woensdag 25 augustus 2010

Kereweerom reusje reusje

Liepen er maar alle dagen reuzen rond in Antwerpen.
In deze tijden van digitalisatie, multimedia, een niet te stelpen stroom aan bikkelharde informatie, de constante confrontatie met de niet zo mooie realiteit, is het fijn een mens nog eens te zien geloven in het ongelooflijke.

Of wat dacht je van het verhaal waarin een grote reus langs de oever van een rivier ging wonen en aan alle voorbijvarenden tol vroeg tot hij genoeg geld had om een stad te bouwen met grote dokken die door bevriende reuzen als gigantische badkuipen werden gebruikt tot tijdens een revolte de reus gevangen genomen werd, zijn hand werd afgehakt en in de Schelde werd gegooid waarbij reus en hand langzaam naar de oceaanbodem zakken en meegevoerd worden door de stroming.
Nietsvermoedend vertrekken jaren later duizenden landverhuizers met Red Star Line schepen naar Amerika, brieven en kaartjes sturend naar dierbare achtergeblevenen om het afscheid minder pijnlijk te maken. Het lot wil dat 1 van de postzakken vol kaartjes die overboord gevallen was, gevonden wordt door de hand van de reus die beslist de zak terug naar Antwerpen te brengen. De reus was al die tijd op zoek naar zijn hand, en trok ook richting Antwerpen waar hij hoopte er zijn hand terug te vinden, en meteen ook zijn lievelingsnichtje, de kleine Reuzin.

Het bezoek van de Duiker, zijn hand en de kleine Reuzin werd aangekondigd via een telegram en sinds dat moment gonsde het van de bedrijvigheid in de stad. "De reuzen komen, de reuzen komen".
Het theatergezelschap 'Royal de Luxe' kwam 3 dagen naar onze stad met het spektakel "De Duiker, zijn hand en de kleine Reuzin". Het was niet hun eerste bezoek. Ze kwamen eerder (6 jaar geleden) al met de 'Sultan der Indien en zijn Olifant die door de tijd kon reizen en de kleine Reuzin', en wie er toen bij was, zal het nooit meer vergeten.
Dat zou ook deze keer zo zijn.

Ik liep 3 dagen mee en stond versteld van wat dat kleine Reuzinnetje teweegbracht. Nou ja 'klein', ze is 5 meter hoog, en wijs voor haar leeftijd. Het beste medicijn tegen de verzuring. Wildvreemden begonnen met elkaar te praten, toonden trots foto's vanop hun digitale camera's als waren het kunstprotretten van hun (klein)kinderen, barrieres vielen weg, was men dokwerker, tandarts, winkeljuffrouw of bankier, iedereen wilde maar 1 ding weten: "Waar zijn ze?".

Vrijdag waren wij net op tijd op het Sint Jansplein om het reuzinnetje nog even te zien. Ze werd liggend het plein opgereden, waar ze haar regenjasje met zuidwester aankreeg om op zoek te gaan naar haar oom

Die werd op dat moment zeer spectaculair uit het Kattendijkdok gehesen. Hij was maar liefst 10 meter hoog en de Lilliputiens hadden hun handen vol

De Duiker wandelde een groot deel van de stad door, alles in zich opnemend met zijn grote donkere ogen, maar zijn Reuzinnetje vond hij nog niet, die eerste dag. Op het Sint Jansplein vond hij het welletjes en wilde zijn krachten sparen om de volgende dag verder te zoeken. Zijn hand had hij al terug. Ook het kleine Reuzinnetje geraakte stilaan een beetje moe van het vele lopen, de drukte, en de hitte, en ging na een vreugdedansje voor het slapengaan, een dutje doen op de Gedempte Zuiderdokken.

Zaterdag fietste ik over de Meir en groot was mijn verbazing toen ik zo ongeveer op het einde van de straat een massa volk zag staan. Ja hoor, het Reuzinneke deed een middagdutje, in de drukste winkelstraat van het hele land. Het geduld van de Reus was nu al lang genoeg op de proef gesteld en na weer maar eens een lange zoektocht door de stad was eindelijk het moment daar dat ze elkaar in de armen sloten.
Iedereen leek op dat moment te vergeten dat het om 2 poppen ging. Duizenden mensen tegelijk riepen "Aaaaaaaaaaahhhhhhh" en barstten in luid applaus uit.


