Ik ben zo goed als alleen op de MS Ravel.
Een klein bootje, zeker vergeleken met de vorige schuit, maar wel gezellig. Alles is versierd, kerstslingers, kerstbomen, kerstlichtjes, ...
Jutta komt pas over anderhalf uur aan boord, en Franziska eerst morgen want die is met een deel passagiers op pretrip in Basel.
Wat een knollig stadje zeg, Basel. Er heerst een dorpssfeertje en iedereen is zo vriendelijk. Alles ook perfect geregeld. Ik kom aan op de luchthaven, zie ik daar een loket voor trein en buskaartjes. Ik kon daar meteen een ticketje kopen voor een ritje naar het station, met bus 50 en daarna een aansluiting met tram 11 naar St Johansstor, waar het schip lag en dat alles voor 3,80 Zwitserse Frank. Na lang zoeken had ik gisteren nog een paar Zwitserse Franken gevonden, de recentste uit 1986, de oudste uit 1968. Dat die nog van pas mochten komen, wie had het ooit kunnen denken...
Na een kwartiertje op bus 50 was ik aan het station. Grappig was het wel. Er liepen zowel sjieke madammen die recht van hun werk kwamen in tailleurs, als sportievelingen in hun skischoenen met de latten over hun schouder, allemaal bus of tram op.
Ik voelde me ook een beetje in Donald Duck land. De mensen hier zijn onverstaanbaar. Echt koeterwaals is het. Op tram 11 waren een stuk of 5 mensen door elkaar aan het praten, geen woord verstond ik ervan. Het enige wat ik verstond was de chauffeur die aan de eindhalte naar de microfoon greep en iedereen hartelijk een "Schoenen abend mit ein And" toewenste.
Hoe schattig.
woensdag 28 november 2007
donderdag 22 november 2007
I´m so glad that I´m a woman
Om even in de sfeer te blijven van al die Wereldoorlogen, ... D-day vandaag.
Het zit erop, de Amerikaantjes hangen al hoog in de lucht en ik zit weer tegen een dagje Vienna Airport aan te kijken.
De eerste bus vertrok al om 04h00, onmenselijk, maar niet veel aan te doen. 40 passagiers mee, en Markus kwam me helpen, lief van hem.
Ik heb pas een vlucht om 17h, maar gelukkig is er hier overal wireless internet, zijn er massa´s shops en ga ik regelmatig in een ander cafe zitten om de verveling tegen te gaan.
Het was anders nog lachen geblazen aan de counter van SN Brussels airlines.
Ik probeerde of ik mijn ticket kon omruilen maar helaas. Ik had het allergoedkoopste ticket gekocht, 39 euro incl taksen, en dat was niet inwisselbaar. Een nieuw ticket kopen was de enige optie, maar de 189 euro die dat met zich meebracht kon ik er niet aan geven.
Ik sleurde mijn koffer van de counter naar de check in en daar zat zo´n opgedirkte bitse neus-in-de-lucht domme blonde stewardess arrogant mooi te wezen die me al van in de verte hooghartig aankeek.
Ik til met heel veel moeite mijn zware koffer op de band en nog voor de koffer goed en wel op de band stond vroeg ze met een hautain toontje zonder me aan te kijken: “Did you pay for the extra weight of your luggage”. Alsof ik wist hoeveel mijn bagage weegt buiten dan heel erg veel. Zie ik eruit als een weegschaal?
“You have the lowest fare rate and can only take 20 kg on the plane. You need to pay for 10 kg extra” en ze stuurde me met een misprijzend hoofdknikje naar haar collega aan de overkant. Ik sleurde koffer weer van de band en terug naar de counter.
Dit zag er niet goed uit. Te zware bagage kost 8 euro per kilo te veel volgens mijn Grand Circle collega´s.
Ik wachtte geduldig mijn beurt af aan de overkant (ik had immers nog 9 uur tijd) en toen het eindelijk aan mij was, gooide ik mijn haar achteruit en sprak de kerel aan de balie met een - dacht ik - ontwapenende glimlach zelfzeker toe: “my suitcase is just a little bit overweight”
“10 kilo, I know” zei hij “my colleague called me about it”
De trut, dacht ik, haar collega bellen om er zeker van te zijn dat ik de volle pot overgewicht zou betalen. Wat kunnen vrouwen toch lekker bitchy tegenover mekaar zijn.
De kerel tokkelde wat op zijn computer en gaf me een rekening “80 euro please”
Wat een ramp. Daar moest ik bijna een dag voor werken. Ik had een idee.
Ik deed mijn dikke winterjas open en liet mezelf eens goed zien.
“Now look at me. I weigh at least 20kg less that your average passenger.”
Hij werd even stil. Toen klonk het aarzelend “It´s not about you ma´m but about your luggage and that´s too heavy.” “Well,” zei ik “I will be on the same plane with my luggage so our combined weight should be about average”
Hij lachte en keek naar zijn collega aan de overkant. Die smeerde net wat lipstick op haar gezicht, gooide haar tas over haar schouder en liep naar buiten. “She is just leaving” zei hij, knipoogde en scheurde de rekening kapot.
“I´ll make it 6 kg instead of 10”. Toch weer 32 euro gewonnen.
Ik sleurde mijn koffer weer naar de inchekbalie, naar een andere collega deze keer, ook een man. Hij keek van zijn digitale weegschaal naar mijn betalingsbewijs voor 6 kg overgewicht, trok even 1 wenkbrauw op en vroeg me toen heel beleefd “would you like an aisle or a window seat?”
“Most of all I´d like to sit alone please. I just spent almost 3 weeks on a river boat with 142 American tourists and I could use some privacy”
Hij tokkelde wat op zijn computer, overhandigde me mijn boardingpass en zei poeslief “I locked both seats next to you, enjoy your flight”
I´m so glad that I´m a woman
Het zit erop, de Amerikaantjes hangen al hoog in de lucht en ik zit weer tegen een dagje Vienna Airport aan te kijken.
De eerste bus vertrok al om 04h00, onmenselijk, maar niet veel aan te doen. 40 passagiers mee, en Markus kwam me helpen, lief van hem.
Ik heb pas een vlucht om 17h, maar gelukkig is er hier overal wireless internet, zijn er massa´s shops en ga ik regelmatig in een ander cafe zitten om de verveling tegen te gaan.
Het was anders nog lachen geblazen aan de counter van SN Brussels airlines.
Ik probeerde of ik mijn ticket kon omruilen maar helaas. Ik had het allergoedkoopste ticket gekocht, 39 euro incl taksen, en dat was niet inwisselbaar. Een nieuw ticket kopen was de enige optie, maar de 189 euro die dat met zich meebracht kon ik er niet aan geven.
Ik sleurde mijn koffer van de counter naar de check in en daar zat zo´n opgedirkte bitse neus-in-de-lucht domme blonde stewardess arrogant mooi te wezen die me al van in de verte hooghartig aankeek.
Ik til met heel veel moeite mijn zware koffer op de band en nog voor de koffer goed en wel op de band stond vroeg ze met een hautain toontje zonder me aan te kijken: “Did you pay for the extra weight of your luggage”. Alsof ik wist hoeveel mijn bagage weegt buiten dan heel erg veel. Zie ik eruit als een weegschaal?
“You have the lowest fare rate and can only take 20 kg on the plane. You need to pay for 10 kg extra” en ze stuurde me met een misprijzend hoofdknikje naar haar collega aan de overkant. Ik sleurde koffer weer van de band en terug naar de counter.
Dit zag er niet goed uit. Te zware bagage kost 8 euro per kilo te veel volgens mijn Grand Circle collega´s.
Ik wachtte geduldig mijn beurt af aan de overkant (ik had immers nog 9 uur tijd) en toen het eindelijk aan mij was, gooide ik mijn haar achteruit en sprak de kerel aan de balie met een - dacht ik - ontwapenende glimlach zelfzeker toe: “my suitcase is just a little bit overweight”
“10 kilo, I know” zei hij “my colleague called me about it”
De trut, dacht ik, haar collega bellen om er zeker van te zijn dat ik de volle pot overgewicht zou betalen. Wat kunnen vrouwen toch lekker bitchy tegenover mekaar zijn.
De kerel tokkelde wat op zijn computer en gaf me een rekening “80 euro please”
Wat een ramp. Daar moest ik bijna een dag voor werken. Ik had een idee.
Ik deed mijn dikke winterjas open en liet mezelf eens goed zien.
“Now look at me. I weigh at least 20kg less that your average passenger.”
Hij werd even stil. Toen klonk het aarzelend “It´s not about you ma´m but about your luggage and that´s too heavy.” “Well,” zei ik “I will be on the same plane with my luggage so our combined weight should be about average”
Hij lachte en keek naar zijn collega aan de overkant. Die smeerde net wat lipstick op haar gezicht, gooide haar tas over haar schouder en liep naar buiten. “She is just leaving” zei hij, knipoogde en scheurde de rekening kapot.
“I´ll make it 6 kg instead of 10”. Toch weer 32 euro gewonnen.
