Pax on Space!!!!!

Zo, het eerste busje met 6 passagiers op, is net vertrokken naar Schiphol. Nog 2 busjes en het zit erop.
Mijn allereerste post extention in Amsterdam, en het was best geslaagd. Voor het etentje in Sea Palace waren we uiteindelijk met 18 en het was heel gezellig. Veel te veel eten wel, Chinees-Indonesische rijdsttafel.

Ik had Sue en Tim beloofd om na het eten nog iets met hen te gaan drinken, en omdat we al tegen 21h terug in het hotel waren, vertrokken we meteen terug naar de tramhalte om naar Panama te gaan, een trendy bar niet al te ver van het hotel waar ik vroeger wel eens was geweest.

Sue stond te giechelen aan de tramhalte en zei dat ze iets voor me had. Een Spacecake!! Nog nooit gedaan. Ze scheurde het papiertje open, brak de brownie in 2 en gaf me de helft. Ik twijfelde even, zou ik? Maar ging er dan maar voor.
Ik hapte het ding weg, smaakt niet slecht, bijna zoals een echte brownie met een klein chemisch nasmaakje dan, en we reden richting Panama.

Het is een tof koppel, geen idee hoe oud ze zijn, ze hebben nergens hun geboortedatum ingevuld zag ik daarna, van Sue denk ik dat ze ietsje ouder is dan ik, maar durf het niet te zeggen. Het is een mooie vrouw, altijd lachend, er is wel een beetje aan gewerkt.
Blijkt dat ze naast haar baan als verpleegster, en juwelenverkoopster, ook nog Botox injecties plaatst, een gouden business in de USA, en ja, ze had het al bij zichzelf gedaan.

Ik stuurde een SMSje naar Dewi, “ik zit met 2 Grand Circle pax aan de spacecake in Panama”, vond het wel grappig. Je denkt dat je met een bende oude besjes langs de toeristattracties gaat sjokken, zit je uiteindelijk aan de Cannabis.

Nou, wij wachten op het effect, zou na een half uurtje moeten beginnen werken, niks.
Ik zei Sue, “Better get your money back”, maar we begonnen toch meer en meer om de meest stomme dingen te lachen en ik had kunnen zweren dat de tafel scheef stond, wat niet kon, want onze glazen vielen er niet af. Daar heb ik me toch een minuut of 5 over verbaasd.

Tweeenhalf uur en 3 drankjes later zag Panama ons echt liever gaan, en we stapten op. We hadden zelfs nog een tram die ons terug naar het hotel bracht. What a night, en van mijn voet had ik ook al geen last meer.

Lang leve de handicap

Vandaag een gezellige dag Amsterdam gehad. Gisteren was nog even stressen en druk. Eerst om 9h van de boot. Dan naar het museumplein waar de helft naar het Rijksmuseum ging en de andere helt naar Van Gogh. Ikke met de bus naar het Movenpick hotel om de bagages af te zetten, terug naar museumplein om iedereen te gaan halen, en dan naar Gassan diamonds.
Mijn buschauffeur zag me pikkelen op 1 been en toverde een opvouwbare wandelstok tevoorschijn die ik mag houden tot ik naar huis ga. Geweldig!! Ik ga er thuis ook 1 kopen. Deuren worden voor me open gehouden, automobilisten gooien spontaan alles dicht, iedereen gaat uit de weg en glimlacht me toe.
Had ik eerder aan moeten denken :)

Met de bus, en op wandelstok - ik voelde me net Dr House - uiteindelijk naar het hotel en om half 5 hadden we nog een rondvaart op de grachten. Pfft, ik was blij dat ik terug op mijn kamer was. Even geruild voor een kamer met bad, ja HALLO?, na 2 weken in een mini douchecabine op een wiebelende boot wilde ik wel eens in warm water liggen. En roomservice gebeld voor een fles Merlot (en daarvan de helft tot mij genomen :)

Sue belde nog of ik een borrel met ze wilde gaan drinken, maar ik hield wijselijk de boot af. Leuk stel wel die 2, en beloofde de dag daarna mee te gaan.

Vandaag was super. Om 9h vertrokken naar het Anne Frankhuis, er gingen 8 mensen met me mee.

Na het museumbezoek, wat echt de moeite was, wandelden we een beetje door de Jordaan, het was markt, gezellig, en we gingen een hapje eten in een bruine kroeg.

