Ja u leest het goed, Antwerpen is in de ban van het WK 2018.
Nederland en België zouden heel graag het WK voetbal samen organiseren, en daar is alvast een ludieke actie voor gevoerd.
Op de Groenplaats stond zaterdag een grote truck met een groene tribune. Wie met een groepje op de tribune plaatsnam, moest een kleine 'wave' uitvoeren. Deze mini-waves worden aan elkaar gebreid tot een reuzachtige 'wave' om heel België en Nederland warm te maken voor het allergrootste sportevent.
Zullen we alvast een octopus beginnen trainen in onze zoo? Ga naar de site voor een paar leuke filmpjes: http://www.jointhewave.be/
Wijkcorrespondent Carolien krijnen voor Gazet van Antwerpen
woensdag 29 september 2010
maandag 27 september 2010
Signs
'Everything happens for a reason' schreef ik onlangs nog tengevolge een heel trieste gelegenheid.
Gisteren moest ik daar weer aan denken, maar nu was het met een fijn gevoel.
2 goeie vrienden van me vroegen of ik zin had om mee te gaan naar een presentatie van natuurlijke producten uit het regenwoud door niemand minder dan Olivia Newton John. Toevallig ging deze dan ook nog eens door in het 4**** hotel bij ons in de straat, dus dat zal ik helemaal zitten.
Ik herinner me nog, jaaaaren geleden, dat ik met mijn vriendinneke Cathy en haar vader naar de film 'Grease' mocht. De film werd vertoond in de Calypso, ondertussen verdwenen uit het stadsbeeld, een bioscoop op de hoek van de de Keyserlei en de Quellinstraat. Wij kwamen ruim voor de voorstelling aan, maar de rij liep tot aan het stadspark, nooit eerder gezien.
Wij dropen diep teleurgesteld af, en probeerden het een paar dagen later opnieuw, met meer succes.
Ik denk dat elke vrouw van mijn generatie wel mee heeft gezongen met 'Hopelessly devoted to you'
Dus ja, ik wilde heel graag mee en vulde online een aanvraagformulier in.
Het toeval wilde dat ik een paar dagen voordien een groep moest gaan afhalen in het Radisson Park Hotel. Het enige dat ik wist was dat het een internationaal gezelschap was.
Ik stond te wachten en zag een aantal mensen in de lobby. 1 kwam naar me toe en stak zijn hand uit. Hij zat perfect in het pak, glimlachte hartelijk en zei "Hi, I am John. So, what are we doing tonight?"
Ik vertelde hem dat we een rondrit gingen maken met het Touristentrammetje langs het Eilandje, historisch centrum en dan zouden eindigen bij het restaurant dat voor hen geboekt was. Hij knikte goedkeurend. Ik vroeg hem waar iedereen vandaan kwam, hij had geen flauw idee.
Omdat ik op mijn beurt geen flauw idee had wat het bedrijf waarmee ik op stap ging deed, vroeg ik hem hem "And what's your line of business?"
Hij antwoordde "I am the General Manager of this hotel" en ik die dacht dat hij mee in mijn groep zou zitten ... We lachten en ik vertelde dat we praktisch buren waren "Pop in anytime you'd like" zei hij tot afscheid.
Maandagmiddag kwam ik Francis tegen bij The Chocolate Line. Hij had een prachtig chocolade kunstwerk laten maken speciaal voor Olivia. Het was namelijk haar verjaardag, en hij wilde haar graag een cadeautje geven.
Die avond wandelenden wij naar het hotel, en voor de vergaderzaal stonden een hele hoop wachtenden. Wij namen plaats achterin in de rij en plots tikte er iemand op mijn schouder "He, you again!" Het was John, de manager en we maakten een praatje. Dat hij me herkende, grappig.
De organisatie deelde papieren met een kleine enquete. Wat is de hoofdreden van uw bezoek? Het Regenwoud, De Producten, Networking, Olivia.
Networking? Bijna iedereen vinkte het laatste vakje aan. Ik geraakte aan de babbel met een vrouwtje dat helemaal uit De Haan was gekomen, later zou blijken dat er 2 vanuit Parijs even op en neer waren gekomen.
We mochten naar binnen.
En ja hoor, daar zat Olivia, achterin de zaal, mooi te wezen, zelfs op haar 62e. Knap hoor.
Francis keek de hele tijd achterom. "Zou ik het nu gaan geven of straks?" Wij adviseerden om het na de presentatie te doen, en daar hadden we daarna dik spijt van.
De presentatie was goed, maar duurde wat lang. We kregen Camu sap te drinken, Camu serum te smeren, nog meer Camu om te druppelen, ... het was al Camu wat de klok sloeg.
En toen kwam het magische woord op het scherm. 'Network Marketing'. AAAAARGGGHHHH!
