Een vrouw als Bettie Page sterft nooit.
Zo kondigde GVA dit weekend de dood aan van een vrouw die ik nooit heb horen praten noch zien bewegen, maar die ik steeds onmiddellijk herkende op talloze foto's, in 100-den look-a-likes, en ontelbare gadgets en gimmicks van koelkastmagneten tot strandlakens.
Haar glorietijd was kort, ongeveer 10 jaar duurde hij maar, vanaf het moment dat ze voor het eerst poseerde als stoeipoes, tot ze Playmate of the Year werd mid jaren 50 en zich enkele jaren daarna bekeerde tot het christendom, alle losbandigheid achter zich latend en meer dan de helft van haar leven leefde in alle deugzaamheid en uit de spotlights.
Ze heeft, meer dan ze ooit zal weten, een grote rol gespeeld in de onafhankelijkheidsstrijd van de vrouw. Ze kwam in de puriteinse jaren 50 openlijk uit voor haar sexualiteit, redelijk "shocking" voor die tijd, maar bleef toch super vrouwelijk, iets dan we bijvoorbeeld terugvinden in Ditta Von Teese - lichtend voorbeeld van een goede vriendin van me - en duidelijk geinspireerd door Bettie Page.
85 is ze geworden, deze lente, en ze vormt meteen het bewijs dat je niet jong moet sterven om een mythische status te krijgen.
Dinsdag wordt ze begraven, op hetzelfde kerkhofje waar men alweer meer dan 45 jaar geleden afscheid nam van dat andere onvergeteljke sexsymbool, Marilyn Monroe.
2 opmerkingen:
Hoi, Ik heb ze natuurlijk wel horen praten in films weliswaar .
Ze stond in mijn en haar ook nog jonge tijd , wekelijks in de Lach en de Picolo Die magazines zijn met de opkomst van Chick en Candy al lang ter ziele gegaan .
Nog even en B.P. en M .M kunnen dicht bijelkaar - The Good old days - nog eens boven halen . MM
En niet gefotoshopped.
Puur Natuur;
T
Een reactie posten