Dan was het nog een stukje wandelen tot de poezenboot, een uitje waar ik al lang naar had uitgekeken.
De boot is te bezoeken elke dag van 13h tot 15h, behalve op woensdag. Er zijn nu een 35 poezen aan boord, en ik zag er net iemand 1 van adopteren. De vrijwilligster die al een tijdje voor het beestje zorgde slikte even een krop weg. Dubbel gevoel, blij dat je lieveling een goede thuis krijgt, maar je gaat hem ook wel missen.

Ik maakte me meteen donateur. Super initiatief. Dit zag ik me ook nog doen, ooit. De poezen waren heel lief, op een paar uitzonderingen na waar keurig een briefje bij hing "pas op, krabt", maar ook erg lelijk. De meeste hadden stukken uit hun oren, of liepen mank, maar wel heel schattig.
Blij dat ik er geweest was, en een absolute aanrader!!!

Zo, ik ga naar benenden. We gaan rijsttafel eten met zijn allen. Voorlopig heb ik al 16 van de 21 kandidaten. Eens kijken of er nog meer gegadigden zijn.

Patiënt met poot omhoog in kajuit 202

Vandaag met Jutta een wandelingetje door Nijmegen gedaan want om 9h moesten we de stad laten zien aan ongeveer 80 passagiers. De anderen waren met Franziska naar het Liberation museum op optional tour.

Nijmegen is erg mooi. Op de Grote Markt staat een bronzen beeld van een jong meisje met een schandmasker in haar hand en een hulpkreet in oud Nederlands. Pas later viel mijne frank, Marieke Van Niemeghen natuurlijk !!!
Ik heel het verhaal, want ik kende ze van Antwerpen, het leek alsof ik al –ig keer in Nijmegen was gewest, niemand had door dat het de eerste keer was.

Nog wat boodschappen, het was markt, gezellig, en na wat rondgelopen te hebben in de shopping zone, terug naar het schip.

Ik stap de loopplank op, maar stap verkeerd en mijn rechtervoet klapt helemaal naar binnen. Ik hoor iets knappen en zak door mijn been.
Ik kon er niet meer op staan dus Jutta nam mijn linkerarm, Igor, de hotelmanager mijn rechter en ze sleepten me over de loopplank naar binnen.

Sue, uit mijn groep, in het dagelijkse leven een verpleegster, kwam naar me toe gelopen en ik zei haar :”I think I am going to faint” want mijn oren waren aant suizen en ik voelde me misselijk.
Het volgende moment lag ik op de grond, Sue propte een jas onder mijn hoofd en er stonden een 10-tal passagiers over me heen gebogen met een bezorgde blik in de ogen.
Ik maakte een paar grapjes, voelde me al een stuk beter, en Igor bracht me met een rolstoel via de lift naar mijn kajuit.
Gelukkig is dit schip uitgerust voor oude mensen met gebreken en ongemakken :)

Ze zijn superlief. De collega’s hielpen me, ik kreeg een hamburger met frietjes geserveerd, alle passagiers stappen 1 voor 1 mijn kajuit binnen om te zien hoe het met me gaat en vragen of ze iets voor me kunnen doen, heel lief allemaal.
En ze komen heel netjes hun envelopjes brengen.

Ben, een oudere man kwam met een grote plastiek zak vol blauwe pilletjes. Viagra?
Hij wou me er een stuk of 20 geven, ik zei dat 2 ook goed was, en uiteindelijk kreeg ik er 7. Hij noemde het wonderpillen, en pakte ze voor hij ging golfen. Ben benieuwd.

Anderhalf uur later gaat het al een stuk beter. Ik lig met mijn poot omhoog, met een pak ijs op mij enkel en hoop dat ik me voor het Happy Hour terug beter voel.

Sinterklaas kapoentje

Kerstmis staat voor de deur, je kunt er niet naast kijken met al die kerstmarkten, maar hier in Europa vieren we ook nog andere oude man in een rode outfit, Sinterklaas.
Eigenlijk komt die hele Santa Claus gedachte daarvan, alleen is de rode jas met broek en witte boorden een ideetje geweest van een Coca Cola verkoper die net voor zijn pensioen de visualisering van Santa Claus figuur bedacht voor een reclamespotje in 1931.

Van Sinterklaas, laat staan Zwarte Piet, heeft de doorsnee Amerikaan nog nooit gehoord.
Tot wij ze natuurlijk gisteren het hele verhaal deden en iedereen ook de opdracht gaven hun schoentje buiten hun kajuit te zetten zodat de goedheiligman daar iets in kon gooien.

Ze vonden het wel spannend. "One shoe or both?", "Left shoe or right?", "One shoe per cabin or per couple?"
Een schattig zicht die avond van 5 december. Allemaal schoentjes op een rij in de gangen, met heel netjes een tissue erin (smetvrees zeker?)

En de volgende ochtend stond er een heel mooi zakje op elke schoen. Een appeltje, mandarijntje, apenootjes (dat was nieuw voor mij, apenoten?) en een grote chocolade Sinterklaas pop.

Net zoals ik al jaaaaren doen, pakte ik het lekkers en riep:"Dank u Sinterklaas!" zij het dit keer heel stilletjes, en binnen in mijn kajuit.

Ti volvo piu presto sposar

Vandaag een dagje varen en dat geeft me wat tijd om passenger verhalen bij te werken. Zoals dat van de 2de avond aan boord wanneer ik aan de captains table tegenover Larry en zijn vrouw Sarah zat. Larry en Sarah komen uit Mississippi en gaan regelmatig naar New Orleans. We geraakten aan de babbel en ik vertelde hen dat Kristoffel en ik getrouwd waren in Vegas en voor onze honeymoon naar New Orleans waren gevlogen.

Het is een tof koppel. Hij draagt een bril met een zwart glas aan 1 kant. Aan dat oog is hij blind. Was dat de reden dat hij het landbouwbedrijf van zijn vader niet heeft overgenomen? Hij zei dat zijn vader iets beter voor hem wilde, maar hij bleef vaag over zijn professionele activiteiten. We praatten wat over koetjes en kalfjes, aangenaam gezelschap.
Aan het einde van de avond gaf hij me zijn kaartje en zei, „Next time you are in New Orleans, give me a call and I´ll marry you all over again. I am a minister“

Om even in de huwelijkssfeer te blijven, gisterenavond was het zang- en dansavond met Mike, onze huismuzikant. Mike kan geen Engels en het is dus absoluut hilarious om te luisteren naar wat hij zingt. Wanneer hij enthousiast wordt, roep hij keer op keer „Everybody mit der arms please!!!“, wij gillen van het lachen.

Onze kapitein, koorzanger in zijn vrije tijd, wilde een steentje bijdragen en zong een paar nummers. Zijn Zugabe was „Marina, Marina, Marina. Ti VOLVO piu presto sposar“. Ik had het niet meer. Passagiers vroegen of hij met zijn auto wilde trouwen.

Laatste nummer van de avond was YMCA en alle oudjes stonden op de dansvloer met hun armen te zwaaien. Mike bleef maar spelen en geraakte duidelijk door zijn Engelse vocabulaire heen. Hij hummelde maar wat aan „Young man, huhum hehe humhumhum. I say young man, huhum hehe humhumhum. I say young man, huhum hehe humhumhum, any way you hu - hu - hem hem. That´s why, huhum hehe humhumhum, I say young man, huhum hehe humhumhum, etc. etc.

Ondertussen gaat het nog steeds prima met Norman. Zijn vrouw zei me gisteren nog „I have the feeling he´s doing better without medication that with.“
Ook schattig wanneer ze vertelde: „Sometimes I loose my temper and yell at him but by the time I start to feel guilty and want to apologise, he already forgot that I was mad“

Ook leuk was het toen zijn dochter tickets voor de horce race kwam kopen. Zij gokte op 2, haar moeder op 3, haar man op 1 en haar vader op 5.
Ik gaf haar 4 ticketjes met op elk 1 van de nummers. „Will you remember which horse you betted on?“ vroeg ik, "Well, my father won´t“ zei ze droog.

Een ander mooi stel is Vivian en haar dochter Sarah. Sarah en Vivian zitten in Franziskas rode groep, maar komen in mijn groep voor de post trip in Amsterdam. Franziska waarschuwde me de eerste dag, „Sarah has a light form of Down syndrom“ Nou, als dat licht is, dan wil ik zwaar wel eens zien.
Het is een schat van een kind, maar een opgave voor de (natuurlijk single) moeder. Ze maakt zich constant zorgen over haar dochter die bovendien ook nog allerlei andere lichamelijke kwalen heeft zoals hoe bloeddruk, diabetes, ...
Sarah heeft zich nu al een paar dagen gehecht aan Franziska, maar op de trip naar Heidelberg zaten ze bij mij in de groep en ze begint mij nu ook lief te vinden. Regelmatig komt ze langs en wil een knuffeltje van me, lief kind. 26 is ze en ze heeft een vriendje.

Helemaal te gek is het feit dat we de one and only Santa Claus aan boord hebben. Elke avond zet hij zijn kerstmuts op en loopt met een groot glas bier door de lounge.

