Blog Action Day - poverty

Nog maar een paar uur terug uit New York, en nog vol geweldige indrukken terwijl toch ook de vermoeidheid begint toe te slaan.

Amerika, land van unlimited posibilites, excellent service, the sky is the limit, ... en net daar lijkt de kloof tussen arm en rijk groter dan ooit.
Sommige beelden zullen altijd op mijn netvlies blijven branden.
Toen ik in Philadelphia van het hotel naar het postkantoor liep langs 2nd street, de straat met alle bars, waar een aantal daklozen drank met elkaar deelden, en 1 vrouw ineens begon te gillen "Help, somebody help, he's got a seizure" en naast haar op de grond lag een man te trillen en schuimbekken. Niemand keek op of om, 1 lotgenoot zei "Hey, I'm no doctor".
Ook ik liep door, onbehaaglijk, bang en ook een beetje beschaamd.

Het lijkt op de volgende situatie:
Armoedzaaier in het station stinkt uren in de wind en vraagt voorbijgangers "if they can spare a dime".
2 sporen verder loopt een kerel in keurig maatpak, witte boord en witte manchetten. "Mijn aktetas is gestolen met mijn portefeuille, laptop en gsm. Zou u mij misschien 1 euro kunnen geven om naar huis te bellen?"
Wie heeft er het meeste kleingeld op het einde van de dag denkt u?

In New York, vlakbij het Waldorf Astoria Hotel, over een kloof tusen rijk en arm gesproken, is er een klein kerkje, St Barths, waar na zonsondergang een hoop daklozen bij elkaar komt om samen de nacht door te brengen. Ze zetten een soort kamp op, gemaakt van dozen, delen en verdelen dozen met elkaar, en drinken iets, samen, terwijl honderden mensen voorbijlopen, en doen alsof er niks aan de hand is.
1 man had geluk, hij had een stofzuigerdoos of zoiets gevonden en kon er languit in gaan liggen. Het enige wat je nog zag waren 2 afgetrapte schoenen.

Armoede, we zijn er bang van, kijken er van weg, willen er zo weinig mogelijk mee te maken hebben, en langs de andere kant is het een directe bedreiging.
Het kan snel gaan. Je huurt een woning a rato van 30-40% van je salaris, je verliest je baan, je kunt je huur niet meer betalen, je komt op een lijst van het OCMW en je bestaat niet meer voor de andere helft van de bevolking. Alhoewel, helft?
In de Gouden 16de Eeuw van Antwerpen, leefde 75% van de bevolking onder de armoedegrens. Hoeveel zouden het er nu zijn?
Laat ons er wat aan doen, samen.

Bye Bye Bush

Ready to believe again

Life on the street is hard. Het creeert waarschijnlijk ook een (milde) vorm van opportunisme. Toen ik in Philadelphia op een straathoek eindelijk iemand vond die Obama buttons verkocht, en waarvan ik er meteen 2 kocht, was dat een trouwe aanhanger, en zijn ogen straalden toen hij over de zwarte presidentskandidaat sprak.
Bij Central Park in NY zag ik ook een straatventer, met mooiere Obama buttons, en ik kocht er weer 2, tot ik tussen de exemplaren die hij te koop aanbood, ook een stel McCain buttons zag liggen.
Of hoe je niet altijd volgens het handboek – segmenteren, positioneren, targetten - moet werken om succesvol in sales te zijn.

Ik pinde mijn Obama button op, toch wel goede marketing want Obama en Kennedy staan erop met als boodschap “I want you to believe”, en wat later zag ik deze hoopvolle boodschap van 1 of andere snackbar eigenaar.
Ik hoop dat hij het haalt … ( en dan bedoel ik in eerste instantie de Senator, maar toch ook wel een beetje de snackbar eigenaar want er gaan hier voorlopig meer businesses ter ziele dan dat er boven het doopvont worden gehouden).

