That's Miss Scarlet to you sir

Laatste dag, morgen iedereen naar huis, en ikke ook!!
De passagiers zijn echt super goed gezind. Het was dan ook een top cruise met mooi weer en op de gebroken arm na, geen grote rampen.
Voor de eerste keer heb ik ook veel contact met mensen van de andere groepen, de blauwe en de gele.
Er is zo’n superschattig mens van de gele groep, die altijd een bloemetje in haar haar heeft, een madeliefje.
In Aalsmeer kreeg ze van haar man een tak met orchideeen en sindsdien heeft ze elke dag een verse orchidee in haar haar.
Ze kwam vanmorgen naar mij en zei “Here, this would look so good on you and now I have my orchids”
Een prachtig hoedje kreeg ik, en het was een goed hoedje ook.
Ik zette hem meteen op en zei “I feel very Scarlet today” en zo word ik vanaf nu ook genoemd. Miss Scarlet.

Texan for Dummies

Ik heb een grappige groep Texanen aan boord die me Texaans proberen te leren.
Gecompliceerd taaltje, voor de incrowd.
Als je een klein groepje mensen tegenkomt, begroet je ze bijvoorbeeld met:
How y’all doing?

Vanaf het moment dat ze met meer dan 6 zijn, begroet je ze met:
How all y’all doing?

Als het pijpenstelen regent zeg je: “It’s raining like a cow pissing on a hard flat rock”

Maar de leukste was toch de uitdrukking wanneer je iemand wil uitleggen dat je diagonaal een plein moet oversteken. Dan ga je: “Catty whompas”

Dubbel feest

De volgende dag was inderdaad beter. Het begon met prachtig weer,blauwe hemel, veel zon, een perfecte dag voor het Keukenhof.
Eens onze passagiers op pad gestuurd, schoten wij wat plaatjes en gingen elk onze eigen weg.

Keukenhof viert dubbel feest dit jaar. Enerzijds bestaat de grootste bloementuin ter wereld 60 jaar, eerste tentoonstelling was in 1949, en ten tweede viert Nederland dit jaar de 600ste verjaardag van het feit dat Henry Hudson neerstreek in Manhattan en het plekje de naam New Amsterdam gaf. Allemaal leuke verwijzingen naar New York zoals de welkomtekst “I ‘tulp’ NY”



We hadden afgesproken bij de poffertjestent waar wij altijd een gratis portie poffertjes kregen op vertoon van onze Grand Circle badge, en ze hadden er internet.

Ik zette mijn computer alvast aan, bestelde, en kreeg … de rekening.
Jammer. Maar voor een portie poffertjes liet ik me niet kennen. Ik vond verschillende berichten in de pers over Glenn, gelukkig was hij stabiel maar ze hielden hem nog in een coma. Hopelijk komt het snel weer goed met hem.

Nico en Johan kwamen met hun portie – gratis !- poffertjes bij mij zitten,en toen realiseerde de caissière zich haar vergissing.
Ze vroeg of ik nog een portie poffertjes wilde, dat was wat teveel van het goede, maar het glaasje wijn sloeg ik niet af.

Op de Keukenhof!!

En het ging zo goed ...

Gisteren heel vroeg uit de veren voor de bloemenveiling in Aalsmeer (6h30 vertrokken met de bus).
De bloemenveiling blijf ik geweldig vinden. De actie, de 1000en mensen die met die wilde bloemenkarren door elkaar rijden zonder enkele crash doch af en toe eens een scheldpartij door een verkeerd geinterpreteerd maneuvre.
Het idee dat die gerberas die ik net nog zag rijden over enkel uren misschien op Montmartre verkocht zullen worden, de honderden kopers met hun handen op de knop om te bieden, echt knap.



Tegen half 11 waren we weer terug in Amsterdam. Op dat moment lagen de bootjes al klaar die ons mee gingen nemen voor een kanaaltochtje.
Ik heb zelf gegidst, ging supergoed.
Grappig was wel dat in de haven van Amsterdam 3 Grand Circle schepen lagen, met 3x oude Amerikaantjes aan boord.
2 van deze schepen, het onze en de Aria, hadden hetzelfde programma dus we waren met heeeeel veeeeeel mensen in Aalsmeer.