Ik sleurde mijn koffer weer naar de inchekbalie, naar een andere collega deze keer, ook een man. Hij keek van zijn digitale weegschaal naar mijn betalingsbewijs voor 6 kg overgewicht, trok even 1 wenkbrauw op en vroeg me toen heel beleefd “would you like an aisle or a window seat?”
“Most of all I´d like to sit alone please. I just spent almost 3 weeks on a river boat with 142 American tourists and I could use some privacy”
Hij tokkelde wat op zijn computer, overhandigde me mijn boardingpass en zei poeslief “I locked both seats next to you, enjoy your flight”
I´m so glad that I´m a woman
maandag 19 november 2007
Atilla the hun is taken
We hebben een paar bijzondere crewmembers. Ik heb al verteld over Georgi en Georgi; de bartenders en Sanjin; de hotelmanager. Er zijn er natuurlijk veel meer. In totaal hebben we 40 crewmembers, voor 142 passagiers en 4 Program Directors. Er zijn verschilende afdelingen en elke afdeling heeft zijn verantwoordelijke. Zo is Daniela head cabin attendant, Rhima is head receptionist, en dan hebben we Atilla, restaurant manager.
Gisterenavond hadden we een Q&A session met alle verantwoordelijken en de passagiers mochten alles vragen. De vragen waren zeer uiteenlopend. Van: “Do you have a sweetheart in every port” (antwoord: we are not docked long enough to find one) tot: “How many people work in the kitchen and how is the shift organized” (antwoord: 7 people, we start breakfast 1 hour before the restaurant opens – oftewel om 5h30 – and work till after lunch – oftewel tot 2h30 – and start preparing dinner 2 hours before dinnertime – oftewel 17h.
Ook een goeie: “There must be a lot of you working in the laundry department with all the tablecloths and towels plus our laundry … How many work in that area and what are your hours of work?” (antwoord: “just 2 girls. 1 full time and the second when she is not cleaning cabins”)
Hard werken. Geen wonder dat het allemaal oostblokkers zijn.
En toen vroeg Lynn “Atilla, we know you have a nickname and we would really like to know who gave it to you. A passenger or a colleague?”
De nickname is ‘Atilla the honey’ en hij werd er helemaal rood van. Een echt antwoord op de vraag kregen we niet, maar heel gevat antwoordde hij
“Atilla the Hun was already taken”.
Gisterenavond hadden we een Q&A session met alle verantwoordelijken en de passagiers mochten alles vragen. De vragen waren zeer uiteenlopend. Van: “Do you have a sweetheart in every port” (antwoord: we are not docked long enough to find one) tot: “How many people work in the kitchen and how is the shift organized” (antwoord: 7 people, we start breakfast 1 hour before the restaurant opens – oftewel om 5h30 – and work till after lunch – oftewel tot 2h30 – and start preparing dinner 2 hours before dinnertime – oftewel 17h.
Ook een goeie: “There must be a lot of you working in the laundry department with all the tablecloths and towels plus our laundry … How many work in that area and what are your hours of work?” (antwoord: “just 2 girls. 1 full time and the second when she is not cleaning cabins”)
Hard werken. Geen wonder dat het allemaal oostblokkers zijn.
En toen vroeg Lynn “Atilla, we know you have a nickname and we would really like to know who gave it to you. A passenger or a colleague?”
De nickname is ‘Atilla the honey’ en hij werd er helemaal rood van. Een echt antwoord op de vraag kregen we niet, maar heel gevat antwoordde hij
“Atilla the Hun was already taken”.
Fascination and terror
Toepasselijke naam voor de tentoonstelling in het Documentation Center in Nuerenberg. In 2001 opende in een megalomaan groot Congresgebouw, een bouwwerk dat Hitler in 1935 liet bouwen naar het voorbeeld van het Colloseum in Rome, dit centrum zijn deuren. Hitler wilde dat dit gebouw 2 keer zo groot zou worden als het Colloseum, hij kreeg het echter niet op tijd af. Hier wilde hij toespraken houden voor maar liefst 50.000 toeschouwers, in een gebouw naast het Zeppelinfield waar de Parteireichstag werd gehouden en waar duizenden jongeren trots voorbij de Fuhrer marcheerden, hun rechterarm voor zich uitgestrekt.
Normaal gezien doen we Nuerenberg in een halve dag, maar door de vertraging van het schip, en het feit dat we alle excursies per bus doen en dus eindeloos onderweg zijn, maakten we er deze keer een volledig dag van.
Het was zondag, dus waren alle winkels dicht, en ter compensatie mochten we deze trip met alle gasten het museum bezoeken. Ik was er nog nooit langer dan 5 minuten geweest, en maakte graag van de gelegenheid gebruik.
Mijn 2de wereldoorlog museum (1 per oorlog) in 2 weken tijd, Flanders Fields in België en nu dit in Duitsland.
Beide musea zijn vergelijkbaar en zelfs aan elkaar gewaagd, maar ik ervoer dit als meer confronterend en intimiderend. En dat terwijl het museum zeer objectief is, het verdoezelt niks, is eerlijk en geeft de feiten. Flanders Fields is van tijd tot tijd emotioneler, met meer persoonlijke items als brieven, foto’s en andere memento’s.
Terwijl ik door de donkere gangen liep, maakt een akelig gevoel zich van mij meester. Want ergens voelde ik ook die fascinatie. In de beginjaren was het allemaal zo mooi verpakt en zag het er zo onschuldig uit. Al die lachende jonge gezichten. Dansende meisjes met bloemen in hun haar. Sterke sportieve jongens die harten vn de meisjes wilden veroveren. Waar is het misgelopen? Hoe is het mogelijk dat honderdduizenden meegesleept werden door de waanideeën van 1 man, een miezerig lelijk manneke.
Hoe is het mogelijk dat er niet eerder werd ingegrepen en hij gestopt werd, hoe is het mogelijk dat 1 man zulks een ravage kan aanrichten in de wereld?
De passagiers waren super onder de indruk en blij met de tijd die ze in het museum kregen, met audioguide. Vonden het ook een beetje akelig, als je je bedenkt dat op precies deze plek Hitler ook vaak heeft rondgelopen, ...
Hermina en Walter, een schattig koppeltje uit mijn groep, zaten in de hal, en leken een beetje overdonderd. Hermina vertelde me dat haar familie oorspronkelijk Duits was en dat 2 van haar broers hier op de rallygrounds hadden rondgelopen, trots saluerend naar de Fuhrer, op ongeeer precies hetzelfde moment dat een andere broer van haar, ondertussen geëmigreerd naar de States, ingelijfd werd in het Amerikaanse leger. Stel je voor wat er had kunnen gebeuren als ze tegenover elkaar waren komen te staan. Hermina kreeg nog de tranen in de ogen.
De busrit terug was rustig, iedereen was in gedachten verzonken, alleen was Mr Davidson weer zijn onaangename zelf. Hij mekkerde over het feit dat de voorruit van de bus smerig was. De chauffeur had die moeten schoonmaken in zijn break.
Het is donker man, wat kun je nog zien op de autosnelweg, dacht ik nog. Maar hij bleef zeuren en eiste dat ik een rapport opstelde. Bij het uitstappen nam hij foto’s van de bus, de nummerplaat en de voorruit.
Sinds vanmorgen komen andere passagiers uit mijn groep naar me toe. Een voor een doen ze hun beklag over de zeikerd. Zo had hij in Nurenberg een klein jongetje op de fiets bang gemaakt. Het kereltje was met fiets in al in een plas modder gevallen, en hij moest er smakelijk om lachen. De kwal. Sommige mensen worden blijkbaar iets minder aangenaam oud dan anderen …
Heeft er nog iemand oogdruppels in huis?
Normaal gezien doen we Nuerenberg in een halve dag, maar door de vertraging van het schip, en het feit dat we alle excursies per bus doen en dus eindeloos onderweg zijn, maakten we er deze keer een volledig dag van.
Het was zondag, dus waren alle winkels dicht, en ter compensatie mochten we deze trip met alle gasten het museum bezoeken. Ik was er nog nooit langer dan 5 minuten geweest, en maakte graag van de gelegenheid gebruik.
Mijn 2de wereldoorlog museum (1 per oorlog) in 2 weken tijd, Flanders Fields in België en nu dit in Duitsland.
Beide musea zijn vergelijkbaar en zelfs aan elkaar gewaagd, maar ik ervoer dit als meer confronterend en intimiderend. En dat terwijl het museum zeer objectief is, het verdoezelt niks, is eerlijk en geeft de feiten. Flanders Fields is van tijd tot tijd emotioneler, met meer persoonlijke items als brieven, foto’s en andere memento’s.
Terwijl ik door de donkere gangen liep, maakt een akelig gevoel zich van mij meester. Want ergens voelde ik ook die fascinatie. In de beginjaren was het allemaal zo mooi verpakt en zag het er zo onschuldig uit. Al die lachende jonge gezichten. Dansende meisjes met bloemen in hun haar. Sterke sportieve jongens die harten vn de meisjes wilden veroveren. Waar is het misgelopen? Hoe is het mogelijk dat honderdduizenden meegesleept werden door de waanideeën van 1 man, een miezerig lelijk manneke.