Ik ben weer helemaal aan het gaan voor deze stad, je kijkt je ogen uit. OK, het mooie weer helpt, maar elke straathoek bezorgt ons - Europeaantjes – een openbaring.


Ons hotel is super goed gelegen en terwijl ik een stadplannetje openvouwde, zag ik dat we 2 blocks verwijderd waren van de “Marilyn Monroe’s Subway Grating”, ik zweer het, het staat zo op het plannetje.
Daar moest ik natuurlijk heen voor een fotootje. De Pose
The Real Thing
Het “Marilyn-Moment” wordt trouwens niet aleen door mij gerecreeerd. Op het net vond ik deze geweldige blog entry die – door dezelfde blogger – ook deze heeft voortgebracht.

Ook hier gingen we voor een Hop on-Hop off bussysteem, dat bevalt ons eigenlijk altijd wel, en de rest van de dag reden we zowel door Mid-, Down-, als Up-town met de nodige aangename onderbrekingen als en cocktail in de Trumptower , en lunch in Battery Park waar een aantal vreemd uitziende toeristen rondhingen … (Let vooral op de achteloze voorbijganger in de achtergrond, helemaal in het zwart gekleed, met een rugzak en baseball petje)

Luck be a Lady

Zaterdagochtend uitgecheckt uit het Bally’s hotel en de laatste keer over de casinovloer gelopen. We keken mekaar aan en besloten nog even een gokje te wagen voor een paar dollar.

De roulette was wel erg duur, 10$ per inzet, dus we gingen aan een electronische roulette zitten. Ik stak er 5$ in.
Na een kwartier had ik er 60$!!!

Ik drukte op de “Payout Button”, JIHA!

Om half 2 namen we de bus naar NY. Er stond al een hele rij, en we hadden geluk, we konden mee. 4 anderen dropen misnoegd af, die moesten de volgende bus nemen.
Precies 2enhalf uur later stopte de chauffeur aan Port Authority, 42nd & 8st.
Wij namen een taxi – jong Russisch meisje achter het stuur – en vonden na enige moeite ons hotel.

The Pod Hotel, vroeger blijkbaar Pickwick rms, waar volgens mij Michael logeerde in 1999, de Marilyn Monroe action bij Christie’s.
Het ziet er allemaal super strak en modern uit, mooie kleuren, loungemuziek, en we namen de lift naar de 12de verdieping.
Overal op de gang zagen we WC’s en badkamers en Kristoffel keek al ongerust. “Geen paniek”, zei ik “I don’t do shared bathrooms”.

Onze kamer is super. Drie meter op 4, met wastafel, douche, WC, bureau, kast, A/C, … heel igenieus in elkaar gepast.
De grote sofa is meteen ook het bed, niet uitklapbaar. De douche heeft transparant glas en je moet dus het douchegordijn dichtschuiven als je op de WC zit en belang hecht aan een minimum privacy. Mini plat screen aan de muur, scherm van 40cm, en een Ipod Docking Station. Tof.
Wireless internet, alhoewel langzaam, dus dit is echt wel een aanrader voor hippe budgettravelers (zoals wij :)

They don’t bring ‘em back

Gisterenavond zijn we met een tijdmachine teruggeflitst naar The Sands hotel in Las Vegas, begin jaren 60.

We zaten op de eerste rij toen vanuit de coulissen Joey Bishop de bühne opprong om ons de blijde boodschap te verkondigen:
“The Rat Pack is Back”

Frank Sinatra on Stage
Joey, Sammy Davis Jr, Dean Martin en Frank Sinatra gaven een super show.
De zaal lag dubbel met de moppen van Joey, Dean zat het meest in zijn rol en zwalpte het podium over met 1 of ander glas in zijn hand, Sammy Davis Jr was de beste zanger van het stel, wat een stem, en Frank Sinatra, alhoewel niet te imiteren, laat staan overtreffen was geweldig, hij had de bewegingen, het ritme, de houding, het timbre, … fantastisch.