Aan alle dingen komt ooit een eind, ook aan een reuzenbezoek, maar dat zou niet onopgemerkt gebeuren.
De stad had gehoopt dat de reuzen 600.000 bezoekers op de been zou brengen (net als in 2004), het werden er zelfs 800.000, en die stonden volgens mij allemaal langs het Kattendijkdok om de Duiker en de kleine Reuzin uit zwaaien terwijl ze op hun bootje langzaamaan, en hartelijk zwaaiend, het ruime sop kozen.



Ja, konder er maar elke dag reuzen in Antwerpen rondlopen.
Kom maar snel weer terug om ons nog eens in het ongelooflijke te doen geloven ...

vrijdag 13 augustus 2010

The return of the rabbit

Elke dag genieten nu we zo int centrum van de koekestad wonen (voor de niet Antwerpenaren onder jullie, Antwerpen wordt al jaar en dag de Koekstad genoemd. Voor wie wil weten waarom, boek maar eens een stadswandeling). Alles is zo heerlijk dichtbij.
Zo wandelde ik begin deze week naar het Centraal Station door het stadspark dat 's ochtends vroeg op zijn allermooist is.

Toen ik vroegere jaren met grote regelmaat van de binnenstad naar ons huisje in Berchem reed met de fiets langs het park, zag ik steeds massa's konijntjes rondhuppelen. Bruine, zwarte, witte, gevlekte, hangoortjes, ... heel erg schattig, maar ook wel een beetje zielig. Het zijn allemaal tamme konijntjes die daar gewoonweg gedumpt worden door mensen die er in een opwelling een kopen, en er daarna vanaf willen. Het werd stilaan een serieus probleem.

Ik mag niet veel zeggen eigenlijk. Vroeger hadden wij een vijvertje in onze tuin, en iedereen met een vijver kent het grootste probleem daarvan, algen.
Je dacht dat ik reigers ging zeggen he? Ja zo een hebben we ook gehad, en hij heeft verschillende vissen gevangen door de jaren heen, of gewoon doodgebeten voor de lol, het mormel.
Mijn strijd tegen de algen is doorgegaan bijna zolang ik de vijver had, en 1 keer had ik in het vijvercentrum er een speciale vis voor gekocht, een algeneter.
Ze stonden toen toevallig in de reclame, 3 halen, 2 betalen, dus ik dacht, waarom niet? Algen zat.
Die algeneters deden goed hun werk, in een mum van tijd was de vijver algenvrij. Maar die beesten bleven maar groeien, en eten, en toen ze onze mooie waterlelies begonnen te verorberen, was het genoeg geweest. We hebben ze toen gevangen - wat niet zonder enige moeite is gegaan - en in een plastic zak met water gedaan, en ermee naar het stadspark gereden. Daar klom Kristoffel over de omheining, en gaf Alg1, Alg2 en Alg3 (zoals we ze genoemd hadden) hun grootste portie algen ooit, samen met de vrijheid. Ziezo, onze waterlelies konden weer rustig verder groeien. Samen met onze algen.

Terug naar de konijnen. Na een grote vangactie (en de winter) was het afgelopen met de konijntjes in het stadspark. Het leek alsof er nooit 1 had rondgelopen.

Begin deze week wandelde ik dus rustig door het park naar het station, en plots zag ik een lief konijntje zitten, met zijn oortjes recht omhoog, en zo'n druk op en neer bewegend neusje. En een paar stappen verder zag ik er weer 1, een lichtbruin. En nog 1. En daar nog 1.
Ik nam mijn fototoestel bij de hand om er een fotootje van proberen te maken en wandelde dichter naar de vijver.

In de verte zag ik hem staan. Een grote vogel, moeilijk op te maken vanuit de verte. Ik zoomde in en drukte af. Groenerick?

