En het ging zo goed ...

Gisteren heel vroeg uit de veren voor de bloemenveiling in Aalsmeer (6h30 vertrokken met de bus).
De bloemenveiling blijf ik geweldig vinden. De actie, de 1000en mensen die met die wilde bloemenkarren door elkaar rijden zonder enkele crash doch af en toe eens een scheldpartij door een verkeerd geinterpreteerd maneuvre.
Het idee dat die gerberas die ik net nog zag rijden over enkel uren misschien op Montmartre verkocht zullen worden, de honderden kopers met hun handen op de knop om te bieden, echt knap.



Tegen half 11 waren we weer terug in Amsterdam. Op dat moment lagen de bootjes al klaar die ons mee gingen nemen voor een kanaaltochtje.
Ik heb zelf gegidst, ging supergoed.
Grappig was wel dat in de haven van Amsterdam 3 Grand Circle schepen lagen, met 3x oude Amerikaantjes aan boord.
2 van deze schepen, het onze en de Aria, hadden hetzelfde programma dus we waren met heeeeel veeeeeel mensen in Aalsmeer.

En dus ook met heeeeel veeeeeel mensen op de kanaalboot.
We besloten om allemaal door elkaar terug nar onze cruiseschepen te gaan, dat zorgde voor flink wat verwarring bij de passagiers, maar het was wel schattig.
Ik zat smiddags alleen aan de hospitality desk terwijl Nico de stad in ging en Johan naar het Rijksmuseum was.
Net op het moment dat Nico mijn plaats innam en ik de stad inwilde, renden 2 van mijn passagiers bnnen
"Carolien, we have a problem. Kathy fel and is taken to a hospital by the ambulance"

Lap, ik had het zitten. Na overleg met Nico sprong ik de taxi in en trok naar het ziekenhuis.
Ik vond haar op de intensive care, een vriendin was meegegaan. Haar arm was gebroken, net onder de schouder. Stom zeg. Er was niets aan te doen, een draagband en opletten. Ik ging met Lorraine naar de apotheek van wacht en we kochten voor een arsenaal pijnstillers, op voorschrift van de dokter.
Ze waren wel supervriendelijk in het ziekenhuis. Een bijzonder knappe verpleger hielp ons. Hij had heel veel empathie, zijn vrouw was Canadese en hij kon zich goed inleven in de situatie. Ongelukje, vreemd land, andere taal, … hij was echt lief.

Tegen half 9 waren we weer aan boord, de crew had een lekker bordje voor me opzij gehouden en dat ging even de microgolf in, de 2 passagiers kregen een maaltijd in de cabine en Johan en Nico vertrokken met 80% van het schip op Red Light District walk. Daar was ik aan ontsnapt.

Ik kletste nog wat met de patiënte die het leven door een roze bril zag (goede pijnstillers) en liep wat doelloos rond. Toen kreeg ik een smsje van Inge dat Genn van de Client in coma lag met een levensbedreigende ziekte.
Ik schrok me te pletter. Geen internet, geen telefoonnummer, bah. Kon ik maar iets doen. Een paar passagiers merkten mijn sombere bui op – ongewoon, want ik loop ze altijd te entertainen – en gaven me een groot glas Baileys met ijs. En ze waren nog niet eens van mijn groep ;-)

Johan en Nico kwamen terug, ik was echt niet in de mood, we dronken nog wat en ik ging naar bed. Ik zapte een beetje en heb nog wat gelachen met Jay Leno (Thank God for sattelites), hopelijk werd morgen een betere dag.