Joey Bishop vuurde eerst een kwartier lang moppen de zaal in, het publiek had het niet meer. Hij pikte 1 dame uit het publiek die blijkbaar niet hard genoeg lachtte, en legde haar steeds zijn moppen uit, hilarisch.
Een voorbeeld.

“A guy enters a library and asks if they have any books on suicide. They’re in the back. He goes looking for them, but can’t any so goes back to the counter and says I don’t see them. The guy at the counter answers. They never bring ‘em back.”

Dan:
“A guy goes to the dentist caus his tooth aches. The dentist wants to give him some medicine for the pain, but the guy is allergic. In the end the dentist tells him; I’ll give you some Viagra. Does that help against the pain? No, but it will give you something to hold on to.

Dan buigt hij zich voorover naar de dame in het publiek en zegt: “So a guy goes to a library, borrows a book on suicide, goes home, reads it and kills himself. Another guy goes to the library, borrows a book on suicide, goes home, reads it and kills himself. So by the time my guy goes to the library for a book on suicide …”

Sammy bracht uiteraard “Mr Bojangles”, Dean “That’s Amore”, Frank “The Way You Look Tonight”, “New York”, …, en samen deden ze nog enkele nummers, maar het absolute hoogtepunt was toch wel “A Foggy Day”, vooral door het samenspel tussen Joey en Frank. Ik maakte er een filmpje van: (blijf kijken, de tweede helft is het leukste)

Na afloop kwam de cast even handjes schuden en poseren voor foto’s. What a night! Kristoffel en Dean Martin
Carolien en Frank Sinatra

First The Donald, then Shop till you drop

Ik besloot mee te doen met dat pokertornooi, why not? Had al een paar keer gespeeld met Karl, Cois, Bert, … dus wilde me ook wel eens meten met de groten.
We hadden al een Golden Trump One Card gekregen bij de registraie de dag ervoor, en waren flink op tijd omdat de plaatsen beperkt waren.
Groot was de teleurstelling toen bleek dat er maar 4 spelers waren. Nouja, de eerste 3 zitten in het geld, dus de kans dat we alletwee geld zouden verliezen was hierbij nihil maar toch ..

Uiteindelijk met 7 man aan tafel, bon, 6 en een vrouw, ikke.
Steve, Jay, Nick, Rudiger, en dikke man met en baard wiens naam ik kwijt ben, Kristoffel en ik.
We begonnen met elk 12,500 chips, de blinds waren 25 en 50, maar liepen al snel op tot 200, 400.
Ik kreeg er dorst van en bestelde een watertje. Het was een flesje Trump Ice Water met een foto van The Donald erop. Grappig. Was een opdracht geweest in “The Apprentice” en blijkbaar een goed geslaagde.

Na een dik uur was de eerste speler al zijn chips kwijt, oef, niet ik.
Het was best euk. We grapten wat, behalve de Duitser aan tafel natuurlijk, die was bloedserieus op het onaangename af en speelde misschien 1 handje op 15, telkens voor een paar 1000 chips. De anderen klikten meteen op “fold” wanneer hij “in the game” was en hij kreeg een aaridg aantal chips. Ook een taktiek.
Toen de Duitser op dik 30.000 chips was was mijn virueel stapeltje flink aan het slinken, mijn handkaarten waren nooit goed, als ik eens wat probeerde, viel het tegen, ik had een straat en mijn enige opponent trekt zijn flush op de laatste keer, aas – boer van klaver, all in, 82% kans tegen de andere enige opponent en op de laatste kaart trekt die zijn tweede dame, game over.

Kristoffel speelde nog dik anderhalf uur verder en eindigde tweede, JIHA!, 30% van alle inzetten, leuke dag voor hem.

Ik besloot om in plats van geld weg te gokken, er iets vor inde plaats te krijgen, en ging shoppen.