Life goes on

Gisterenochtend kwam Gordana, de receptioniste naar me toe om te zeggen dat 2 dames de optional tour naar Heidelberg hadden afgezgd. Ze hadden net telefoon gekregen dat hun zuster overleden was.
Ze zaten in mijn groep maar hun namen zeiden me niks. Het was lastig met deze groep. Ik ben er nu al 4 dagen mee bezig en als ik van mijn 36 mensen 8 namen ken, is het veel. Ten eerste draagt er niemand zjn naambadge, zo weet je zelfs niet wie in je groep zit, en ten tweede werkt mijn geheugen niet echt mee, ik heb er de vorige namen nog inzitten.

Ik ging even naar de kajuit van de 2 zusters om ze te condoleren. 2 lieve oude dametjes, eentje met tranen in haar ogen, haar neef had vrijdag ook al de pijp aan Maarten gegeven, en het was haar even teveel. Je zou voor minder.
Ze bleven een dagje aan boord en ik zei hen dat ik ze de volgende dag mee naar de mooie kerk in Mainz zou nemen om een kaarsje voor hun zus aan te steken. Ik kreeg een knuffel.

Beide dames verzamelen de kerstkoppen die je hier op elke kerstmarkt krijgt. Nou ja, krjgt ...
Je betaalt tussen de 2 en 3 euro voor een Gluhwein + tussen de 2 en 3 euro Pfand voor de kop. Wel een stuk leuker dan die stomme papieren bekertjes en wanneer je de kop niet wilt, geef je hem terug en krijg je je Pfand weer.

Ik vroeg hen of ze iets wilden hebben uit Heidelberg, een kerstkop misschien? Maar dat hadden ze al gevraagd aan de crazy 8, de groep vriendinnen die gierend door het leven gaan tot grote wanhoop van 1 van mijn andere gasten die zich duidelijk merkbaar ergert aan de giechelkipen. Hiss loss.

Na Heidelberg hadden we Horce Race in de lounge. We probeerden 4 paarden (de grote schaakstukken) aan te kleden en het 5de paard was een kerstman.
Paard 1 was Bill, een Amerikaanse toerist, paard 2 was Helmut, een Duitse jodelkampioen, Paard 3 was Lola, the showgirl met rode lippen, een oranje boa, zonnebril en zwarte krullen, en de 4de zag er een beetje vreemd uit. Jutta had er een blonde jommekespruik opgegooid en een stropdas rond de nek geknoopt.
Ik zei dat hij sprekend op Donald Trump leek en plakte er nog een paar dollarbiljetten op.
Ze vonden het geweldig !!!

De kerstman won de eerste race, Helmut de Duitser race 2 en eindelijk won The Donald, net voor iedereen riep: "You´re fired!!!"

Weg pillen

Het pillenverhaal kreeg nog een staartje.

Terug aan boord begon Dorothy te twijfelen. We hadden de verkeerde pillen besteld zei ze.
Ik bleef maar zeggen dat Reminyl ook een soort van Galantamine was, maar ze geloofde me niet. Ze wilde het gaan checken op het internet. Ikke met Dorothy en Norman met de Choo choo train helemaal terug naar Stasbourg, naar het internetcafe.

Na een drie kwartier googlen, terwijl ik mijn mailtjes checkte, was ze eindelijk overtuigd.
Ik wees hen de weg naar de apotheek, steeds maar rechtdoor, het kon niet missen en recht over de apotheek was er een ATM want ze moest 100 euro betalen voor de pillen.

Ik ging terug naar het schip. Ongeveer 2 uur later kwam Sue aan me vragen waar haar ouders waren en of alles gelukt was met de pillen. Ik vertel haar het hele verhaal, apotheker, dokter, apotheker, internetcafe, ...
Maar ze maakte zich een beetje ongerust want waar bleven ze dan? De laatste bus van Strasbourg naar het schip kwam terug om kwart over 6, en daar waren ze. Dorothys gezicht stond op onweer.
"You will never guessed what happened" zei ze me.
Ze gingen geld halen uit de muur, naar de apotheker, pillen waren geleverd, en ze wilden nog een kijkje gaan nemen in de kerk. Norman droeg het zakje pillen.

Toen ze een beetje later aan Norman vroeg waar het zakje pillen was, haalde hij zijn schouders op. Ergens vergeten.
Heel Starsbourg nog rondgelopen voor de pillen, maar in de mensenmassa verdwenen.
Weg pillen.

