maandag 23 november 2009

My 3 minutes of fame, for the next 3 years ...

Vrijdag eindigde ik met een groepje klanten in een cafe na een leuke stadswandeling en checkte even mijn telefoon. Ik heb zo'n spiksplinternieuwe Smartphone gekocht, met touch screen waarmee je kunt filmen, fotograferen, surfen op het internet en je Facebook status aanpassen, navigeren, je agenda bijhouden, foto's en filmpjes meteen uploaden, chatten via MSN, ... (na een dag of 2 merkte ik dat je er ook mee kunt bellen en SMS'en), ... en ik had een gemiste oproep. Van wel een erg lang nummer, Amerika leek het wel. Ik luisterde naar de boodschap:
"Hi Carolien, My name is Dawn, I am calling you from New York City in the United States. The reason I call is that you did a photo shoot, and one of our clients wants to use that photo in a commercial for the internet. We have been trying to reach you to get your permission to use the photo and we would like to pay you for it. Could you call us back, the number is ... and ask for Adele, she has all the information."

Ik brak me het hoofd over welke photoshoot dat wel had kunnen zijn, waarschijnlijk was het een vergissing, maar ik belde toch maar even terug.
Nee hoor, geen vergissing. Ik heb eens een shoot gedaan voor stockphoto's in een ziekenhuis, jaaaaaren geleden, en nu was er blijkbaar iemand die 1 van "mijn" fotos wil gebruiken in een filmpje van 3 minuten dat 3 jaar op het internet zal lopen.

Adele ging me een mail sturen met alle formulieren, release form voor mijn akkoord, een contractje en, ... ze willen me er 500 dollar voor betalen. Dat was ff leuk nieuws om de week mee af te sluiten.

De mail was er al toen ik thuis kwam en ik voelde me even als Marilyn Monroe toen ik mijn SCREEN ACTORS GUILD employement contract las. Zij was er immers jaren lid van geweest.

dinsdag 3 november 2009

Belangrijke oproep

Deze keer schrijf ik niet zelf, maar laat de Nederlandse ALS liga, ALS-Nu aan het woord.


Sjoukje Jansen is 19 juni 2009 overleden aan de vreselijke ziekte ALS.

Amyotrofische laterale sclerose of ALS is een neurologische ziekte waarbij de motorische zenuwcellen in het ruggenmerg afsterven waardoor progressief krachtsverlies en verlamming ontstaat, die in relatief korte tijd tot de dood van de patiënt door verlamming van de ademhalingsspieren leidt.
Sjoukje Jansen heeft in september 2008 de diagnose ALS gekregen en is sindsdien een blog over haar ziekte op haar hyve begonnen om meer bekendheid aan deze ziekte te geven.

Haar man Han heeft Sjoukje op 9 juni, tien dagen voor haar overlijden, opgegeven voor Persoon van het Jaar. Ze heeft alle bekende personen achter zich gelaten en staat nu op nummer één.
Michael Jackson hijgt in haar nek en komt dichterbij.
Ik gun het alle mensen die lijden aan deze verschrikkelijke ziekte, waar nog niet voldoende onderzoek naar is gedaan dat, d.m.v. Persoon van het Jaar, deze ziekte aandacht krijgt.

Daarom mijn vraag: stem elke dag even op Sjoukje Jansen. Je mag elke dag stemmen. Je hoeft enkel je e-mailadres in te vullen en op de bevestigingsmail te klikken, that's all.
Stem elke dag en geef hierdoor de ziekte ALS bekendheid!

Hier is de link waar je kunt stemmen:
http://www.persoonvanhetjaar.nl/Sjoukje_Jansen-20486.htm

Links:
Blog Hyve:
http://sjoukjejansen.hyves.nl/blog/
Tv-programma De Wandeling:
http://www.tvblik.nl/de-wandeling/sjoukje-jansen
Artikel Libelle:
http://www.stichting-als.nl/2009/02/16/libelle/
Artikel Trouw:
http://www.trouw.nl/achtergrond/Naschrift/article2839138.ece/Vier_de_liefde__vier_het_leven_.html?all=true



Zet de link bij je favorieten en help mee, elke dag waneer je je computer 's morgens aanzet.

vrijdag 30 oktober 2009

De muizenboom

Onze 2 (redelijk) verwende huiskatten ontpoppen zich normaal gezien enkel maar onder de ideale weersomstandigheden als avontuurlijke vrijbuiters, vooral Tapa dan.
Als het geen 16 graden is, met een mild zonnetje, zonder teveel wind, is hij met geen stokken buiten te krijgen. Heeft hij geen groot gelijk?

Zijn broertje Sushi is iets minder kieskeurig en wil elke dag minstens 1 keer naar buiten, maar als het keihard regent en de wind de bomen in de tuinen achter ons vervaarlijk heen en weer doet waaien staat hij net zo snel weer voor de deur te janken om binnen te mogen dan hij naar buiten is gerend.

Het is dus voor Tapa een zeer goed begin van de herfst, warm, droog, en zonnig, en Sushi zal zowieso het een worst wezen.

Kers op de taart was een paar weken geleden de vangst van een echte muis. Uuuuuren hebben ze zich ermee geamuseerd, zelfs lang nadat het beestje bezweken was. (rotbeest eigenlijk zo'n kat, als ik het objectief zou kunnen bekijken)
Na een tweede muis te hebben gevangen, enkele dagen later, dacht Sushi dat hij de geheime muizenvoorraad had gevonden.