Atlantic City heeft een shoppingzone met meer dan 100 Outlet Stores, “The Walk”.
GAP, Banana Republic, Kenneth Cole, … noem maar op.
Persoonlijk ben ik nogal een Cole fan en heb me er compleet laten gaan.
Hoe meer je kocht, hoe meer korting trouwens, dus waarom niet.
Ook vond ik een Coach Factory Store, Coach zijn de meest geweldige handtassen van de hele wereld.
De inbreker die vorige zomer bij ons heeft toegeslagen had mijn zwarte Coach meegenomen, vond ik nog bijna het ergste van heel de inbraak maar gelukkig kon ik hem nu vervangen.
Omdat ik niet kon kiezen tussen de zwarte en de rode, nam ik ze allebei. I can’t wait to show them off!!!



We aan een hapje eten, en vaavond laat gaan we naar een show “The Ratpack is Back”.

Big is Beautiful

Het moeilijkste was het vinden van de lobby van het hotel.
Van zodra we Bally’s binnenstapten overheerste het doordringende geluid van de duizenden jackpots. Waar je maar keek stonden slotmachines en flikkerden lichtjes en klonken bellen. 24/7, wat een leven.

Wij zeulden met onze koffers van zaal naar zaal, geen klokken, geen daglicht, geen pijlen, en vriendelijke medewerkers verwelkomden ons keer op keer van harte in Atlantic City en stuurden ons verder in het enorme doolhof.

Eindelijk vonden we de lobby en checkten in. We kregen een kamer in het vernieuwde gedeelte, met flat screen TV, op de 5de verdieping. Ocean view was niet beschikbaar, maar oh verrassing toen we door het raam keken, als je goed je best doet, ze je toch de zee :)

We verfristen ons een beetje, het was hier zeker 24 graden, en gingen op verkenning.
We baanden on een weg door de tientallen gokkers in rollators en electrische rolstoelen, ik zweer het, over een paar decennia lopen de Amerikanen helemaal niet meer en ziet het leven er hier een beetje uit als in Wall-E, de Pixar film, en we zochten de uitgang naar de beroemde boardwalk.
De zeedijk, zoals wij hem noemen, is helemaal met houten planken aangelegd, prachtig.
Jonge jongens, oude vrouwen en vice versa, dik en dun, duwen de rolling chairs die je kunt huren voor een nostalgisch ritje over de boardwalk, schattig.


Natuurlijke duinen benamen het zicht op de korte kustlijn, maar er was een mooie houten passerel gemaakt, zo mooi!!!
We namen even later ook een kijkje op de Pier van het Ceasars hotel, 3 verdiepingen shops en restaurants die de zee in lopen, met een adembenemd uitzicht aan het einde.

We stapten ook even het Trump Plaza binnen, een copie van de roze Pink Trump Tower in NY en lieten ons verleiden door een poker demo.
Iedere speler heeft zijn eigen touch screen schermpje, en alles gebeurt vol automatisch, er komt geen dealer aan te pas.
We kregen elk voor 50 chips en al gauw maakte ik er 300 van hihi :)
Ze hebben 2 ker per dag een poker tornooi, wie weet?

Terug naar de Pier voor een hapje, de enige gezellige plek om te eten, de rest zag er allemaal nogal prefab uit, en we doken in ons reusachtig King Size bed, al volledig afgestemd op de nieuwe generatie zwaardere Amerikanen.

Volgende hoofdstuk

Terwijl ik dit tik weerklinkt op de achergrond het geluid van het regenwoud.
Dit is het tweede hotel waar zo'n ding op het nachtkastje staat. Je kunt kiezen tussen Rainforest, Waterfall, Rain, Heartbeat, Summer Night en Ocean.
Timer zetten op 15, 30, 45 minuten of non-stop, en je valt heerlijk relaxed in slaap.

