Prachtige dag.
De kerstmarkt staat op de Grote Markt, de vrolijke deuntjes van de ouderwetse paardenmolen maken iedereen goed gezind.
Het vriest dat het kraakt, zelfs in de binnenstad ligt er nog een laag sneeuw, en dit alles staat te blinken onder een blauwe hemel met een prachtig herfstzonnetje (ja, ongelooflijk he, al die dikke pakken sneeuw op straat en de winter moet nog beginnen ...).
Ik wandel met een groep over de Grote Markt, met het stadhuis in de rug, en zie hoog boven de gildenhuizen de maan, op klaarlichte dag. Ze is zelfs bijna vol.
"Oh", roept iemand uit de groep, "Kijk eens hoe mooi die maan!!!!"
Een oud manneke met een caddy en gebogen rug in een lange donkerblauwe jas wandelt ons voorbij, houdt zijn pas in en kijkt met grote verbazing naar de dame die net de uitroep had gedaan.
"Da is de moaan ieelemoaal ni madammeke. Da is ne planiejt" zegt hij.
"Ah ja, welke planeet is dat dan mijnheer?" vraagt ze beleefd.
Hij haalt zijn schouders op en werpt haar een guitige blik toe.
"Da zekkik a ni" en loopt met gebogen rug voort.
zondag 19 december 2010
zaterdag 4 december 2010
Youp, help!!!
Mijn oog viel op een advertentie van Thalys.
'Skiën kan altijd nog: Parijs en Keulen vanaf €19 met Thalys!'
Boek nu een reis tussen 3 januari en 24 maart 2011. Ga naar Parijs voor 25euro per enkele reis, of naar Keulen voor 19euro.’
Parijs!!! Oh ja, al ff geleden, en wat een geweldige stad.
Met de Thalys is het nu zelfs al de moeite om een dagtrip te boeken, je bent er op 2 uur. Leek me de perfecte kerstverrassing voor Kristoffel, een dagje met zijn 2 naar Parijs begin volgend jaar.
En ik reserveer.
Bij mijn eerste poging kwam ik aan een totaalbedrag van 241euro voor 2 personen. Huh? 4x 25euro is toch maar 100euro?
Ik probeerde nog eens op een ander uur. 192euro. Een andere datum? 166euro.
Goedkoper lukte me niet.
En dan zag ik een klein regeltje onder de totaalprijs:
Uw kasticket
2 volwassenen aan € 83 p.p. = € 166 (excl. toeslagen)
Opgelet: Deze prijzen worden slechts ter info meegedeeld om u te helpen bij uw keuze tussen de verschillende reisformules. De definitieve, totale prijs voor uw bestelling wordt pas na stap 3 getoond
Stap 3 is het invullen van je persoonlijke gegevens (inclusief credit card nummer wellicht). De volgende stap krijg je pas te zien wanneer je op de knop “Boek nu” geklikt hebt.
Je verbindt je dus tot de aankoop van iets wat:
a) Duurder is dan beloofd
b) Veel duurder is dan beloofd want er komen nog toeslagen bij
c) En hoe hoog die toeslagen zijn, daar heb je het raden naar.
Ligt het aan mij of ben ik de enige die dit niet normaal vindt?
Ik bel naar de klantendienst. Zou toch liever niet een aankoop van 166euro bevestigen waar dan misschien nog eens 50euro bijkomt zodat ik over de 200euro uitkom terwijl ik me in eerste instantie voorbereid had op een maximale uitgave van 100euro (4x 25 toch?)
De klantendienst is een betalend nummer (uiteraard). Ik moet eerst een lange intro aanhoren in 3 talen (of waren het er 4) en krijg dan een computerstem die me vriendelijk doch licht verwijtend toespreekt: ”De medewerkers van de klantendienst staan u elke dag te woord van 8h30 tot 18h30.”
Tuut-tuut-tuut Verbinding verbroken.
Ik kijk op mijn horloge. 13h45.
Ik zie nog maar 1 uitweg.
YOUP, HELP!!!!
'Skiën kan altijd nog: Parijs en Keulen vanaf €19 met Thalys!'
Boek nu een reis tussen 3 januari en 24 maart 2011. Ga naar Parijs voor 25euro per enkele reis, of naar Keulen voor 19euro.’
Parijs!!! Oh ja, al ff geleden, en wat een geweldige stad.
Met de Thalys is het nu zelfs al de moeite om een dagtrip te boeken, je bent er op 2 uur. Leek me de perfecte kerstverrassing voor Kristoffel, een dagje met zijn 2 naar Parijs begin volgend jaar.
En ik reserveer.
Bij mijn eerste poging kwam ik aan een totaalbedrag van 241euro voor 2 personen. Huh? 4x 25euro is toch maar 100euro?
Ik probeerde nog eens op een ander uur. 192euro. Een andere datum? 166euro.
Goedkoper lukte me niet.
En dan zag ik een klein regeltje onder de totaalprijs:
Uw kasticket
2 volwassenen aan € 83 p.p. = € 166 (excl. toeslagen)
Opgelet: Deze prijzen worden slechts ter info meegedeeld om u te helpen bij uw keuze tussen de verschillende reisformules. De definitieve, totale prijs voor uw bestelling wordt pas na stap 3 getoond
Stap 3 is het invullen van je persoonlijke gegevens (inclusief credit card nummer wellicht). De volgende stap krijg je pas te zien wanneer je op de knop “Boek nu” geklikt hebt.
Je verbindt je dus tot de aankoop van iets wat:
a) Duurder is dan beloofd
b) Veel duurder is dan beloofd want er komen nog toeslagen bij
c) En hoe hoog die toeslagen zijn, daar heb je het raden naar.
Ligt het aan mij of ben ik de enige die dit niet normaal vindt?
Ik bel naar de klantendienst. Zou toch liever niet een aankoop van 166euro bevestigen waar dan misschien nog eens 50euro bijkomt zodat ik over de 200euro uitkom terwijl ik me in eerste instantie voorbereid had op een maximale uitgave van 100euro (4x 25 toch?)
De klantendienst is een betalend nummer (uiteraard). Ik moet eerst een lange intro aanhoren in 3 talen (of waren het er 4) en krijg dan een computerstem die me vriendelijk doch licht verwijtend toespreekt: ”De medewerkers van de klantendienst staan u elke dag te woord van 8h30 tot 18h30.”
Tuut-tuut-tuut Verbinding verbroken.
Ik kijk op mijn horloge. 13h45.
Ik zie nog maar 1 uitweg.
YOUP, HELP!!!!
vrijdag 19 november 2010
Goedheiligman
Wie vrijdagvoormiddag in de buurt van de Grote Markt rondwandelde, herkende als hij goed zijn oren spitste, een aantal vrolijke deuntjes. De beiaardier van de Antwerpse O.L.V. kathedraal is al helemaal in de stemming en speelde een aantal overbekende Sinterklaasliedjes. Voor ik het wist begon ik mee te neuriën en de druilerige dag kreeg meteen een zonnestraaltje.
Wijkreporter Carolien Krijnen voor Gazet van Antwerpen
Hij komt, hij komt,Ook benieuwd naar wat de beiaardier ons volgende keer brengt? Ga eens luisteren, elke maandag, woensdag en vrijdag van 12.00 tot 13.00u
de lieve goede Sint,
mijn beste vriend, jouw beste vriend,
de vriend van ieder kind.
Wijkreporter Carolien Krijnen voor Gazet van Antwerpen
donderdag 28 oktober 2010
O Romeo, Romeo, wherefore art thou Romeo?
Na een paar maanden in 't Stad te wonen ben ik erachter dat er verschillende manieren zijn om van ons thuis naar het centrum te fietsen.
Door de Leopoldstraat, of over het Vleminckxveld, door de Lange Gasthuisstraat, door het stadspark, ...
Mijn lievelingsweg echter is die over de Oude Vaartplaats.
Rotweg, daar nie van, zo zonder fietspad, met kinderkoppen, automobilisten die volgens mij nog nooit van een fietser gehoord hebben, trucks die int midden van de weg staan om te leveren, ...
Nee, de keuze van mijn rijweg heeft alles te maken met een schone jongen waar ik al een paar maanden een serieuze boon voor heb.
Romeo.
Elke keer ik voorbij fiets ter hoogte van nummer 55, kijk ik of ik hem niet zie zitten aan het raam.
Soms, als de deur open staat, en ik iets zie bewegen, vertraag ik, parkeer mijn fiets en stap zijn winkel binnen, ik vind er altijd wel iets dat ik kan gebruiken voor onze katten Sushi of Tapa.
Normaal gezien staat hij meteen rechts naast de deur, Romeo, en dan loop ik er op af, en steek mijn vinger in zijn kooi.
Hij kom er dan meteen op af gekropen, wiegt eerst wat heen en weer met zijn kopke, en neemt dan zachtjes mijn vinger in zijn bek, gefascineerd door mijn fuchsia nagels.
Romeo is een prachtige blauwstaart papegaai, en ondertussen zijn we dikke maatjes geworden.
Onlangs was het zijn verjaardag, zijn eerste, en kreeg hij een lekker trosje druiven. Het was een plezier hem te ervan te zien smikkelen.
Eergisteren fietste ik na sluitingstijd langs de dierenwinkel, De Pauw. Het was al donker, maar toch vertraagde ik even om te zwaaien naar Romeo.
Maar ik zag zijn kooi niet. Vertwijfeld reed ik verder naar huis. Waar kon hij zijn?
De volgende ochtend, voordat de winkels open gaan fietse ik er weer langs.
Inderdaad, kooi weg. Zou hij verkocht zijn, of erger ...?
Vandaag kon ik me niet langer meer bedwingen. Ik had toch kattenbakzand nodig maakte ik mezelf wijs.
Ik parkeerde mijn fiets voor de deur, met een klein hartje, en declameerde bij mezelf "O Romeo, Romeo, wherefore art thou Romeo?". Ik stapte binnen.
Alsof het me helemaal niks deed vroeg ik de verkoopster langs mijn neus weg "Ah tiens, is de Romeo verkocht?" en wachtte bang af.
"Neen, het is wat koud aan de deur, dus hij staat al een paar dagen vanachter. Bij het kattenbakzand"
En ja hoor, daar stond hij.