Achterin onze tuin hebben wij 2 grote struiken klimhortensia. Toevallig hebben ze beide muisjes daar gevangen.
Elke ochtend als ik nu de deur opendoe rent Sushi als een speer naar buiten en neemt hij een centrale positie in. Recht midden voor de 2 struiken, oren gspitst, klaar om toe te slaan, en daar blijft hij uuuuren zitten.

donderdag 22 oktober 2009

Verleiding

Na een lange dag met verschillende rondleidingen haalde ik op de Groenplaats mijn fiets van het slot, klaar om naar huis te rijden.

"Ekskjoez mie?" vroeg een oudere man met lange baard en zwaar Duits accent.
"Koed joe plieze tell mie feir ai ken faind ze riever Maas?"

Ik kwam even in de verleiding, maar heb hem toch maar richting Schelde gestuurd :)

donderdag 8 oktober 2009

Embarrassing moment

Heb je dat ook al eens niet gehad? Het gevoel van, ik wou dat ik even ergens anders was?
Wel, het overkwam mij gisteren.

Ik ging een hele dag op stap met de handelaarsvereniging van Sint Idesbald. Ze hadden voor een dagje Antwerpen gekozen, en het aan mij overgelaten om het in elkaar te steken.
Het arrangement BriljAntwerpen, een diamantwandeling door Antwerpen afgesloten met een glaasje champagne, viel alvast in de smaak.
De groep werd gesplitst in 2 en ik nam de helft van de deelnemers mee op diamantwandeling door de stad.

Bijna een kwartier na de eerste groep kwamen we aan in de luxueuze Laurent Perrier champagnebar in de Stadsfeestzaal. Guy en Marc, naar goede gewoonte, soigneerden de gasten en iedereen genoot van het glaasje bubbels.
Veel te snel kwam de buschauffeur de mensen ophalen voor de lunch, groep 1 stond te popelen, groep 2 leegde de glazen, ik zwaaide iedereen vriendelijk uit en wilde gaan afrekenen.

Ik laveerde tussen de verlaten tafels zag ineens helemaal vooraan, op 1 van de tafels van groep 1, tussen alle lege glazen een glanzende coupe staan, nog zo goed als vol van het goddelijke gouden parelende drankje. Wie laat dat nu staan, dacht ik nog.
Ik draaide terug om mijn - uiteraard lege - glas te halen, nam met de andere hand het volle, en keek even om me heen.
"Ach", zei Guy, ni doen, ge krijgt wel een nieuw van mij." "Maar nee", zei ik, dit is toch echt te gek, ik giet het wel over in mijn glas."
Op het moment dat de laatste druppels van het ene glas in het mijne liepen, hoorde ik een luide stem in de verte roepen: "Hee, dad es mien glas".
OMG!!! Er was er 1 blijkbaar niet mee gaan lunchen, wat een afgang!

Ik riep om hulp bij Guy, "Snel, geef haar een nieuw glas", en met een stroicijnse blik, alsof er niks aan de hand was, vulde hij haar inmiddels lege glas terug tot de rand.
Ik probeerde me zo onzichtbaar mogelijk te maken, rekende af en wachtte met het ledigen van mijn glas tot ook dat laatste koppel verdwenen was.

Over mijn schouder hoorde ik nog hoe ze verontwaardigd tegen haar man zei:
"Ons geidse was olle klatskes ont leegdrenken"

Het moest maar zo lekker niet zijn.

maandag 31 augustus 2009

Straf web

Als kind al was ik helemaal weg van de animatiefilm "Charlotte's Web", de tekenfim dus uit 1973, niet het recente vehikel (2006) met Hollywood supersterren als Julia Roberts, alhoewel ook niet slecht en de officiele website is heel erg mooi (voor een paar leuke clips, klik hier en ga naar 'videos').
(Tijdens het Googlen leerde ik trouwens dat het boek dat de basis vormde voor beide films, het meest succesvolle kinderboek ooit is, met maar liefst 45 miljoen verkochte exemplaren).

De film vertelt het onwaarschijnlijke doch prachtige verhaal van een spin die beste vriendjes wordt met een biggetje en hem de kracht leert van doorzettingsvermogen en de juiste woorden.
Ze redt er zelfs zijn leven mee.

Al een dag of 3 zit er een spin in onze tuin (correctie, er zitten honderden spinnen in onze tuin, maar voor deze heb ik een beetje een zwakke plek omdat ze me aan Charlotte doet denken). Zij heeft namelijk precies datzelfde doorzettingsvermogen, en het is duidelijk dat ze nadenkt over actie en reactie.
Ze heeft haar gigantisch web gespannen langs onze tuindeur en vangt aldus geregeld een gevleugeld hapje.

Het lastige is alleen dat, telkens ik in het tuinhuis moet zijn - en in de zomer is dat soms een aantal keer per dag - ik de schuifdeur opentrek, en ook haar web.

De eerste 3 keer had ik er geen erg in, maar 1 ochtend zag ik een superweb dat met wel 10 hoofddraden aan alle mogelijk vaststaande elementen in onze tuin was bevestigd.
Ik deed voorzichtig de schuifdeur open. Krak, daar ging het weer.
Twee uur later was ze er weer klaar voor, met een nieuw indrukwekkend web. Ik deed de schuifdeur open, deze keer op het kleinst mogelijke spleetje zodat ik er net doorkon. Krak, het ging weer mis.

