Weg pillen

Het pillenverhaal kreeg nog een staartje.

Terug aan boord begon Dorothy te twijfelen. We hadden de verkeerde pillen besteld zei ze.
Ik bleef maar zeggen dat Reminyl ook een soort van Galantamine was, maar ze geloofde me niet. Ze wilde het gaan checken op het internet. Ikke met Dorothy en Norman met de Choo choo train helemaal terug naar Stasbourg, naar het internetcafe.

Na een drie kwartier googlen, terwijl ik mijn mailtjes checkte, was ze eindelijk overtuigd.
Ik wees hen de weg naar de apotheek, steeds maar rechtdoor, het kon niet missen en recht over de apotheek was er een ATM want ze moest 100 euro betalen voor de pillen.

Ik ging terug naar het schip. Ongeveer 2 uur later kwam Sue aan me vragen waar haar ouders waren en of alles gelukt was met de pillen. Ik vertel haar het hele verhaal, apotheker, dokter, apotheker, internetcafe, ...
Maar ze maakte zich een beetje ongerust want waar bleven ze dan? De laatste bus van Strasbourg naar het schip kwam terug om kwart over 6, en daar waren ze. Dorothys gezicht stond op onweer.
"You will never guessed what happened" zei ze me.
Ze gingen geld halen uit de muur, naar de apotheker, pillen waren geleverd, en ze wilden nog een kijkje gaan nemen in de kerk. Norman droeg het zakje pillen.

Toen ze een beetje later aan Norman vroeg waar het zakje pillen was, haalde hij zijn schouders op. Ergens vergeten.
Heel Starsbourg nog rondgelopen voor de pillen, maar in de mensenmassa verdwenen.
Weg pillen.

Ik vroeg aan Sue, zijn dochter en tevens verpleegster, of we geen nieuwe pillen voor hem moesten halen. Sue haalde op haar beurt haar schouders op "You know, it´s not that these pills will cure him. There is no cure for Alzheimer anyway.
Let´s have some wine"
My kinda girl :)

Norman loopt nu al een paar dagen rond zonder, maar so far so good. Voorlopig kent hij zelfs mijn naam nog.