Verbeelde ik het me, of was hij echt blij me te zien? Ik stak mijn vinger in zijn kooi.
Hij greep ernaar met zijn grote klauw en begon als vanouds op mijn nagel te sabbelen.
Het vervolg van dit verhaal kun je hier lezen.
Door de Leopoldstraat, of over het Vleminckxveld, door de Lange Gasthuisstraat, door het stadspark, ...
Mijn lievelingsweg echter is die over de Oude Vaartplaats.
Rotweg, daar nie van, zo zonder fietspad, met kinderkoppen, automobilisten die volgens mij nog nooit van een fietser gehoord hebben, trucks die int midden van de weg staan om te leveren, ...
Nee, de keuze van mijn rijweg heeft alles te maken met een schone jongen waar ik al een paar maanden een serieuze boon voor heb.
Romeo.
Elke keer ik voorbij fiets ter hoogte van nummer 55, kijk ik of ik hem niet zie zitten aan het raam.
Soms, als de deur open staat, en ik iets zie bewegen, vertraag ik, parkeer mijn fiets en stap zijn winkel binnen, ik vind er altijd wel iets dat ik kan gebruiken voor onze katten Sushi of Tapa.
Normaal gezien staat hij meteen rechts naast de deur, Romeo, en dan loop ik er op af, en steek mijn vinger in zijn kooi.
Hij kom er dan meteen op af gekropen, wiegt eerst wat heen en weer met zijn kopke, en neemt dan zachtjes mijn vinger in zijn bek, gefascineerd door mijn fuchsia nagels.
Romeo is een prachtige blauwstaart papegaai, en ondertussen zijn we dikke maatjes geworden.
Onlangs was het zijn verjaardag, zijn eerste, en kreeg hij een lekker trosje druiven. Het was een plezier hem te ervan te zien smikkelen.
Eergisteren fietste ik na sluitingstijd langs de dierenwinkel, De Pauw. Het was al donker, maar toch vertraagde ik even om te zwaaien naar Romeo.
Maar ik zag zijn kooi niet. Vertwijfeld reed ik verder naar huis. Waar kon hij zijn?
De volgende ochtend, voordat de winkels open gaan fietse ik er weer langs.
Inderdaad, kooi weg. Zou hij verkocht zijn, of erger ...?
Vandaag kon ik me niet langer meer bedwingen. Ik had toch kattenbakzand nodig maakte ik mezelf wijs.
Ik parkeerde mijn fiets voor de deur, met een klein hartje, en declameerde bij mezelf "O Romeo, Romeo, wherefore art thou Romeo?". Ik stapte binnen.
Alsof het me helemaal niks deed vroeg ik de verkoopster langs mijn neus weg "Ah tiens, is de Romeo verkocht?" en wachtte bang af.
"Neen, het is wat koud aan de deur, dus hij staat al een paar dagen vanachter. Bij het kattenbakzand"
En ja hoor, daar stond hij.
Verbeelde ik het me, of was hij echt blij me te zien? Ik stak mijn vinger in zijn kooi.
Hij greep ernaar met zijn grote klauw en begon als vanouds op mijn nagel te sabbelen.
Het vervolg van dit verhaal kun je hier lezen.
maandag 18 oktober 2010
Kunstzinnig skaten in Antwerpen
Het binnenpleintje van Kavka op de Oudaan werd zaterdag omgetoverd tot een skateparadijs ter gelegenheid van de eerste Skateboarding Day georganiseerd door Chosen, de nieuwe Streetwear Store in de Kammenstraat.
Zowel professionals als beginners mochten tonen wat ze in huis hadden en kregen elk een run van 2 minuten op de grote houten ramp. Het feestje werd gecompleteerd door DJ’s en Graffiti artiesten, en dat zorgde voor mooie, kleurrijke beelden.
Wijkcorrespondent Carolien Krijnen voor Gazet van Antwerpen
zondag 3 oktober 2010
“In Paris, you learn wit, in London you learn to crush your social rivals, and in Florence you learn poise.”
De Florentijnen hebben een speciale manier van doen.
De quote van Virgil Thompson, een Amerikaans componist, zit er bovenop. Ze hebben dat "je ne sais quoi", "qualcosa di particolare", ... Ze lopen rond alsof de wereld van hen is, en je zou voor minder.
1/5 van alle Europese kunstschatten zijn in Firenze terug te vinden. De hele stad is een superlatief, grootste, meeste, hoogste, oudste, ... En de Florentijnen zelf lijken ook wel fragiele museumstukken.
Gisteren, 2 oktober, vielen er om de 10 seconden 3 minuscule druppeltjes regenwater uit de hemel, en de Florentijnen renden weg alsof de zondvloed eraan kwam.
Slechts heel voorzichtig kwamen ze terug de staat op, lang nadat deze weer kurkdroog was, gehuld in regenjassen, met laarzen, enorme sjaals, wollen vesten en dikke mantels.
Wij liepen rond in jeans en T-shirt, ik op sandalen (doch met hak!) en zagen op straat enkel mensen in dikke winterjassen, met grote zonnebrillen, zware sjaals en gesloten poncho's.
Mocht er al eens iemand in T-shirt voorbij lopen, was dat zonder uitzondering iemand in shorts met sneakers en een grote pet, en zwaar Amerikaans accent.
We liepen bijna alleen op straat, tenminste, tot aan de Piazza San Lorenzo waar dagelijks een touristenmarkt wordt gehouden met lederwaren en andere veel te dure items.
Ook Firenze bindt de strijd aan tegen de namaak goederen, maar blijkbaar wordt hier enkel de koper gestraft,
de verkopers laten het niet aan hun hartje komen en leggen straffeloos de Gucci's naast de Vuittons, net naast of onder de waarschuwingsboden. 
Op een zondag is dit een stad als geen ander, de meeste winkels dicht, maar sommigen waren open, en dat was genoeg om mij in de startblokken te krijgen.
Kristoffel ging met een boekje op een terrasje zitten, en ik ging de winkels op de Ponte Vecchio eens in detail bekijken.
Tourist trap number 1 in Firenze, maar wel met een mooi verhaal.
Op de brug hadden verschillende slagers en leerlooiers vroeger hun bedrijfje, maar de de Medici hadden een grote gang laten aanleggen op de brug zodat ze van hun Palazzo Vecchio naar hun Palazzo Pitti konden wandelen zonder zich te mengen onder, laat staan te laten zien aan, het plebs.
Cosimo I vond dat de activiteiten die op de brug plaats vonden teveel stonken, dus exit stinkende slagers en leerlooiers, en welkom goudhandelaars en juweliers.
Volgens de overlevering is het woord 'bankroet' in Firenze ontstaan. Wanneer een koopman zijn standplaats niet meer kon betalen, werd de tafel (banca) waarop hij zijn waar uitgestald had, in elkaar getrapt door soldaten (kapot = rotta). Deze handeling werd "bancarotta" genoemd. Als een koopman geen tafel meer had, kon hij ook niets meer verkopen.
Niettegenstaande het een zondag was, werd er nog genoeg aan de man gebracht. Aan het begin van de brug stonden een drietal jongedames iets uit te delen, ik schonk er verder geen aandacht aan.
Ongeveer in het midden van de brug, was het een drukte van jewelste. Allerlei belangrijk uitziende individuen in pak kregen een glas wijn ingeschonken, onder alziend oog van de pers.
Natuurlijk, Firenze Winetown, het evenementje dat we al een paar dagen links en rechts hadden zien opduiken.
Na de obligatoire fotoshoot zag ik ineens allerlei mensen zich aanmelden, met wijnglas, en realiseerde me toen dat dat het was wat die hostessen daar stonden te doen, wijnglazen uitdelen.
Het duurde geen 2 minuten of ik had ook een wijnglas, en nog eens 30 seconden later was dat vol, en ik deelde mee in de Florentijnse feestvreugde.
Hoogtepunt van het event was de nieuwshelicopter die probeerde beelden van het gebeuren vast te leggen, en die bij elke ronde boven de Ponte Vecchio werd onthaald op hartelijke kreten van het uitgelaten Forentijnse publiek. Gelijk waar elders had het bijna belachelijk geleken, maar hier in Firenze kon je het alleen maar stijlvol vinden, en ik was er toch maar weer bij :)
De quote van Virgil Thompson, een Amerikaans componist, zit er bovenop. Ze hebben dat "je ne sais quoi", "qualcosa di particolare", ... Ze lopen rond alsof de wereld van hen is, en je zou voor minder.
1/5 van alle Europese kunstschatten zijn in Firenze terug te vinden. De hele stad is een superlatief, grootste, meeste, hoogste, oudste, ... En de Florentijnen zelf lijken ook wel fragiele museumstukken.
Gisteren, 2 oktober, vielen er om de 10 seconden 3 minuscule druppeltjes regenwater uit de hemel, en de Florentijnen renden weg alsof de zondvloed eraan kwam.
Slechts heel voorzichtig kwamen ze terug de staat op, lang nadat deze weer kurkdroog was, gehuld in regenjassen, met laarzen, enorme sjaals, wollen vesten en dikke mantels.
Wij liepen rond in jeans en T-shirt, ik op sandalen (doch met hak!) en zagen op straat enkel mensen in dikke winterjassen, met grote zonnebrillen, zware sjaals en gesloten poncho's.
Mocht er al eens iemand in T-shirt voorbij lopen, was dat zonder uitzondering iemand in shorts met sneakers en een grote pet, en zwaar Amerikaans accent.
We liepen bijna alleen op straat, tenminste, tot aan de Piazza San Lorenzo waar dagelijks een touristenmarkt wordt gehouden met lederwaren en andere veel te dure items.
Ook Firenze bindt de strijd aan tegen de namaak goederen, maar blijkbaar wordt hier enkel de koper gestraft,
de verkopers laten het niet aan hun hartje komen en leggen straffeloos de Gucci's naast de Vuittons, net naast of onder de waarschuwingsboden. 
Op een zondag is dit een stad als geen ander, de meeste winkels dicht, maar sommigen waren open, en dat was genoeg om mij in de startblokken te krijgen.