Gisteren wilde ik de vissen voeren en moest in het tuinhuis zijn, voor het visvoer.
De spin hing perfect in het middelpunt van haar web dat er ondertussen bijna uit zag als staaldraad.
Voorzichtig schoof ik de deur open, zo weinig mogelijk. Het web zakte als een lege parachute in elkaar maar toen ik de deur weer dicht deed, werd het prachtig strak gespannen en glansde het in de zon.

Ik knikte bewonderend en verbeeldde ik het me, of maakte ze nu net een vreugdedansje rond haar eigen as?
(en eigenlijk verwacht ik toch wel een klein beetje dat er morgen in haar prachtige web in koeien van letters de woorden "Mission accomplished" staat)

dinsdag 14 juli 2009

The King is dead, long live the Queen

Een paar weken geleden een bericht als donderslag bij heldere hemel. Michael Jackson was dood.
Het duurde even voor het tot me doordrong. Ik was nooit echt een grote fan geweest, had zelfs geen enkele CD (wel heb ik ooit de LP Thriller gehad zoals miljoenen anderen, maar helaas heeft die in ons huishouden de overgang naar de CD niet overleefd).
De man was al 50 maar is voor mij altijd dat kleine jongetje gebleven. Hoe meer ik erover nadacht, hoe meer ik me realiseerde dat zijn muziek toch wel een belangrijke rol in mijn leven heeft gespeeld. Kinderfeestjes, jeugdfuiven, iets later discotheken, ... ik kan nog steeds veel nummers meezingen en zoals iemand online neerschreef, bij het beluisteren van een Jackson song, begin je automatisch met je hoofd op de beat mee te knikken en verschijnt er een idiote grijns op je gelaat.
Rock with you, Off the Wal, Billie Jean, Startin' Something, ... Super toch?
Nooit was er een dag in mijn leven geweest zonder muziek van Michael Jackson, hij stond al op de buhne toen ik nog geboren moest worden, en toch schelen we maar 8 jaar. Makes you think.

Het mediacircus rond Michael overschaduwde een beetje de anticipatie voor het allereerste concert van Madonna in Belgie maar na het grijsdraaien van MJ's songs, in 7 haasten van het internet gehaald voor op mijn MP3 speler (die uitdrukking grijsdraaien zal ooit ook wel verdwijnen zeker), switchte ik weer naar Madges playlist, vooral om me te familiariseen met haar nieuwere nummers.

Op 7 februari had ik tickets gekocht, en was er zelfs in geslaagd om Golden Circle tickets te bemachtigen. Hoe gelukkig ik me daarom zou prijzen, zou pas later blijken.
Even heeft het er spannend uitgezien. Kristoffel werd eind mei geopereerd, aan zijn hart, was het wel OK om naar een popconcert te gan? Maar we lieten ons door een kleine bump in the road niet tegenhouden, nee, we zouden gaan.
We namen de trein. Hoe stom dat wel niet van ons was, zou pas later blijken.

De pendeldienst zette ons bij de festivalweide af, tenminste, dat dachten we. Het was nog 1,5km stappen.
Na veel omzwervingen en tijd belandden we uiteindelijk in onze Golden Circle. Geweldig!! Een grote cirkel, frontstage, met massa's plaats. Voor maar 10 euro meer dan een gewoon ticket. Er waren 65.000 tickets verkocht, en 4000 Golden Circle. Man was ik blij dat we niet tussen de 65.000 stonden. Het kwaliteitsverschil was echt niet in verhouding met het prijsverschil.
De concertgangers werden maar met mondjesmaat toegelaten, maar wij beleefden als enkele lucky few de soundcheck. Madonna laat blijkbaar nooit mensen toe bij de soundcheck, maar hier kon het, en ze gaf meteen een show. Wauw, nooit gedacht dat we zo dicht zouden staan. Ze is klein, dat was het eerste wat me opviel.


Een filmpje van de soundcheck vind je hier.


Dan was het wachten, lang wachten, in de regen, ook nog. Bof, niet fijn.
Gelukkig kwam iemand van de entourage waar ik eerder een babbeltje mee had geslagen ons een grote paraplu brengen. Ik gaf hem na de regen terug aan een collega, hem heb ik helaas niet meer gezen. Thanks Wes :)
Om de tijd te doden liep ik wat rond en kwam nog enkele rare snuiters tegen. Hmmm, aan wie deden ze me toch denken?

Looking back begrijp ik dat de media niet weg waren van het concert.
In dit tijdperk van plasma, LCD, Dolby Surround en Imax kon dit alleen maar tegenvallen. Mensen zijn nu eenmaal erg verwend op het gebied van klank en beeld.

Maar ik vond het GE-WEL-DIG!!!
Eerlijk gezegd was dat enkel en alleen te danken aan de Golden Circle tickets. We stonden er met onze neus bovenop, daar waar de tienduizenden anderen enkel maar naar de beeldschermpjes konden kijken. Daar werden prachtige clips op vertoond, blijkbaar niet naar de smaak van de doorsnee journalist, maar ik hoop dat ze op de DVD staan die nu al op mijn verlanglijstje prijkt.

Wij verlieten net voor het laatste nummer het terrein, bang dat we de trein zouden missen. Dat was niet nodig geweest, die trein heeft nog tot kwart voor 3 in het station gewacht op laatkomers, in plaats van om vijf voor één, aangekondigde tijd, te vertrekken (er is een pittige brief onderweg).
Een vriendin die met de auto was gegaan, smste me om vijf voor twee. "Wij zitten in den Hopper, kom je nog even?
Danzij De Lijn en NMBS dus niet."