En dus ook met heeeeel veeeeeel mensen op de kanaalboot.
We besloten om allemaal door elkaar terug nar onze cruiseschepen te gaan, dat zorgde voor flink wat verwarring bij de passagiers, maar het was wel schattig.
Ik zat smiddags alleen aan de hospitality desk terwijl Nico de stad in ging en Johan naar het Rijksmuseum was.
Net op het moment dat Nico mijn plaats innam en ik de stad inwilde, renden 2 van mijn passagiers bnnen
"Carolien, we have a problem. Kathy fel and is taken to a hospital by the ambulance"

Lap, ik had het zitten. Na overleg met Nico sprong ik de taxi in en trok naar het ziekenhuis.
Ik vond haar op de intensive care, een vriendin was meegegaan. Haar arm was gebroken, net onder de schouder. Stom zeg. Er was niets aan te doen, een draagband en opletten. Ik ging met Lorraine naar de apotheek van wacht en we kochten voor een arsenaal pijnstillers, op voorschrift van de dokter.
Ze waren wel supervriendelijk in het ziekenhuis. Een bijzonder knappe verpleger hielp ons. Hij had heel veel empathie, zijn vrouw was Canadese en hij kon zich goed inleven in de situatie. Ongelukje, vreemd land, andere taal, … hij was echt lief.

Tegen half 9 waren we weer aan boord, de crew had een lekker bordje voor me opzij gehouden en dat ging even de microgolf in, de 2 passagiers kregen een maaltijd in de cabine en Johan en Nico vertrokken met 80% van het schip op Red Light District walk. Daar was ik aan ontsnapt.

Ik kletste nog wat met de patiënte die het leven door een roze bril zag (goede pijnstillers) en liep wat doelloos rond. Toen kreeg ik een smsje van Inge dat Genn van de Client in coma lag met een levensbedreigende ziekte.
Ik schrok me te pletter. Geen internet, geen telefoonnummer, bah. Kon ik maar iets doen. Een paar passagiers merkten mijn sombere bui op – ongewoon, want ik loop ze altijd te entertainen – en gaven me een groot glas Baileys met ijs. En ze waren nog niet eens van mijn groep ;-)

Johan en Nico kwamen terug, ik was echt niet in de mood, we dronken nog wat en ik ging naar bed. Ik zapte een beetje en heb nog wat gelachen met Jay Leno (Thank God for sattelites), hopelijk werd morgen een betere dag.

The Wicked Witch of the North

Na de Kinderdijk schermutseling kwamen we aan in Schoonhoven.
Prachtig zilverstadje, wat jammer dat alle winkels al dicht waren.
Tja, zondag, en het was ook nog eens 18h30, … Nog jammerderder was dat we de volgende ochtend al om 9h30 zouden vertrekken.

Een Program Director op één van de vorige cruises, had iets leuks bedacht. Een Witchhunt in Schoonhoven.
In mijn kajuit lagen allerlei attributen. Een bezem, puntmuts, lantaarn, beulskap, zwarte hoed, en drietal zwarte gewaden en van Nico’s gele vlag maakte we een bijl met aluminiumfolie.

Ik was de heks (who else?).
We staken een vragen/wandel/kruiswoordroute in elkaar, en na het diner trokken we verkleed de stad in tot grote hilariteit van de plaatselijke bevolking.

De passagiers moesten de heks vinden en haar het antwoord op de kruiswoordpuzzel geven (witchcraft), dan kregen ze een glaasje heksenbloed aka bessenjenenever).

Het was erg leuk. Zachte avond, mooie schemering, en wij stonden op een binnenplaats op hen te wachten.

Eén voor één kwamen ze eraan, met een antwoord, de meesten zelfs het juiste. We dolden een beetje met ze “I will turn you into a toad!!” riep ik maar terwijl Johan met zijn bijl aan het hakken was en Nico de bessenjenever uitschonk. Uiteindelijk hadden we iedereen verzameld, en trokken in colonne naar het stadhuis.