Kristoffel ging met een boekje op een terrasje zitten, en ik ging de winkels op de Ponte Vecchio eens in detail bekijken.
Tourist trap number 1 in Firenze, maar wel met een mooi verhaal.
Op de brug hadden verschillende slagers en leerlooiers vroeger hun bedrijfje, maar de de Medici hadden een grote gang laten aanleggen op de brug zodat ze van hun Palazzo Vecchio naar hun Palazzo Pitti konden wandelen zonder zich te mengen onder, laat staan te laten zien aan, het plebs.
Cosimo I vond dat de activiteiten die op de brug plaats vonden teveel stonken, dus exit stinkende slagers en leerlooiers, en welkom goudhandelaars en juweliers.
Volgens de overlevering is het woord 'bankroet' in Firenze ontstaan. Wanneer een koopman zijn standplaats niet meer kon betalen, werd de tafel (banca) waarop hij zijn waar uitgestald had, in elkaar getrapt door soldaten (kapot = rotta). Deze handeling werd "bancarotta" genoemd. Als een koopman geen tafel meer had, kon hij ook niets meer verkopen.
Niettegenstaande het een zondag was, werd er nog genoeg aan de man gebracht. Aan het begin van de brug stonden een drietal jongedames iets uit te delen, ik schonk er verder geen aandacht aan.
Ongeveer in het midden van de brug, was het een drukte van jewelste. Allerlei belangrijk uitziende individuen in pak kregen een glas wijn ingeschonken, onder alziend oog van de pers.
Natuurlijk, Firenze Winetown, het evenementje dat we al een paar dagen links en rechts hadden zien opduiken.
Na de obligatoire fotoshoot zag ik ineens allerlei mensen zich aanmelden, met wijnglas, en realiseerde me toen dat dat het was wat die hostessen daar stonden te doen, wijnglazen uitdelen.
Het duurde geen 2 minuten of ik had ook een wijnglas, en nog eens 30 seconden later was dat vol, en ik deelde mee in de Florentijnse feestvreugde.
Hoogtepunt van het event was de nieuwshelicopter die probeerde beelden van het gebeuren vast te leggen, en die bij elke ronde boven de Ponte Vecchio werd onthaald op hartelijke kreten van het uitgelaten Forentijnse publiek. Gelijk waar elders had het bijna belachelijk geleken, maar hier in Firenze kon je het alleen maar stijlvol vinden, en ik was er toch maar weer bij :)
vrijdag 1 oktober 2010
Give a girl the right pair of shoes, and she can conquer the world
Volgens verschillende bronnen is dit een quote van Marilyn Monroe, en dat zou het best wel eens kunnen zijn. Een andere is "I don't know who invented high heels, but all women owe him a lot". En daar kan ik het enkel volmondig mee eens zijn.
Wat is dat toch met vrouwen en schoenen. Van Imelda Marcos tot Carrie Bradshaw, elke generatie heeft wel zijn schoenengek.
Toeval wil (of niet) dat het Salvatore Ferragamo Museum, naast de grootste Salvatore Ferragamo schoenenwinkel ter wereld, aan het einde van de straat ligt van ons gehuurd appartementje. Vandaag een mindere dag, qua weer althans, dus Ferragamo zou het zijn, en ik stapte het heiligdom binnen.
Gratis bovendien, voor tourguides en journalists, weer een meevaller.
Salvatore Ferragamo's leven leest als een sprookje. Geboren in het armere Zuiden van Italie, maakte hij zijn eerste paar schoenen toen hij 9 jaar oud was, trok op zijn 13 naar de USA en werd wereldberoemd als shoemaker of the stars.
In 1927 kwam hij terug naar Firenze, en vestigde een wereldbedrijf. Ik ken Ferragamo vooral als de man die verschillende schoenen maakte voor Marilyn Monroe (40 paar maar liefst met een constante hak van 11cm, korter wilde ze ze niet), en 1 daarvan terugkocht in 1999 voor 42.000 dollar op de grootste veiling van Marilyn Monroe items ooit, in New York bij Christies waar ik trouwens bij was.
Ferragamo zelf was ondertussen al lang overleden, nog voor Marilyn, in 1960, maar het bedrijf is nog steeds in handen van de familie, met ondertussen 240 winkels wereldwijd.
Het beroemde paar schoenen had ik trouwens ook in Londen gezien, waar de reizende tentoonsteling met Marilyn's spullen nog even passeerde voor de grote veiling in oktober.
De vaste collectie in het museum in Firenze had tijdelijk plaats geruimd voor een tijdelijke, rond Greta Garbo.
Eerst was ik een beetje teleurgesteld, ik had zo graag de schoenen van Marilyn nog eens gezien, maar naarmate ik verder en verder in de tentoonstelling kwam, hoe meer de figuur van Greta Garbo me begon te intrigeren.
Garbo ontmoette Ferragamo voor het eerst in zijn winkeltje in Hollywood, en het klikte meteen.
De no nonsense, down to earth, koele Scandinavische schone, en de passionele, Zuiderse extroverte Salvatore, sommige vriendschappen zijn minder evident.
Ze was weg van zijn vakmanschap, en vond het erg jammer toen hij terug naar zijn geliefde Italie trok, in 1927. Ze bleef zijn schoenen kopen, doch vanaf toen enkel bij Saks 5th Avenue.
In 1949 kwam ze voor het eerst in zijn winkel in Firenze, hij vond dat ze geen haar veranderd was.
Ze was in de wolken, en bestelde 70, (zeventig!!) paar schoenen, maatwerk.
Ze droeg enkel platte schoenen, dat was het enige onderwerp waar ze ooit ruzie over hadden gemaakt. Hij vond haar benen zo mooi, en die zouden zoveel mooier zijn met een hakje, maar ze weigerde. Hij smeerde haar toch een bescheiden hak aan, van 4cm, en toen hij haar in haar eerstvolgende film zag, droeg ze de schoen met het hakje. Hij beschouwde het als zijn kleine persoonlijke overwining, maar kwam er nooit meer op terug. Zij droeg vanaf toen enkel nog schoenen met een bescheiden hakje.
Ook toen ze zich, op 36-jarige leeftijd terugtrok in de anonimiteit en zich de volgende 50 jaar van haar leven schuil hield achter gigantische zonnebrillen.
De tentoonstelling toonde kleding uit zowel de prive- als professionele garderobe van Garbo,
die mijn interesse prikkelde maar vooral de video zaal - waar een mooie montage in een loop gespeeld werd - deed me besluiten om deze winter, wanneer ik eens veel tijd heb, een paar van haar films te bekijken.
Ik liep de trap op naar buiten, en kon me niet bedwingen om de winkel binnen te stappen. Daar stond ik, helemaal alleen in het heiligdom der heiligdommen, en er stapte een vriendelijke verkoopster op me af. Ik vertelde haar in mijn beste Italiaans dat ik speciaal voor de schoenen van Marilyn was gekomen, maar helaas.
Zonder te verpinken vroeg ze me naar mijn maat. Huh? Euh, 40. Stamelde ik.
Ze liep kordaat naar een kast in de hoek en haalde er 3 dozen uit. "Eccola. Le scarpe di Marilyn"
In elke doos zat een exacte replica van een paar originele Salvatore Ferragamo schoenen, speciaal gemaakt voor Marilyn.
Brown crocodile, especially made for Marilyn in 1958 
Suede and leather, made for Marilyn for the movie Some Like it Hot 
voor slechts 150euro per paar.
Prachtig!! Maar denkend aan de Antwerpse kinderkopkes, zag ik er wijselijk van af.
Ik kreeg een grote tas mee met catalogi en een boek, en werd vriendelijk uitgewuifd.
Als ik tegen het einde van de week nog geld over heb, ga ik terug voor deze:
Want geef toe, in the right pair of shoes, a girl can conquer the world ...
Wat is dat toch met vrouwen en schoenen. Van Imelda Marcos tot Carrie Bradshaw, elke generatie heeft wel zijn schoenengek.
Toeval wil (of niet) dat het Salvatore Ferragamo Museum, naast de grootste Salvatore Ferragamo schoenenwinkel ter wereld, aan het einde van de straat ligt van ons gehuurd appartementje. Vandaag een mindere dag, qua weer althans, dus Ferragamo zou het zijn, en ik stapte het heiligdom binnen.
Gratis bovendien, voor tourguides en journalists, weer een meevaller.
Salvatore Ferragamo's leven leest als een sprookje. Geboren in het armere Zuiden van Italie, maakte hij zijn eerste paar schoenen toen hij 9 jaar oud was, trok op zijn 13 naar de USA en werd wereldberoemd als shoemaker of the stars.
In 1927 kwam hij terug naar Firenze, en vestigde een wereldbedrijf. Ik ken Ferragamo vooral als de man die verschillende schoenen maakte voor Marilyn Monroe (40 paar maar liefst met een constante hak van 11cm, korter wilde ze ze niet), en 1 daarvan terugkocht in 1999 voor 42.000 dollar op de grootste veiling van Marilyn Monroe items ooit, in New York bij Christies waar ik trouwens bij was.
Ferragamo zelf was ondertussen al lang overleden, nog voor Marilyn, in 1960, maar het bedrijf is nog steeds in handen van de familie, met ondertussen 240 winkels wereldwijd.
Het beroemde paar schoenen had ik trouwens ook in Londen gezien, waar de reizende tentoonsteling met Marilyn's spullen nog even passeerde voor de grote veiling in oktober.
De vaste collectie in het museum in Firenze had tijdelijk plaats geruimd voor een tijdelijke, rond Greta Garbo.
Eerst was ik een beetje teleurgesteld, ik had zo graag de schoenen van Marilyn nog eens gezien, maar naarmate ik verder en verder in de tentoonstelling kwam, hoe meer de figuur van Greta Garbo me begon te intrigeren.Garbo ontmoette Ferragamo voor het eerst in zijn winkeltje in Hollywood, en het klikte meteen.
De no nonsense, down to earth, koele Scandinavische schone, en de passionele, Zuiderse extroverte Salvatore, sommige vriendschappen zijn minder evident.