Iets voor 4u waren we thuis, moe maar voldaan. Madge, you were great!!
We hebben dan onlangs misschien afscheid genomen van de King, de Queen rocks als nooit tevoren!!


Het tribute to MJ was een kippevel moment



maandag 6 juli 2009

In Vino Veritas

Alexander, 1 van onze beste vrienden, heeft een bijzondere passie. Vastgoed.
Het is dankzij hem dat wij - op onze manier - ook enkele stappen zetten in dat wereldje, maar hij spant de kroon.

Na een aantal wijze investeringen ging het hem meer en meer voor de wind tot hij, een paar jaar terug, een grote droom kon realiseren. Een kasteel kopen in Frankrijk, met een prachtig domein erbij en zelfs een wijngaard.
Hij wilde het ombouwen tot een luxueuse en gezellige Bed&Breakfast. Ondertussen is hij daar bijzonder goed in geslaagd en kan ik iedereen een verblijf in deze prachtige omgeving en het adembenemende chateau aanraden.

Zijn enthousiasme werkt vaak aanstekelijk, en als je hem ergens gepassioneerd over hoort praten, ben je er meteen van overtuigd dat er niets is, wat hij niet kan. Wij waren dan ook helemaal mee toen hij verklaarde dat hij zijn eigen wijn ging maken. Van zijn eigen druiven, op zijn eigen domein in Frankrijk.

Na een paar tripjes over en weer viel hij een avond bij ons binnen voor een klein hapje, samen met zijn vriendin.
Hij had een fles wijn bij.
Op het label lazen wij "Le Clos Valcreuse", een cabernet, mise en bouteile à la propriété, met een oude zwart-wit foto/tekening van zijn recent aangekocht chateau. Een probeersel van de vorige eigenaar. Hij had maar 2 flessen mee kunnen nemen naar Belgie en sprong er zorgvulding mee om.
Wij kregen de eer de eerste van de 2 flessen te proeven.

Met veel egards maakte hij in een eerbiedige stilte een fles open. Plop. De kurk klonk perfect. Ik had onze beste wijnglazen boven gehaald, Alexander schonk 4 glazen in.
Hij sprak een toast uit, en wij brachten het glas vol verwachting naar onze lippen.

Nu ben ik een ontzettende wijnfan, vooral van rode wijn dan. In een ver verleden heb ik nog een curus oenologie gevolgd aan het Stella Maris Instituut in Ekeren, heb ooit eens deelgenomen aan de prestigieuze wedstrijd "World Wine Taster of the Year" en ik kan met smaak genieten van een lekker glaasje.
De voorpret van het openen van een nieuw flesje wijn doet me vaak uitkijken naar valavond, en er kan geen nieuwe wijnbar opengaan in het Antwerpse of ik ga er een kijkje nemen.
Het openen van een fles die helaas minder lekker blijkt te zijn dan gedacht, het overkomt me gelukkig zelden of nooit, kan een enorme domper op elke feestvreugde zetten, maar gezien mijn zuinige Nederlandse roots, drink ik zonder veel morren - doch met iets minder smaak dan anders - ook een inferieure A.O.C op.
Alleen flessen met stopsmaak (al langer hoe zeldzamer door de massale opkomst van synthetische kurken en zelfs draaistoppen, tot mijn grote vreugde) gaan onverbiddelijk de gootsteen in, en als het een zelfgekochte, betere fles was, terug naar de verkoper (meestal het uitmuntende Wijnhuis op het Zuid) die hem die zeldzame keren met de glimlach omruilt.

En dus vol verwachting zetten wij het glas Clos Valcreuse aan onze lippen.
De kleur was mooi, de neus niet echt bijzonder, maar de smaak, de smaak, ... Ik proef hem nog alsof het gisteren was.

Het leek alsof ik een slok geperst groen gras naar binnen voelde glijden. Ik slikte het snel weg, en keek om me heen naar reacties van mijn tafelgenoten.
Kristoffel, mijn man, niet de grootste wijnkenner alhoewel hij rasse schreden vooruit heeft gezet sinds zijn kleine hartaanval en daarop volgende bypass operatie een paar weken geleden, en sindsdien een glas rode wijn aan zijn dagelijks menu heeft toegevoegd, een goed glas wijn wel teverstaan, keek alsof hij een half dozijn oesters in 1 keer had binnengekregen (hij haat oesters).

Om de gevoelens van onze gast niet teveel te kwetsen praatten we er een beetje om heen.
Ja, er zit wel potentieel in. Aparte smaak, heel bijzonder. Het was een erg natte zomer geweest hé. Hij is misschien nog net iets te warm om te drinken. Wat een intense fruitsmaak. Proeven jullie ook een houttoets? Het label is prachtig ...

Na het dessert vertrokken Alexander en zijn vriendin. Ze lieten de halflege fles achter zodat wij nog een glaasje konden drinken op hun gezondheid.
Alvorens af te ruimen, deed ik iets dat ik nog bijna nooit had gedaan.
Ik nam de fles van tafel, en goot die in 1 vloeiende beweging leeg in de gootsteen.
"Ja, hij was echt vies he?" zei Kristoffel.

Plots ging de deurbel. Kristoffel deed open. Het was Alexander die in 3 stappen terug in de keuken stond.
"Zeg Carolien," zei hij, "mag ik die fles anders toch meenemen? Ik zou mijn moeder ook nog een glaasje willen laten proe..."
Zijn stem stokte toen zag hij wat ik ondersteboven in mijn hand hield, boven de gootsteen, terwijl de laatste druppels eruit liepen.
De Clos Valcreuse.

