Het was geweldig. De opening night van de veiling van de topstukken uit de juwelencollectie van Elizabeth Taylor.
1.
’s Ochtends deden we het rustig aan. Het was prachtig weer, we wandelen wat door de straten, tentoonstellinkje in de Public Library meegepikt, en nog even langs Christie’s om de Gallery Guide op te halen die we zondag besteld hadden.
Gil was blij ons weer te zien, en na een late lunch gingen we ons klaarmaken.
Ik was blij dat ik een andere outfit had gekocht. Michael droeg een zwarte broek met pailletten, zwarte hoge peeptoe schoenen met stiletto’s, een blauw zijden overhemd en zijn kroonjuwelen; een prachtige art deco gouden halsketting met diamanten, ingelegd met jade en lapis lazuli met bijpassende lange oorbellen. Zijn groottante “Aunt Irene” had dat in 1930 gekocht en hij droeg de set alleen bij speciale gelegenheden. En als dit geen speciale gelegenheid was, … Met veel ceremonieel bevestigde hij de grote hangers aan zijn oren en het halssnoer om zijn nek. Prachtig!
2.
Tegen 17h trokken we erop uit, ‘dressed to the nines’ en een haf uurtje later stonden we bij Christie’s. Gil stond te springen “The stars have arrived, let the show begin!!!!”
Er stond al een flinke rij, binnen gelukkig, zo’n mini tijgerjurk is niet echt warm, en eindelijk kreeg ik mijn grote envelop met een bidnummer en 2 tickets. Paarse tickets voor de “Woods room”. Shit, dat was ik helemaal vergeten, er zijn 2 veilingzalen bij Christie’s, de hoofdzaal, de “James Christie’s Room”, en een bijzaal, de “Woods Room”.
In de “Woods Room” stonden ongeveer 150 stoelen, allemaal gericht naar een redelijk klein videoscherm. Dat was minder. We gingen even kijken naar de “James Christie’s room”. Net als vorige keer was de zijmuur bekleed met reuzengrote foto’s van de ster wiens bezittingen werden verkocht. Vorige keer was het Marilyn, deze keer was het Liz.
James Christies Room
Daarvoor een ellenlange rij Christie’s medewerkers aan de telefoon. Achterin en aan de andere zijmuur stonden tientallen persfotografen, reporters en cameramensen en in het midden waren ongeveer 2000 mensen plaats aan het zoeken. Ik ging toch even vragen of we eventueel konden switchen, de kans was klein werd me gezegd.
In de “Woods Room” was het heerlijk rustig en begon iedereen gezellig met mekaar te kletsen. Populair was een oudere dame die sprekend leek op Elizabeth Taylor (de oude versie dan), alsook een echte Elizabeth Taylor (tenminste, zo heette ze) met een halssnoer in haar haar, net als de ‘echte Liz ‘vaak deed, …
Elizabeth Taylor naamgenoot met halssnoer in haar haar:
Op aanraden van een dame in de rij voor me ging ik Michaels ticket afgeven aan Gil buiten, die het op zijn beurt aan Dave gaf. Dan kon die ook binnen. De medewerkers aan de balie hadden wellicht iets in de gaten, want bij het terug binnenkomen moest ik mijn ticket laten zien, en dat deed ik met de glimlach. Even later kwam ook Dave binnen. Gelukt!
Ik probeerde de ”James Christie’s Room” nog een paar keer, tot ik 2 dames hun gal hoorde spuwen over het feit dat ze een staanplaats hadden in plaats van een zitplaats en daar waren ze echt niet blij mee. Na lang zeuren mochten ze ergens gaan zitten. Ha! Nu waren er 2 staanplaatsen vrij, ik stond liever hier, dan dat ik zat in de andere zaal. En ik glipte binnen na een goedkeurend knikje van één van de medewerkers.
Het duurde geen 2 minuten of een gedistingeerde goed geklede man van ongeveer 55 jaar sprak me aan. “Would you rather sit down?” Duh! Houden katten van vis? Hij signaleerde een veiligheidsman en met veel egards werd ik begeleid naar een plaatsje tussen de rijke bieders.
Zijn naam was Jeffrey, hij had huizen in New York, Miami, Parijs. Hij probeerde me te imponeren, zonder resultaat. Hij vroeg of ik wel eens in Parijs was geweest. Mijn man en ik gaan er af en toe lunchen zei ik.
Hij moest weg om 20h – tot zijn grote spijt - en schreef zijn telefoonnummer op de achterkant van zijn toegangsticket dat hij aan mij gaf. Weg was hij, en daar zat ik, helemaal alleen in de grote zaal, met 1999 andere mensen.
3.
De veiling begon met een prachtige videomontage. Elizabeth Taylors bekendste films kwamen aan bod, National Velvet, Giant, Butterfield 8, Who’s afraid of Virginia Woolf, maar er waren ook privé-beelden. Zoals van het moment dat Mike Todd haar de prachtige diamanten en robijnen Cartier halsketting gaf met bijpassende oorbellen, in hun zwembad, en ze er nooit gelukkiger had uitgezien. De set was trouwens één van de pronkstukken van de veiling.