Hoe is het mogelijk dat er niet eerder werd ingegrepen en hij gestopt werd, hoe is het mogelijk dat 1 man zulks een ravage kan aanrichten in de wereld?
De passagiers waren super onder de indruk en blij met de tijd die ze in het museum kregen, met audioguide. Vonden het ook een beetje akelig, als je je bedenkt dat op precies deze plek Hitler ook vaak heeft rondgelopen, ...
Hermina en Walter, een schattig koppeltje uit mijn groep, zaten in de hal, en leken een beetje overdonderd. Hermina vertelde me dat haar familie oorspronkelijk Duits was en dat 2 van haar broers hier op de rallygrounds hadden rondgelopen, trots saluerend naar de Fuhrer, op ongeeer precies hetzelfde moment dat een andere broer van haar, ondertussen geëmigreerd naar de States, ingelijfd werd in het Amerikaanse leger. Stel je voor wat er had kunnen gebeuren als ze tegenover elkaar waren komen te staan. Hermina kreeg nog de tranen in de ogen.
De busrit terug was rustig, iedereen was in gedachten verzonken, alleen was Mr Davidson weer zijn onaangename zelf. Hij mekkerde over het feit dat de voorruit van de bus smerig was. De chauffeur had die moeten schoonmaken in zijn break.
Het is donker man, wat kun je nog zien op de autosnelweg, dacht ik nog. Maar hij bleef zeuren en eiste dat ik een rapport opstelde. Bij het uitstappen nam hij foto’s van de bus, de nummerplaat en de voorruit.
Sinds vanmorgen komen andere passagiers uit mijn groep naar me toe. Een voor een doen ze hun beklag over de zeikerd. Zo had hij in Nurenberg een klein jongetje op de fiets bang gemaakt. Het kereltje was met fiets in al in een plas modder gevallen, en hij moest er smakelijk om lachen. De kwal. Sommige mensen worden blijkbaar iets minder aangenaam oud dan anderen …
Heeft er nog iemand oogdruppels in huis?
zondag 18 november 2007
Starkle starkle little twink
We liggen in Gerlachshausen, ergens tussen Wurzburg en Bamberg. Drie dagen geleden waren we in Wurzburg, en gisteren in Bamberg. Dat betekent dat wij perfect op schema liggen, alleen het schip niet, het schip loopt zo´n 3 dagen achter.
Ten eerste was er hoog water. Daardoor mochten, en mogen, we s´nachts niet varen. We doen alle excursies per bus, tussen 1 en 2 uur per rit en terwijl wij onderweg zijn, probeert het schip wat in te lopen. Met weinig succes.
Gisteren vertrokken we om 13h vanuit Wurzburg met de bus naar Bamberg. Pfffft, moest ik weer bijna anderhalf lullen op de bus. Op de weg heen doen we steeds bus narration. Op de weg terug, dan slapen de meesten, of lezen, zet ik een cdtje op dus dat is prettiger voor mij. Bus narration in Duitsland moet nl. over Duitsland gaan en jullie weten allemaal hoeveel ik weet over Duitsland. Gar nichts dus.
Bamberg is een schattig plaatsje, heel pittoresk, staat op de werelderfgoed lijst van Unesco, het hele dorpje by the way.
Na een gidsbeurtje door yours truly, in Bamberg, ikke …
namen we om 17h onze bus terug naar het schip, dat om 18h in Gerlachshausen zou liggen.
Plots ging de telefoon; Het schip had vertraging en zou niet voor 20h aanmeren.
Wat nu? Wij hadden bijna 100 man op 4 bussen, nog 30km te gaan, en moesten daar 2 uur over doen.
Na wat heen en weer gebel en overleg met het kantoor in Basel, vonden we een tussenoplossing.
Een stop in een Gaststube in Nordheim waar iedereen 2 glazen wijn kreeg, en een kaasschoteltje.
Ik verkocht het op de bus als een ongelooflijk hoogtepunt,de highlight van de dag, en boy, dat werd het.
De twee glazen werden er 3, 4 zelfs, en het was ongelooflijk. Wij renden allevier met flessen wijn rond, en manden brood, en schotels kaas, en they loved it!!!
Er werd gezongen, er werden grapjes verteld, er werd gedronken, Lynn was aan het grappen, Starkle starkle little twink, in plaats van Twinkle twinkle little star.
Ze mailde me net (23/11) het hele rijmpje:
Starkle starkle little twink
Who you are the hell you think?
I'm not under the affluence of inkahol
like some thinkle peep I am.
De gaststube was bijzonder tevreden, ja, op een slow night 100 Amerikanen over de vloer voor wijn en kaas, je zou voor minder.
We reden tegen half 9 terug naar de bus, die er …
Niet was.
O jee, wat nu? Ik was zo uitgepraat over Duistland (eergisteren al eigenlijk). Gelukkig had Larry de oplossing; Hij riep Jim naar voor die moppen begon te vertellen. Iedereen gieren. Ik vertelde er ook nog eentje. Laura zong een liedje, mooi dit keer, en plots zagen we in de mist de lichten van de MS Aria opduiken. Wat een prachtig zicht.
Het feestelijke Bavarian dinner dat de crew met veel moeite had in elkaar gestoken viel enigszins in het water om 21h30, maar al bij al is een rotdag toch ongelooflijk goed geëindigd.
Nu ben ik in Nurenberg. Met Mert ongeveer 40 minuten gelopen om een internetcafe te vinden, bij het station hadden we beet, en over een half uur nemen we de bus weer richting schip.
Morgen varen we de hele dag, het schip probeert tijd in te halen, en het wordt krap, erg krap. Halen we het op tijd in Wenen?
Bedankt voor jullie leuke berichtjes, ben aan het aftellen. Nog 4 dagen ...
Ten eerste was er hoog water. Daardoor mochten, en mogen, we s´nachts niet varen. We doen alle excursies per bus, tussen 1 en 2 uur per rit en terwijl wij onderweg zijn, probeert het schip wat in te lopen. Met weinig succes.
Gisteren vertrokken we om 13h vanuit Wurzburg met de bus naar Bamberg. Pfffft, moest ik weer bijna anderhalf lullen op de bus. Op de weg heen doen we steeds bus narration. Op de weg terug, dan slapen de meesten, of lezen, zet ik een cdtje op dus dat is prettiger voor mij. Bus narration in Duitsland moet nl. over Duitsland gaan en jullie weten allemaal hoeveel ik weet over Duitsland. Gar nichts dus.
Bamberg is een schattig plaatsje, heel pittoresk, staat op de werelderfgoed lijst van Unesco, het hele dorpje by the way.
Na een gidsbeurtje door yours truly, in Bamberg, ikke …
namen we om 17h onze bus terug naar het schip, dat om 18h in Gerlachshausen zou liggen.
Plots ging de telefoon; Het schip had vertraging en zou niet voor 20h aanmeren.
Wat nu? Wij hadden bijna 100 man op 4 bussen, nog 30km te gaan, en moesten daar 2 uur over doen.
Na wat heen en weer gebel en overleg met het kantoor in Basel, vonden we een tussenoplossing.
Een stop in een Gaststube in Nordheim waar iedereen 2 glazen wijn kreeg, en een kaasschoteltje.
Ik verkocht het op de bus als een ongelooflijk hoogtepunt,de highlight van de dag, en boy, dat werd het.
De twee glazen werden er 3, 4 zelfs, en het was ongelooflijk. Wij renden allevier met flessen wijn rond, en manden brood, en schotels kaas, en they loved it!!!
Er werd gezongen, er werden grapjes verteld, er werd gedronken, Lynn was aan het grappen, Starkle starkle little twink, in plaats van Twinkle twinkle little star.
Ze mailde me net (23/11) het hele rijmpje:
Starkle starkle little twink
Who you are the hell you think?
I'm not under the affluence of inkahol
like some thinkle peep I am.
De gaststube was bijzonder tevreden, ja, op een slow night 100 Amerikanen over de vloer voor wijn en kaas, je zou voor minder.
We reden tegen half 9 terug naar de bus, die er …
Niet was.
O jee, wat nu? Ik was zo uitgepraat over Duistland (eergisteren al eigenlijk). Gelukkig had Larry de oplossing; Hij riep Jim naar voor die moppen begon te vertellen. Iedereen gieren. Ik vertelde er ook nog eentje. Laura zong een liedje, mooi dit keer, en plots zagen we in de mist de lichten van de MS Aria opduiken. Wat een prachtig zicht.
Het feestelijke Bavarian dinner dat de crew met veel moeite had in elkaar gestoken viel enigszins in het water om 21h30, maar al bij al is een rotdag toch ongelooflijk goed geëindigd.
Nu ben ik in Nurenberg. Met Mert ongeveer 40 minuten gelopen om een internetcafe te vinden, bij het station hadden we beet, en over een half uur nemen we de bus weer richting schip.
Morgen varen we de hele dag, het schip probeert tijd in te halen, en het wordt krap, erg krap. Halen we het op tijd in Wenen?