Daar ligt immers een gedenksteen ter ere van Marieke Ariens die op 18 december 1591 op deze plek verbrand is geweest op verdenking van hekserij.
Precies 400 jaar later is haar proces overgedaan en is ze onschuldig bevonden bevonden.




De ziel van Marieke is nu weer vrij, alhoewel alle bewoners van Schoonhoven die mij hebben zien rondlopen in mijn heksenplunje weer terug zijn beginnen twijfelen ...

Katje the Windmill Cat

Heerlijk dagje Day Time Sailing vandaag.




(de zonsondergang is van en dag of 2 terug. Mooi he?)

Johan en Nico zijn vanmorgen vanuit Schoonhoven vertrokken naar Den Haag, ik ben met een half schip op weg naar Amsterdam.

Gisterenochtend met 2 bussen vanuit Rotterdam naar Delft gereden. Super is dat. Kan ik drie kwartier lullen over Karel V, Philips II, Willem van Oranje, de Koninlijke Nederlandse familie, Delfts Blauw, … die busrit mag van mij wel 4 uur duren :)

Na de verplichte stop in een Delfts Blauw fabriekje waar flink wat centen de toonbank over zijn gerold, hadden de passagiers een stadswandeling met gids, en dan een uurtje vrije tijd.
Hier is hij dan, de Schot: (kheb nog niet durven kijken ...)

Het was prachtig weer, Nico en ik gingen een terrasje doen met huisgemaakte appeltaart en tegen de middag reden we terug naar Rotterdam. Eens aan boord, alle trossen los, op weg naar Kinderdijk en dan in een sneltreinvaart door de windmolens.

Kinderdijk is echt prachtig. Een klein dorpje met maar liefst 19 windmolens. Het dorp staat op de wereld erfgoedlijst van UNESCO en de molens zijn er alleen maar voor nostalgische redenen.

Ze zijn allemaal bewoond, en er is een wachtlijst om een molen te kunnen bewonen.
Het is een goed voorjaar geweest voor de mensen op de wachtlijst want er waren de afgelopen 2 maanden maar liefst 3 molenaars overleden. Een vierde was onlangs weduwnaar geworden dus stopte er ook mee, er komen dus maar liefst 4 molens vrij op korte termijn.
(En niemand die zich afvroeg wat de reden was. Als dit in een Belgische stad gebeurt, in één kantoor, sportclub, restaurant of vakantiepark wordt nationaal alarm afgeroepen, hier gaan ze molens verdelen)

Bjorn is één van de gelukkigen. Hij stond al en paar jaar op de wachtlijst en is al een paar jaar de knul die uitleg geeft bij de bezoekersmolen. Knappe jongen, beetje Henny Vrienten type heeeel lang geleden, en erg aardig. Herkende me nog, I was flattered :)

Als je goed kijkt, zie je 2 eendenfamilies zwemmen, netjes in het gelid. Mama, klein grut (1X8 en 1X7) en papa



Kinderdijk heeft zjn naam te daken aan een waargebeurd verhaal.
Bij de grote St Elisabethsvloed in de 15de eeuw, gleed een babywiegje de stroom in, en de wieg werd dor een at in balans gehouden. Het kindje en de kat overleefden het avontuur, en de plek werd meteen Kinderdijk genoemd.
Gretchen Woelfle, een Amerikaans auteur, heeft er een schattig kinderboekje over geschreven, “Katje the Windmill Cat” met hele mooie tekeningen.
Ik laat het boekje altijd zien in de porttalk (moment voor het diner waarop het programma van de volgende dag uit de doeken wordt gedaan) want de overgrote meerderheid van de bejaarde passagiers zijn dames, en allemaal gek op katten.

In het verleden was het ons al eens overkomen dat we het boekje laten zien, en dat de dag erna het halve schip de souvenirwinkel bestormt en dat het boekje uitverkocht was. Daarom had ik Nico gevraagd de winkel te bellen.

Hij had er nog 200. Dus ik prijs het boekje aan, laat het iedereen zien, leg het op onze hospitality desk, … ze vonden het geweldig.

