maandag 24 september 2007

Le nouveau humidor est arrivé

Leuke uitloper van het event op Kasteel Withof.

Ik lust al eens een sigaartje.
Sigaretten heb ik nooit echt lekker gevonden, maar de geur en smaak van een sigaar is heerlijk relaxerend.
1 van de partners op Kasteel Withof was Mike's Havanna House. Tegen het einde van de bijzonder geslaagde dag, werd op ik de stand uitgenodigd om een sigaartje te roken. Kristoffel zag dat ik ervan genoot en haalde zijn portefeuille boven. "Kom, geef me dat doosje maar" wees hij naar een doos Cohiba's waar nog nog 5 sigaren inlagen.

De Cohiba is een bijzondere sigaar. Oorspronkelijk werd ze uitsluitend voor Fidel Castro en hooggeplaatste partijfunctionarissen gefabriceerd. Ze werden later als cadeau gegeven in de diplomatieke wereld en pas sinds 1982 kunnen burgers en vooral toeristen ook Cohiba's kopen.

Jo telde even, fluisterde een bedrag in Kristoffels oor en ik zag even een flikkering van verbazing in diens ogen.
Bleek dat er onder de laag van 5 sigaren, nog 10 lagen en dat was een serieuze hap uit het budget. (Voor 1 sigaar kun je ongeveer 10 kranten kopen)
Maar Kristoffel hield voet bij stuk, en wij met een doos Cohiba's naar huis. Maar aan het tempo waarop ik sigaren rook, worden die dingen tegen dat ik aan de laatste ben zo droog als de Sahara.
Je kunt ze even bewaren in een Tupperware met een vochtig sponsje, maar ideaal leek me dat toch niet.

Dus de volgende dag ikke op zoek naar een humidor. Dat viel tegen, maar gelukkig bood mijn favoriete 'winkel' raad :)

Een dag later had ik een winnend bod en tijdens het wachten kon ik me rustig voorbereiden op de komst van mijn sigarendoos.
Al gauw hadden hygrometers, bevochtigers en andere humidificatiesystemen geen geheimen meer voor mij en vandaag was het langverwachte moment daar. De bel ging en daar stond een koerier met mijn humidor.
Ik pakte hem voorzichtig uit en begon - zoals het moest volgens de ingewijden - de binnenkant af te wassen met gedistilleerd water. Daarna zette ik een kommetje warm gedistilleerd water in de humidor dat er 24 uur in moet blijven staan, zodat het blanke cederhout genoeg vocht kan absorberen om de sigaren op peil te houden.
Dan de kalibratie van de hygrometer.

Je legt de hygrometer in een hermetisch gesloten plastic doos met een kopje zout in water en laat dat alles 8 uur rusten. Na 8 uur is de luchtvochtigheid precies 75% en kun je de naald van de hygrometer op 75 zetten (voor zover die er nog niet op staat). Ik ben net stiekem gaan kijken en de naald is al van 40% naar 60% gegaan, het ziet er dus goed uit :)

En nu wachten. Helaas niet altijd mijn sterkste kant ...

donderdag 20 september 2007

Over mediaexposure vandaag niet te klagen

Tja, het was te denken he. Er wordt gespoken over koppels zonder kinderen, en meteen denkt iedereen aan mij.
Deze keer was het de beurt aan het Laatste Nieuws.

Een tijdje geleden stond u met een reportage in Nina
over bewust kinderloze vrouwen. Gisteren werden de resultaten van de
Comeva-enquete van de Vlaamse vrouwenbladen bekendgemaakt, en daaruit
bleek dat ook zonder kinderen vrouwen prima scoren op de
geluksschaal. In het kader hiervan zijn we op zoek naar enkele
vrouwen zonder kinderen die voor de krant van morgen kort willen
vertellen over hun 'geluksgraad'.
Kan u me zo snel mogelijk contacteren als u tijd hebt voor een kort
telefoontje?


Vanmorgen meteen de krant gaan halen. Leuke foto, (ja duh, ik ga toch geen lelijke insturen), beetje domme tekst maar ach ja, hoeveel diepgang kun je krijgen in een kolommetje van 3 op 6.


Bij het afrekenen viel mijn oog ook op Milo, het tweede nummer alweer van een nieuw maandblad voor de actieve 50 plusser met als subtitel 'Midlife rocks!'
Die hadden me een paar weken terug ook gecontacteerd. Eerst schrok ik. Wat, ik in een blad voor 50 plussers? Maar een journaliste (die ik nog kende uit mijn Topmanager periode) vroeg me of ze een artikeltje mocht schrijven over mijn kroegentocht. Een toffe activiteit in Antwerpen voor hun lezers.

Het artikeltje staat erin, met 1 van de leukste foto's van mijn verjaardagsfeestje :)

dinsdag 18 september 2007

K.kkerl.kken

Kga ne klinker kopen Walter, de 'A'. Biep, fout, jammer.

Heerlijk toch, een krantje lezen op cafe. Vandaag was het weer de moeite.
Een bloemlezing van de bijzonderste artikelen:

* Nederlandse druggebruikers ontdekken een nieuwe manier om high te worden. Kikkerlikken. Lik aan een bepaald soort bruine pad en je krijgt hallucinaties die tot 8 uur lang kunnen duren.
Er worden zelfs padden gestolen uit reptielzaken "Ik wens de dieven een onmiddellijke vergiftiging toe" aldus de reactie van een gedupeerd reptielenzaakeigenaar.
Ik vraag me alleen af hoe high de eerste kikkerlikker was toen hij eraan begon.

* Online overspel leidt to echtscheiding.
Onder zijn schuilnaam 'Prince of Joy' chatte de Bosnier met 'Sweetie'. Het klikte en ze spraken een keertje af. 'Sweetie' bleek zijn eigen sweetie te zijn.
Het stel kon er niet mee lachen en gaat nu scheiden.
De Pina Colada song was geen hit in Bosnie?