Bedankt voor jullie leuke berichtjes, ben aan het aftellen. Nog 4 dagen ...
vrijdag 16 november 2007
Woo Woo
Het trip report is een serieuze zaak. Alles, maar dan ook alles moet in het trip report dat aan het einde van de cruise wordt opgestuurd naar Basel. Elke buil, schram, verloren bagage, allergische reactie, vervelende opmerking, ... maar ook goeie zaken zoals "helped passenger making a phonecall home, she was delighted" of "helped passenger sending an email, he was so pleased" ...
Markus heeft er een handje van weg om het trip report wel heeel uitgebreid in te vullen. Zo schreef hij: Mrs ... en Mr ... have Alzheimer.
Ik vroeg "And...?" "No and, just that." Mert zei hem, je kan dat niet zo maar neerschrijven, er moet iets achter komen. Bijvoorbeeld; "... and keep walking the wrong way" of "... and keep forgetting the captains name" maar iets moet erachter.
Markus zei, "They just need a lot of care and attention, I dont want to add anything to that comment"
Ik vulde het report in voor Markus: "Mrs ... en MR ... have Alzheimer and I forgot what I wanted to write down" Gieren van het lachen wij.
Gisteren stond ik aan de bar met de cocktail van de dag, een "Woo Woo", vodka met cranberry juice.
Er kwam een vrouw naar me toe, en volgende conversatie vond plaats:
"That looks like a great drink."
"It is, its a Woo Woo, drink of the day"
"Do I have to pay for it?"
"Euh, yes, you will have to pay for it"
"But I dont have any dollars on me"
"Well, you could have it charged to your cabin, just sign for it"
"Oh, good idea, but I dont know my cabin number"
"Happens to me all the time" zeg ik "We can look it up for you if you want us to" en ik keek even naar haar name tag om te zien in welke groep ze zat. Geel, bij Markus.
Markus stond voor me, en zonder zich om te draaien zegt hij tegen me "Cabin 415"
Mijn mond viel open. OK, Markus was steeds zeer goed voorbereid, altijd neus in de boeken, en hij weet ook alles van zijn passagiers. Maar dat hij alle cabin number van buiten kent, daar was ik helemaal kapot van.
Hij draaide zich om, zag mijn verbazing-verwondering en zei met een knipoog "Its the Alzheimer one"
Ik draai me om naar de dame en zeg,
"Youre in Cabin 415"
"Thank you"
Ze bestelt haar drankje. De bartender, Georgi, maakt haar cocktail klaar en legt 2 minuten later een papiertje voor haar neer met een pen.
"Please wite down your cabin number and sign at the bottom"
"My cabin number?" zegt ze, "I dont know my cabin number"
"Cabin 415" zeg ik. Waarop ze zegt:
"Now how do YOU know my cabin number?"
Ik had het niet meer.
Markus heeft er een handje van weg om het trip report wel heeel uitgebreid in te vullen. Zo schreef hij: Mrs ... en Mr ... have Alzheimer.
Ik vroeg "And...?" "No and, just that." Mert zei hem, je kan dat niet zo maar neerschrijven, er moet iets achter komen. Bijvoorbeeld; "... and keep walking the wrong way" of "... and keep forgetting the captains name" maar iets moet erachter.
Markus zei, "They just need a lot of care and attention, I dont want to add anything to that comment"
Ik vulde het report in voor Markus: "Mrs ... en MR ... have Alzheimer and I forgot what I wanted to write down" Gieren van het lachen wij.
Gisteren stond ik aan de bar met de cocktail van de dag, een "Woo Woo", vodka met cranberry juice.
Er kwam een vrouw naar me toe, en volgende conversatie vond plaats:
"That looks like a great drink."
"It is, its a Woo Woo, drink of the day"
"Do I have to pay for it?"
"Euh, yes, you will have to pay for it"
"But I dont have any dollars on me"
"Well, you could have it charged to your cabin, just sign for it"
"Oh, good idea, but I dont know my cabin number"
"Happens to me all the time" zeg ik "We can look it up for you if you want us to" en ik keek even naar haar name tag om te zien in welke groep ze zat. Geel, bij Markus.
Markus stond voor me, en zonder zich om te draaien zegt hij tegen me "Cabin 415"
Mijn mond viel open. OK, Markus was steeds zeer goed voorbereid, altijd neus in de boeken, en hij weet ook alles van zijn passagiers. Maar dat hij alle cabin number van buiten kent, daar was ik helemaal kapot van.
Hij draaide zich om, zag mijn verbazing-verwondering en zei met een knipoog "Its the Alzheimer one"
Ik draai me om naar de dame en zeg,
"Youre in Cabin 415"
"Thank you"
Ze bestelt haar drankje. De bartender, Georgi, maakt haar cocktail klaar en legt 2 minuten later een papiertje voor haar neer met een pen.
"Please wite down your cabin number and sign at the bottom"
"My cabin number?" zegt ze, "I dont know my cabin number"
"Cabin 415" zeg ik. Waarop ze zegt:
"Now how do YOU know my cabin number?"
Ik had het niet meer.
donderdag 15 november 2007
Woodstock is nicer than Holocaust
Het immer populaire spelletje “The Liars Club” zit er weer op.
De 4 Program Directors geven de definite van 1 bepaald woord en vertellen er alle4 een verhaaltje rond. Slechts 1 geeft de juiste definitie.
De leukste was de “gongoozler”. Definitie: Someone who stares for hours at end
Ik breng er een heel verhaal rond van mijn oom die naar Nepal is verhuisd, vlakbij Kathmandu, waar 24h per dag iemand zit die de grote gong in de gaten houdt “oozing at the gong” omdat die in het verleden al eens gestolen was en er allemaal kleine bronzen souvenirs van waren gegoten voor de touristen. Geen kat die dat gelooft
En toch is mijn definitie de juiste.
Nu er zoveel met de bus gereden wordt, weinig wordt gevaren en de kans erin zit dat het er niet beter op gaat worden, moeten we andere ideeen spuien om de crowd te entertainen. Net kinderen zijn het. En dan denken dat ik die niet wilde. Ik heb een heel schip vol nu.
Elke dag stellen we met veel poeha een kleinigheidje voor, een gadget, souvenir, gimmick, waarnaar ze de volgende dag op zoek kunnen.
De Residenz van Wuerzburg staat op het programma, en daar kunnen ze een “history meter” kopen.
Dat is zo`n houten uitklapbare meter (ben even de juiste benaming kwijt, papa weet hem zeker) met alle belangrijke gebeurtenissen van de afgelopen 2 eeuwen, beginnend met de geboorte van jezus en eindigend met de val van de berlijnse muur.
Gisteren keek ik wanneer ik geboren was, bijna aan het einde van de 2 meter lange duimstok (ik wist het ineens weer). Woodstock in 1969 kwam het dichtste bij mijn geboortejaar in de buurt. Igor, een hotel manager in opleiding zocht zijn geboortejaar. “Oh no, I am Holocaust” zei hij. “Lucky you, Woodstock is much nicer than Holocaust”
De 4 Program Directors geven de definite van 1 bepaald woord en vertellen er alle4 een verhaaltje rond. Slechts 1 geeft de juiste definitie.
De leukste was de “gongoozler”. Definitie: Someone who stares for hours at end
Ik breng er een heel verhaal rond van mijn oom die naar Nepal is verhuisd, vlakbij Kathmandu, waar 24h per dag iemand zit die de grote gong in de gaten houdt “oozing at the gong” omdat die in het verleden al eens gestolen was en er allemaal kleine bronzen souvenirs van waren gegoten voor de touristen. Geen kat die dat gelooft
En toch is mijn definitie de juiste.
Nu er zoveel met de bus gereden wordt, weinig wordt gevaren en de kans erin zit dat het er niet beter op gaat worden, moeten we andere ideeen spuien om de crowd te entertainen. Net kinderen zijn het. En dan denken dat ik die niet wilde. Ik heb een heel schip vol nu.
Elke dag stellen we met veel poeha een kleinigheidje voor, een gadget, souvenir, gimmick, waarnaar ze de volgende dag op zoek kunnen.
De Residenz van Wuerzburg staat op het programma, en daar kunnen ze een “history meter” kopen.
Dat is zo`n houten uitklapbare meter (ben even de juiste benaming kwijt, papa weet hem zeker) met alle belangrijke gebeurtenissen van de afgelopen 2 eeuwen, beginnend met de geboorte van jezus en eindigend met de val van de berlijnse muur.
Gisteren keek ik wanneer ik geboren was, bijna aan het einde van de 2 meter lange duimstok (ik wist het ineens weer). Woodstock in 1969 kwam het dichtste bij mijn geboortejaar in de buurt. Igor, een hotel manager in opleiding zocht zijn geboortejaar. “Oh no, I am Holocaust” zei hij. “Lucky you, Woodstock is much nicer than Holocaust”
woensdag 14 november 2007
De meervoudige functies van oogdruppels.
Er zit een vreselijke vent in mijn groep.
Hij is er al bij vanaf Brussel, en doet al van dag 1 moeilijk, maar ik heb ondertussen besloten dat ik hem negeer en me door hem niet op stang laat jagen.
Dat vindt hij blijkbaar niet leuk, want nu zit hij mijn 3 collega´s te pesten die duidelijk een kortere lont hebben dan ik
(Ik hoor sommigen onder jullie denken: “Nog korter?)
