Nee, geen paniek, er is geen dode gevallen, maar het was een mooie krantenkop geweest.
Eigenlijk hadden we eergisteren moeten aanmeren in Koblenz maar daar is op 6 november een (Amerikaanse) bom gevonden, nooit ontploft, EN met een kapotte ontsteking.
De hele stad is daarom gisterten ontruimd, de Mosel werd afgesloten voor alle verkeer en wij hebben ons programma omgegooid.
We zijn doorgevaren naar Mainz en zitten vandaag in Koblenz ipv gisteren en zijn per bus.
Lastig wel, veel langere busrit (dus bus narration grrrrrr) en veel tijd verloren.
Dina en Mert zitten nu op de Marksburg en de mensen die niet op de optional tour zijn gegaan hebben vrije tijd tot 15h!!!
Gisterenavond, na de city walk in een verlaten kletsnat Mainz, gingen we op optional tour naar de Drosselgasse in Ruedesheim.
Een schot in de roos al always. Eerst stoppen we bij een wijnboer en gooien we 2 glazen Riesling in de oudjes en daarna gaan we met zijn allen per bus naar Ruedesheim.
Bij de wijnboer was het even akelig. Een man uit het gele team (Markus) was die ochtend komen vragen om de uitstap te cancellen want hij had rugpijn. Met hem gingen er nog 3 mensen mee. Mert (lead PD) was superstreng en zei dat de man kon cancellen, maar die 3 anderen niet meer (min 24h op voorhand, tenzij je doodziek bent)
Hij wilde vooral gaan, die 3 anderen gingen uit sympathie met hem mee, dat maakte het extra zielig.
Die avond was de man toch van de partij. We moesten echter een hele diepe kelder in voor een lezing over wijn en toen de man de trap afliep liepen de tranen over zijn wangen.
Beneden kon hij zich met moeite staande houden. Nergens een bank, kruk of stoel te zien.
Ik liep naar boven en vond alleen een kletsnatte stoel in de tuin: Ik sleepte hem mee naar beneden. Ik kreeg een dankbare blik van de vrouw, de man had zijn ogen dicht en liet zich op de stoel vallen. Na 20 minuten begon hij weer aan zijn zwarte tocht de trap op. Ik had medelijden met hem.
Na een busrit van een kwartiertje parkeerden we op de busparking en stapten uit, in de gietende regen. Ze waren maar met zijn 40, heel Ruedesheim was verlaten (einde seizoen), het restaurant was leeg (op ons na) en toch was het super!!!
Dina en ik hosten het restaurant binnen en hoempapaaden mee met de band. Er gingen lichtjes flikkeren in alle oude oogjes en ook de man met de slechte rug klaarde op.
Iedereen kreeg een halve liter wijn of bier, en zelfgs dat was voor een paar niet genoeg.
Toen ik daarna een rondje liep en fotos maakte greep hij mijn arm, en zijn vrouw ook. "My hero, my saviour" noemde hij mij, ik had zijn avond gered.
Ik zat aan een tafel met mensen uit de blauwe groep, 2 koppels en een kreupele single man. Naast me zat een stokoud mannetje, 87 jaar, en die wilde heel de avond met me dansen. Gelukkig kon hij niet meer na zijn derde "grosses Bier" :)
Ik dacht - net als de vorige cruise trouwens - "if my friends could see me now ..." en verborg mijn gezicht voor alle cameras.
Recht tegenover mij zat een vrouw die me gemeen aankeek. "You dont always eat that rich do you?" Toen ik daarop bevestigend antwoordde, zei ze "Dont worry, it will catch up with you later"
Na een volgend fotorondje was ze op mijn plek gaan zitten. Toen haar man me voorstelde om naast hem te komen zitten zei ze tegen hem "She will find a seat at another table"
Dat was duidelijk. Ik negeerde haar (en vooral hem) de rest van de avond.
De weg met de bus terug was ook super!!!
Laura, 1 van mijn groep, de mooie dame met face lift en lip job, had me eerder die dag een cadeautje gegeven. Een CD, van haarzelf!! Ze zingt, Gershwin standards, mooi, maar ze wilde niet dat de andere passagiers wisten dat ze zong.
Laura had 2 karaffen witte wijn op (oftewel een hele liter) en vroeg of ze een liedje mocht zingen.
Ik gaf haar de microfoon. Dat had ik beter niet gedaan.
Zo vals als een kat kweelde ze dronken Summertime, die arme Gershwin ...
Na Summertime zette ik snel mijn stokoude CD op en ze gaven weer van jetje bij de Trolley Song, Swanee en She wore a tulip, ...
Ik hield Laura vooraan, ze had het niet gehaald, tevoet door een rijdende bus en we zongen samen mee. Ze vertelde over haar musicerende vader en zingende moeder en haalde herinneringen op terwijl ook bij haar de tranen over de wangen liepen, maar dit waren blije tranen.
Paul kwam naar voren en vertelde een paar moppen, het was echt geweldig en iedereen was het erover eens; dit was de highlight van de hele reis.
Terug aan boord trok iedereen lallend en zingend naar zijn kajuit en kwam er een vrouwtje naar me toe, ook weer van een andere groep. Dit was er eentje die altijd lachte en de eerste avond op het schip al op de dansvloer stond.
"I saw what you did for my uncle and wanted to thank you" Ze had het over de stoel die ik naar beneden had gebracht.
"You often dont know good good you are and what it is you are doing. My husband only has a few more months to live so we decided to take one more trip all together and enjoy ourselves and each others company. This night made it even more special because of you and what you did and we will never forget it so thank you."
Daar wordt een mens even stil van.
3 opmerkingen:
Je moet kepi´s gaan verzamelen.
1 voor Florence,1 voor carnaval en 1 legerkepi voor;"The stars of 45" en dan nog je aureooltje , of course.
Leuk verhaal, zit wel eenboek in: "My geriatric tours!"
Toch lief hoor !
T
Grappig om te lezen dat jaloezie niet over gaat als je ouder wordt. Het zal wel afzien zijn geweest voor haar en later voor hem, hij zal de wind wel van voren hebben gehad.
Hi, Je maakt wat mee zeg!! Gelukkig dat je positieve reakties ver in de meerderheid zijn en laat die ouwe en waarschijnlijk dikke hommel maar kletsen . De druiven zijn zuur .
Lief dat je zo goed voor die oude man hebt gezorgd . XX MM
Een reactie posten