Ik probeerde dichterbij te komen om hem beter te bekijken. Ja, er viel net een grote zonnestraal op. Ik keek door de lens van mijn fototoestel en zoomde weer zo dicht mogelijk in voor ik afdrukte.
Nee, het was Groenerick niet, maar wel een prachtige reiger.
Dat zal wel niet veel helpen tegen de konijnen, en ik hoop stillekes dat Alg1, Alg2 en Alg3 ook ontkomen zijn.

dinsdag 3 augustus 2010

Brico 'Trekt-a-Plan (it)'

Van september 2009 tot en met maart 2010 hebben wij flink verbouwd aan ons appartementje.
Nieuwe keuken, nieuwe badkamer, nieuwe elektriciteit, nieuwe verwarming inclusief leidingen, nieuwe vloeren, ... kortom nieuwe alles.
De vorige eigenaar had de woning met een minimale inspanning en idem uitgave toonbaar trachten te maken (lees, overal een dikke witte laag verf op geklad), maar sommige zaken waren beyond salvation.
Vooral de binnendeuren waren in bijzonder slechte staat. Van de 7 binnendeuren, konden er 2 met moeite gered, we gingen het lekker open laten, en voor de badkamer en mijn werkkamer bestelden we op 11 maart 2010 bij Brico Plan-it 2 mooie glazen binnendeuren.
Op 2cm na hadden we een standaard deur kunnen kopen, maar helaas. Geen 95euro per deur dus, maar 230, en niet meenemen, maar 12 weken levertijd.
3 juni, 12 weken later, belde ik.
"Oh heeft men u gezegd 12 weken? Dat zijn er normaal toch wel 14 hoor. Belt u over 2 weken nog maar eens terug."
Op 17 juni krijg ik een mailtje. Onze bestelling was binnen. Super, vroeger dan voorzien, goed nieuws!!
Ik belde meteen om af te spreken om onze 2 deuren te gaan halen.
"2 deuren? Sorry mevrouw, ik heb er hier maar 1" kreeg ik aan de telefoon te horen.
Foutje bij de bestelling, er was slechts 1 deur besteld, en geleverd. Ze gingen hun best doen, maar in het slechtste geval was het weer 12 (of 14 weken) wachten op de tweede deur.
Ik had nog wel op beide deuren een voorschot betaald, en dat document goed bewaard.

Op 27 juni was onze 2e deur binnen, eindelijk. Ik berichtte onze schrijnwerker die ze zou gaan halen en installeren, en contacteerde Brico Plan-it om hen dat te laten weten.
De schrijnwerekr had het wat druk zo net voor het bouwverlof, maar zou de deuren op 16/7 halen en plaatsen.
Wij rijden op 15/7 naar Brico om het saldo te betalen.
Of het geen probleem was dat iemand anders die kwam halen? "Nee hoor. U geeft die persoon deze bon, en dan krijgt hij de deuren mee." Ze ruilde mijn oude bon met kasticket voor voorschot tegen een andere bon die gold als betalingsbewijs.

Onze schrijnwerker kreeg toen een accidentje en kon zich helaas niet aan de afspraak houden. Eerste werk na het bouwverlof, 3 augustus ging hij de deuren halen en zou tussen 9h en 10h bij ons zijn. Ik belde nog even naar Brico Plan-it om te bevestigen, "Geen probleem hoor mevrouw, alles ligt klaar."

Op 3 augustus belde de schrijnwerker om 10h.
"Carolien, ik sta hier bij de Plan-it, en krijg die deuren niet mee. Ze hebben het originele bonneke nodig van het voorschot."
Dat vervangen was door het betalingsbewijs dat ik in plaats daarvan gekregen had.

Na wat gezeur kreeg hij de deuren mee, en tegen 11h30 was hij bij ons, klaar om de deuren te plaatsen.
Na een dik half uur hoorde ik luid gevloek "$@!#@$%&*$#!!! Ze hebben niet genoeg scharnieren meegegeven!!!"

De uitleg aan de telefoon: "U heeft maar 2 scharnieren per deur meegekregen? Oh sorry. Standaarddeuren worden geplaatst met 2 scharnieren, deuren op maat worden geplaatst met 4 scharnieren. Ze hebben u per ongeluk het installatiepakketje voor standaard deuren meegeleverd. Komt u dat maar omruilen."

Bon, met een gezicht als een donderwolk is onze schrijnwerker terug naar Brico Plan-it gereden. Hopelijk komt hij vandaag nog 2 deuren plaatsen.

Anders moeten we onze plan maar trekken zeker?