Net voor we gisteren uit Kinderdijk zouden wegvaren, zegt & van mijn vrouwtjes dat ze het boekje niet gevonden had. Ik steek de straat in en wurm me een baan door de honderden Japanse, Duitse, Amerikaanse en Nederlandse souvenirjagers (er lagen wel 3 schepen en er stonden minstens 6 bussen), en inderdaad, geen “Katje the Windmill Cat” boekjes.

Ik vraag naar de eigenaar, “Ja sorry, heb me vergist. Ik heb wel nog 200 stuks van het boekje ‘the cow that fell in the canal’ ” Ja, daar was ik vet mee.

Ik stap terug aan boord en moest een stuk of 5 oude dametjes teleurstellen.
Ik leg het hen uit, een paar trokken hun schouders op, een paar anderen gingen de koe kopen, en eentje sprong me bijna in mijn nek.

Ik dacht dat mijn laatste uur geslagen had, ze spuwde vuur!! Het was mijn schuld, waarom had ik het boekje überhaupt laten zien, waarom had ik niet gevraagd of hij er 1 opzij had kunnen leggen voor haar, dit was n eens het enige wat ze op de hele cruise echt wilde hebben, ik had haar vakantie verknoeid, nee, haar leven, en ze wilde meteen naar huis. Ze zag mijn exemplaar van het kinderboekje op onze hospitality desk liggen en eiste dat ik het meteen weglegde, ze wilde het niet meer zien want elke keer sneed ik met een mes door mijn hart.
Pardon? Voor een dom boekje? Ik wilde haar mijn exemplaar geven, maar dat weigerde ze.
OK, ik was er ook niet blij mee, want er waren nog dames die het boekje wilden hebben, en ik had die vent van de souvenirwinkel wel tegen zijn schenen willen schoppen, maar dit was toch wel een beetje overdreven.
Schoorvoetend kwam ze zich een paar minuten later excuseren (ik denk dat ze moest, van haar man), maar ik was toch wel erg geschrokken.
De winkeleigenaar gaf ons een inkijkexemplaar mee dat we morgen aan het mens geven om zo de laatste plooitjes glad te strijken, maar ik hoop dat ik niet zo’n vervelend oudje wordt zeg. Gooi mij dan maar zelf in het kanaal.

Proud to be Dutch

Het is ongelooflijk hoe vol onze dagen zitten. Ik moet af en toe zelf even op de flipchart gaan kijken om te gaan wat we gaan doen of gedaan hebben.
Zaterdag waren we de voormiddag in Veere. Ik moest mijn eigen groep gidsen, en dat in een stadje waar ik nog nooit geweest was (tenzij een kort zeiltripje met mijn ouders jaaaaaren geleden).

Schattig stadje, en de zon scheen overvloedig. Er stonden schapen te grazen dus ik had meteen een link naar het monopolie op Schotse wol dat Veere kreeg doordat de heer van Veere, Wolfert VI, huwde met Mary Stuart in de 15de eeuw.
Gelukkig was mijn vriend Napoleon hier ook eens geweest, daar kan ik steeds uuuuren over vertellen, en als extraatje kreeg ik deze keer zelfs Grace Kelly die het gehucht ooit vereerde met haar bezoek tgv. haar huwelijk met Ranier van Monaco.
Rainier wilde zijn kleine staatje wat extra PR bezorgen, en had besloten om met een Amerikaanse filmster te trouwen. Eerste keuze was Marilyn Monroe. Erwas echter geen chemistry tussen beiden, dus het ging niet door.
Uiteindelijk werd het Grace Kelly en we weten denk ik allemal hoe het verhaal afgelopen is.

’s Middags was er een optional tour naar de Deltawerken, dat wilde ik echt graag zien!!
Nico bleef aan boord (en in Veere), Johan en ik elk met een bus naar de stormvloedkering. Eerst kregen we een introfimple over het ontstaan van de deltaweren; super indrukwekkend, en ook schattig die – relatief – oude beelden waar Beatrix een jas met enorm epauletten droeg, Sarah Ferguson een hoog getoupeerd kapsel met 2 kinderlijke strikken in haar haar had, Fabiola een veel te grote nertsjas om haar frele schouders had geslagen en Mitterand nog zwart haar had.