Ze was weg van zijn vakmanschap, en vond het erg jammer toen hij terug naar zijn geliefde Italie trok, in 1927. Ze bleef zijn schoenen kopen, doch vanaf toen enkel bij Saks 5th Avenue.
In 1949 kwam ze voor het eerst in zijn winkel in Firenze, hij vond dat ze geen haar veranderd was.
Ze was in de wolken, en bestelde 70, (zeventig!!) paar schoenen, maatwerk.
Ze droeg enkel platte schoenen, dat was het enige onderwerp waar ze ooit ruzie over hadden gemaakt. Hij vond haar benen zo mooi, en die zouden zoveel mooier zijn met een hakje, maar ze weigerde. Hij smeerde haar toch een bescheiden hak aan, van 4cm, en toen hij haar in haar eerstvolgende film zag, droeg ze de schoen met het hakje. Hij beschouwde het als zijn kleine persoonlijke overwining, maar kwam er nooit meer op terug. Zij droeg vanaf toen enkel nog schoenen met een bescheiden hakje.
Ook toen ze zich, op 36-jarige leeftijd terugtrok in de anonimiteit en zich de volgende 50 jaar van haar leven schuil hield achter gigantische zonnebrillen.
De tentoonstelling toonde kleding uit zowel de prive- als professionele garderobe van Garbo,
die mijn interesse prikkelde maar vooral de video zaal - waar een mooie montage in een loop gespeeld werd - deed me besluiten om deze winter, wanneer ik eens veel tijd heb, een paar van haar films te bekijken.Ik liep de trap op naar buiten, en kon me niet bedwingen om de winkel binnen te stappen. Daar stond ik, helemaal alleen in het heiligdom der heiligdommen, en er stapte een vriendelijke verkoopster op me af. Ik vertelde haar in mijn beste Italiaans dat ik speciaal voor de schoenen van Marilyn was gekomen, maar helaas.
Zonder te verpinken vroeg ze me naar mijn maat. Huh? Euh, 40. Stamelde ik.
Ze liep kordaat naar een kast in de hoek en haalde er 3 dozen uit. "Eccola. Le scarpe di Marilyn"
In elke doos zat een exacte replica van een paar originele Salvatore Ferragamo schoenen, speciaal gemaakt voor Marilyn.
Brown crocodile, especially made for Marilyn in 1958 
Suede and leather, made for Marilyn for the movie Some Like it Hot 
voor slechts 150euro per paar.Prachtig!! Maar denkend aan de Antwerpse kinderkopkes, zag ik er wijselijk van af.
Ik kreeg een grote tas mee met catalogi en een boek, en werd vriendelijk uitgewuifd.
Als ik tegen het einde van de week nog geld over heb, ga ik terug voor deze:
Want geef toe, in the right pair of shoes, a girl can conquer the world ...
woensdag 29 september 2010
Antwerpen maakt zich klaar voor het WK.
Ja u leest het goed, Antwerpen is in de ban van het WK 2018.
Nederland en België zouden heel graag het WK voetbal samen organiseren, en daar is alvast een ludieke actie voor gevoerd.
Op de Groenplaats stond zaterdag een grote truck met een groene tribune. Wie met een groepje op de tribune plaatsnam, moest een kleine 'wave' uitvoeren. Deze mini-waves worden aan elkaar gebreid tot een reuzachtige 'wave' om heel België en Nederland warm te maken voor het allergrootste sportevent.
Zullen we alvast een octopus beginnen trainen in onze zoo? Ga naar de site voor een paar leuke filmpjes: http://www.jointhewave.be/
Wijkcorrespondent Carolien krijnen voor Gazet van Antwerpen
Nederland en België zouden heel graag het WK voetbal samen organiseren, en daar is alvast een ludieke actie voor gevoerd.
Op de Groenplaats stond zaterdag een grote truck met een groene tribune. Wie met een groepje op de tribune plaatsnam, moest een kleine 'wave' uitvoeren. Deze mini-waves worden aan elkaar gebreid tot een reuzachtige 'wave' om heel België en Nederland warm te maken voor het allergrootste sportevent.
Zullen we alvast een octopus beginnen trainen in onze zoo? Ga naar de site voor een paar leuke filmpjes: http://www.jointhewave.be/
Wijkcorrespondent Carolien krijnen voor Gazet van Antwerpen
maandag 27 september 2010
Signs
'Everything happens for a reason' schreef ik onlangs nog tengevolge een heel trieste gelegenheid.
Gisteren moest ik daar weer aan denken, maar nu was het met een fijn gevoel.
2 goeie vrienden van me vroegen of ik zin had om mee te gaan naar een presentatie van natuurlijke producten uit het regenwoud door niemand minder dan Olivia Newton John. Toevallig ging deze dan ook nog eens door in het 4**** hotel bij ons in de straat, dus dat zal ik helemaal zitten.
Ik herinner me nog, jaaaaren geleden, dat ik met mijn vriendinneke Cathy en haar vader naar de film 'Grease' mocht. De film werd vertoond in de Calypso, ondertussen verdwenen uit het stadsbeeld, een bioscoop op de hoek van de de Keyserlei en de Quellinstraat. Wij kwamen ruim voor de voorstelling aan, maar de rij liep tot aan het stadspark, nooit eerder gezien.
Wij dropen diep teleurgesteld af, en probeerden het een paar dagen later opnieuw, met meer succes.
Ik denk dat elke vrouw van mijn generatie wel mee heeft gezongen met 'Hopelessly devoted to you'
Dus ja, ik wilde heel graag mee en vulde online een aanvraagformulier in.
Het toeval wilde dat ik een paar dagen voordien een groep moest gaan afhalen in het Radisson Park Hotel. Het enige dat ik wist was dat het een internationaal gezelschap was.
Ik stond te wachten en zag een aantal mensen in de lobby. 1 kwam naar me toe en stak zijn hand uit. Hij zat perfect in het pak, glimlachte hartelijk en zei "Hi, I am John. So, what are we doing tonight?"
Ik vertelde hem dat we een rondrit gingen maken met het Touristentrammetje langs het Eilandje, historisch centrum en dan zouden eindigen bij het restaurant dat voor hen geboekt was. Hij knikte goedkeurend. Ik vroeg hem waar iedereen vandaan kwam, hij had geen flauw idee.
Omdat ik op mijn beurt geen flauw idee had wat het bedrijf waarmee ik op stap ging deed, vroeg ik hem hem "And what's your line of business?"
Hij antwoordde "I am the General Manager of this hotel" en ik die dacht dat hij mee in mijn groep zou zitten ... We lachten en ik vertelde dat we praktisch buren waren "Pop in anytime you'd like" zei hij tot afscheid.
Maandagmiddag kwam ik Francis tegen bij The Chocolate Line. Hij had een prachtig chocolade kunstwerk laten maken speciaal voor Olivia. Het was namelijk haar verjaardag, en hij wilde haar graag een cadeautje geven.
Die avond wandelenden wij naar het hotel, en voor de vergaderzaal stonden een hele hoop wachtenden. Wij namen plaats achterin in de rij en plots tikte er iemand op mijn schouder "He, you again!" Het was John, de manager en we maakten een praatje. Dat hij me herkende, grappig.
De organisatie deelde papieren met een kleine enquete. Wat is de hoofdreden van uw bezoek? Het Regenwoud, De Producten, Networking, Olivia.
Networking? Bijna iedereen vinkte het laatste vakje aan. Ik geraakte aan de babbel met een vrouwtje dat helemaal uit De Haan was gekomen, later zou blijken dat er 2 vanuit Parijs even op en neer waren gekomen.
We mochten naar binnen.
En ja hoor, daar zat Olivia, achterin de zaal, mooi te wezen, zelfs op haar 62e. Knap hoor.
Francis keek de hele tijd achterom. "Zou ik het nu gaan geven of straks?" Wij adviseerden om het na de presentatie te doen, en daar hadden we daarna dik spijt van.
De presentatie was goed, maar duurde wat lang. We kregen Camu sap te drinken, Camu serum te smeren, nog meer Camu om te druppelen, ... het was al Camu wat de klok sloeg.
En toen kwam het magische woord op het scherm. 'Network Marketing'. AAAAARGGGHHHH!
Was ik er weer ingetrapt? Hamburg Manheimer, NSA waterfilters, ...? Ik kreeg een hoop akelige herinneringen.
Inderdaad. Ze waren op zoek naar verdelers voor Belgie, met een interessant systeem waar je veeeel centen mee kon verdienen. Jaja.
Vanaf toen minderde mijn aandacht dramatisch. Zelfs Olivia die eigenhandig serum bij mensen uit het publiek begon te smeren, ondertussen kirrend "Thank you honey for giving me this wonderful product" kon me nog maar matig boeien.
We wachtten geduldig tot de show over was, en Francis maakte zich klaar om zijn cadeautje aan Olivia te gaan geven. Ik had mn fototoestel in de aanslag. Helaas, helaas, driewerf helaas. Olivia had left the building.
Ik stapte op een Amerikaan uit de entourage af en legde uit dat mijn vriend hier, voormalig president van de Olivia Newton John Fanclub Belgie, een cadeau voor haar bij had en het graag persoonlijk had overhandigd.
"Wait here, I'll see what I can do."
En hij rende van links naar rechts, op zoek naar verdelers voor zijn producten, bestelformulieren naarstig uit ieders handen rukkend. Hij was ons al vergeten.
De moed zonk Francis in de schoenen. Wat als hij straks met zijn mooie cadeau terug naar huis moest. Dat zou pas erg zijn.
Ik zag maar 1 oplossing. De General Manager. Na lang zoeken vond ik hem, legde de zaak uit, hij ging naar boven.
Net toen we dachten dat John nooit meer terug kwam, verscheen hij in de deuropening. "It's OK. But only one person" Wij duwden Francis naar voren en hij met cadeau en met John de lift in.
Een prive-audientie, geweldig toch!
Tevreden kwam hij wat later terug naar beneden. het was gelukt. Ze was lief, hartelijk, blij met het cadeau. Eind goed al goed.
Wat een toeval. Gelukkig dat ik erbij was. Gelukkig dat ik net een paar dagen voordien de manager ontmoet had. Gelukkig dat die er nog was. Het had zo moeten zijn.
Zie je wel, everything happens for a reason.