Hij klaagt over alles en omdat hij bij mij geen gehoor krijgt, klaagt hij nu bij alle anderen.
Over de buschauffeur die het in zijn hoofd haalde 105km per uur te rijden terwijl je maar 100km per uur mag, over Markus die niet goed verstond tijdens zijn porttalk, over het kasteel van Heidelberg dat er in zijn ogen verschrikkelijk uitzag en dat het hoog tijd werd dat de Duitsers het renoveerden (dat vonden trouwens de meeste maar hij was de enige die er een punt van maakte), over het feit dat hij teveel vrije tijd had in Heidelberg, en te weinig in Mainz, kortom, over alles.
Sanjin, onze hotel manager, heeft echter de oplossing.
Sanjin heeft een paar jaar op grote oceaancruiseschepen gewerkt, en vertelde ons dat wanneer de crew teveel last had van een bepaalde passagier, ze stiekem oogdruppels in zijn koffie deden.
3 druppels is al genoeg om iemand de volgende drie dagen tot het kleinste kamertje te verbannen.
Op de cruiseships deden ze dit de laatste dag, bijvoorbeeld als de envelop met fooi te dun was. Hup, 3 druppeltjes Vizin en klaar is Kees. Ze doen dit heel bewust op de laatste dag, wanneer de passagier het schip heeft verlaten (anders moeten ze de smeerboel nog zelf opruimen) en de kerel in kwestie heeft de onaamgenaamste long distance vlucht van zijn leven.
Het laat ook geen sporen na bij de autopsie heeft hij me verzekerd
Het slechte nieuws is dat we met hoogwater zitten. Ons schip kon al niet meer tot Wertheim varen.
Vanmorgen anderhalf uur bus, straks anderhalf uur bus terug.
In het beste geval zakt het water en regent het niet meer en dan kunnen we over een dag of twee weer varen, in het slechtste geval moeten we over 3 dagen het schip verlaten en ergens intrek in een hotel nemen.
Dan gebeuren alle excursies per bus, en moeten we dus heeeel veeeeel lullen op de bus.
Zou jammer zijn, maar misschien toch ook weer niet zo erg. Ik hunker naar een bad en een volledige nacht slaap. Naast die keuken en langs de machines is toch niet echt ideaal te noemen.
We leven nu van dag tot dag en wachten rustig af. “It´s in God´s hands” zeg ik iedereen maar.
Mijn college Dina vind me geweldig. “You stay so cool and relaxed, under all circumstances, very professional” Ze zei me dat ze in haar broek zou doen als zij mij was. Tweede SGE en al meteen hoogwater?
Tja, wat anders? Als ik paniekeer, panikeren er 35 met me mee, als ik laat merken dat ik onzeker ben, worden er 35 met mij onzeker, als ik laat merken dat dit allemaal nieuw voor me is, krijg ik 35 kleine fooien.
Wat doe ik dus, ik lach met alles, vertel moppen, en doe alsof dit de gewoonstezaak van de wereld is.
Maar een beetje spannend is het allemaal wel …
Hij is er al bij vanaf Brussel, en doet al van dag 1 moeilijk, maar ik heb ondertussen besloten dat ik hem negeer en me door hem niet op stang laat jagen.
Dat vindt hij blijkbaar niet leuk, want nu zit hij mijn 3 collega´s te pesten die duidelijk een kortere lont hebben dan ik
(Ik hoor sommigen onder jullie denken: “Nog korter?)
Hij klaagt over alles en omdat hij bij mij geen gehoor krijgt, klaagt hij nu bij alle anderen.
Over de buschauffeur die het in zijn hoofd haalde 105km per uur te rijden terwijl je maar 100km per uur mag, over Markus die niet goed verstond tijdens zijn porttalk, over het kasteel van Heidelberg dat er in zijn ogen verschrikkelijk uitzag en dat het hoog tijd werd dat de Duitsers het renoveerden (dat vonden trouwens de meeste maar hij was de enige die er een punt van maakte), over het feit dat hij teveel vrije tijd had in Heidelberg, en te weinig in Mainz, kortom, over alles.
Sanjin, onze hotel manager, heeft echter de oplossing.
Sanjin heeft een paar jaar op grote oceaancruiseschepen gewerkt, en vertelde ons dat wanneer de crew teveel last had van een bepaalde passagier, ze stiekem oogdruppels in zijn koffie deden.
3 druppels is al genoeg om iemand de volgende drie dagen tot het kleinste kamertje te verbannen.
Op de cruiseships deden ze dit de laatste dag, bijvoorbeeld als de envelop met fooi te dun was. Hup, 3 druppeltjes Vizin en klaar is Kees. Ze doen dit heel bewust op de laatste dag, wanneer de passagier het schip heeft verlaten (anders moeten ze de smeerboel nog zelf opruimen) en de kerel in kwestie heeft de onaamgenaamste long distance vlucht van zijn leven.
Het laat ook geen sporen na bij de autopsie heeft hij me verzekerd
Het slechte nieuws is dat we met hoogwater zitten. Ons schip kon al niet meer tot Wertheim varen.
Vanmorgen anderhalf uur bus, straks anderhalf uur bus terug.
In het beste geval zakt het water en regent het niet meer en dan kunnen we over een dag of twee weer varen, in het slechtste geval moeten we over 3 dagen het schip verlaten en ergens intrek in een hotel nemen.
Dan gebeuren alle excursies per bus, en moeten we dus heeeel veeeeel lullen op de bus.
Zou jammer zijn, maar misschien toch ook weer niet zo erg. Ik hunker naar een bad en een volledige nacht slaap. Naast die keuken en langs de machines is toch niet echt ideaal te noemen.
We leven nu van dag tot dag en wachten rustig af. “It´s in God´s hands” zeg ik iedereen maar.
Mijn college Dina vind me geweldig. “You stay so cool and relaxed, under all circumstances, very professional” Ze zei me dat ze in haar broek zou doen als zij mij was. Tweede SGE en al meteen hoogwater?
Tja, wat anders? Als ik paniekeer, panikeren er 35 met me mee, als ik laat merken dat ik onzeker ben, worden er 35 met mij onzeker, als ik laat merken dat dit allemaal nieuw voor me is, krijg ik 35 kleine fooien.
Wat doe ik dus, ik lach met alles, vertel moppen, en doe alsof dit de gewoonstezaak van de wereld is.
Maar een beetje spannend is het allemaal wel …
maandag 12 november 2007
Amerikaans oudstrijder toch nog gesneuveld in WOII door eigen bom
Nee, geen paniek, er is geen dode gevallen, maar het was een mooie krantenkop geweest.
Eigenlijk hadden we eergisteren moeten aanmeren in Koblenz maar daar is op 6 november een (Amerikaanse) bom gevonden, nooit ontploft, EN met een kapotte ontsteking.
De hele stad is daarom gisterten ontruimd, de Mosel werd afgesloten voor alle verkeer en wij hebben ons programma omgegooid.
We zijn doorgevaren naar Mainz en zitten vandaag in Koblenz ipv gisteren en zijn per bus.
Lastig wel, veel langere busrit (dus bus narration grrrrrr) en veel tijd verloren.
Dina en Mert zitten nu op de Marksburg en de mensen die niet op de optional tour zijn gegaan hebben vrije tijd tot 15h!!!
Gisterenavond, na de city walk in een verlaten kletsnat Mainz, gingen we op optional tour naar de Drosselgasse in Ruedesheim.
Een schot in de roos al always. Eerst stoppen we bij een wijnboer en gooien we 2 glazen Riesling in de oudjes en daarna gaan we met zijn allen per bus naar Ruedesheim.
Bij de wijnboer was het even akelig. Een man uit het gele team (Markus) was die ochtend komen vragen om de uitstap te cancellen want hij had rugpijn. Met hem gingen er nog 3 mensen mee. Mert (lead PD) was superstreng en zei dat de man kon cancellen, maar die 3 anderen niet meer (min 24h op voorhand, tenzij je doodziek bent)
Hij wilde vooral gaan, die 3 anderen gingen uit sympathie met hem mee, dat maakte het extra zielig.
Die avond was de man toch van de partij. We moesten echter een hele diepe kelder in voor een lezing over wijn en toen de man de trap afliep liepen de tranen over zijn wangen.
Beneden kon hij zich met moeite staande houden. Nergens een bank, kruk of stoel te zien.
Ik liep naar boven en vond alleen een kletsnatte stoel in de tuin: Ik sleepte hem mee naar beneden. Ik kreeg een dankbare blik van de vrouw, de man had zijn ogen dicht en liet zich op de stoel vallen. Na 20 minuten begon hij weer aan zijn zwarte tocht de trap op. Ik had medelijden met hem.
Na een busrit van een kwartiertje parkeerden we op de busparking en stapten uit, in de gietende regen. Ze waren maar met zijn 40, heel Ruedesheim was verlaten (einde seizoen), het restaurant was leeg (op ons na) en toch was het super!!!
Dina en ik hosten het restaurant binnen en hoempapaaden mee met de band. Er gingen lichtjes flikkeren in alle oude oogjes en ook de man met de slechte rug klaarde op.