Dan werden we door 2 gidsen mee naar het bouwwerk genomen. Je kunt dus in de constructie rondwandelen, er staan maquettes en veel infopanelen met fotos en tekeningen; Ook De kosten worden uit de doeken gedaan.
2,5 miljard euro heeft het ding gekost (9,3 miljard gulden teruggerekend naar 1986), en jaarlijks kost het zo’n 15 miljoen euro in onderhoud.
Wat is het prijskaartje van de Lange Wapper nu weer?



’s Avonds hadden we de alombekende Horse Racing georganiseerd.
5 paarden; “Rambo”, “Dolly” (met blonde ruik en 2 grote ballonnen onder aar kin), de “Lost PD”, “Hubert ze French chef” en “Henk the Hooligan”, allemaal netjes verkleed.


Passagiers kunnen 1 dollar per paard per koers inzetten, en de reuzendobbelsteen bepaalt welk paard een stapje naar voren mag zette. Als er iemand een 6 gooit, moet die een schnaps achteroverslaan, nog eens gooien, en dan mag dat paard 2 stapjes naar voor zetten.
Dolly was de grote favoriet (ik gaf als tip mee dat zij in de photofinish 1, of liever 2 streepjes voorhad), maar het was Hubert ze chef die mpet de eerste zegen ging lopen.
De passagiers die 1 dollar op Hubert hadden gezet, kregen er daar 9 voor terug.
Daar kan Fortis een puntje aan zuigen.

Hallo Holland

Om 4h wakker geworden omdat het schip vertrok vanuit Terneuzen. Gelukkig weer in slaap gevallen en voor het eerst heeft mijn wekker me wakker gemaakt om 7h ipv het personeel in de keuken om 5h30 met ratelende pannen, borden, messen, gelach en geroep. Het is prachtig weer, echte zomerkleuren volgens de kleurconsulente. De lucht is rozig blauw, het schip koningsblauw met witte accenten, het water opaalachtig grijs, en de zon een grote lichtbol omfloerst door lichte witte sliertwolkjes. Een plaatje.
We liggen even stil want de eerstvolgende sluis en de daaropvolgende brug zijn beiden kapot. Masters in water engeneering noemen ze die Hollanders dan.

Gisteren zijn we zo goed als weggespoeld in Gent en later in Terneuzen, maar dat mag de pret niet drukken.
Gisterenavond na het diner brachten we een "Hallo Holland" show waarbij we allerlei typisch Nederlandse dingen geblinddoekt lieten ruiken (bloemen), proeven (drop, haring stroopwafeltjes en peperkoek), voelen (flessenlikker) en tot slot ( zonder blinddoek) horen/meezingen.
Wij waren in het thema gekleed, met de fotos ben ik enorm zuinig, jullie begrijpen allicht waarom …


De leukste passagier was degene die geblindoekt aan de microfoon begon te snuffelen maar ons niet kon vertellen welke bloem het was.

Bij het zingen zongen wij een liedje voor, en 1 passagier zong ons na met behulp van de tekst. "Tulpen uit Amsterdam", "Daar bij dat kleine café aan de haven" en we sloten af met een nummer waarbij we iedereen op de dansvloer vroegen, met gebaartjes erbij, en met zijn 80en zongen we Henkies wereldhit "Lief klein konijntje"

Toerist in eigen stad

Gisteren kwamen ze 1 voor 1 aan, 138 Amerikaanse toeristen uit (en in) alle staten, gemiddelde leeftijd 75, en met koffers waar je een Afrikaans dorp mee kunt kleden, voor een 10-daagse trip door Belgie en Holland op de MS Concerto, een cruiseship.

Dewi (een collegaatje waar ik mijn eerste cruise ooit mee gedaan heb, 2 jaar geleden rond deze tijd) had me verteld dat een passagier die toen bij haar in de groep zat, er deze keer ook bij zou zijn.
Tegen 16h stapte een klein rond vrouwke het schip op dat begon te gillen toen ze me zag "CAROLIIIIEEEEN!!!!!". Ze vloog in mijn armen, die ik er lang niet rond kreeg. Dat was ze dus, Pat.
Toevallig zit ze nu in mijn groep (ik liet haar maar denken dat Dewi en ik dat zo geregeld hadden) en ze vond het geweldig!!!
Dewi, die op het schip voor ons zat, kwam nog even gedag zeggen, en we haalden wat herinneringen op. Haar man lag nu thuis aan de dialyse, ze was met een nichtje. Ze had een foto bij voor me bij van mij met haar man in het Keukenhof 2 jaar geleden, lief.
Ik had al verhalen gehoord van collega's die passagiers terugzagen en dat super vonden, en het is inderdaad wel bijzonder.