Was ik er weer ingetrapt? Hamburg Manheimer, NSA waterfilters, ...? Ik kreeg een hoop akelige herinneringen.
Inderdaad. Ze waren op zoek naar verdelers voor Belgie, met een interessant systeem waar je veeeel centen mee kon verdienen. Jaja.
Vanaf toen minderde mijn aandacht dramatisch. Zelfs Olivia die eigenhandig serum bij mensen uit het publiek begon te smeren, ondertussen kirrend "Thank you honey for giving me this wonderful product" kon me nog maar matig boeien.
We wachtten geduldig tot de show over was, en Francis maakte zich klaar om zijn cadeautje aan Olivia te gaan geven. Ik had mn fototoestel in de aanslag. Helaas, helaas, driewerf helaas. Olivia had left the building.
Ik stapte op een Amerikaan uit de entourage af en legde uit dat mijn vriend hier, voormalig president van de Olivia Newton John Fanclub Belgie, een cadeau voor haar bij had en het graag persoonlijk had overhandigd.
"Wait here, I'll see what I can do."
En hij rende van links naar rechts, op zoek naar verdelers voor zijn producten, bestelformulieren naarstig uit ieders handen rukkend. Hij was ons al vergeten.
De moed zonk Francis in de schoenen. Wat als hij straks met zijn mooie cadeau terug naar huis moest. Dat zou pas erg zijn.
Ik zag maar 1 oplossing. De General Manager. Na lang zoeken vond ik hem, legde de zaak uit, hij ging naar boven.
Net toen we dachten dat John nooit meer terug kwam, verscheen hij in de deuropening. "It's OK. But only one person" Wij duwden Francis naar voren en hij met cadeau en met John de lift in.
Een prive-audientie, geweldig toch!
Tevreden kwam hij wat later terug naar beneden. het was gelukt. Ze was lief, hartelijk, blij met het cadeau. Eind goed al goed.
Wat een toeval. Gelukkig dat ik erbij was. Gelukkig dat ik net een paar dagen voordien de manager ontmoet had. Gelukkig dat die er nog was. Het had zo moeten zijn.
Zie je wel, everything happens for a reason.
Dus wat moet ik hiervan denken. Morgen vertrekken we op vakantie naar Italie. Een reis die al 2 keer geannuleerd is. De eerste keer omdat Kristoffel dringend geopereerd moest, de tweede keer omdat we toen net gingen verhuizen, en nu kondigen ze een volledige staking aan van de Belgische verkeersleiders en wordt heel waarschijnlijk het Belgische luchtruim hermetisch gesloten.
Zou het zo moeten zijn?
Gisteren moest ik daar weer aan denken, maar nu was het met een fijn gevoel.
2 goeie vrienden van me vroegen of ik zin had om mee te gaan naar een presentatie van natuurlijke producten uit het regenwoud door niemand minder dan Olivia Newton John. Toevallig ging deze dan ook nog eens door in het 4**** hotel bij ons in de straat, dus dat zal ik helemaal zitten.
Ik herinner me nog, jaaaaren geleden, dat ik met mijn vriendinneke Cathy en haar vader naar de film 'Grease' mocht. De film werd vertoond in de Calypso, ondertussen verdwenen uit het stadsbeeld, een bioscoop op de hoek van de de Keyserlei en de Quellinstraat. Wij kwamen ruim voor de voorstelling aan, maar de rij liep tot aan het stadspark, nooit eerder gezien.
Wij dropen diep teleurgesteld af, en probeerden het een paar dagen later opnieuw, met meer succes.
Ik denk dat elke vrouw van mijn generatie wel mee heeft gezongen met 'Hopelessly devoted to you'
Dus ja, ik wilde heel graag mee en vulde online een aanvraagformulier in.
Het toeval wilde dat ik een paar dagen voordien een groep moest gaan afhalen in het Radisson Park Hotel. Het enige dat ik wist was dat het een internationaal gezelschap was.
Ik stond te wachten en zag een aantal mensen in de lobby. 1 kwam naar me toe en stak zijn hand uit. Hij zat perfect in het pak, glimlachte hartelijk en zei "Hi, I am John. So, what are we doing tonight?"
Ik vertelde hem dat we een rondrit gingen maken met het Touristentrammetje langs het Eilandje, historisch centrum en dan zouden eindigen bij het restaurant dat voor hen geboekt was. Hij knikte goedkeurend. Ik vroeg hem waar iedereen vandaan kwam, hij had geen flauw idee.
Omdat ik op mijn beurt geen flauw idee had wat het bedrijf waarmee ik op stap ging deed, vroeg ik hem hem "And what's your line of business?"
Hij antwoordde "I am the General Manager of this hotel" en ik die dacht dat hij mee in mijn groep zou zitten ... We lachten en ik vertelde dat we praktisch buren waren "Pop in anytime you'd like" zei hij tot afscheid.