Dus wat moet ik hiervan denken. Morgen vertrekken we op vakantie naar Italie. Een reis die al 2 keer geannuleerd is. De eerste keer omdat Kristoffel dringend geopereerd moest, de tweede keer omdat we toen net gingen verhuizen, en nu kondigen ze een volledige staking aan van de Belgische verkeersleiders en wordt heel waarschijnlijk het Belgische luchtruim hermetisch gesloten.
Zou het zo moeten zijn?
Gisteren moest ik daar weer aan denken, maar nu was het met een fijn gevoel.
2 goeie vrienden van me vroegen of ik zin had om mee te gaan naar een presentatie van natuurlijke producten uit het regenwoud door niemand minder dan Olivia Newton John. Toevallig ging deze dan ook nog eens door in het 4**** hotel bij ons in de straat, dus dat zal ik helemaal zitten.
Ik herinner me nog, jaaaaren geleden, dat ik met mijn vriendinneke Cathy en haar vader naar de film 'Grease' mocht. De film werd vertoond in de Calypso, ondertussen verdwenen uit het stadsbeeld, een bioscoop op de hoek van de de Keyserlei en de Quellinstraat. Wij kwamen ruim voor de voorstelling aan, maar de rij liep tot aan het stadspark, nooit eerder gezien.
Wij dropen diep teleurgesteld af, en probeerden het een paar dagen later opnieuw, met meer succes.
Ik denk dat elke vrouw van mijn generatie wel mee heeft gezongen met 'Hopelessly devoted to you'
Dus ja, ik wilde heel graag mee en vulde online een aanvraagformulier in.
Het toeval wilde dat ik een paar dagen voordien een groep moest gaan afhalen in het Radisson Park Hotel. Het enige dat ik wist was dat het een internationaal gezelschap was.
Ik stond te wachten en zag een aantal mensen in de lobby. 1 kwam naar me toe en stak zijn hand uit. Hij zat perfect in het pak, glimlachte hartelijk en zei "Hi, I am John. So, what are we doing tonight?"
Ik vertelde hem dat we een rondrit gingen maken met het Touristentrammetje langs het Eilandje, historisch centrum en dan zouden eindigen bij het restaurant dat voor hen geboekt was. Hij knikte goedkeurend. Ik vroeg hem waar iedereen vandaan kwam, hij had geen flauw idee.
Omdat ik op mijn beurt geen flauw idee had wat het bedrijf waarmee ik op stap ging deed, vroeg ik hem hem "And what's your line of business?"
Hij antwoordde "I am the General Manager of this hotel" en ik die dacht dat hij mee in mijn groep zou zitten ... We lachten en ik vertelde dat we praktisch buren waren "Pop in anytime you'd like" zei hij tot afscheid.
Maandagmiddag kwam ik Francis tegen bij The Chocolate Line. Hij had een prachtig chocolade kunstwerk laten maken speciaal voor Olivia. Het was namelijk haar verjaardag, en hij wilde haar graag een cadeautje geven.
Die avond wandelenden wij naar het hotel, en voor de vergaderzaal stonden een hele hoop wachtenden. Wij namen plaats achterin in de rij en plots tikte er iemand op mijn schouder "He, you again!" Het was John, de manager en we maakten een praatje. Dat hij me herkende, grappig.
De organisatie deelde papieren met een kleine enquete. Wat is de hoofdreden van uw bezoek? Het Regenwoud, De Producten, Networking, Olivia.
Networking? Bijna iedereen vinkte het laatste vakje aan. Ik geraakte aan de babbel met een vrouwtje dat helemaal uit De Haan was gekomen, later zou blijken dat er 2 vanuit Parijs even op en neer waren gekomen.
We mochten naar binnen.
En ja hoor, daar zat Olivia, achterin de zaal, mooi te wezen, zelfs op haar 62e. Knap hoor.
Francis keek de hele tijd achterom. "Zou ik het nu gaan geven of straks?" Wij adviseerden om het na de presentatie te doen, en daar hadden we daarna dik spijt van.
De presentatie was goed, maar duurde wat lang. We kregen Camu sap te drinken, Camu serum te smeren, nog meer Camu om te druppelen, ... het was al Camu wat de klok sloeg.
En toen kwam het magische woord op het scherm. 'Network Marketing'. AAAAARGGGHHHH!
Was ik er weer ingetrapt? Hamburg Manheimer, NSA waterfilters, ...? Ik kreeg een hoop akelige herinneringen.
Inderdaad. Ze waren op zoek naar verdelers voor Belgie, met een interessant systeem waar je veeeel centen mee kon verdienen. Jaja.
Vanaf toen minderde mijn aandacht dramatisch. Zelfs Olivia die eigenhandig serum bij mensen uit het publiek begon te smeren, ondertussen kirrend "Thank you honey for giving me this wonderful product" kon me nog maar matig boeien.
We wachtten geduldig tot de show over was, en Francis maakte zich klaar om zijn cadeautje aan Olivia te gaan geven. Ik had mn fototoestel in de aanslag. Helaas, helaas, driewerf helaas. Olivia had left the building.
Ik stapte op een Amerikaan uit de entourage af en legde uit dat mijn vriend hier, voormalig president van de Olivia Newton John Fanclub Belgie, een cadeau voor haar bij had en het graag persoonlijk had overhandigd.
"Wait here, I'll see what I can do."
En hij rende van links naar rechts, op zoek naar verdelers voor zijn producten, bestelformulieren naarstig uit ieders handen rukkend. Hij was ons al vergeten.
De moed zonk Francis in de schoenen. Wat als hij straks met zijn mooie cadeau terug naar huis moest. Dat zou pas erg zijn.
Ik zag maar 1 oplossing. De General Manager. Na lang zoeken vond ik hem, legde de zaak uit, hij ging naar boven.
Net toen we dachten dat John nooit meer terug kwam, verscheen hij in de deuropening. "It's OK. But only one person" Wij duwden Francis naar voren en hij met cadeau en met John de lift in.
Een prive-audientie, geweldig toch!
Tevreden kwam hij wat later terug naar beneden. het was gelukt. Ze was lief, hartelijk, blij met het cadeau. Eind goed al goed.
Wat een toeval. Gelukkig dat ik erbij was. Gelukkig dat ik net een paar dagen voordien de manager ontmoet had. Gelukkig dat die er nog was. Het had zo moeten zijn.
Zie je wel, everything happens for a reason.
Dus wat moet ik hiervan denken. Morgen vertrekken we op vakantie naar Italie. Een reis die al 2 keer geannuleerd is. De eerste keer omdat Kristoffel dringend geopereerd moest, de tweede keer omdat we toen net gingen verhuizen, en nu kondigen ze een volledige staking aan van de Belgische verkeersleiders en wordt heel waarschijnlijk het Belgische luchtruim hermetisch gesloten.
Zou het zo moeten zijn?
donderdag 9 september 2010
Sportbericht voor dames
Op deze mooie septemberdag konnen de spelers van RAFC op flink wat bijval rekenen tijdens hun fotoshoot op de Antwerpse Grote Markt.
Speciaal voor onze vrouwelijke lezers zetten wij hier hun achterkant in het zonnetje.
Wijkcorrespondent Carolien Krijnen voor Gazet van Antwerpen
maandag 6 september 2010
donderdag 2 september 2010
Frankly my dear, I do give a damn
Een paar weken geleden poste een Amerikaans vriendinneke van me een link op Facebook.
"Gone with the Wind Dresses in bad shape and need repair" Degene die het er ergst aan toe was, was de groene jurk gemaakt van de gordijnen van Tara, de plantage, die Scarlett aantrok toen ze Rhett Butler ging bezoeken in de gevangenis en hem niet wilde laten merken dat volledig aan de grond zat.
Zo lang als ik me kan herinneren, is Gone with the Wind mijn favoriete boek, en film. Elk jaar, meestal in de zomer, las ik het, en elke keer hij op tv kwam, meestal rond Pasen, of kerstmis, of beiden, keek ik ernaar.
Toen mijn goede vriendin Kiki jaaaaaren geleden naar Atlanta ging voor een job, vroeg ze me of ze iets voor me mee kon brengen voor mijn verjaardag. Ja graag, een originele versie van het boek, in het Engels, ik had het steeds in het Nederlands gelezen en wilde me nu wel eens aan de Engelstalige versie wagen. De auteur, Margaret Mitchell, was immers van Atlanta.
Ze bracht een super exemplaar mee, een Anniversary Edition, gebonden, in een mooie doos. Ze gaf hem aan me op mijn verjaardagsfeestje, met alle vriendinnen erbij. Ik pakte hem gretig aan, maar meteen rukte ze hem terug uit mijn handen. "Jij kent dat boek toch ondertussen vanbuiten, hoe eindigt hij?" En bijna woord voor woord citeerde ik, tot grote hilariteit van mijn vriendinnen:
'She could get Rhett back, she knew she could. There had never been a man she couldn't get, once she set her mind upon him. "I'll think of it all tomorrow, at Tara, I can stand it then. Tomorrow, I'll think of some way to get him back. After all, tomorrow is another day."'
Verslonden heb ik dat boek. De letters op de rug zijn nauwelijks nog te lezen, en als er 1 boek is, dat ik altijd zal bewaren, zal het dit zijn.
Pas op, het was niet echt eenvoudig te lezen. Ik heb het over 20 jaar geleden. De Engelse taal was nog niet zo ingeburgerd als nu, er was nog geen MTV, internet, Facebook, Skype, ... (geen GSM's, laptops, ... nu ik erover nadenk, maar dat leidt me te ver).
Het Engels lezen, dat ging nog. Maar Scarlett's nanny, een dikke negerin (ja, ik weet het, dat mag niet meer, maar het klinkt zo lekker,) sprak dialect, en dat werd fonetisch weergegeven. Bijvoorbeeld:
"Is de gempmum gone? Huccome you din' ast dem ter stay fer supper, Miss Scarlett? Ah done tole Poke ter lay two extry plates fer dem. Whar's yo' manners?"
Inderdaad, lees het nog maar eens.