Het leukste stuk van de montage was weer aan het zwembad. Ze was aan de telefoon met Richard Burton die voor haar aan het bieden was op de diamanten Prince of Wales broche, op een veiling bij Christie’s in New York. Dezelfde broche die hier vanavond ook weer verkocht werd.
Hij was duur, erg duur zei hij, en ze verbaasde zich over de prijzen “Darling, it sounds like things that are really desirable are going to go for ten times what expected, right?”
Hij wilde bevestiging, “Do you want me to bid?” “yes” antwoordde ze en toen hij zei dat ze het winnend bod had voor iets meer dan 600.000 dollar gilde ze keihard in de telefoon “Holy cow!”
Twee woorden die ik de loop van de avond nog vaak zou herhalen.
Hier is de film die net voor de veiling vertoond werd:
4.
De toon van de veiling werd gezet bij het eerste lot, een gouden bedelarmband die geschat was tussen 25.000 en 35.000 dollar.
Na 8 minuten werd hij afgehamerd op 270.000dollar!!!
Holy cow!! Hoorde je links en rechts, maar dat zou de laatste keer niet zijn.
Ik zat naast een supercharmante dame, Jo Anne, een New Yorkse, die me af en toe wat gossip meegaf over de ene na de andere “socialite” met vals haar en dito borsten. Aan mijn andere kant zat een jong blond meisje, ze werkte voor Bulgari en was druk op haar Blackberry in de weer om verschillende collega’s op de hoogte te houden van de prijzen.
Op mijn vraag bevestigde ze dat Bulgari een aantal stuks wilde terugkopen, net als wat Ferragamo had gedaan bij Marilyn, en de Bulgari was een indrukwekkende lijst. Lot 4; een gouden ketting met scheepsvlaggetjes, lot 11; diamanten oorbellen met parels, lot 26 tot en met 31, een smaragden en diamanten set bestaande uit een ring, broche, halssnoer, nog een broche, oorbellen en een armband, verzameld over een tijdspanne van enkele jaren, waar ze gek op was geweest.
Lot 51 was een gouden armband met diamanten met horloge, volgens de veilingmeester door Liz gedragen op de set van Cleopatra (met een horloge erin? Foei continuity manager!). Lot 53 tot en met 55 was weer een set bestaande uit een ring, broche en oorbellen van diamanten met gele diamanten en lot 72 was een heel lang halssnoer met een indrukwekkende hanger gemaakt van diamant en saffier. Ik las stiekem over het meisje haar schouder mee. De juwelen hadden code namen. Zo heette de smaragden ring “La Duchesse” (geschat 600.000 a 900.000 dollar, verkocht aan 2.900.000 dollar), de broche heette “En tremblant” (geschat 200.000 a 300.000 dollar, verkocht aan 1.300.000 dollar) en er was nog een “gdv-diamond waarvan ik de oorsprong niet kon achterhalen.
De klapper van de avond was echter geen Bulgari, maar de historische parel, La Peregrina. Deze grootste peervormige parel ter wereld (55 kt) werd in de 16e eeuw gevonden door een slaaf langs de kust van Panama. Hij gaf hem aan zijn opzichter in ruil voor zijn vrijheid. De opzichter gaf hem op zijn beurt aan Filips II (zoon van Karel V) die hem dan weer aan zijn bruid Mary I van Engeland schonk
Na haar dood bleef de parel 250 jaar lang in handen van de Spaanse kroon en werd door alle opeenvolgende koninginnen vaak gedragen zoals op verschillende schilderijen te zien is.
Joseph Bonaparte, oudere broer van Napoleon, werd koning van Spanje en toen hij het rijk moest verlaten na één of andere nederlaag, nam hij sommige kroonjuwelen mee, waaronder La Peregrina.
Het is toen dat de parel zijn naam kreeg, Peregrina, zwerver.
Charles Louis Bonaparte, die in ballingschap leefde in Engeland, verkocht hem aan James Hamilton. De parel geraakte een paar keer zoek (hij werd een keer teruggevonden tussen kussens van een sofa op Winsdor Castle en ook op een bal op Buckingham Palace viel hij een keer uit de zetting).
Richard Burton kocht de parel bij Sotheby's voor 37.000 dollar en schonk hem aan zijn vrouw Elizabeth Taylor voor valentijn. Ook Liz geraakte de parel een keer kwijt, in haar suite in Ceasar’s Palace in Las Vegas. In haar boek, My Love Affair with Jewelry, schrijft ze:
At one point I reached down to touch La Peregrina and it wasn't there! I glanced over at Richard and thank God he wasn't looking at me, and I went into the bedroom and threw myself on the bed, buried my head into the pillow and screamed. Very slowly and very carefully, I retraced all my steps in the bedroom. I took my slippers off, took my socks off, and got down on my hands and knees, looking everywhere for the pearl. Nothing. I thought, "It's got to be in the living room in front of Richard. What am I going to do. He'll kill me! Because he loved the piece.
