Op 2 april begon mijn ambassadeurschap en ben ik om 6h30 opgestaan.
Dat is niet van mijn gewoonte, maar 10 minuten later zou Radio 2 bellen die een live-interview wilden voor hun ochtendprogramma "Ochtendpost Vlaams-Brabant" en ja hoor, 8 minuten later ging de telefoon.
Het was een leuke babbel maar helaas geen audiofile beschikbaar, misschien komt die ooit nog ;)
En dan was het afwachten tot ik administrator gemaakt werd van de pagina "Zot van A".
Om 10h was het dan zover, en mijn eerste post ging online.
De response was geweldig. In no time had ik meer dan 70 reacties, wat leuk!!!
En na een paar uur trok in de wijde wereld in (lees Antwerpen centrum) om deze te bekijken door de ogen van een Facebookambassadeur.
In een spontaan ontstane brainstormingsessie zondagmiddag met Alexander en Kristoffel werd het idee "Opsteker van de Dag" geboren.
Elke dag wilde ik iemand een 'A'-button overhandigen als "Opsteker van de Dag" met een catchy zin erbij.
Maandag werd het stratenmaker "Jan maakt een schoon straat voor A" in de Suikerrui.
Late namiddag nam ik een bus naar Wilrijk en werd bijzonder vrolijk en hartelijk toegesproken door de buschauffeur. Aangezien ik de volgende dag met mijn man heel de dag naar Parijs ging, dacht ik, 'hé, laat deze man de Opsteker van de Dag zijn voor morgen. En we geraakten aan de babbel.
"José-Patrick rijdt voor A", en met veel plezier. Tussen de gesprekken door ging ik af en toe zitten, en werd met argusogen bekeken door een meisje van een jaar of 30 schat ik.
"Werk jij voor de krant?" vroeg ze, "je neemt foto's en doet interview ..."
Ik legde haar uit dat ik elke dag een 'Opsteker van de Dag' uitdeelde aan iemand die iets bijzonder deed voor 'A'.
"Geef je dat soms ook aan 'gewone' mensen?" vroeg ze. Ik keek in haar ogen en vroeg "Zou je er ook graag één hebben" vroeg ik. Ze knikte, en ik gaf haar de button "en ik wil ook op de foto" zei ze. We poseerden en ze begon te vertellen.
Ze heette Aida, uit Armenië, woonde 15 jaar in België, was getrouwd geweest met een vrouwtje dat in Borgerhout woonde maar ze waren nu uit elkaar, en ze zocht wanhopig naar werk.
Ze solliciteert elke dag, en is bereid alles aan te nemen wat haar wordt aangeboden; kuisen, rekken vullen, ... maakt niet uit.
Het leven valt haar zwaar. Haar moeder was vermoord in de Armeense kwestie, haar vader was als soldaat de wijde wereld ingetrokken en heeft ze nooit meer gezien.
Ze kreeg tranen in haar ogen, en 3 seconden later rolden die over haar wangen.
Ik had in mijn motivatiebrief geschreven: "Genieten van een terrasje op het Eilandje en een babbel op de tram", en even later was iemand op de bus haar diepste zieleroerselen met me aan het delen, omdat ik wat met een Zot van A button aan het zwaaien was.
Ze spelde haar button op, veegde haar tranen aan haar mouw en gaf me een klein glimlachje. "Bedankt he". Ik kneep even in haar schouder.
Een mens zou meer gesprekjes met onbekenden aan moeten gaan met vreemden op de bus ...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten