maandag 22 augustus 2016

The shadow of your smile, when you are gone

Wat een rotmaand zeg, augustus.

Er vallen ineens een hoop mensen rondom me weg, sommigen heel dicht bij, andere verder weg, maar allemaal hebben ze op hun manier een indruk op mijn leven gelaten.

Op 1 augustus is mijn lieve mama overleden.
Ze is heel zacht, als een klein kaarsje uitgedoofd. Vandaag, 22 augustus, zou ze 50 jaar getrouwd zijn geweest met mijn vader, net een klein beetje zwanger van mij ...
Dat is een verlies van heel, heel dichtbij. Dichter kan bijna niet.

De volgende klap kwam van verder. Iemand die ik zelfs nooit heb ontmoet. We hebben een paar keer geprobeerd af te spreken, maar zijn er nooit in geslaagd. Ze was toen, bijna 2 jaar geleden, al te ziek.

Ik leerde Ninne kennen via Facebook. Ze had een bucketlist gepost, en nadat ik daar op had gereageerd met het aanbod een wens van haar te vervullen, stuurde ze me een berichtje en vriendschapsverzoek.

Ninne, begin 40, is één van mijn weinige Facebook-vriendjes die ik nooit ontmoet heb. Maar het klikte. Ze was één dag voor me jarig (op 22 maart), Antwerpse, een Bold&Beautiful fan en ze had ALS.
Een aandoening waar ik een heel dierbare vriendin aan heb verloren, Ann, meer woorden hebben Ninne en ik er niet aan vuil gemaakt. We begrepen elkaar.

Zelf ijverde ze keihard om ALS meer aandacht te geven. En hoeveel Ice bucket challenges er aan haar zijn opgedragen, ... ontelbare!

Ninne is gisterochtend overleden, en laat een man en kinderen na. Aan haar bucketlist heb ik helaas nooit iets kunnen bijdragen.

Die zelfde zondag, 's avonds, ging ik met mijn man een stukje eten bij Fish&Eat, één van onze vaste adresjes op zondagavond. Het was een hele tijd geleden.
De manager begroette ons hartelijk met welgemeende knuffel. Ik postte zoals elke keer een foto van onze uitzonderlijk lekkere gamba's op Facebook en hij zei me,
"Zeg, heb je het bericht op onze pagina gelezen? Onze jonge garçon is deze week overleden."
Ik dacht eerst dat hij die jongen bedoelde die pas aan het Kievitplein op straat was gevonden, en enkele dagen later in het ziekenhuis overleed. Maar toen ik op de pagina klikte, en zag om wie het ging, schoot ik vol. Grote donkere ogen van een piepjong manneke keken me aan.

Het grappig kereltje dat altijd enthousiast zwaaide wanneer we voorbij wandelden. Ons altijd met de grootste glimlach verwelkomde en naar tafel begeleidde. Altijd met een kwinkslag, een knipoog en een vriendelijk woord. En we vertrokken nooit zonder grapje. 'Ne crème van ne gast' zoals ze dat hier zeggen.

23 is hij geworden. Een moeilijk leven was het zijne. Verschillende organen werden getransplanteerd, zelfs longen, en zijn lichaam had ze allemaal, één voor één, langzaamaan afgestoten. Hij heeft daar nooit iets van laten merken. The show must go on.

Ik heb een slechte nacht gehad. Bijna elk uur weten slaan. Gedachten spookten constant door mijn hoofd.
Jamais deux sans trois, dacht ik nog.

Maar het was nog niet gedaan.
Onze Toots heeft vanmorgen het tijdelijke voor het eeuwige geruild, zij het op de gezegende leeftijd van 94.
Ik heb hem vaak ontmoet. In het paleis van de Koning. Op Belga Jazz in Brussel. In de Roma. Op Jazz Middelheim. En ga zo nog maar even door.

Is het nou alsjeblieft even afgelopen? Mijn tranen zijn op.











donderdag 18 augustus 2016

België - Nederland. Principe, gewoonte of gemakzucht?

Het is eigenlijk wel handig, de Nederlandse nationaliteit hebben en in Antwerpen wonen.
Zeker in mn job als stadsgids waar Nederlandse klanten het wel prettig vinden om door een landgenoot te worden rondgeleid, en Belgische klanten blij zijn met zo'n slimme gids die België boven Nederland heeft gekozen.

Heel handig ook bij sportwedstrijden. Ik supporter voor beiden, en heb dus twee keer zoveel kans om te winnen.
Zo heb ik uiteraard als Belg deelgenomen aan het EK 2016. En heb ik deze week de hockeywedstrijd België - Nederland op de Olympische Spelen in Rio gewonnen, ik kon immers niet verliezen.
Ja het heeft veel voordelen.

Dat ik om de vijf jaar een halve dag moet doorbrengen op het Consulaat der Nederlanden langs de Singel om mijn Nederlands paspoort te laten vernieuwen, pak ik er graag bij.
Met een 'Dag Allemaal' in mn handen kijkend naar mijn kleurrijke en vaak zeer aanwezige vaderlandgenoten vliegen de uren voorbij en af en toe knik ik begripvol hoofdschuddend en oogrollend naar mijn geboortelandgenoten voor de vele asjemenou's en harde G's in de wachtruimte.