Ondertussen heeft Alexander zijn plannen om zijn eigen wijn te maken voorlopig laten varen (alhoewel de concièrge Noel zich binnenkort aan de productie van een 300-tal flessen rosé wil wagen), maar "de fles" komt nog geregeld ter sprake, en we kunnen er ondertussen hartelijk mee lachen, zoals afgelopen zondag toen we samen gingen brunchen op het Zuid.
De tranen rolden over onze wangen. Vooral bij mij dan.
That's what friends are for.

Chateau Valcreuse

woensdag 24 juni 2009

Voor Sjoukje

Vandaag wordt in Delft een jonge vrouw begraven. Ze is net 40 geworden, gelukkig getrouwd, moeder van 3 waarvan de jongste eergisteren haar eerste verjaardag vierde.

Ik ken haar niet persoonlijk, doch haar verhaal greep me aan vanaf het eerste moment.
Begin dit jaar was ze te gast in "De Wandeling" een KRO programma op de NL televisie waarin de presentatrice met iemand gaat wandelen en praat over lichte en minder lichte 'choses de la vie'.

De Wandeling met Sjoukje werd uitgezonden op 13 februari 2009. Sjoukje wist toen een goeie 5 maanden dat ze A.L.S. had, een ongeneeslijke ziekte waarbij de zenuwen die spieren aansturen afsterven en de patient minder en minder mobiel wordt tot deze uiteindelijk niets meer kan doen.
Ik begon bijna dagelijks Sjoukjes blog te lezen. We hebben zelfs een paar e-mailtjes uitgewisseld, toen ze nog zelf kon typen. De laatste maanden was het vooral haar man die de blog aanvulde, of 1 van haar vele verzorgers, vrienden.

De aflevering wordt, als eerbetoon aan Sjoukje, nu zondag 28/6 om 9h30 herhaald op Nederland 2. Je kunt hem ook hier herbekijken.

Wat Sjoukje wilde, was A.L.S. een gezicht geven. Het is een ziekte die al meer dan 100 jaar bekend is, maar nog steeds is er geen remedie. Men heeft zelfs de oorzaak nog niet ontdekt. Is het misschien omdat er jaarlijks 'maar' 6 a 7 mensen per 100.000 getroffen worden?
In een landje als het onze is dat misschien een druppel in de zee, maar als je dit wereldwijd bekijkt, is dit verschrikkelijk. In de US bijvoorbeeld zijn er momenteel 30.000 gevallen waar er elk jaar zo'n 5.000 bijkomen.

Ondertussen heeft de ziekte voor mij verschillende gezichten gekregen. Dat van Sjoukje natuurlijk, maar ook dat van Ben Byer die er een pakkende documentaire over maakte, en dat van Loes Claerhoudt die prachtige columns schrijft over vanalles, en ook over haar A.L.S., en Neil Platt, een jonge Brit die van dag 1 begreep wat er mis was omdat zijn vader het ook had, en - dichter bij huis - Carl Ridders die er met het hoofd zo hoog als hij nog kon, de brui aan gaf.

A.L.S. patienten kun je - medisch gezien - niet helpen. Toch wil iedereen die er bij betrokken raakt zo graag zijn steentje bijdragen.

Deze mensen hebben geen grote wensen meer. Behalve één dan, de grootste, beter worden. Doch die zal nooit uitkomen. Maar kleine wensjes, daar kunnen we ze bij helpen.

Sjoukjes man heeft een goeie week terug zijn vrouw ingeschreven om 'Persoon van het Jaar 2009' te worden. Na een paar dagen stond ze al in de Top 10.
Haar kinderen vonden het geweldig. En zij stiekem ook wel denk ik. De wedstrijd loopt verder, en ondertussen staat Sjoukje op de tweede plaats, net onder Elvis.

Ik zou iedereen die dit leest willen vragen om dat kleine wensje van deze fantastisch vrouw te doen uitkomen, en op haar te stemmen.
(En weet je wat zo mooi is, je kan elke dag opnieuw stemmen. Zet de link dus snel bij je favorites)

Laat deze verhalen iedereen inspireren, en beseffen hoe gelukkig je kunt zijn met kleine dingen. Zou moeten zijn. Je bent het Ben, Sjoukje, Neil en Carl verplicht.
En ik sluit af met de woorden van Sjoukje: "Celebrate love and life"

woensdag 20 mei 2009

Trinny, Susannah, Julie en de bunnie van de week

Ja het bezoekje van Trinny en Susannah een tijdje terug in de Stadsfeestzaal was een hoogtepunt.

Een dag of twee later ging ik mijn CDtje met foto's afgeven aan Steven van de Stadsfeestzaal zoals beloofd, hij was er nog vol van. Geslaagde stunt voor iedereen.

De dag erna had ik een chocoladewandeling voor een groep dames die wel oog hadden voor de aangename dingen van het leven. Nadat we de hele stad al haden doorlopen en een Neuhaus praline ind e mond hadden gestopt, wees er eentje naar de champagnebar "laten we daar even iets gaan drinken" Daar zei ik geen nee tegen.