De actrice die Mammy speelde, was trouwens de allereerste negerin die een Oscar kreeg)
Zo zat ik uuuuren in mijn luie stoel te lezen, de passages van Mammy meermaals, en vaak zelfs hardop, en ging volledig op in het verhaal. What a woman!!!
Voor mij is Scarlett O'Hara het prototype van de vrouw, mijn rolmodel. Mooi, elegant, slim, egocentrisch, sterk, gewiekst, sexy, een doorzetter, trouw, ijdel, opportunstisch, maar altijd zo gracieus dat, hoe gemeen ze ook uit de hoek kwam, je het haar altijd vergaf, met de glimlach.
Mijn neus krulde toen ik jaren later in een boek astrologie, Zonneklaar van Linda Goodman las dat de Aries vrouw gemodelleerd was op Scarlet O'Hara. Dacht ik het niet.
Dus toen ik de oproep las die de University van Texas de wereld instuurde, 'Help us help Scarlett's dresses', kon ik niet anders dan reageren en greep mijn creditcard.
En blijkbaar was ik niet alleen.
Meer dan 600 mensen, uit 13 verschillende landen trokken hun portemonnee open om een stuk Hollywood geschiedenis en waarschijnlijk ook een stukje jeugdsentiment te redden. In dit artikel met een paar leuke filmpjes kun je er alles over lezen.
In het totaal werd 30.000 dollar verzameld, het bedrag dat de universiteit van Texas nodig heeft om 5 jurken te restaureren die in 2014, ter gelegenheid van de 75e verjaardag van de film, de hoofdrol zullen spelen in een reizende tentoonstelling rond 1 van de beste films aller tijden.
En de brief die ik heb gekregen van de University van Texas, die bewaar ik vanaf nu bij het boek, als bladwijzer zeg maar.
Yes, I give a damn!!After all, tomorrow is another day, en mogen er alstublieft nog veel mensen genieten van deze geweldige film.
Geniet mee.
woensdag 25 augustus 2010
Kereweerom reusje reusje
Liepen er maar alle dagen reuzen rond in Antwerpen.
In deze tijden van digitalisatie, multimedia, een niet te stelpen stroom aan bikkelharde informatie, de constante confrontatie met de niet zo mooie realiteit, is het fijn een mens nog eens te zien geloven in het ongelooflijke.
Of wat dacht je van het verhaal waarin een grote reus langs de oever van een rivier ging wonen en aan alle voorbijvarenden tol vroeg tot hij genoeg geld had om een stad te bouwen met grote dokken die door bevriende reuzen als gigantische badkuipen werden gebruikt tot tijdens een revolte de reus gevangen genomen werd, zijn hand werd afgehakt en in de Schelde werd gegooid waarbij reus en hand langzaam naar de oceaanbodem zakken en meegevoerd worden door de stroming.
Nietsvermoedend vertrekken jaren later duizenden landverhuizers met Red Star Line schepen naar Amerika, brieven en kaartjes sturend naar dierbare achtergeblevenen om het afscheid minder pijnlijk te maken. Het lot wil dat 1 van de postzakken vol kaartjes die overboord gevallen was, gevonden wordt door de hand van de reus die beslist de zak terug naar Antwerpen te brengen. De reus was al die tijd op zoek naar zijn hand, en trok ook richting Antwerpen waar hij hoopte er zijn hand terug te vinden, en meteen ook zijn lievelingsnichtje, de kleine Reuzin.
Het bezoek van de Duiker, zijn hand en de kleine Reuzin werd aangekondigd via een telegram
en sinds dat moment gonsde het van de bedrijvigheid in de stad. "De reuzen komen, de reuzen komen".
Het theatergezelschap 'Royal de Luxe' kwam 3 dagen naar onze stad met het spektakel "De Duiker, zijn hand en de kleine Reuzin". Het was niet hun eerste bezoek. Ze kwamen eerder (6 jaar geleden) al met de 'Sultan der Indien en zijn Olifant die door de tijd kon reizen en de kleine Reuzin', en wie er toen bij was, zal het nooit meer vergeten.
Dat zou ook deze keer zo zijn.
Ik liep 3 dagen mee en stond versteld van wat dat kleine Reuzinnetje teweegbracht. Nou ja 'klein', ze is 5 meter hoog, en wijs voor haar leeftijd. Het beste medicijn tegen de verzuring. Wildvreemden begonnen met elkaar te praten, toonden trots foto's vanop hun digitale camera's als waren het kunstprotretten van hun (klein)kinderen, barrieres vielen weg, was men dokwerker, tandarts, winkeljuffrouw of bankier, iedereen wilde maar 1 ding weten: "Waar zijn ze?".
Vrijdag waren wij net op tijd op het Sint Jansplein om het reuzinnetje nog even te zien. Ze werd liggend het plein opgereden,.JPG)
waar ze haar regenjasje met zuidwester aankreeg om op zoek te gaan naar haar oom .JPG)
Die werd op dat moment zeer spectaculair uit het Kattendijkdok gehesen. Hij was maar liefst 10 meter hoog en de Lilliputiens hadden hun handen vol.JPG)
De Duiker wandelde een groot deel van de stad door, alles in zich opnemend met zijn grote donkere ogen, maar zijn Reuzinnetje vond hij nog niet, die eerste dag. Op het Sint Jansplein vond hij het welletjes en wilde zijn krachten sparen om de volgende dag verder te zoeken. Zijn hand had hij al terug..JPG)
Ook het kleine Reuzinnetje geraakte stilaan een beetje moe van het vele lopen, de drukte, en de hitte, en ging na een vreugdedansje voor het slapengaan, een dutje doen op de Gedempte Zuiderdokken..JPG)
Zaterdag fietste ik over de Meir en groot was mijn verbazing toen ik zo ongeveer op het einde van de straat een massa volk zag staan. Ja hoor, het Reuzinneke deed een middagdutje, in de drukste winkelstraat van het hele land..JPG)
Het geduld van de Reus was nu al lang genoeg op de proef gesteld en na weer maar eens een lange zoektocht door de stad .JPG)
was eindelijk het moment daar .JPG)
dat ze elkaar in de armen sloten.
Iedereen leek op dat moment te vergeten dat het om 2 poppen ging. Duizenden mensen tegelijk riepen "Aaaaaaaaaaahhhhhhh" en barstten in luid applaus uit.
.JPG)
Aan alle dingen komt ooit een eind, ook aan een reuzenbezoek, maar dat zou niet onopgemerkt gebeuren.
De stad had gehoopt dat de reuzen 600.000 bezoekers op de been zou brengen (net als in 2004), het werden er zelfs 800.000, en die stonden volgens mij allemaal langs het Kattendijkdok om de Duiker en de kleine Reuzin uit zwaaien terwijl ze op hun bootje langzaamaan, en hartelijk zwaaiend, het ruime sop kozen.
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
Ja, konder er maar elke dag reuzen in Antwerpen rondlopen.
Kom maar snel weer terug om ons nog eens in het ongelooflijke te doen geloven ...
In deze tijden van digitalisatie, multimedia, een niet te stelpen stroom aan bikkelharde informatie, de constante confrontatie met de niet zo mooie realiteit, is het fijn een mens nog eens te zien geloven in het ongelooflijke.
Of wat dacht je van het verhaal waarin een grote reus langs de oever van een rivier ging wonen en aan alle voorbijvarenden tol vroeg tot hij genoeg geld had om een stad te bouwen met grote dokken die door bevriende reuzen als gigantische badkuipen werden gebruikt tot tijdens een revolte de reus gevangen genomen werd, zijn hand werd afgehakt en in de Schelde werd gegooid waarbij reus en hand langzaam naar de oceaanbodem zakken en meegevoerd worden door de stroming.Nietsvermoedend vertrekken jaren later duizenden landverhuizers met Red Star Line schepen naar Amerika, brieven en kaartjes sturend naar dierbare achtergeblevenen om het afscheid minder pijnlijk te maken. Het lot wil dat 1 van de postzakken vol kaartjes die overboord gevallen was, gevonden wordt door de hand van de reus die beslist de zak terug naar Antwerpen te brengen. De reus was al die tijd op zoek naar zijn hand, en trok ook richting Antwerpen waar hij hoopte er zijn hand terug te vinden, en meteen ook zijn lievelingsnichtje, de kleine Reuzin.
Het bezoek van de Duiker, zijn hand en de kleine Reuzin werd aangekondigd via een telegram
en sinds dat moment gonsde het van de bedrijvigheid in de stad. "De reuzen komen, de reuzen komen". Het theatergezelschap 'Royal de Luxe' kwam 3 dagen naar onze stad met het spektakel "De Duiker, zijn hand en de kleine Reuzin". Het was niet hun eerste bezoek. Ze kwamen eerder (6 jaar geleden) al met de 'Sultan der Indien en zijn Olifant die door de tijd kon reizen en de kleine Reuzin', en wie er toen bij was, zal het nooit meer vergeten.
Dat zou ook deze keer zo zijn.
Ik liep 3 dagen mee en stond versteld van wat dat kleine Reuzinnetje teweegbracht. Nou ja 'klein', ze is 5 meter hoog, en wijs voor haar leeftijd. Het beste medicijn tegen de verzuring. Wildvreemden begonnen met elkaar te praten, toonden trots foto's vanop hun digitale camera's als waren het kunstprotretten van hun (klein)kinderen, barrieres vielen weg, was men dokwerker, tandarts, winkeljuffrouw of bankier, iedereen wilde maar 1 ding weten: "Waar zijn ze?".
Vrijdag waren wij net op tijd op het Sint Jansplein om het reuzinnetje nog even te zien. Ze werd liggend het plein opgereden,
.JPG)
waar ze haar regenjasje met zuidwester aankreeg om op zoek te gaan naar haar oom .JPG)
Die werd op dat moment zeer spectaculair uit het Kattendijkdok gehesen. Hij was maar liefst 10 meter hoog en de Lilliputiens hadden hun handen vol
.JPG)
De Duiker wandelde een groot deel van de stad door, alles in zich opnemend met zijn grote donkere ogen, maar zijn Reuzinnetje vond hij nog niet, die eerste dag. Op het Sint Jansplein vond hij het welletjes en wilde zijn krachten sparen om de volgende dag verder te zoeken. Zijn hand had hij al terug.