Ik vroeg aan Sue, zijn dochter en tevens verpleegster, of we geen nieuwe pillen voor hem moesten halen. Sue haalde op haar beurt haar schouders op "You know, it´s not that these pills will cure him. There is no cure for Alzheimer anyway.
Let´s have some wine"
My kinda girl :)

Norman loopt nu al een paar dagen rond zonder, maar so far so good. Voorlopig kent hij zelfs mijn naam nog.

Wolfgang speaks spain

Ondertussen al een paar dagen onderweg. Zwitserland, Duitsland, Frankrijk, … we gaan van grens naar grens. Dankzij het Schengen akkoord is dat gelukkig een makkie, stel je voor.

Ik ben echt blij dat ik dit maar een paar keer per jaar doe. 1 collegaatje van mij is aan haar 9de cruise bezig (en hierna doet ze er nog 1) en de andere heeft er ook al 6 gedaan. De lol is er bij hen duidelijk af, nog een reden temeer om het bij die 5 te houden die ik nu doe.

Wel toepasselijk, mijn eerste cruise van het seizoen en mijn laatste beiden aan boord van de Ravel, met kapitein Manfred. Manfred is grappig. Hij is actief bij alles betrokken; de passagiers zijn gek op hem. Hij doet zijn best Engels te praten, maar lukt daar niet altijd in. Hij vindt wel dat hij het goed kan en is ook bijzonder trots op de talenkennis van hemzelf en zijn hele team. Zo stelde hij trots zijn assistent voor, Wolfgang who speaks Spain 

Vandaag zitten we in Strasbourg en het is hel. De eerste zaterdag van de maand, pokkedruk, wat een massa volk. Kristoffel werd hier stapelgek, om van de kerstmuziek maar te zwijgen. Ik had ook nog een koppel van 80 die samen met hun dochter en schoonzoon reizen en moeder was in paniek. Haar man was aan het dementeren en moet zware pillen krijgen. En die waren ze vergeten in Amerika.
If he doenst get his medicine today he will not remember me by the end of the evening and by tomorrow he will have forgotten his own name.

Ik ermee op zoek naar een apotheek die ons doorverwees naar een dokter voor een voorschrift dat ik hem moest bezorgen voor 12 uur want hij moest het bestellen. Het was 5 over half 12.
Ik door de massa met 2 oudjes op zoek naar de dokter en doen alsof ik wist waar die woonde, terwijl ikzelf nog nooit in Strasbourg was geweest.
In de wachtkamer zat 12 man. Ik met mijn liefste glimlach in het Frans uitleggend dat wanneer ik niet binnen de 2 minuten bij de dokter was, de schattige oude man naast mij zou veranderen in een triest plantje. Het lukte en mochten voor. De dokter schref een voorschrift, wilder er zelfs geen geld voor en ik rende met het voorschrift terug naar de apotheker. Het was 5 voor 12 toen ik hijgend het briefje op de counter legde. Wat een stress in die drukte.

Nee dan gisteren, dat was pas fijn.
We waren in Kaysersberg, het plaatsje waar Albert Schweizer is geboren, de kerel die in 1952 de nobelprijs voor de Vrede kreeg maar niemand weet nog precies waarom.
Kayserberg is schattig. Heel mooi dorpje met prachtige huisjes, geweldige kerstversiering en zelfs ooievaars, tja, de Elzas :)

We hadden massas vrije tijd, bijna 2 uur, maar geen internet te zien. Dan maar in de Gluhwein gevlogen, het was er koud genoeg voor.
De passagiers volgden ons voorbeeld en we zongen heel de weg terug.
(Tegen ik terug thuis ben kan ik Nat King Cole de nek omwringen denk ik)

De crew en kapitein en de andere PDs hebben trouwens nog nooit zo een groep meegemaakt. Ze lachen en dansen dat het een lieve lust is en maken heel de tijd plezier. Ik heb de gele groep; Jutta de blauwe en Franziska de rode maar de passagiers hebben hun eigen kleurcode. Paars en groen.
Iedereen loopt ondertussen met verschillende kleurstickertjes op, de kapitein is neutraal, die heeft groen en paars, Franziska is rood en paars, Jutta blauw en groen en ik geel en groen.

De paarse praten niet tegen de groenen en vice versa en ze pesten elkaar heel de tijd. De groenen zijn natuurlijk superieur. Grappig, die oudjes. Net kleine kinderen.

Ik heb bij mij 8 vriendinnen zitten die 1 keer per jaar samen op reis gaan. Ik gooi het in de groep wanneer ik terug thuis ben. Ik zie ons al op een cruise ship tussen de bejaarden later. Joke, Judy, Petra, Stephanie, ...
Wie komt er nog mee?