Na alles getest te hebben vind ik Rainforest de leukste. Heartbeat is me te angstaanjagend (het lijkt wel een scene uit een griezelfilm), Summer night idem met al die zoemende bijen, en van de andere programma's ren ik elke 10 minuten naar de WC.

Over een uurtje laten we Philadelphia achter ons, en vertrekken richting Atlantic City, het gokparadijs aan de Eastcoast.
Geen idee wat ik ervan mag verwachten. Op de foto's ziet het er geweldig uit, Het Bally's hotel op de Boardwalk waar we verblijven is blijkbaar ook de moeite.

Ik was van plan om in NY een extra koffer te kopen (op de luchthaven van Dayton was het al prijs, mijn koffer was maar iefst 15 pond te zwaar dus we stonden daar als 2 gekken aan de check-in spullen van de ene koffer in de andere te stoppen, vooral de badjas van Wallmart pakt veel volume, maar ik moet en zal hem mee naar huis nemen) maar vrees dat ik al in Atlantic City aan een nieuwe offer moet. Pier Shops at Ceasar's, here I come!!

Gewicht is voorlopig geen probleem meer, aangezien we niet meer vliegen tot dinsdag, maar het ding moet dicht kunnen, en ik heb nog bijna niets gekocht (op 4 boeken na, 2 lipsticks en wat postkaartjes)
Vanmorgen dankte ik in gedachten de kassiers van de Colruyt. Die kerels hebben mij leren inpakken, en mijn koffer is vandaag dan ook volledig via het Colruyt principe ingepakt.

Spannende tijden

Gisteren het debat gevolgd tussen Barack Obama en John McCain, vandaag in de startblokken voor het gevecht tussen 2 dames, Michele Obama en Sarah Palin.
Vreemd dat deze 2 tegen elkaar worden uitgespeeld. Het Vice President debat hebben we al gehad, waarom Michele Obama tegen Sarah Palin ipv. een debat tussen de 2 possible First Ladies? Of ziet Palin zich misschien meer als First Lady dan als VP?
Ik kan haar anders geen ongelijk geven. Ik zie haar persoonlijk ook beter geschikt aan de zijde van de President, dan als plaatsvervangend mocht hij de pijp aan Maarten geven. En aangezien McCains vrouw en Sarah Palin beiden evenveel verstand hebben van foreign affairs, zou hij het verschil amper opmerken denk ik.

Langs de andere kant snap ik ook wel waarom ze Cindy McCain niet naast Michele Obama zetten. OK, ze zorgt voor 7 kinderen (3 stief kids uit McCains 1ste huwelijk, 3 van haarzelf met McCain en 1 geadopteerd), maar willen de Republikeinen herinnerd worden aan het feit dat hun kandidaat zijn eerste echtgenote heeft laten vallen omdat die kreupel werd in een ongeval, en zijn gehandicapte, gezettere, vrouw verving door een bijna 20 jaar jonger superslank exemplaar dat er niet altijd even klassevol uitziet? En dat terwijl Michelle al bijna een nieuw stijlicoon geworden is en al voorzichtig vergeleken wordt met die andere Lady O.

Geef mij dus maar de Obama's , en ik heb al bijna spijt dat ik vandaag - na heel lang zoeken - op straat van een zwarte vendor 2 buttons "Obama for President" heb gekocht, en de fridge magnet "Go Michelle" heb laten liggen.

Michelle dear, you go girl, en geef die Republikeinse tuthola haar bekomst.

Bookbinders

We hadden ons voorgenomen om in elke stad minstens 1 keer heel sjiek te gaan eten.
Om de hoek van ons hotel zit een super restaurant, Bookbinders, waar een indrukwekkende lijst celebrities de revue had gepasseerd de afgelopen jaren.