Mijn groep lijkt erg tof op het eerste gezicht. Zoals bijvoorbeeld die vlotte drukke dame met veel klasse. Kay heet ze. Ze vroeg me wat ze abslouut gedaan moest hebben in Antwerpen. Ze was niet gek op kerken, had kleren zat, had wel interesse in diamanten en in luxe dingen.
Ik stuurde haar eerst naar Diamondland om te kijken, en dan naar de Laurent Perrier champagnebar voor een coupe.

Toen ze in de late namiddag terugkwam was ze nog steeds sprakeloos en ik was haar grote heldin. Met zijn vieren hadden ze een flesje Brut gekraakt. Live life.

Een ander figuur dat me boeit is een kerel met lange baard, bril, trotse houding, slank, in ... een kilt.
Helaas zit hij niet in mijn groep, hij zit bij Johan, maar we hebben al kennis gemaakt en gebabbeld. Zijn koffer zit vol zei hij en inderdaad, sinds zijn aankomst (gisteren, 14h) tot vanmiddag 12h heb ik hem al in 3 verschillende rokken gezien.

Ben benieuwd wat hij vanavond aantrekt op het officiele Captains Welcome Dinner.
Ja, de foto's komen eraan :)

Als de lente komt ...

Daar gaan we weer.
Het vrolijkste seizoen van het jaar.
De mensen lachen meer, zeggen vriendelijk goeiendag, komen graag buiten, overal zie je kleur en licht en spelende kinderen, en hopen mensen op terrasjes die vaak net iets teveel vlees laten zien. Voorbijgangers laten het zich graag welgevallen en kijken gretig rond, jaja, en ook Brabo spuit weer enthousiast.
Daar kwam toch 2 man bij kijken. De tweede zag ik pas na enkele ogenblikken, die kwam vanuit een diep gat op de Grote Markt, met een vaste ladder. Ik wierp een blik, het was meters diep!!

"Amai, zedde gij doar da kroantje gon opedroaien?" vroeg ik.
"Nieje", antwoordde hij, en trok zijn linkerschouder op terwijl hij met zijn hoofd richting Stadhuis knikte "Da doeng zoept Schoen Verdiep, ze daauwen doar oep eun knopke en dan begint em te spoaiten"

Met drommen schuifelen de toeristjes weer door de stad, en ook de cruiseschepen meren massaal aan bij het Steen.

Morgen start mijn "Belgium and Holland in Springtime" cruise
Koffer gepakt, documenten op mijn USB stickje, kmoet er nog even inkomen en dan is het ...

SHOWTIME!!!

Wapenstilstand

Voor de zekerheid toch maar een aangetekende brief naar Lampiris gestuurd. Op mijn e-mails kreeg ik immers geen antwoord.

Vandaag zater er 3 brieven van Eandis in de bus. Eandis is het bedrijf dat instaat voor de meters.
"Wij vernamen dat u vanaf 1 mei een nieuwe leverancier gekozen heeft. Gelieve dmv. dit formulier de meterstanden te willen doorgeven"

Ik belde hen op, op een - juist ja - betalend 078-nummer.

"Ja mevrouw, hier staat dat u vanaf 1/5 klant bent bij Lampiris"
Ik wil helemaal geen klant zijn bij Lampiris, ik wil bij Electrabel blijven.
De telefoniste past de gegevens in haar bestand aan, "Neemt u toch nog maar even contact op met Lampiris", zei ze.

Ik bel het betalende 078-nummer van Lampiris en krijg Joost aan de lijn.