Iedereen kreeg een halve liter wijn of bier, en zelfgs dat was voor een paar niet genoeg.
Toen ik daarna een rondje liep en fotos maakte greep hij mijn arm, en zijn vrouw ook. "My hero, my saviour" noemde hij mij, ik had zijn avond gered.
Ik zat aan een tafel met mensen uit de blauwe groep, 2 koppels en een kreupele single man. Naast me zat een stokoud mannetje, 87 jaar, en die wilde heel de avond met me dansen. Gelukkig kon hij niet meer na zijn derde "grosses Bier" :)
Ik dacht - net als de vorige cruise trouwens - "if my friends could see me now ..." en verborg mijn gezicht voor alle cameras.
Recht tegenover mij zat een vrouw die me gemeen aankeek. "You dont always eat that rich do you?" Toen ik daarop bevestigend antwoordde, zei ze "Dont worry, it will catch up with you later"
Na een volgend fotorondje was ze op mijn plek gaan zitten. Toen haar man me voorstelde om naast hem te komen zitten zei ze tegen hem "She will find a seat at another table"
Dat was duidelijk. Ik negeerde haar (en vooral hem) de rest van de avond.
De weg met de bus terug was ook super!!!
Laura, 1 van mijn groep, de mooie dame met face lift en lip job, had me eerder die dag een cadeautje gegeven. Een CD, van haarzelf!! Ze zingt, Gershwin standards, mooi, maar ze wilde niet dat de andere passagiers wisten dat ze zong.
Laura had 2 karaffen witte wijn op (oftewel een hele liter) en vroeg of ze een liedje mocht zingen.
Ik gaf haar de microfoon. Dat had ik beter niet gedaan.
Zo vals als een kat kweelde ze dronken Summertime, die arme Gershwin ...
Na Summertime zette ik snel mijn stokoude CD op en ze gaven weer van jetje bij de Trolley Song, Swanee en She wore a tulip, ...
Ik hield Laura vooraan, ze had het niet gehaald, tevoet door een rijdende bus en we zongen samen mee. Ze vertelde over haar musicerende vader en zingende moeder en haalde herinneringen op terwijl ook bij haar de tranen over de wangen liepen, maar dit waren blije tranen.
Paul kwam naar voren en vertelde een paar moppen, het was echt geweldig en iedereen was het erover eens; dit was de highlight van de hele reis.
Terug aan boord trok iedereen lallend en zingend naar zijn kajuit en kwam er een vrouwtje naar me toe, ook weer van een andere groep. Dit was er eentje die altijd lachte en de eerste avond op het schip al op de dansvloer stond.
"I saw what you did for my uncle and wanted to thank you" Ze had het over de stoel die ik naar beneden had gebracht.
"You often dont know good good you are and what it is you are doing. My husband only has a few more months to live so we decided to take one more trip all together and enjoy ourselves and each others company. This night made it even more special because of you and what you did and we will never forget it so thank you."
Daar wordt een mens even stil van.
Eigenlijk hadden we eergisteren moeten aanmeren in Koblenz maar daar is op 6 november een (Amerikaanse) bom gevonden, nooit ontploft, EN met een kapotte ontsteking.
De hele stad is daarom gisterten ontruimd, de Mosel werd afgesloten voor alle verkeer en wij hebben ons programma omgegooid.
We zijn doorgevaren naar Mainz en zitten vandaag in Koblenz ipv gisteren en zijn per bus.
Lastig wel, veel langere busrit (dus bus narration grrrrrr) en veel tijd verloren.
Dina en Mert zitten nu op de Marksburg en de mensen die niet op de optional tour zijn gegaan hebben vrije tijd tot 15h!!!
Gisterenavond, na de city walk in een verlaten kletsnat Mainz, gingen we op optional tour naar de Drosselgasse in Ruedesheim.
Een schot in de roos al always. Eerst stoppen we bij een wijnboer en gooien we 2 glazen Riesling in de oudjes en daarna gaan we met zijn allen per bus naar Ruedesheim.
Bij de wijnboer was het even akelig. Een man uit het gele team (Markus) was die ochtend komen vragen om de uitstap te cancellen want hij had rugpijn. Met hem gingen er nog 3 mensen mee. Mert (lead PD) was superstreng en zei dat de man kon cancellen, maar die 3 anderen niet meer (min 24h op voorhand, tenzij je doodziek bent)
Hij wilde vooral gaan, die 3 anderen gingen uit sympathie met hem mee, dat maakte het extra zielig.
Die avond was de man toch van de partij. We moesten echter een hele diepe kelder in voor een lezing over wijn en toen de man de trap afliep liepen de tranen over zijn wangen.
Beneden kon hij zich met moeite staande houden. Nergens een bank, kruk of stoel te zien.
Ik liep naar boven en vond alleen een kletsnatte stoel in de tuin: Ik sleepte hem mee naar beneden. Ik kreeg een dankbare blik van de vrouw, de man had zijn ogen dicht en liet zich op de stoel vallen. Na 20 minuten begon hij weer aan zijn zwarte tocht de trap op. Ik had medelijden met hem.
Na een busrit van een kwartiertje parkeerden we op de busparking en stapten uit, in de gietende regen. Ze waren maar met zijn 40, heel Ruedesheim was verlaten (einde seizoen), het restaurant was leeg (op ons na) en toch was het super!!!
Dina en ik hosten het restaurant binnen en hoempapaaden mee met de band. Er gingen lichtjes flikkeren in alle oude oogjes en ook de man met de slechte rug klaarde op.
Iedereen kreeg een halve liter wijn of bier, en zelfgs dat was voor een paar niet genoeg.
Toen ik daarna een rondje liep en fotos maakte greep hij mijn arm, en zijn vrouw ook. "My hero, my saviour" noemde hij mij, ik had zijn avond gered.
Ik zat aan een tafel met mensen uit de blauwe groep, 2 koppels en een kreupele single man. Naast me zat een stokoud mannetje, 87 jaar, en die wilde heel de avond met me dansen. Gelukkig kon hij niet meer na zijn derde "grosses Bier" :)
Ik dacht - net als de vorige cruise trouwens - "if my friends could see me now ..." en verborg mijn gezicht voor alle cameras.
Recht tegenover mij zat een vrouw die me gemeen aankeek. "You dont always eat that rich do you?" Toen ik daarop bevestigend antwoordde, zei ze "Dont worry, it will catch up with you later"
Na een volgend fotorondje was ze op mijn plek gaan zitten. Toen haar man me voorstelde om naast hem te komen zitten zei ze tegen hem "She will find a seat at another table"
Dat was duidelijk. Ik negeerde haar (en vooral hem) de rest van de avond.
De weg met de bus terug was ook super!!!
Laura, 1 van mijn groep, de mooie dame met face lift en lip job, had me eerder die dag een cadeautje gegeven. Een CD, van haarzelf!! Ze zingt, Gershwin standards, mooi, maar ze wilde niet dat de andere passagiers wisten dat ze zong.
Laura had 2 karaffen witte wijn op (oftewel een hele liter) en vroeg of ze een liedje mocht zingen.
Ik gaf haar de microfoon. Dat had ik beter niet gedaan.
Zo vals als een kat kweelde ze dronken Summertime, die arme Gershwin ...
Na Summertime zette ik snel mijn stokoude CD op en ze gaven weer van jetje bij de Trolley Song, Swanee en She wore a tulip, ...
Ik hield Laura vooraan, ze had het niet gehaald, tevoet door een rijdende bus en we zongen samen mee. Ze vertelde over haar musicerende vader en zingende moeder en haalde herinneringen op terwijl ook bij haar de tranen over de wangen liepen, maar dit waren blije tranen.
Paul kwam naar voren en vertelde een paar moppen, het was echt geweldig en iedereen was het erover eens; dit was de highlight van de hele reis.
Terug aan boord trok iedereen lallend en zingend naar zijn kajuit en kwam er een vrouwtje naar me toe, ook weer van een andere groep. Dit was er eentje die altijd lachte en de eerste avond op het schip al op de dansvloer stond.
"I saw what you did for my uncle and wanted to thank you" Ze had het over de stoel die ik naar beneden had gebracht.
"You often dont know good good you are and what it is you are doing. My husband only has a few more months to live so we decided to take one more trip all together and enjoy ourselves and each others company. This night made it even more special because of you and what you did and we will never forget it so thank you."
Daar wordt een mens even stil van.
zaterdag 10 november 2007
Prozac saves Marilyn
Stel je voor, deze headline in alle kranten op 6 augustus 1962 in plaats van “Marilyn dies from overdose”
Alle passagiers geven bij het inschepen een formulier af met hun persoonlijke informatie. Hoe vaak ze al met Grand Circle hebben gevaren, vieren ze een speciale gelegenheid aan boord, wie moeten we bellen in case of emergency, hebben ze allergieën, en, heel belangrijk, welke medicatie nemen ze.
In mijn groep zit een Marilyn (dit is al de tweede cruise met een Marilyn aan boord). Ik vond ze alleen niet en keek stiekem alle nametags na. Ineens zag ik een klein vet dropke met de naam Lynn.
“Are you Marilyn?” Ja, het was ze. “I am a big Marilyn Monroe fan” zei ik enthoesiast.