Maandagmiddag kwam ik Francis tegen bij The Chocolate Line. Hij had een prachtig chocolade kunstwerk laten maken speciaal voor Olivia. Het was namelijk haar verjaardag, en hij wilde haar graag een cadeautje geven.
Die avond wandelenden wij naar het hotel, en voor de vergaderzaal stonden een hele hoop wachtenden. Wij namen plaats achterin in de rij en plots tikte er iemand op mijn schouder "He, you again!" Het was John, de manager en we maakten een praatje. Dat hij me herkende, grappig.
De organisatie deelde papieren met een kleine enquete. Wat is de hoofdreden van uw bezoek? Het Regenwoud, De Producten, Networking, Olivia.
Networking? Bijna iedereen vinkte het laatste vakje aan. Ik geraakte aan de babbel met een vrouwtje dat helemaal uit De Haan was gekomen, later zou blijken dat er 2 vanuit Parijs even op en neer waren gekomen.
We mochten naar binnen.
En ja hoor, daar zat Olivia, achterin de zaal, mooi te wezen, zelfs op haar 62e. Knap hoor.
Francis keek de hele tijd achterom. "Zou ik het nu gaan geven of straks?" Wij adviseerden om het na de presentatie te doen, en daar hadden we daarna dik spijt van.
De presentatie was goed, maar duurde wat lang. We kregen Camu sap te drinken, Camu serum te smeren, nog meer Camu om te druppelen, ... het was al Camu wat de klok sloeg.
En toen kwam het magische woord op het scherm. 'Network Marketing'. AAAAARGGGHHHH!
Was ik er weer ingetrapt? Hamburg Manheimer, NSA waterfilters, ...? Ik kreeg een hoop akelige herinneringen.
Inderdaad. Ze waren op zoek naar verdelers voor Belgie, met een interessant systeem waar je veeeel centen mee kon verdienen. Jaja.
Vanaf toen minderde mijn aandacht dramatisch. Zelfs Olivia die eigenhandig serum bij mensen uit het publiek begon te smeren, ondertussen kirrend "Thank you honey for giving me this wonderful product" kon me nog maar matig boeien.
We wachtten geduldig tot de show over was, en Francis maakte zich klaar om zijn cadeautje aan Olivia te gaan geven. Ik had mn fototoestel in de aanslag. Helaas, helaas, driewerf helaas. Olivia had left the building.
Ik stapte op een Amerikaan uit de entourage af en legde uit dat mijn vriend hier, voormalig president van de Olivia Newton John Fanclub Belgie, een cadeau voor haar bij had en het graag persoonlijk had overhandigd.
"Wait here, I'll see what I can do."
En hij rende van links naar rechts, op zoek naar verdelers voor zijn producten, bestelformulieren naarstig uit ieders handen rukkend. Hij was ons al vergeten.
De moed zonk Francis in de schoenen. Wat als hij straks met zijn mooie cadeau terug naar huis moest. Dat zou pas erg zijn.
Ik zag maar 1 oplossing. De General Manager. Na lang zoeken vond ik hem, legde de zaak uit, hij ging naar boven.
Net toen we dachten dat John nooit meer terug kwam, verscheen hij in de deuropening. "It's OK. But only one person" Wij duwden Francis naar voren en hij met cadeau en met John de lift in.
Een prive-audientie, geweldig toch!
Tevreden kwam hij wat later terug naar beneden. het was gelukt. Ze was lief, hartelijk, blij met het cadeau. Eind goed al goed.
Wat een toeval. Gelukkig dat ik erbij was. Gelukkig dat ik net een paar dagen voordien de manager ontmoet had. Gelukkig dat die er nog was. Het had zo moeten zijn.
Zie je wel, everything happens for a reason.
Dus wat moet ik hiervan denken. Morgen vertrekken we op vakantie naar Italie. Een reis die al 2 keer geannuleerd is. De eerste keer omdat Kristoffel dringend geopereerd moest, de tweede keer omdat we toen net gingen verhuizen, en nu kondigen ze een volledige staking aan van de Belgische verkeersleiders en wordt heel waarschijnlijk het Belgische luchtruim hermetisch gesloten.
Zou het zo moeten zijn?
donderdag 9 september 2010
Sportbericht voor dames
Op deze mooie septemberdag konnen de spelers van RAFC op flink wat bijval rekenen tijdens hun fotoshoot op de Antwerpse Grote Markt.
Speciaal voor onze vrouwelijke lezers zetten wij hier hun achterkant in het zonnetje.
Wijkcorrespondent Carolien Krijnen voor Gazet van Antwerpen
maandag 6 september 2010
donderdag 2 september 2010
Frankly my dear, I do give a damn
Een paar weken geleden poste een Amerikaans vriendinneke van me een link op Facebook.