Een half uurtje later gingen we met vernieuwde energie op pad en namen de achteruitgang van de Stadsfeestzaal. We kwamen langs Tommy Hillfiger en Julie zal voor de deur.
Julie is het meest modebewuste hondje van heel Antwerpen en iedereen is er steeds meteen weg van. Het is een Jack Russel terrier, steeds impeccable gekleed in een originele, one-of-a-kind Tommy Hillfiger kraag, speciaal voor haar gemaakt van een zijden Tommy das, sterker dan gewoon hemdkatoen.

De baas van de winkel, en baas van Julie kwam enthousiast angelopen met een foto op A4 formaat in zijn hand.
"Kijk, en ze is nog beroemd ook"

Op de foto stond Julie, in de armen van haar baasje, geknuffeld door Trinny en Susannah.

"He", zei ik "Die foto heb ik gemaakt!"
Steven was hem net 10 minuten geleden komen brengen, de man was er super blij mee.

Een nog een paar dagen later las ik op Facebook dat ik door Vitalski was gebombardeerd tot Bunnie van de Week.

En dat voor een 40 plusser :)

donderdag 7 mei 2009

Dressing the Queens of Style



Woensdag 6 mei was het zover, de stijlgoeroes Trinny en Susannah kwamen naar Antwerpen.
De festiviteiten zouden aanvangen vanaf 14h maar daar verschillende media gewag hadden gemaakt van een volkstoeloop en mijn ochtend plots vrij was, nam ik het zekere voor het onzekere en stond om 11h30 aan de bushalte. Voor de gelegenheid had ik me extra opgetut in mijn nieuwe jas waar ik weken over getwijfeld had omdat hij wel heel opvallend was. Hij zou me geluk brengen, ik voelde het.

Overdreven druk was het niet op de tram, en ook niet op de Meir, zelfs niet in de Stadsfeestzaal waar het podium was opgesteld en de Magic Knickers stonden uitgestald. Ik ging dan maar even gedag zeggen in de Laurent Perrier Champagnebar waar ik een regelmatige klant ben. Steven, de Manager van de Stadsfeestzaal kwam even checken of alles klaar was voor de signeersessie om 15h en zei vriendelijk goeiedag tegen me.
Ik kletste nog wat met Guy, keek nog even rond en ging dan maar terug naar beneden. Het was 12h40 en er stonden slechts 2 dames te wachten, voor het podium. Een cameraploeg van Vitaya en andere van ATV zocht kandidaten om te interviewen. Waar bleef die volkstoeloop? Beetje idioot om nog anderhalf uur voor dat podium te staan lummelen dus nam ik plaats aan de grote ronde tafel in de bar midden in de Stadsfeestzaal, en bestelde een glas witte wijn. Ik rekende meteen af.
Nog geen 5 minuten later tikte Steven op mijn schouder. “Carolien, ik heb je nodig. Trinny en Susannah willen absoluut shoppen bij Martin Margiela”. Ik zette mijn glas neer en rende achter hem aan.
“Je krijgt van mij straks een nieuw wijntje” riep hij over zijn schouder.

Hij nam me mee naar een zaaltje achterin La Place, het restaurant op de 2de verdieping waar een hele hoop mensen zat, en plots stond ik oog in oog met Trinny en Susannah. Trinny was oogverblindend. Rank, slank, torenhoog, bedaard, erg sjiek.
Susannah was hartelijk, druk, levendig, 2 tegenpolen.

Ze hadden een heel strak schema maar waren superfan van Margiela. Of het me zou lukken een paar kledingstukken hier te krijgen zodat ze konden passen en kopen wat ze mooi vonden?
“Just get us a few things. No tits for me and big tits for Susannah” zei Trinny. Susannah greep me bij mijn taille, “You are exactly the same shape then I, except for these” en ze neep in mijn borst. Ja, de hare waren een stuk impressionanter.

Ik belde meteen naar Ann van LXP die gelukkig achter haar PC zat en me een aantal telefoonnummers kon geven.
Louis, dé referentie wat betreft Martin Margiela, Sien, prachtwinkel in de Nationalestraat met supercollecties waaronder Bruno Pieters, APC, …

Ik begon te bellen. Ja, was wel erg short notice, nee, veel hadden ze niet meer zo laat op het seizoen, goh, tijd om er mee langs te komen … Na een paar gesprekken had ik het akkoord om bij Louis eea. te mogen gaan halen en Sien ging eea. brengen.

De mensen van Vitaya vonden het alvast geweldig en plots maakte ik deel uit van de entourage.
In ging nu natuurlijk wel de show missen, maar de marketing manager van Vitaya verzekerde me dat ik bij alles nauw betrokken zou blijven en meer van Trinny en Susannah te zien zou krijgen dan wanneer ik voor dat podium zou gaan staan.

Ik spurtte naar Louis. Ondertussen liep de Stadsfeestzaal langzaam vol.

Ik kon niet geloven dat dit me overkwam. Deze ochtend had ik me nog afgevraagd of ik wel zou gaan om uren in de drukte te staan om misschien met moeite een glimp op te vangen van de twee ladies, en nu was ik voor hen persoonlijk aan het shoppen, bij de meest luxueuze boetieks van Antwerpen.
Wanneer iemand me dit gezegd zou hebben, al was het een uur geleden, die had ik flagrant uitgelachen.

Ik stapte bij Louis binnen. Een vriendelijke verkoper stond me te woord en vertelde honderduit over zijn collecties.
Ik nam zo ongeveer alles mee wat hij nog had van Margiela, tekende een bonnetje en mocht gaan, met een zak vol kleren. Zo gemakkelijk is het dus, personal shoppen.
Met een grote zak van Louis liep ik over de Meir. 8 stuks voor een goeie 4000 euro, geld maakt niet gelukkig zeggen ze dan. Maar wel mooi.