Ik kreeg een verpletterende blik. “She´s the reason I changed my name to Lynn” gromde ze.
Vanmorgen gaf ze me haar invulformulier. Ze is single, geboren in 1942 en ze neemt Prozac.
De prozac helpt. Het is een vrolijk goedlachs mens, beetje moeilijk ter been, maar ze doet alles moedig mee, en met de glimlach. Zolang je haar maar niet Marilyn noemt :)
Vrijdag hadden we dagje Amsterdam. Eerst een rondritje met de canal boat, ik begin het al goed te kennen, en daarna een bezoek aan Gassan Diamonds.
De voormiddag werd afgesloten met een bezoek aan het Van Gogh- of Rijksmuseum en om 16h verlieten we de haven.
Die avond hadden we het officiële Captain´s Welcome Dinner. Alle Program Drectors zitten dan aan tafel met de kapitein en hotelmanager. Drie koppels Innercircle passengers worden uitgenodigd, de drie koppels met het grootst aantal cruises op hun palmares. Ik had geluk. Het waren twee koppels uit mijn rode groep, George en Jeannie (officieel Harumi) en Paul en Gini (officieel Virginia) en ik zat aan het hoofd van de tafel, tussen hen in. Beide koppels waren ook op de pretrip met mij in Brussel dus we kenden elkaar al en het was heel gezellig. Ze vertelden honderduit. Toen George GI was in Japan had hij Harumi ontmoet en werd halsoverkop verliefd. Ze vierden dit jaar hun 50ste huwelijksverjaardag.
We zaten te kletsen en lachen en ze zongen zelfs liedjes aan tafel. Ik zag mijn 3 collega´s met spijt naar onze kant van de tafel kijken. Het derde koppel was maar niks. De man was vooral aan het woord en verkondigde constant zijn mening. Tegen immigranten, voor Bush, heel radicaal allemaal, blij dat ik die niet heb (de mijnen waren tegen Bush, 1 van de eerste dingen die ze me zeiden).
Na het diner moesten we voor entertainment zorgen en het werd de paardenrace. 5 paarden (grote schaakstukken), om ter gekst aangekleed, rosse pruik, koksmuts, sombrero, … worden op de dansvloer gezet. Met plakband maken we vakjes. De passagiers kunnen gokken op de paarden en de maximum inzet is 1 dollar per paard. Het paard dat correspondeert met het aantal ogen op de reuzendobbelsteen die ik van passagier naar passagier gooi, doet 1 stapje naar voor.
Wanneer een passagier een 6 gooit, moet hij eerst een shot Jaegermeister achterover slaan, en dan nog eens gooien; dat paard doet 2 stapjes vooruit ipv 1.
Tegen het einde van de avond was de fles Jaegermeister half leeg en Paul had 7 dollar gewonnen. De bartenders Georgi en Georgi maakten me nog een cocktail en toen was het bedtijd.
Leuke dag.
Alle passagiers geven bij het inschepen een formulier af met hun persoonlijke informatie. Hoe vaak ze al met Grand Circle hebben gevaren, vieren ze een speciale gelegenheid aan boord, wie moeten we bellen in case of emergency, hebben ze allergieën, en, heel belangrijk, welke medicatie nemen ze.
In mijn groep zit een Marilyn (dit is al de tweede cruise met een Marilyn aan boord). Ik vond ze alleen niet en keek stiekem alle nametags na. Ineens zag ik een klein vet dropke met de naam Lynn.
“Are you Marilyn?” Ja, het was ze. “I am a big Marilyn Monroe fan” zei ik enthoesiast.
Ik kreeg een verpletterende blik. “She´s the reason I changed my name to Lynn” gromde ze.
Vanmorgen gaf ze me haar invulformulier. Ze is single, geboren in 1942 en ze neemt Prozac.
De prozac helpt. Het is een vrolijk goedlachs mens, beetje moeilijk ter been, maar ze doet alles moedig mee, en met de glimlach. Zolang je haar maar niet Marilyn noemt :)
Vrijdag hadden we dagje Amsterdam. Eerst een rondritje met de canal boat, ik begin het al goed te kennen, en daarna een bezoek aan Gassan Diamonds.
De voormiddag werd afgesloten met een bezoek aan het Van Gogh- of Rijksmuseum en om 16h verlieten we de haven.
Die avond hadden we het officiële Captain´s Welcome Dinner. Alle Program Drectors zitten dan aan tafel met de kapitein en hotelmanager. Drie koppels Innercircle passengers worden uitgenodigd, de drie koppels met het grootst aantal cruises op hun palmares. Ik had geluk. Het waren twee koppels uit mijn rode groep, George en Jeannie (officieel Harumi) en Paul en Gini (officieel Virginia) en ik zat aan het hoofd van de tafel, tussen hen in. Beide koppels waren ook op de pretrip met mij in Brussel dus we kenden elkaar al en het was heel gezellig. Ze vertelden honderduit. Toen George GI was in Japan had hij Harumi ontmoet en werd halsoverkop verliefd. Ze vierden dit jaar hun 50ste huwelijksverjaardag.
We zaten te kletsen en lachen en ze zongen zelfs liedjes aan tafel. Ik zag mijn 3 collega´s met spijt naar onze kant van de tafel kijken. Het derde koppel was maar niks. De man was vooral aan het woord en verkondigde constant zijn mening. Tegen immigranten, voor Bush, heel radicaal allemaal, blij dat ik die niet heb (de mijnen waren tegen Bush, 1 van de eerste dingen die ze me zeiden).
Na het diner moesten we voor entertainment zorgen en het werd de paardenrace. 5 paarden (grote schaakstukken), om ter gekst aangekleed, rosse pruik, koksmuts, sombrero, … worden op de dansvloer gezet. Met plakband maken we vakjes. De passagiers kunnen gokken op de paarden en de maximum inzet is 1 dollar per paard. Het paard dat correspondeert met het aantal ogen op de reuzendobbelsteen die ik van passagier naar passagier gooi, doet 1 stapje naar voor.
Wanneer een passagier een 6 gooit, moet hij eerst een shot Jaegermeister achterover slaan, en dan nog eens gooien; dat paard doet 2 stapjes vooruit ipv 1.
Tegen het einde van de avond was de fles Jaegermeister half leeg en Paul had 7 dollar gewonnen. De bartenders Georgi en Georgi maakten me nog een cocktail en toen was het bedtijd.
Leuke dag.
vrijdag 9 november 2007
Van Antwerpen naar Amsterdam in 5 uur
Gisteren het hotel uitgecheckt met mijn 25 Amerikaantjes. Alles ging supervlot, ze waren goed gezind en we reden naar Antwerpen. Prachtig weer, we deden een wandelingetje met yours truly als gids (that was easy) en ik had hen voorgesteld om in hun vrije tijd een Belgian Waffle te gaan eten bij Antoon Van Dijck, tenminste, zij die wilden.
24 Amerikaantjes stapten bij Van Dijck binnen, die speciaal voor ons een half uur vroeger open had gedaan.
(De 25ste vond ik daarna op de Grote Markt, hij was verloren gelopen anders was hij ook mee gaan snoepen)
Ze zijn echt wel schattig. Als ze vrije tijd hebben, gaan ze allemaal i de bus of op hun kamer zitten wachten tot er iets gebeurt. Stel je iets voor, een tentoonstelling, een wafel, … staan ze te springen.
Van Antwerpen ging het naar Delft waar ik wat belkrediet ging kopen en – voor het eerst – de nieuwe kerk ging bezoeken met het grafmonument van Willem Van Oranje.
Toch maar aal zo´n protestantse kerk, zeker als je de pracht en praal van de Carolus Borromeus in Antwerpen gewend bent.
Om kwart voor drie vertrokken we naar Amsterdam en redelijk snel zagen we de MS Aria aan de kade liggen. Wat een joekel!!
Ik had nog nooit op zo´n groot Grand Circle schip gevaren. 142 passagiers en een kleine 20 special guests van het hoofdkantoor in Boston.
Mert stond me al op te wachten met een grote smile, en een paar minuten later zag k ook Markus. Wordt een leuk tripje!!
Dina uit Oostenrijk maakte ons team compleet. Nu nog afwachten wat voor een passagiers we zouden krijgen. Eentje zat al met een bedrukt gezicht aan de hospitality desk te wachten. Ze had al een dag of 3 last van een vreemde huisuitslag en had overal jeuk. Ze wilde naar een dokter.
Gelukkig zat ze niet in mijn groep en ging Markus met haar naar de eerste hulp waar ze het na 2,5 uur wachten zou opgeven en terug naar het schip zou komen)
De lobby stond vol gasten en ineens horden wij een luide knal. Wat was dat?
Een van de passagiers was van de lobby naar de lounge gestapt en was met zijn voorhoofd tegen de enorme glazen deur gelopen. Het was een geweldige klap. Het glas in de deur was helemaal kapot, vormde een grote ster en de man stuikte in elkaar.
Wonder boven wonder was er aan zijn voorhoofd niet veel te zien buiten een piepklein schrammetje. Harde kop. Nadat we er zeker van waren dat hij OK was begonnen we aan de eerste korte briefing en ik had mijn porttalk.
