door de telefoon, Michael) en Bonnie en Rachelle pas tegen half 11.

Vanmiddag om 16h, nu dus, begon de Pool Party, dus wat we nog wilden doen, moesten we snel doen.
De meisjes wilden absoluut gaan ontbijten bij I-Hop, een fast food ontbijt plek, 24/7, vlakbij de bushalte voor Beverly Hills.

Eerst vier (4!) banana walnut pancakes with whipped cream naar binnen gespeeld en dan op de bus naar Rodeo Drive.
Als echte pro´s zeilden we om half 3 binnen bij Tiffany´s waar George ons behandelde als royalty.
Ik werd natuurlijk meegesleept door het enthousiasme van de girls, en kom volgende week naar huis met een echte Tiffany om de hals en in de oren :)