.JPG)
Ook het kleine Reuzinnetje geraakte stilaan een beetje moe van het vele lopen, de drukte, en de hitte, en ging na een vreugdedansje voor het slapengaan, een dutje doen op de Gedempte Zuiderdokken..JPG)
Zaterdag fietste ik over de Meir en groot was mijn verbazing toen ik zo ongeveer op het einde van de straat een massa volk zag staan. Ja hoor, het Reuzinneke deed een middagdutje, in de drukste winkelstraat van het hele land.
.JPG)
Het geduld van de Reus was nu al lang genoeg op de proef gesteld en na weer maar eens een lange zoektocht door de stad .JPG)
was eindelijk het moment daar .JPG)
dat ze elkaar in de armen sloten.Iedereen leek op dat moment te vergeten dat het om 2 poppen ging. Duizenden mensen tegelijk riepen "Aaaaaaaaaaahhhhhhh" en barstten in luid applaus uit.
.JPG)
Aan alle dingen komt ooit een eind, ook aan een reuzenbezoek, maar dat zou niet onopgemerkt gebeuren.
De stad had gehoopt dat de reuzen 600.000 bezoekers op de been zou brengen (net als in 2004), het werden er zelfs 800.000, en die stonden volgens mij allemaal langs het Kattendijkdok om de Duiker en de kleine Reuzin uit zwaaien terwijl ze op hun bootje langzaamaan, en hartelijk zwaaiend, het ruime sop kozen.
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
Ja, konder er maar elke dag reuzen in Antwerpen rondlopen.
Kom maar snel weer terug om ons nog eens in het ongelooflijke te doen geloven ...
vrijdag 13 augustus 2010
The return of the rabbit
Elke dag genieten nu we zo int centrum van de koekestad wonen (voor de niet Antwerpenaren onder jullie, Antwerpen wordt al jaar en dag de Koekstad genoemd. Voor wie wil weten waarom, boek maar eens een stadswandeling). Alles is zo heerlijk dichtbij.
Zo wandelde ik begin deze week naar het Centraal Station door het stadspark dat 's ochtends vroeg op zijn allermooist is.
Toen ik vroegere jaren met grote regelmaat van de binnenstad naar ons huisje in Berchem reed met de fiets langs het park, zag ik steeds massa's konijntjes rondhuppelen..JPG)
Bruine, zwarte, witte, gevlekte, hangoortjes, ... heel erg schattig, maar ook wel een beetje zielig. Het zijn allemaal tamme konijntjes die daar gewoonweg gedumpt worden door mensen die er in een opwelling een kopen, en er daarna vanaf willen. Het werd stilaan een serieus probleem.
Ik mag niet veel zeggen eigenlijk. Vroeger hadden wij een vijvertje in onze tuin, en iedereen met een vijver kent het grootste probleem daarvan, algen.
Je dacht dat ik reigers ging zeggen he? Ja zo een hebben we ook gehad, en hij heeft verschillende vissen gevangen door de jaren heen, of gewoon doodgebeten voor de lol, het mormel.
Mijn strijd tegen de algen is doorgegaan bijna zolang ik de vijver had, en 1 keer had ik in het vijvercentrum er een speciale vis voor gekocht, een algeneter.
Ze stonden toen toevallig in de reclame, 3 halen, 2 betalen, dus ik dacht, waarom niet? Algen zat.
Die algeneters deden goed hun werk, in een mum van tijd was de vijver algenvrij. Maar die beesten bleven maar groeien, en eten, en toen ze onze mooie waterlelies begonnen te verorberen, was het genoeg geweest. We hebben ze toen gevangen - wat niet zonder enige moeite is gegaan - en in een plastic zak met water gedaan, en ermee naar het stadspark gereden. Daar klom Kristoffel over de omheining, en gaf Alg1, Alg2 en Alg3 (zoals we ze genoemd hadden) hun grootste portie algen ooit, samen met de vrijheid. Ziezo, onze waterlelies konden weer rustig verder groeien. Samen met onze algen.
Terug naar de konijnen. Na een grote vangactie (en de winter) was het afgelopen met de konijntjes in het stadspark. Het leek alsof er nooit 1 had rondgelopen.
Begin deze week wandelde ik dus rustig door het park naar het station, en plots zag ik een lief konijntje zitten, met zijn oortjes recht omhoog, en zo'n druk op en neer bewegend neusje. En een paar stappen verder zag ik er weer 1, een lichtbruin. En nog 1. En daar nog 1.
Ik nam mijn fototoestel bij de hand om er een fotootje van proberen te maken en wandelde dichter naar de vijver.
In de verte zag ik hem staan. Een grote vogel, moeilijk op te maken vanuit de verte. Ik zoomde in en drukte af. Groenerick?.JPG)
Ik probeerde dichterbij te komen om hem beter te bekijken. Ja, er viel net een grote zonnestraal op. Ik keek door de lens van mijn fototoestel en zoomde weer zo dicht mogelijk in voor ik afdrukte.
Nee, het was Groenerick niet, maar wel een prachtige reiger.
Dat zal wel niet veel helpen tegen de konijnen, en ik hoop stillekes dat Alg1, Alg2 en Alg3 ook ontkomen zijn.
Zo wandelde ik begin deze week naar het Centraal Station door het stadspark dat 's ochtends vroeg op zijn allermooist is.
Toen ik vroegere jaren met grote regelmaat van de binnenstad naar ons huisje in Berchem reed met de fiets langs het park, zag ik steeds massa's konijntjes rondhuppelen.
.JPG)
Bruine, zwarte, witte, gevlekte, hangoortjes, ... heel erg schattig, maar ook wel een beetje zielig. Het zijn allemaal tamme konijntjes die daar gewoonweg gedumpt worden door mensen die er in een opwelling een kopen, en er daarna vanaf willen. Het werd stilaan een serieus probleem.Ik mag niet veel zeggen eigenlijk. Vroeger hadden wij een vijvertje in onze tuin, en iedereen met een vijver kent het grootste probleem daarvan, algen.
Je dacht dat ik reigers ging zeggen he? Ja zo een hebben we ook gehad, en hij heeft verschillende vissen gevangen door de jaren heen, of gewoon doodgebeten voor de lol, het mormel.
Mijn strijd tegen de algen is doorgegaan bijna zolang ik de vijver had, en 1 keer had ik in het vijvercentrum er een speciale vis voor gekocht, een algeneter.
Ze stonden toen toevallig in de reclame, 3 halen, 2 betalen, dus ik dacht, waarom niet? Algen zat.
Die algeneters deden goed hun werk, in een mum van tijd was de vijver algenvrij. Maar die beesten bleven maar groeien, en eten, en toen ze onze mooie waterlelies begonnen te verorberen, was het genoeg geweest. We hebben ze toen gevangen - wat niet zonder enige moeite is gegaan - en in een plastic zak met water gedaan, en ermee naar het stadspark gereden. Daar klom Kristoffel over de omheining, en gaf Alg1, Alg2 en Alg3 (zoals we ze genoemd hadden) hun grootste portie algen ooit, samen met de vrijheid. Ziezo, onze waterlelies konden weer rustig verder groeien. Samen met onze algen.
Terug naar de konijnen. Na een grote vangactie (en de winter) was het afgelopen met de konijntjes in het stadspark. Het leek alsof er nooit 1 had rondgelopen.
Begin deze week wandelde ik dus rustig door het park naar het station, en plots zag ik een lief konijntje zitten, met zijn oortjes recht omhoog, en zo'n druk op en neer bewegend neusje. En een paar stappen verder zag ik er weer 1, een lichtbruin. En nog 1. En daar nog 1.
Ik nam mijn fototoestel bij de hand om er een fotootje van proberen te maken en wandelde dichter naar de vijver.
In de verte zag ik hem staan. Een grote vogel, moeilijk op te maken vanuit de verte. Ik zoomde in en drukte af. Groenerick?
.JPG)
Ik probeerde dichterbij te komen om hem beter te bekijken. Ja, er viel net een grote zonnestraal op. Ik keek door de lens van mijn fototoestel en zoomde weer zo dicht mogelijk in voor ik afdrukte.
Nee, het was Groenerick niet, maar wel een prachtige reiger.
Dat zal wel niet veel helpen tegen de konijnen, en ik hoop stillekes dat Alg1, Alg2 en Alg3 ook ontkomen zijn.
dinsdag 3 augustus 2010
Brico 'Trekt-a-Plan (it)'
Van september 2009 tot en met maart 2010 hebben wij flink verbouwd aan ons appartementje.
Nieuwe keuken, nieuwe badkamer, nieuwe elektriciteit, nieuwe verwarming inclusief leidingen, nieuwe vloeren, ... kortom nieuwe alles.
De vorige eigenaar had de woning met een minimale inspanning en idem uitgave toonbaar trachten te maken (lees, overal een dikke witte laag verf op geklad), maar sommige zaken waren beyond salvation.
Vooral de binnendeuren waren in bijzonder slechte staat. Van de 7 binnendeuren, konden er 2 met moeite gered, we gingen het lekker open laten, en voor de badkamer en mijn werkkamer bestelden we op 11 maart 2010 bij Brico Plan-it 2 mooie glazen binnendeuren.
Op 2cm na hadden we een standaard deur kunnen kopen, maar helaas. Geen 95euro per deur dus, maar 230, en niet meenemen, maar 12 weken levertijd.
3 juni, 12 weken later, belde ik.
"Oh heeft men u gezegd 12 weken? Dat zijn er normaal toch wel 14 hoor. Belt u over 2 weken nog maar eens terug."
Op 17 juni krijg ik een mailtje. Onze bestelling was binnen. Super, vroeger dan voorzien, goed nieuws!!
Ik belde meteen om af te spreken om onze 2 deuren te gaan halen.
"2 deuren? Sorry mevrouw, ik heb er hier maar 1" kreeg ik aan de telefoon te horen.
Foutje bij de bestelling, er was slechts 1 deur besteld, en geleverd. Ze gingen hun best doen, maar in het slechtste geval was het weer 12 (of 14 weken) wachten op de tweede deur.
Ik had nog wel op beide deuren een voorschot betaald, en dat document goed bewaard.