Naderhand kwamen de mensen van mijn groep zeggen dat ze zo trots op me waren omdat ik het zo goed had gedaan
Hondenweer in Amsterdam maar toch stonden een stuk of 80 passagiers op ons te wachten voor en toertje te voet door het beroemde Red Light District. Knap, zeker als je bedenkt dat de meesten nog maar net waren aangekomen en dus al uuuren op waren.
Tegen half 12 eindelijk naar bed.
24 Amerikaantjes stapten bij Van Dijck binnen, die speciaal voor ons een half uur vroeger open had gedaan.
(De 25ste vond ik daarna op de Grote Markt, hij was verloren gelopen anders was hij ook mee gaan snoepen)
Ze zijn echt wel schattig. Als ze vrije tijd hebben, gaan ze allemaal i de bus of op hun kamer zitten wachten tot er iets gebeurt. Stel je iets voor, een tentoonstelling, een wafel, … staan ze te springen.
Van Antwerpen ging het naar Delft waar ik wat belkrediet ging kopen en – voor het eerst – de nieuwe kerk ging bezoeken met het grafmonument van Willem Van Oranje.
Toch maar aal zo´n protestantse kerk, zeker als je de pracht en praal van de Carolus Borromeus in Antwerpen gewend bent.
Om kwart voor drie vertrokken we naar Amsterdam en redelijk snel zagen we de MS Aria aan de kade liggen. Wat een joekel!!
Ik had nog nooit op zo´n groot Grand Circle schip gevaren. 142 passagiers en een kleine 20 special guests van het hoofdkantoor in Boston.
Mert stond me al op te wachten met een grote smile, en een paar minuten later zag k ook Markus. Wordt een leuk tripje!!
Dina uit Oostenrijk maakte ons team compleet. Nu nog afwachten wat voor een passagiers we zouden krijgen. Eentje zat al met een bedrukt gezicht aan de hospitality desk te wachten. Ze had al een dag of 3 last van een vreemde huisuitslag en had overal jeuk. Ze wilde naar een dokter.
Gelukkig zat ze niet in mijn groep en ging Markus met haar naar de eerste hulp waar ze het na 2,5 uur wachten zou opgeven en terug naar het schip zou komen)
De lobby stond vol gasten en ineens horden wij een luide knal. Wat was dat?
Een van de passagiers was van de lobby naar de lounge gestapt en was met zijn voorhoofd tegen de enorme glazen deur gelopen. Het was een geweldige klap. Het glas in de deur was helemaal kapot, vormde een grote ster en de man stuikte in elkaar.
Wonder boven wonder was er aan zijn voorhoofd niet veel te zien buiten een piepklein schrammetje. Harde kop. Nadat we er zeker van waren dat hij OK was begonnen we aan de eerste korte briefing en ik had mijn porttalk.
Naderhand kwamen de mensen van mijn groep zeggen dat ze zo trots op me waren omdat ik het zo goed had gedaan
Hondenweer in Amsterdam maar toch stonden een stuk of 80 passagiers op ons te wachten voor en toertje te voet door het beroemde Red Light District. Knap, zeker als je bedenkt dat de meesten nog maar net waren aangekomen en dus al uuuren op waren.
Tegen half 12 eindelijk naar bed.
dinsdag 6 november 2007
Big is beautiful
Zaterdagmiddag aangekomen in het Brussels Hilton voor een pre-trip met Grand Circle. Aangezien het een zaterdag was en mijn 25 Amerikaantjes pas zondag zouden aankomen was Kristoffel erbij. Gezellig.
Voor de deur stonden een stuk of 7 erg dikke mannen met elkaar te praten. In de lobby, verspreid over verschillende hoeken, zaten of stonden her en der 4, 2, 7, 11 erg dikke mannen met elkaar te praten. En ik bedoel dus erg dik.
“Jaarlijkse conventie van Weight Watchers?” grapte ik naar Kristoffel, en we checkten in.
Prachtige kamer op de 11de verdieping.
Ik moest 1 en ander voorbereiden voor de volgende dagen en maakte een praatje met de mensen van de receptie. En overal bleef ik maar erg dikke mannen zien …
Bleek inderdaad dat het een jaarlijkse conventie was, maar niet van Weight Watchers, nee van EBMC.
De European Big Man Convergence. Ze hebben zelfs een website voor het event (niet voor gevoelige kjkers)
Bovendien zijn ze allemaal gay. Zondag hadden ze een dansmatinee in de balzaal op de eerste verdieping. Dat spreekt tot de verbeelding nietwaar? Om over de sauna party maar te zwijgen ...
Zondagochtend kwamen mijn Amerikaanse passagiers druppelsgewijs binnen, de eerste tegen 7h en de laatste twee om 17h45, net op tijd voor de welkomborrel en eerste briefing van yours truly.
Het ziet er een leuke bende uit. Ik vrees – alweer – dat ik nooit hun namen ga onthouden, maar dat dacht ik de vorige 3 keer ook, dus dat zal wel meevallen. Voorlopig heb ik er 25, op et schip komen er og eens een paar bij. Totaal aantal is blijkbaar 142.
Gisteren, maandag, busritje door Brussel, chocolate tasting & demo en ´s middags vrij. Ik wilde eens wat proberen. Ik had erg veel zin om de grote Leonardo da Vinci tentoonstelling te zien in de basiliek van Koekelberg en stelde het voor aan de groep. Tot mijn verbazing gingen er 17 van de 25 mee en we vertrokken op avontuur.
Met zijn allen aan de automaat om metrokaartjes te kopen in station Louise, ze lachten zich te pletter. Dan door het park naar de Basiliek, prachtige wandeling en de tentoonstelling is echt super!!! Iets minder dan ik had verwacht van de organisatoren van “Ik was 16 in ´45” maar zeker de moeite. Vooral het derde luik waarin een 40-tal maquettes staan, gebaseerd op originele schetsen van Da Vinci is echt geweldig. Wat een visionair, knappe kop.
Straks de optional tour naar Flanders Fields, ik heb 14 deelnemers.
Het is prachtig weer, wegaan eerst naar het American Cemetary i Waregem, dan naar Ieper voor de loopgraven en het Flanders Fields museum.
Lange dag, maar wel in het juiste jaargetijde nu. Misschien dat ik eindelijk zie “the fields where poppies blow”
Voor de deur stonden een stuk of 7 erg dikke mannen met elkaar te praten. In de lobby, verspreid over verschillende hoeken, zaten of stonden her en der 4, 2, 7, 11 erg dikke mannen met elkaar te praten. En ik bedoel dus erg dik.
“Jaarlijkse conventie van Weight Watchers?” grapte ik naar Kristoffel, en we checkten in.
Prachtige kamer op de 11de verdieping.
Ik moest 1 en ander voorbereiden voor de volgende dagen en maakte een praatje met de mensen van de receptie. En overal bleef ik maar erg dikke mannen zien …
Bleek inderdaad dat het een jaarlijkse conventie was, maar niet van Weight Watchers, nee van EBMC.
De European Big Man Convergence. Ze hebben zelfs een website voor het event (niet voor gevoelige kjkers)
Bovendien zijn ze allemaal gay. Zondag hadden ze een dansmatinee in de balzaal op de eerste verdieping. Dat spreekt tot de verbeelding nietwaar? Om over de sauna party maar te zwijgen ...
Zondagochtend kwamen mijn Amerikaanse passagiers druppelsgewijs binnen, de eerste tegen 7h en de laatste twee om 17h45, net op tijd voor de welkomborrel en eerste briefing van yours truly.
Het ziet er een leuke bende uit. Ik vrees – alweer – dat ik nooit hun namen ga onthouden, maar dat dacht ik de vorige 3 keer ook, dus dat zal wel meevallen. Voorlopig heb ik er 25, op et schip komen er og eens een paar bij. Totaal aantal is blijkbaar 142.
Gisteren, maandag, busritje door Brussel, chocolate tasting & demo en ´s middags vrij. Ik wilde eens wat proberen. Ik had erg veel zin om de grote Leonardo da Vinci tentoonstelling te zien in de basiliek van Koekelberg en stelde het voor aan de groep. Tot mijn verbazing gingen er 17 van de 25 mee en we vertrokken op avontuur.
Met zijn allen aan de automaat om metrokaartjes te kopen in station Louise, ze lachten zich te pletter. Dan door het park naar de Basiliek, prachtige wandeling en de tentoonstelling is echt super!!! Iets minder dan ik had verwacht van de organisatoren van “Ik was 16 in ´45” maar zeker de moeite. Vooral het derde luik waarin een 40-tal maquettes staan, gebaseerd op originele schetsen van Da Vinci is echt geweldig. Wat een visionair, knappe kop.
Straks de optional tour naar Flanders Fields, ik heb 14 deelnemers.
Het is prachtig weer, wegaan eerst naar het American Cemetary i Waregem, dan naar Ieper voor de loopgraven en het Flanders Fields museum.
Lange dag, maar wel in het juiste jaargetijde nu. Misschien dat ik eindelijk zie “the fields where poppies blow”
Abonneren op:
Posts (Atom)