Ik wou dat ik mijn kat was. Nu luid spinnend op mijn rechterarm. Waardoor ik deze tekst met één linkervinger heel langzaam aan het typen ben maar dat niet erg vind want ik heb tijd.
Ik wou dat ik mijn kat was. In juli 2018 gered uit de quarantaine van een dierenasiel in Antwerpen waar ze drie maanden heeft gezeten, niet wetend wat de toekomst zou brengen, in plaats van nu in een 'Lockdown-light' te gaan, die misschien wel even lang gaat duren.
Ik wou dat ik mijn kat was. Die zich niet druk maakt over de voorraad WC papier in de supermarkten, of de voorraad pasta en gepelde tomaten en trouwens ook geen flauw benul heeft waar die constante stroom kattengrit en droge brokken vandaan komen.
Ik wou dat ik mijn kat was. Die haar nagels in goede conditie houdt door het krabben aan haar daarvoor voorziene krabmeubels her en der verspreid in huis, en uiteraard ook aan onze mooie zetel in de living, chaise longue in de slaapkamer en onze trapmatten die ondertussen recht uit het rijmpje 'de kat krabt de krollen van de trap' lijken te komen, en niet net als ik afhankelijk is van fancy nagelstudio's die nu gesloten zijn.
Ik wou dat ik mijn kat was. Met geen enkele zorg aan mijn hoofd. Niet piekerend over daklozen, asielzoekers, economische recessie, openstaande rekeningen, het sluiten van mijn eigen zaak, en het daaruit voortvloeiend mislopen van inkomsten.
Ik wou dat ik mijn kat was. Levend in de veilige cocon van mijn afgebakend territorium, afgesloten van de ellende van alle wereld en geen toegang tot internet. Dan zou ik niet bezorgd zijn over ouderen en zieken. Niet ongerust zijn over kwetsbare dierbaren, of over vrienden die het moeilijk hebben. Niet denkend aan de vele slachtoffers in Italië, China, en ondertussen de rest van de wereld. Totaal niet inzitten met het oververmoeid ziekenhuispersoneel, dat we beter moeten beschermen, koesteren en eren, want zonder hen hangt ons leven echt aan een zijden draadje.
Ik wou dat ik mijn kat was. Nog nooit op reis geweest naar een exotische vakantiebestemming. Niet wetend hoe mooi een strand kan zijn, een besneeuwde berg, de stoom boven een waterval, of een dolfijn in open zee. Nog nooit een zonsondergang gezien van op een bootje, met zicht op een Egyptische tempel. Of op een kameel door de woestijn gereden. Geen besef hebben van de heerlijke geuren in een soek of van het melodieus geroezemoes op een verscholen pleintje achter een Palazzo met sfeervolle terrasjes vol levenslustige Italianen en dus niet weten wat ze mist.
Ik wou dat ik mijn kat was, de onbetwistbare meesteres van Social Distancing. Kwam iemand te dicht bij mij in de buurt, ik zou een hoge rug opzetten, mijn oren plat leggen en met opstaande haren luid beginnen sissen en grommen. Maar als het iemand was die ik graag zag, zou ik die spinnend kopjes geven, tegen hem of haar aanschurken en terwijl een vochtig spoor van feromonen op diens handen, gezicht, schouders rug en ellebogen achterlaten want, ha, ik ben toch immuun.
Ik wou dat ik mijn kat was. Die enkel aan zichzelf denkt, en aan haar volgende maaltijd, en niet aan mijn vader die alleen op een flat in Deurne zit, en die nog veel meer dan ik hunkert naar sociale contacten, kaartavondjes op cafés, terrasjes, eindeloze gesprekken voeren die nergens en overal over gaan met bekenden, met gelijkgestemden, vaak - en vooral ook - met onbekenden en regelmatig met dwarsliggers.
Ik wou dat ik mijn kat was. En 18 uur van de 24 kon verkeren in sleepmode in een droomwereld waar kleurrijke vogeltjes rondfladderen in een Technicolor Disney film in plaats van amper 6 uur per nacht, en niet eens ononderbroken, rusteloos te woelen terwijl verschillende onheilscenario's geprojecteerd worden op de binnenkant van mijn oogleden.
Ik wou dat ik mijn kat was. Dan had ik 9 levens. Misschien zou ik dit leven aan me laten voorbijgaan, en terugkomen in een ander.
3 opmerkingen:
Vervolg???
Ik wacht op inspiratie :)
Een reactie posten