Op 27 juni was onze 2e deur binnen, eindelijk. Ik berichtte onze schrijnwerker die ze zou gaan halen en installeren, en contacteerde Brico Plan-it om hen dat te laten weten.
De schrijnwerekr had het wat druk zo net voor het bouwverlof, maar zou de deuren op 16/7 halen en plaatsen.
Wij rijden op 15/7 naar Brico om het saldo te betalen.
Of het geen probleem was dat iemand anders die kwam halen? "Nee hoor. U geeft die persoon deze bon, en dan krijgt hij de deuren mee." Ze ruilde mijn oude bon met kasticket voor voorschot tegen een andere bon die gold als betalingsbewijs.
Onze schrijnwerker kreeg toen een accidentje en kon zich helaas niet aan de afspraak houden. Eerste werk na het bouwverlof, 3 augustus ging hij de deuren halen en zou tussen 9h en 10h bij ons zijn. Ik belde nog even naar Brico Plan-it om te bevestigen, "Geen probleem hoor mevrouw, alles ligt klaar."
Op 3 augustus belde de schrijnwerker om 10h.
"Carolien, ik sta hier bij de Plan-it, en krijg die deuren niet mee. Ze hebben het originele bonneke nodig van het voorschot."
Dat vervangen was door het betalingsbewijs dat ik in plaats daarvan gekregen had.
Na wat gezeur kreeg hij de deuren mee, en tegen 11h30 was hij bij ons, klaar om de deuren te plaatsen.
Na een dik half uur hoorde ik luid gevloek "$@!#@$%&*$#!!! Ze hebben niet genoeg scharnieren meegegeven!!!"
De uitleg aan de telefoon: "U heeft maar 2 scharnieren per deur meegekregen? Oh sorry. Standaarddeuren worden geplaatst met 2 scharnieren, deuren op maat worden geplaatst met 4 scharnieren. Ze hebben u per ongeluk het installatiepakketje voor standaard deuren meegeleverd. Komt u dat maar omruilen."
Bon, met een gezicht als een donderwolk is onze schrijnwerker terug naar Brico Plan-it gereden. Hopelijk komt hij vandaag nog 2 deuren plaatsen.
Anders moeten we onze plan maar trekken zeker?
Nieuwe keuken, nieuwe badkamer, nieuwe elektriciteit, nieuwe verwarming inclusief leidingen, nieuwe vloeren, ... kortom nieuwe alles.
De vorige eigenaar had de woning met een minimale inspanning en idem uitgave toonbaar trachten te maken (lees, overal een dikke witte laag verf op geklad), maar sommige zaken waren beyond salvation.
Vooral de binnendeuren waren in bijzonder slechte staat. Van de 7 binnendeuren, konden er 2 met moeite gered, we gingen het lekker open laten, en voor de badkamer en mijn werkkamer bestelden we op 11 maart 2010 bij Brico Plan-it 2 mooie glazen binnendeuren.
Op 2cm na hadden we een standaard deur kunnen kopen, maar helaas. Geen 95euro per deur dus, maar 230, en niet meenemen, maar 12 weken levertijd.
3 juni, 12 weken later, belde ik.
"Oh heeft men u gezegd 12 weken? Dat zijn er normaal toch wel 14 hoor. Belt u over 2 weken nog maar eens terug."
Op 17 juni krijg ik een mailtje. Onze bestelling was binnen. Super, vroeger dan voorzien, goed nieuws!!
Ik belde meteen om af te spreken om onze 2 deuren te gaan halen.
"2 deuren? Sorry mevrouw, ik heb er hier maar 1" kreeg ik aan de telefoon te horen.
Foutje bij de bestelling, er was slechts 1 deur besteld, en geleverd. Ze gingen hun best doen, maar in het slechtste geval was het weer 12 (of 14 weken) wachten op de tweede deur.
Ik had nog wel op beide deuren een voorschot betaald, en dat document goed bewaard.
Op 27 juni was onze 2e deur binnen, eindelijk. Ik berichtte onze schrijnwerker die ze zou gaan halen en installeren, en contacteerde Brico Plan-it om hen dat te laten weten.
De schrijnwerekr had het wat druk zo net voor het bouwverlof, maar zou de deuren op 16/7 halen en plaatsen.
Wij rijden op 15/7 naar Brico om het saldo te betalen.
Of het geen probleem was dat iemand anders die kwam halen? "Nee hoor. U geeft die persoon deze bon, en dan krijgt hij de deuren mee." Ze ruilde mijn oude bon met kasticket voor voorschot tegen een andere bon die gold als betalingsbewijs.
Onze schrijnwerker kreeg toen een accidentje en kon zich helaas niet aan de afspraak houden. Eerste werk na het bouwverlof, 3 augustus ging hij de deuren halen en zou tussen 9h en 10h bij ons zijn. Ik belde nog even naar Brico Plan-it om te bevestigen, "Geen probleem hoor mevrouw, alles ligt klaar."
Op 3 augustus belde de schrijnwerker om 10h.
"Carolien, ik sta hier bij de Plan-it, en krijg die deuren niet mee. Ze hebben het originele bonneke nodig van het voorschot."
Dat vervangen was door het betalingsbewijs dat ik in plaats daarvan gekregen had.
Na wat gezeur kreeg hij de deuren mee, en tegen 11h30 was hij bij ons, klaar om de deuren te plaatsen.
Na een dik half uur hoorde ik luid gevloek "$@!#@$%&*$#!!! Ze hebben niet genoeg scharnieren meegegeven!!!"
De uitleg aan de telefoon: "U heeft maar 2 scharnieren per deur meegekregen? Oh sorry. Standaarddeuren worden geplaatst met 2 scharnieren, deuren op maat worden geplaatst met 4 scharnieren. Ze hebben u per ongeluk het installatiepakketje voor standaard deuren meegeleverd. Komt u dat maar omruilen."
Bon, met een gezicht als een donderwolk is onze schrijnwerker terug naar Brico Plan-it gereden. Hopelijk komt hij vandaag nog 2 deuren plaatsen.
Anders moeten we onze plan maar trekken zeker?
donderdag 29 juli 2010
Een boompje opzetten
Een goeie 3 maanden geleden is mijn beste vriendinnetje overleden.
Gelukkig hebben we de kans gehad om afscheid van elkaar te nemen.
Die donderdag zat ik aan je bed, het was een mooie avond.
Je zag er mooi uit, en rustig. Je had al je zaakjes geregeld, was helemaal klaar met alles, en je vroeg je moeder me iets te geven.
Het was een envelopje waar veel centen in zaten. "Happy birthday!!" stond erop. Typisch jij. Ook nu nog aan anderen denken.
Weken, maanden dacht ik na over wat ik met je centen ging doen. Ik wilde iets blijvends, een herinnering, iets waar ik elke dag naar zou kijken, en aan jou denken.
Een juweel? Heb ik genoeg. Een tatoeage? Niet echt mijn ding, en jij zou ook rillingen over je rug krijgen. Wat dan wel? Ik had geen idee.
En de envelop lag al die tijd achterin de kast.
Ineens wist ik het vanmorgen. Ja, dat was het!!!
Eergisteren heb ik een heel mooi boompje gekocht voor op ons terras. Het terrasje is maar klein, en ik wilde het daarom niet overladen met allerlei prullen, ik was op zoek naar 1 mooi stuk.
Op de Leopoldplaats in een mooie bloemenzaak had ik precies gezien wat het zou moeten zijn. Een druivelaar in pot.
Mooie grillige stevige stam, goed in het groen, en vol druiventrossen.
De man van de bloemenzaak kwam hem een uurtje later brengen, mooi ingezet in de speciaal ervoor gekozen cache pot.
Prachtig was hij, en tussen de takken door, zag ik een lieveheersbeestje kruipen. Dat brengt geluk dacht ik nog!
Die boom is jouw cadeautje aan mij.
Ik heb zonet je envelop erbij gepakt, en de inhoud ervan in mijn portemonnee gestoken. Dus lieverd, met een beetje vertraging, hartelijk dank voor je mooie verjaardagscadeau.
Ik hoop dat jouw boompje en ik het nog heel gezellig mogen hebben op ons terras.
.jpg)
Gelukkig hebben we de kans gehad om afscheid van elkaar te nemen.
Die donderdag zat ik aan je bed, het was een mooie avond.
Je zag er mooi uit, en rustig. Je had al je zaakjes geregeld, was helemaal klaar met alles, en je vroeg je moeder me iets te geven.
Het was een envelopje waar veel centen in zaten. "Happy birthday!!" stond erop. Typisch jij. Ook nu nog aan anderen denken.
Weken, maanden dacht ik na over wat ik met je centen ging doen. Ik wilde iets blijvends, een herinnering, iets waar ik elke dag naar zou kijken, en aan jou denken.
Een juweel? Heb ik genoeg. Een tatoeage? Niet echt mijn ding, en jij zou ook rillingen over je rug krijgen. Wat dan wel? Ik had geen idee.
En de envelop lag al die tijd achterin de kast.
Ineens wist ik het vanmorgen. Ja, dat was het!!!
Eergisteren heb ik een heel mooi boompje gekocht voor op ons terras. Het terrasje is maar klein, en ik wilde het daarom niet overladen met allerlei prullen, ik was op zoek naar 1 mooi stuk.
Op de Leopoldplaats in een mooie bloemenzaak had ik precies gezien wat het zou moeten zijn. Een druivelaar in pot.
Mooie grillige stevige stam, goed in het groen, en vol druiventrossen.
De man van de bloemenzaak kwam hem een uurtje later brengen, mooi ingezet in de speciaal ervoor gekozen cache pot.
Prachtig was hij, en tussen de takken door, zag ik een lieveheersbeestje kruipen. Dat brengt geluk dacht ik nog!
Die boom is jouw cadeautje aan mij.
Ik heb zonet je envelop erbij gepakt, en de inhoud ervan in mijn portemonnee gestoken. Dus lieverd, met een beetje vertraging, hartelijk dank voor je mooie verjaardagscadeau.
Ik hoop dat jouw boompje en ik het nog heel gezellig mogen hebben op ons terras.
.jpg)
Abonneren op:
Posts (Atom)