Maar ojee, het Consulaat der Nederlanden heeft een tijd terug de deuren gesloten in Antwerpen. Definitief.
En gisteren vertelde een geboortelandgenoot en tevens vaderlandgenoot mij zijn horrorstory van niet meer één halve dag te verliezen op het Nederlands Consulaat in Antwerpen, maar een hele dag, inclusief reistijd naar een Nederlands grensstadje voor de administratieve rompslomp.
(De mogelijke steden waar een Nederlander die in het buitenland een paspoort kan gaan halen zijn: Bergeijk, Bergen op Zoom, Breda, Den Haag, Echt-Susteren, Enschede, Maastricht, Montferland, Oldambt, Sluis en Venlo.)

Ik herinner me een dag, heel heel lang geleden waar ik op de dienst Burgerlijke stand in Berchem ging informeren of het voor mij, inwoonster van Berchem, mogelijk zou zijn om op het Schoon Verdiep in Antwerpen te trouwen.
De ambtenaar vroeg mijn identiteitskaart, keek daar aandachtig naar en zei:
"Juffra' da's een probleem want gij zijt nen Ollander.
Gij moet eerst een bewijs van nationaliteit gaan halen bij uw ambassade, en een bewijs da ge nog ni getrouwd zij.
Die documenten kosten 60€."
Ik dacht even na en vroeg:
"Als Belg moet ik die documenten ni hebben?
Wa kost het om Belg te worden?"
Hij tokkelde op zijn klavier, drukte een papier af, en schoof het onder mijn neus.
"7,5€ jufra'. Ier tiekenen en dan zijde gij Belg"
Ik dacht even na.
"Maar mijnheer, stel dat ik morgen wakker word, en bij mezelf denk, 'Nee, ik blijf liever Nederlander'"?
Hij bekeek me alsof alsof ik een heel vies woord had gezegd
"Neeje juffra', zoë gaat da ni hè. Eens nen Belg, altijd nen Belg."
"Dan ga ik er nog efkes over nadenken"
zei ik, en nam het papier mee naar huis.

Ik ben het formulier nooit terug gaan indienen, en ben dus 'Ollander' gebleven.
Maar nu twijfel ik. Wat zal ik doen?

Mijn paspoort is nog geldig tot januari 2019 ...

vrijdag 5 augustus 2016

Alles kan beter. Een eerbetoon.

Deze zomer kijkt Gazet van Antwerpen een hele zomer terug in de geschiedenis. Welke gebeurtenis is voor eeuwig verbonden aan die ene dag in juli of augustus. Een goede oplossing tijdens de komkommertijd.

En een mens leert al iets bij. Dat de reis van Christoffel Columbus naar Amerika meer dan twee volle maanden heeft geduurd. Hij vertrok op 3 augustus 1492 naar Indie, oh sorry, Amerika - maar dat heeft hij zelf ook nooit geweten - en zette pas op 12 oktober datzelfde jaar voet aan wal op het nieuwe continent.
En dat Louise Brown, de allereerste proefbuisbaby geboren op 25 juli 1978, een proefbuiszus had, en dat zowel zij, als haar zus zelf op natuurlijke wijze kinderen hebben gekregen (allemaal jongetjes).
En nog meer van die leuke artikeltjes.

Vandaag, 5 augustus, is een dag die elke Marilyn Monroe fan bewust beleeft. Dat is immers de dag dat de Hollywood ster 's morgens vroeg dood aangetroffen werd, alleen, in haar bed, in haar eigen huis na een overdosis barbituraten. En ik was dus niet verbaasd te zien dat Gazet Van Antwerpen deze gebeurtenis er had uitgekozen als gebeurtenis die voor eeuwig verbonden is aan deze dag.
Maar owee toen ik de foto's zag die bij het artikel waren geplaatst.

Ze hadden er niet beter op gevonden om bij één van de meest gefotografeerde vrouwen ooit, één van de fotogeniekste starlets uit de vorige eeuw, het grootste sexsymbool aller tijden, de bloedmooie pin-up die geroemd werd om haar perfecte maten (90 - 60 - 90) en in de top 3 staat van de mooiste vrouwen ter wereld, de vrouw die 54 jaar na haar dood nog bijna dagelijks in de pers verschijnt, de Hollywood ster die elk jaar nog als inspiratiebron gebruikt wordt voor nieuwe mode- of make up trends, de filmster waar regelmatig tentoonstellingen over worden georganiseerd, en last but not least; de sexbom waar iedereen aan denkt wanneer hij ergens een rokje ziet opwaaien ...

... een afschuwelijke foto te plaatsen. Een clandestien genomen snapshot in een donker mortuarium waarbij de fotograaf van dienst de medewerker omgekocht had met enkele schamele dollars om aan de wereld te laten zien dat een mens waarop net een autopsie is gepleegd, er niet echt uitziet zoals je je hem of haar wilt herinneren.

Het is een foto waar elke Marilyn fan een hartgrondige hekel aan heeft.
Het is een foto waar elke zinnig mens zijn ogen voor afwendt.
Het is een foto die je niet aan je kinderen laat zien.
En, het ergste van al, het is een foto die je nooit meer vergeet wanneer je hem eens gezien hebt.
You cannot unsee it.

Ik heb hem hier geblurred, maar wilde even tonen hoe nadrukkelijk hij in beeld is gezet.



Beste Gazet van Antwerpen, ik had dit niet van jullie verwacht. Dit hoort eerder bij een goedkope tabloid, of een sensatie krantje.
De persoon die dit artikel heeft samengesteld is waarschijnlijk geen fan van Marilyn, en heeft wellicht geen kinderen. Of toch geen kinderen die zijn krant lezen.

Pas op, ik ben altijd blij dat er aandacht wordt besteed aan Marilyn, maar volgens mij had dit toch beter gekund.



Posten jullie volgende keer weer een mooie foto alstublieft?

Want die zijn er maar zat.