After few minutes of mental anguish, Taylor looked at their dogs. One of them was apparently chewing on a bone, but nobody gave bones to the puppies. Taylor continues:
I just casually opened the puppy's mouth and inside his mouth was the most perfect pearl in the world. It was—thank God—not scratched.
Elizabeth gaf Cartier de opdracht de parel opnieuw te zetten met diamanten, parels en robijnen.
En het is dit juweel dat – geschat tussen de 2 en de 3.000.000 dollar afgehamerd werd aan 10.500.000 dollar!!! De zaal barstte uit in een wild applaus.
5.
Het ene na het andere lot werd aan torenhoge prijzen afgehamerd, en de veilingmeester probeerde het voor iedereen leuk te houden. Zoals het tergende duel tussen een bieder in de zaal en een bieder aan de telefoon die beiden op de gigantische Bulgari smaragden aasden en hun bod telkens met 50.000 dollar verhoogden. Het duurde lang, erg lang maar de ring veranderde uiteindelijk voor 3.300.000 dollar van eigenaar, terwijl hij amper op 6 a 800.000 dollar was geschat. De bijpassende halsketting en broche gingen 6.000.000 dollar elk.
De Mike Todd tiara werd voor meer dan 4.000.000 dollar verkocht.
Het laatste stuk was de Elizabeth Taylor Diamond, 33,19 karaat. De veilingmeester haalde het onderste uit de kan en zette de 2 laatste bieders constant tegen mekaar op. “It is THE Elizabeth Taylor diamond”, “She wore it EVERY DAY!”. De winnende bieder kreeg hem in ruil voor 8 miljoen dollar.
6.
We maakte bij de uitgang kennis met een tof koppel, Dane en Renée, en besloten samen met hen nog een hapje te gaan eten.
New York bleek verlaten te zijn op een dinsdagavond na middernacht, en Angel, een meisje dat ons vervoegde, bracht ons naar de enige plek waar we volgens haar terecht konden, een restaurantje in Koreatown. Na 20 blocks waren we er, en namen plaats.
Net op dat moment ging Michaels telefoon. Dat was de Vara. Ze wilden me interviewen over de veiling en het gesprekje
werd live uitgezonden. 3 minuten later kwam ik terug aan tafel en bestelden we wat.
Ineens slaakte Michael een kreet. Hij werd wit om de neus. Eén van zijn antieke oorbellen was verdwenen. Wij stonden allemaal tegelijk recht en scanden de restaurantvloer als professionele CSI’s. Maar helaas. Michael stormde naar buiten in zijn zijden hemd, peeptoe hoge hakken en schitterende pailettenbroek. Dane stoof hem 2 minuten later achterna. Ik stuurde Dave, Michaels vriend ook naar buiten met Michaels bontjas. Het was immers ijskoud buiten en Michael was in hemdsmouwen.
10 minuten later rinkelde er een telefoon, het was die van Michael. Dave belde, verbaasd om mij te horen in plaats van Michael. Het is toch niet waar zeker? Hadden ze hem niet gevonden?
De tijd ging tergend langzaam. Ik stelde me allerlei rampscenario’s voor. Een over the top flamboyante homo in het midden van de nacht op hoge hakken zonder jas in een kostbaar halssnoer met 1 lange oorbel in een niet echt erg goede buurt, zonder gsm op zoek naar een kostbare oorbel, helemaal alleen … Het zag er niet goed uit.
Ongeveer een kwartier later stormden de 3 mannen buiten adem naar binnen, met een brede grijns op hun lippen. Michael stak 2 handen in de lucht met in elk hand 1 antieke oorbel. Mission accomplished!!!!!
Ze hadden elkaar kort na mijn telefoongesprek met Dave gevonden en werden aan het volgende kruispunt tegengehouden door een man die had gezien dat ze alle drie naar de grond keken, alsof ze iets aan het zoeken waren. “Looking for this?” vroeg de kerel, en hij hield een prachtige gouden oorbel omhoog met diamanten, jade en Lapis Lazuli. Michel vloog hem om zijn nek.
7.
Met ons geloof in de goedheid van de mens weer helemaal opgekrikt namen we even later afscheid van elkaar. Het was half 3 ‘s morgens, een uurtje later zouden Dave en Michael een taxi naar La Guardia nemen, ik vertrok pas tegen de avond en kroop nog even in bed. Het beloofde een korte nacht te worden, maar Holy Cow, wat een dag was het geweest!
Elizabeth Taylor Auction part 1
Elizabeth Taylor Auction part 2
Elizabeth Taylor Auction part 3
Elizabeth Taylor Auction part 4
Elizabeth Taylor Auction slot
Elizabeth Taylor Auction Aftermath