Het was al half 2 en de klok tikte. Om 16h30 zouden beide vrouwen alweer in een taxi worden geduwd richting Deurne voor hun vlucht naar London. En dat voor die ene keer dat ik niet met de fiets was gekomen en elegante schoenen aan had …
Ik stopte een fietser op de Meir en vroeg of deze me even tot aan de Stadsfeestzaal kon rijden. Het moet een zicht geweest zijn, ik in mijn opvallende jas, met een enorme tas van 1 van de duurste winkels van Antwerpen op schoot, achterop een fiets …

Terug in de Stadsfeestzaal wist ik niet wat ik zag. De verwachte volkstoeloop was een feit. Het was geweldig. Dankzij mij opzichtige jas en de indrukwekkende tas van Louis mocht ik overal door en kreeg ik beleefde hoofdknikjes van de talloze security mensen die me ondertussen al kenden en het gebeuren in goede banen moesten leiden. In een paar seconden stond ik weer in de privé lounge. Deze was ondertussen nog gevulder met camera- en geluidsmensen en een uitgebreidere entourage zoals bijvoorbeeld de CEO van Vitaya die ik in het verleden al eens eerder ontmoet had en die het blijkbaar doodnormaal vond me daar te zien. Humo, Nieuwsblad, TV-blad, VRT, … allemaal wilden ze Trinny en Susannah spreken. En toen was het tijd voor de show. Martine van Vitaya vroeg of ik zin had om mee naar de Laurent Perrier-bar te gaan om het gebeuren vanop afstand te volgen.
Steven was er ook en wilde me een coupe aanbieden, zoals beloofd, “Straks”, zei ik. Het was een beetje hectisch nu.

De menigte werd gek toen beide dames uiteindelijk (een dik half uur te laat) het podium opstapten. Susannah trok meteen haar jurk op om haar Magic Knickers te laten zien. De zaal werd wild.
Na een toffe show waarbij een paar mensen uit het publiek het podium werden opgetrokken kwamen de stijlgoeroes naar de champagnebar voor een signeersessie. Ik had een boek bij en het mijne kwam als eerste aan de beurt. Ik was erg blij met en trots op hun persoonlijke opdracht :)

Bijna heel de bovenverdieping stond aan te schuiven en ik hoorde de kassabel van Standaard Boekhandel bijna contant rinkelen.
Dit zag er niet goed uit gezien het strakke schema en inderdaad, de signeersessie werd beëindigd, veel te vroeg voor talloze wachtenden. Wij zetten ons weer allemaal in beweging, tijd voor de Meet&Greet, in een zaaltje op de bovenverdieping van de Stadsfeestzaal, naast Standaard Boekhandel, en ik hobbelde erachter aan. De menigte werd wild en tientallen mensen drukten hun boeken onder de neus van ofwel Trinny of Susannah die er zichtbaar van genoten en links en rechts onleesbare krabbels zetten.

Duizenden hadden het geprobeerd maar slechts 10 mensen hadden de SMS wedstrijd gewonnen die Vitaya had georganiseerd. Zij kregen een paar persoonlijke stijltips. Na een kwartiertje trokken we weer richting lounge voor nog een paar laatste interviews en eindelijk hadden ze even tijd voor de kleding. Ik had alle Margiela uitgestald op een tafeltje en Sien liet een paar prachtige creaties zien van Christian Wijnants, een droomjurk van Hussein Chalayan en een paar topdesigns van mijn persoonlijke topfavoriet Bruno Pieters. De Oeh’s en Aah’s waren niet van de lucht en ik zag twinkelingen in hun ogen. ‘Oh why don’t we have more time here” verzuchtten ze alle twee.
Susannah vroeg mijn kaartje en zei dat ze me zou bellen voor een afspraak en zeker terug wilde komen om te shoppen (who knows?) en ze dankten me alletwee from the bottom of their heart voor wat ik voor ze gedaan had. In ruil poseerden ze even voor een fotootje.

Ze werden tot slot nog even door de Stadsfeestzaal en de stad Antwerpen in de bloemetjes gezet (handtassen, een schilderij, elk een diamant!!!) en toen was het tijd om te gaan.

“All boys out!!” schreeuwde Trinny en hup, daar maakten de vrouwelijke jurken plaats voor een trendy doch comfy reisoutfit.

Ik nam de grote tas van Louis in mijn armen en het hele gevolg ging weer op pad. We zwaaiden ze uit en ik bracht de kostbare kleding terug naar waar hij vandaan kwam, in gedachten verzonken.
Voor de start van mijn opleiding als kleur-, stijl- en imagoconsulente in september vorig jaar had ik amper van Trinny en Susannah had gehoord. Maar sinds ik me met volle overgave op deze materie heb gestort, heb ik al 5 boeken van ze in huis en heb hun tips en tricks met plezier gelezen en bestudeerd.
Met een nieuwe carrière indachtig als Personal Shopper en stijlconsulente kon ik me geen betere eerste opdracht dromen.

Ik wilde nog heel even terug naar de Stadsfeestzaal. Daar stond Steven, druk in gesprek. Ik had wel dorst nu, maar liet hem maar doen. Het was ook voor hem een bewogen dag geweest.