* Belgie niet meer te koop.
Belgie stond even te koop op Ebay. Verkrijgbaar in 3 delen met gratis koningshuis. Bieden kon vanaf 1 euro, na enkele ogenblikken was de prijs opgelopen tot 1,23 miljoen. De advertentie is ondertussen verwijderd. Of zou Yves op de 'Buy it now' button hebben geklikt?

* Man ontwaakt tijdens eigen autopsie.
De arts in kwestie vond het al vreemd dat er bloed uit de snee liep die hij in 's mans borst kerfde. Met een kreet maakte het lijk dodelijk, euh duidelijk, dat hij nog niet het hoekje om was. Toen zijn vriendin hem even later kwam identificeren in het mortuarium, zat hij in de gang op haar te wachten.
Er werd niet bij vermeld of zij een acute hartaanval kreeg en er alsnog een autopsie moest worden uitgevoerd.


En tot slot, eindelijk, na een grootscheepse enquete, weet Vlaanderen nu ook wat ik al veeeeel langer wist.
De gelukkigste mensen, zijn koppels zonder kinderen :)

woensdag 12 september 2007

Daar heb je 5 paar oorbellen voor

Afgelopen zondag was de fine fleur te gast op 'Casino Withof', een topevent van Kasteel Withof, 1 van de meest prestigieuze restaurants van België, georganiseerd door Guava en moi, als freelancer.
We waren er al een paar weken mee bezig, en zondag was het moment suprème aangekomen.

Het restaurant had zaterdagavond nog dienst dus opbouw kon pas zondagochtend beginnen, op een paar uitzonderingen na, en dat hebben we geweten. Toen ik om 08h aankwam waren de mensen van Iceart al volop bezig. Zij zouden een bar make uit ijs. Naast de ijsbar stond een nieuw model Mercedes SLR, een avant première voor Europa, met een kraan op het terras gezet.

Een paar uur later was de plek niet te herkenen. Op het terras stond een enorme catwalk (voor de modeshow van SN3), in de lounge stands met juwelen, horloges, plasmaschermen, sigaren en een jazz combo, in het restaurant wijnen, Laurent Perrier, motorjachten, Guava en 3 casinotafels.
In de tuin 2 motorjachten en een stand luxe fietsen van Johan Museuw.
Klokslag 14h kwamen de eerste gasten binnen. De fine fleur van Brasschaat en omstreken.

Ik had de 6 hostessen, James Bond look-a-lke en Bondgirl gebriefd en het was showtime.
Met mijn nieuw fototoestel fungeerde ik als fotograaf, tot groot jolijt van de aanwezige kinderen die constant kwamen poseren.
Ik sloeg links en rechts een praatje. Met Ben, de juwelier die me een paar oorbellen liet zien van 2 karaat (per oorbel) aan 100.000 euro.
Of met een genodigde die kapot was van de SLR. “Schone wagen, 500.000 euro” zei hij. “Daar heb je 5 paar oorbellen voor” floepte ik eruit.

Mooi evenement, veel lachende gezichten, en leuk om eens even bij de happy few te horen.




maandag 3 september 2007

´t is oem zeep

Nee, ik ben niet depri, dit is "de welluidende naam voor een nieuw prettig gestoord project in de straten van Berchem" volgens de Antwerpse media.

Onze straat en de andere straten om de kerk werden zondag voor alle verkeer afgesloten voor de eerste editie van een zeepkistenrace.
De volwassenen hadden zich maffer uitgedost dan de kids en ook gemeenteraadslid Peter Raets had zijn best gedaan met zijn tricolore sjerp. Hij zou het startschot geven.

Er waren verschillende categorieën en de vehikels werden gecategoriseerd naargelang gewicht en manier van voortbewegen.
Trekken, duwen, trappen, ... met man en macht werden de met bloed zweet en tranen in elkaar gestoken vervaarlijk uitziende voertuigen voortbewogen en al gauw was duidelijk dat menig vader competitiever ingesteld was dan het gemiddeld kind.

Zo was er bijvoorbeeld de vader van de "beestenboel", een kartonnen doos op een step, aangetrapt door vader terwijl zoonlief verkleed als konijn in de doos zat en op de step, voor vader, een dochtertje in een rode flamenco jurk.
Ze scheurden door de bocht van de eerste chicane voor de kerkpoort, maar net voor de finish liep het mis. De eerste kar was al lang over de eindmeet en de beestenboel kon op 1 been voor zilver gaan, maar toch ging vader tot het uiterste en stak nog even een tandje bij.

KEDENG!!! Daar ging de beestenboel. Moeder raapte het hardverscheurend huilende flamenco meisje op, en vader ging met konijn en al nog snel over de eindmeet. Weliswaar als derde.

Cafe Rood-Wit zorgde voor drank, er stond ook een hamburgertentje en het was beredruk. De hele buurt was bij elkaar gekomen voor een volkse middag en het was ouwerwets ´plezant´.

Donkere vlek op de dag was de ´batmobiel´ die op mysterieuze wijze was verdwenen. 2 mannen in scubadiving suit hadden nog wel hun surfzeil, maar hun zeepkist was nergens te vinden. Na een oproep wed met man en macht in de omringende straten naar de kanariegele kar gezocht maar toen het ding eindelijk was teruggevonden (flauwe grap van een paar stomme kinderen) was de race al begonnen en de ploeg dus automatisch gediskwalificeerd. Jammer.
Wel mochten ze nog een ererondje rijden na de finale.

En de leukste was de peuter die tussen 2 manches door even op zijn trotinet over het parcours scheurde.