Ik leg het hele verhaal weer uit; nieuwe aansluiting, geen verbrekingsvergoeding, te laat, blablabla, en zeg hem dat ik nu ook Eandis brieven had gekregen voor de meterstanden. Hadden ze dan mijn aangetekende brief niet ontvangen?

"Ja mevrouw, ik zie hier dat wij op 8/4 van u een aangetekende brief hebben ontvangen. Ik zal nu meteen Electrabel contacteren, en hen laten weten dat u gewoon klant kunt blijven bij hen. Ik moet nog even iets nakijken, ogenblikje" ... wachtmuziekje ...
"Zo mevrouw, ik heb even nagekeken of u binnen de wettelijke termijn heeft opgezegd, anders moeten wij u een verbrekingsvergoeding aanrekenen."

Huh?!

"Maar ik heb goed nieuws voor u, u heeft binnen de wettelijke termijn opgezegd, dus hoef ik u geen verbrekingsvergoeding aan te rekenen."

Ik bedankte hem vriendelijk. Het had geen enkele zin om ook maar iets anders te zeggen.

Vechtscheiding

Anderhalve maand geleden kreeg ik mijn eindafrekeningen van Electrabel (leverancier van gas en electriciteit).
Het ging om 1 aansluiting electriciteit en 2 gas (voor appartementjes die ik verhuur).
Ik moest 1 keer 356,66 euro opleggen bovenop de 352 die ik al betaald had voor het hele jaar, 1 keer 315,77 euro bovenop de 730 en 1 keer 244,83 euro bovenop de 935 die ik al betaald had. Dat is een totaal van 2934,26 euro aan gas en electriciteit voor 2 appartementjes.
Ik belde hen op. Electrabel is enkel te bereiken via een duur 078 telefoonnummer, en het duurt altijd eeuwen voor je eindelijk iemand aan de telefoon hebt.
Nee, geen verklaring, het verbruik was niet abnormaal gestegen, de prijzen waren alleen verhoogd.
Ja maar, hadden jullie dan niet proactief kunnen laten weten dat het misschien een goed idee zou zijn om mijn maandelijse facturen wat op te trekken? Nu zat ik ineens tegen een onvoorziene meerkost aan te hikken van 917,26 euro.
(by the way, op ons thuisadres kregen we ook een leuke slotfactuur waarop we extra 900,56 euro moesten bijbetalen op de 1625 euro die we gedurende het jaar al hadden betaald.)
Nee, daar kunnen ze niet aan beginnen, maar ik kon het wel gratis in een paar maanden afbetalen. Nou, fijn.

Ik ging op zoek naar alternatieven. Mijn Electrabel contracten liepen tot 31/03/2009, dus het gaf me genoeg tijd om op te zeggen.
Als je het contract op elk ander moment dan net voor de vervaldag opzegt, rekent Electrabel 75euro per energiebron verbrekingsvergoeding aan, dat was dus in mijn geval 75euro X3= 225euro
Ik kwam uit bij Lampiris, leverancier van groene energie. De absoluut goedkoopste voor wat betreft gas, maar met zo'n vriendelijk meisje aan de telefoon, zelfs al was de electriciteit een beetje duurder, daar ging ik ook voor. Fijn trouwens dat ze een gratis 0800 nummer hadden.

Om ervoor te zorgen dat Lampiris mij vanaf 01/04/2009 energie kon leveren, moest ik asap contracten met hen tekenen en opsturen. Ik deed het dezelfde dag nog, zij gingen Electrabel voor me opzeggen. Ik drukte er nogmaals op dat de begindatum van 01/04/2009 voor mij cruciaal was. Ik moest me geen zorgen maken.

Eergisteren kreeg ik dan ineens 3 brieven in de bus van Electrabel.
Het spijt ons te moeten vernemen dat u van leverancier verandert. Vanaf 01/05/2009 neemt uw leverancier het van ons over en stoppen wij de levering van energie op uw adres.

Huh?! 01/05/2009? Dat moest 01/04/2009 zijn. Ik bel naar Electrabel, via het betalende 078 nummer.
Neen sorry, uw nieuwe leverancier neemt pas over vanaf 01/05/2009. Uw contracten zijn bij deze vernieuwd, en omdat u deze opzegt per 01/05/2009 moet u 3X de verbrekingsvergoeding van 75 euro betalen. Die worden aangerekend op uw slotfactuur.