"Gone with the Wind Dresses in bad shape and need repair" Degene die het er ergst aan toe was, was de groene jurk gemaakt van de gordijnen van Tara, de plantage, die Scarlett aantrok toen ze Rhett Butler ging bezoeken in de gevangenis en hem niet wilde laten merken dat volledig aan de grond zat.
Zo lang als ik me kan herinneren, is Gone with the Wind mijn favoriete boek, en film. Elk jaar, meestal in de zomer, las ik het, en elke keer hij op tv kwam, meestal rond Pasen, of kerstmis, of beiden, keek ik ernaar.
Toen mijn goede vriendin Kiki jaaaaaren geleden naar Atlanta ging voor een job, vroeg ze me of ze iets voor me mee kon brengen voor mijn verjaardag. Ja graag, een originele versie van het boek, in het Engels, ik had het steeds in het Nederlands gelezen en wilde me nu wel eens aan de Engelstalige versie wagen. De auteur, Margaret Mitchell, was immers van Atlanta.
Ze bracht een super exemplaar mee, een Anniversary Edition, gebonden, in een mooie doos. Ze gaf hem aan me op mijn verjaardagsfeestje, met alle vriendinnen erbij. Ik pakte hem gretig aan, maar meteen rukte ze hem terug uit mijn handen. "Jij kent dat boek toch ondertussen vanbuiten, hoe eindigt hij?" En bijna woord voor woord citeerde ik, tot grote hilariteit van mijn vriendinnen:
'She could get Rhett back, she knew she could. There had never been a man she couldn't get, once she set her mind upon him. "I'll think of it all tomorrow, at Tara, I can stand it then. Tomorrow, I'll think of some way to get him back. After all, tomorrow is another day."'
Verslonden heb ik dat boek. De letters op de rug zijn nauwelijks nog te lezen, en als er 1 boek is, dat ik altijd zal bewaren, zal het dit zijn.
Pas op, het was niet echt eenvoudig te lezen. Ik heb het over 20 jaar geleden. De Engelse taal was nog niet zo ingeburgerd als nu, er was nog geen MTV, internet, Facebook, Skype, ... (geen GSM's, laptops, ... nu ik erover nadenk, maar dat leidt me te ver).
Het Engels lezen, dat ging nog. Maar Scarlett's nanny, een dikke negerin (ja, ik weet het, dat mag niet meer, maar het klinkt zo lekker,) sprak dialect, en dat werd fonetisch weergegeven. Bijvoorbeeld:
"Is de gempmum gone? Huccome you din' ast dem ter stay fer supper, Miss Scarlett? Ah done tole Poke ter lay two extry plates fer dem. Whar's yo' manners?"
Inderdaad, lees het nog maar eens.
De actrice die Mammy speelde, was trouwens de allereerste negerin die een Oscar kreeg)
Zo zat ik uuuuren in mijn luie stoel te lezen, de passages van Mammy meermaals, en vaak zelfs hardop, en ging volledig op in het verhaal. What a woman!!!
Voor mij is Scarlett O'Hara het prototype van de vrouw, mijn rolmodel. Mooi, elegant, slim, egocentrisch, sterk, gewiekst, sexy, een doorzetter, trouw, ijdel, opportunstisch, maar altijd zo gracieus dat, hoe gemeen ze ook uit de hoek kwam, je het haar altijd vergaf, met de glimlach.
Mijn neus krulde toen ik jaren later in een boek astrologie, Zonneklaar van Linda Goodman las dat de Aries vrouw gemodelleerd was op Scarlet O'Hara. Dacht ik het niet.
Dus toen ik de oproep las die de University van Texas de wereld instuurde, 'Help us help Scarlett's dresses', kon ik niet anders dan reageren en greep mijn creditcard.
En blijkbaar was ik niet alleen.
Meer dan 600 mensen, uit 13 verschillende landen trokken hun portemonnee open om een stuk Hollywood geschiedenis en waarschijnlijk ook een stukje jeugdsentiment te redden. In dit artikel met een paar leuke filmpjes kun je er alles over lezen.
In het totaal werd 30.000 dollar verzameld, het bedrag dat de universiteit van Texas nodig heeft om 5 jurken te restaureren die in 2014, ter gelegenheid van de 75e verjaardag van de film, de hoofdrol zullen spelen in een reizende tentoonstelling rond 1 van de beste films aller tijden.
En de brief die ik heb gekregen van de University van Texas, die bewaar ik vanaf nu bij het boek, als bladwijzer zeg maar.
Yes, I give a damn!!After all, tomorrow is another day, en mogen er alstublieft nog veel mensen genieten van deze geweldige film.
Geniet mee.
Abonneren op:
Posts (Atom)