Voor een laatste keer die dag, stapte ik de Laurent Perrier Champagnebar binnen. Ik bestelde een coupe. En daar kwam ook Steven met een collega, “Hey, die heb je nog te goed van mij!” zei hij.
We klonken op een geslaagde dag.

Dressing the Queens of Style. Of een perfect voorbeeld van the right person at the right place on the right time.
Susannah, anytime dear.



Het programma


De volkstoeloop


Louis


Interviews, interviews


Showtime


.
Magic Knickers




De signeersessie



De signeersessie loopt een beetje uit de hand


De Body Shape Bijbel


Our Personal Shopper in Antwerp, Carolien!!!!







De Meet&Greet




Shop, shop, shop


Diamonds are a girl's best friend


Eind goed, al goed



3 Stijlconsulenten samen op de foto

dinsdag 5 mei 2009

Do's en don'ts

Morgen breekt de hel los.
De stijlgoeroes Trinny en Susannah komen naar Antwerpen en voor die gelegenheid wordt de vernieuwde Stadsfeestzaal op de Antwerpse Meir even omgebouwd tot Fort Knox.
Zelfs serieuze dagbladen waarschuwen voor een volkstoeloop en de TV zender Vitaya die een SMS wedstrijd organiseerde waarmee je een Meet-en-Greet kon winnen telde 7.000 deelnemers (@ 3 smsjes pp @ 0.75ct per sms. Telt u mee?)

Sinds ik een paar maanden geleden gestart ben met een opleiding kleur-, stijl- en imagoconsulente merk ik dat ook bij mezelf de spanning stijgt. Morgen laat ik me waarschijnlijk helemaal meeslepen in het gebeuren.
De afgelopen weken struinde ik Ebay af op zoek naar hun boeken (ik lees ze veel liever in originele versie dan in het Nederlands) en ben momenteel de trotse eigenaar van "What not to Wear", "What not to Wear part 2", "The Survivalguide" en "The Body Shape Bible"

Of ze me een Magic Knickers zullen kunnen aansmeren? Dat weet ik nog niet.
Ik neem alvast het zekere voor het onzekere en zal me met iets meer zorg en aandacht kleden dan normaal.
De dames hebben immers laten weten dat ze individuen uit het publiek zullen plukken om then and there een make over te geven, inclusief het nieuwe (w)onderbroekje waar ze momenteel promotie voor maken.

Toch nog maar eens even nalezen, What not to wear ...

vrijdag 24 april 2009

That's Miss Scarlet to you sir

Laatste dag, morgen iedereen naar huis, en ikke ook!!
De passagiers zijn echt super goed gezind. Het was dan ook een top cruise met mooi weer en op de gebroken arm na, geen grote rampen.
Voor de eerste keer heb ik ook veel contact met mensen van de andere groepen, de blauwe en de gele.
Er is zo’n superschattig mens van de gele groep, die altijd een bloemetje in haar haar heeft, een madeliefje.
In Aalsmeer kreeg ze van haar man een tak met orchideeen en sindsdien heeft ze elke dag een verse orchidee in haar haar.
Ze kwam vanmorgen naar mij en zei “Here, this would look so good on you and now I have my orchids”
Een prachtig hoedje kreeg ik, en het was een goed hoedje ook.
Ik zette hem meteen op en zei “I feel very Scarlet today” en zo word ik vanaf nu ook genoemd. Miss Scarlet.

Texan for Dummies

Ik heb een grappige groep Texanen aan boord die me Texaans proberen te leren.
Gecompliceerd taaltje, voor de incrowd.
Als je een klein groepje mensen tegenkomt, begroet je ze bijvoorbeeld met:
How y’all doing?

Vanaf het moment dat ze met meer dan 6 zijn, begroet je ze met:
How all y’all doing?

Als het pijpenstelen regent zeg je: “It’s raining like a cow pissing on a hard flat rock”

Maar de leukste was toch de uitdrukking wanneer je iemand wil uitleggen dat je diagonaal een plein moet oversteken. Dan ga je: “Catty whompas”

donderdag 23 april 2009

Dubbel feest

De volgende dag was inderdaad beter. Het begon met prachtig weer,blauwe hemel, veel zon, een perfecte dag voor het Keukenhof.
Eens onze passagiers op pad gestuurd, schoten wij wat plaatjes en gingen elk onze eigen weg.

Keukenhof viert dubbel feest dit jaar. Enerzijds bestaat de grootste bloementuin ter wereld 60 jaar, eerste tentoonstelling was in 1949, en ten tweede viert Nederland dit jaar de 600ste verjaardag van het feit dat Henry Hudson neerstreek in Manhattan en het plekje de naam New Amsterdam gaf. Allemaal leuke verwijzingen naar New York zoals de welkomtekst “I ‘tulp’ NY”



We hadden afgesproken bij de poffertjestent waar wij altijd een gratis portie poffertjes kregen op vertoon van onze Grand Circle badge, en ze hadden er internet.

Ik zette mijn computer alvast aan, bestelde, en kreeg … de rekening.
Jammer. Maar voor een portie poffertjes liet ik me niet kennen. Ik vond verschillende berichten in de pers over Glenn, gelukkig was hij stabiel maar ze hielden hem nog in een coma. Hopelijk komt het snel weer goed met hem.

Nico en Johan kwamen met hun portie – gratis !- poffertjes bij mij zitten,en toen realiseerde de caissière zich haar vergissing.
Ze vroeg of ik nog een portie poffertjes wilde, dat was wat teveel van het goede, maar het glaasje wijn sloeg ik niet af.

Op de Keukenhof!!