Ik bel naar het gratis 0800 nummer van Lampiris.
Oh mevrouw, dan moet u bij de klantendienst zijn. U zit nu op het callcenter, ik kan uw klantgegevens niet raadplegen. Wlt u aub dit nummer bellen?
Een betalend 078 nummer uiteraard.

Ah nee mevrouw, dat klopt. Wij kunnen u niet voorzien van energie vanaf 01/04/2009, wij gaan dat doen vanaf 01/05/2009.

Ik had het niet meer. Hoe was het mogelijk, de knoeiers. Ik zei Lampiris dat ik de overeenkomst met hen wilde beeindigen, nog voor die begonnen was en dat ik weigerde verbrekingsvergoeding te betalen.

Ik bel terug naar Electrabel, via het betalende nummer. Ik kreeg een ongeinteresseerde kerel aan de telefoon.
Ik leg heel de situatie opnieuw uit. Ik zei hem dat ik wilde dat mijn contracten niet werden beeindigd op 01/05/2009 maar gewoon zouden doorlopen, en dat ik geen verbrekingsvergoeding wilde betalen.
Die kerel zei me vlakaf dat dat niet zou gaan. Of ik nu klant bleef, of wegging, die verbrekingsvergoedingen werden me aangerekend. Ik belde terug naar Lampiris, via het betalende nummer.
Weer heel dat verhaal.
Zij vertelden me dat Electrabel geen recht had om me de vergoedingen aan te rekenen, als ik Lampiris een mailtje stuurde dat ik van het contract met hen vanaf wilde, was dat voldoende, en dan gingen zei Electrabel laten weten dat alles bij het oude kon blijven.

Ik belde een laatste keer naar Electrabel, via het betalende 078-nummer en kreeg een vriendelijk meisje aan de telefoon. Weer het hele verhaal. Ze vertelde me dat ze er 99% zeker van was dat het weer in orde zou komen zonder dat me de verbrekingsvergoedingen zouden worden aangerekend.

To be continued ...

Not my piece of cake

Wat heb ik toch een super job. Het organiseren van uitstapjes in Antwerpen voor groepen. Steeds op stap met mensen die plezier willen maken, steeds hartelijk gelach wanneer ik een mop of anekdote vertel, regelmatige pauzeren voor een hapje en een drankje in eet- en drankgelegenheden die ik zelf uitkies, en er dan nog voor betaald worden ook.

Er is ook altijd wel iemand die gezellig met de gids wil kletsen en zo leer ik ook altijd bij.
Over de levenscyclus van een legkip bijvoorbeeld, of over endocrinologie, verzekeringen en uitzendwerk, bouwwerven, export, fotografie of uitvaarten.
Soms vertelt er ook eens iemand een grappige anekdote zoals van die man die jaaaaren geleden op doorreis was in Nijmegen en lekker gegeten had in een brasserietje dat luisterde naar de naam "Sint Joris en de Draak".
Onlangs was hij toevallig nog eens in Nijmegen, en vroeg zich af of het gezellig zaakje er nog zou zijn.
Op het plein zag hij de waard op het terras. De zaak heette echter alleen nog maar "Sint Joris".
"Hallo", zei de man. "Ik ben hier jaren geleden eens geweest, en toen heette de zaak "Sint Joris en de Draak". Wat is er gebeurd?"
"Niks bijzonders", antwoordde de waard "Ik ben een paar jaar geleden gescheiden"

Een paar zaterdagen geleden wandelde ik over de drukke Meir met een groep. Iets dat ik zo veel mogelijk probeer te vermijden, maar soms kan het niet anders.
Een man van de groep kwam naast mij lopen en vertelde over zijn vriend, die zo graag Engelse uitdrukkingen gebruikte, maar iegenlijk geen Engels kon.
"Als die er vandaag bij zou zijn geweest, had hij nu ongeveer gezegd: Die drukke Meir op zaterdag, dat is not my piece of cake, waarmee hij eigenlijk bedoelt, not my cup of tea."