Vanmorgen om half 7 wakker gemaakt door Tapa de poes. Vroeg, dat wel, maar ik schoot het bed uit en zette beneden meteen CNN op.
JIHAA! Obama heeft het gehaald. En niet eens nipt. Bijna 350 kiesmannen, en dat terwijl hij er maar 270 nodig had.
Mooi, mooi, mooi.
Met een gerust gemoed gaan slapen en later die ochtend van de ene naar de andere tv zender zitten zappen. Voor het eerst sinds Kennedy weer kleine kinderen in het Witte Huis, en ze krijgen er trouwens een hondje, zei hun vader, terwijl heel de wereld het hoorde. McCain die zijn nederlaag toch wel grootmoedig erkende en Obama met mooie woorden feliciteerde. Overal happy people, mensen juichten, huilden, omarmden elkaar. In geen decennia nog meegemaakt. Maar ook Michele die haar man omhelsde, met grote onzekerheid in haar ogen. Wat nu?
Dit is een president die de geschiedenis ingaat zelfs lang voor hij aangesteld wordt.
De eerste Afro-American in een hoge politieke positie, de hoogste politieke positie. Het doet me denken aan "that's one small step for a man, but a giant leap for mankind", ook Amerikaans, bijna 40 jaar geleden.
Ik kan me de vreugde van de Amerikaanse zwarte gemeenschap goed voorstellen, zeker nadat we er net zijn geweest. Maar ook die van ver daarbuiten. Het hele integratie-debat heeft een boost gekregen. Yes we can.
Ja, hij heeft het toch maar gedaan.
Laten we duimen dat het hem goed gaat, en dat ik mijn buttons in 2012 terug kan opspelden.
1 opmerking:
Kvin da wel grappig, da je zo enthousiast bent over Obama Hussein! Da is toch ver van ons bed? Maar een boeiend en mooi verhaal is het wel :)))
X
Een reactie posten