Kristoffel trakteerde, wat ik maar wilde. Ik tutte me wat op, DVF met Swarovski haarband en kreeg complimentjes van perect strangers :)

Wat een kader!!! Foto's van alle US presidenten aan de muur, stijlvol bemeubeld met een paar opvallende accenten zoals het glas in loodraam en de lusters, prachtig. Het was Happy Hour, 2$ oysters en we namen er een cocktail bij.
Het is best mogelijk uitstekend te eten in de USA, alleen moet je ze een beetje helpen.

Mijn oesters kwamen op crushed ice met partjes citroen en on the side verschillende potjes. 1 met een rode brij, 1 met een gele brij en 1 met lange slierten die een beetje leken op een kruising tussen ansjovisjes en naaktslakken. Ik liet de potjes voor wat ze waren en vroeg een pepermolen. Tot grote verbazing van de waiters kneep ik citroen over de oesters, en deed er flink wat zwarte peper op. "That's how we eat them in Europe" zei ik nog totaal overbodig.

We gingen aan tafel. Kristoffel bestelde Grilled Tuna en ik een hele kreeft, de specialiteit van het huis. Ze hadden kreeften tot 5 pounds, ik vroeg een kleintje, de ober ging zijn best doen.
Hij vond er 1 van 2,5 pond, ik zag hem hem vangen en naar de keuken brengen.

Een tijdje later kreeg ik een joekel voorgeschoteld, prachtig voorgesnede.
Ik zocht tevergeefs naar het kreeftenvorkje en -schaar. De ober wees op de notenkraker en dessertvork op tafel. Nou ja, when in Rome ...

Ik liet me niet kennen en ging het beest te lijf met alles wat ik maar vond, gelukkig had ik lange nages en scherpe tanden. Het deed me stiekem plezier stukjes kreeft te vinden die nog nooit iemand in Bookbinders had weten te verschalken, en de keuken heeft nog nooit zo weinig afval van een tafel teruggekregen.

Langs de muur achterin bevond zich de hele Walk of Fame met foto's van de Rich & Famous die hier gedineerd hadden, van Schwarzenegger tot Stallone, Mickey Mantle tot Frank Sinatra, Grace Kelly tot Sammy Davis Junior, ... en nu kunnen ze 2 Belgen aan het lijstje toevoegen.

We the people

Jongens, die Amerikanen kunnen alles wel heel goed verkopen zeg. Vooral zichzelf. Je zou voor minder patriotistisch worden in dit land.
Philadelphia is eind 18de eeuw de bakermat geweest van de opstand tegen het Britse rijk, en is ook een tijd lang de hoofdstad van de Verenigde Staten geweest.

We zijn hier eigenlijk eerder toevallig terechtgekomen. Onze transatlanstische vlucht, van Brussel, landde hier, en het is ook vanuit Philadelphia dat we volgende week terug naar Belgie zullen vliegen. We besloten de stad een kans te geven en via het internet vond ik het schattigste B&B, Thomas Bond House.

Ondertussen hebben we nog geen seconde spijt. De B&B is perfect gelegen, onze kamer is geweldig, het ontbijt groots en onze hosts uitmuntend. De stad biedt evenveel geschiedenis als Washington DC zonder op een gigantisch openlucht museum te lijken, er zijn de gezellige bars, restaurants en charmante straatjes van New Orleans, zonder de armoede, en overal wordt de architectorale grandeur van skyscrapers afgewisseld met prachtig onderhouden parkjes als in New York City, zonder de chaotische drukte en oorverdovend lawaai.
En blijkbaar heft Philadeplhia geen Sales Tax op kleding, JIHAA!

Philadelphia schreef geschiedenis in 1776 toen de Verenigde Staten (13 toen), zich als onafhankelijke republiek verklaarde, onafhankelijk van het British Empire.
Het gebouw waar de "Declaration of Independence" en de "Constitution" werd ondertekend is wellicht het belangrijkste historische gebouw van de stad, en dat wilden we natuurlijk gaan bekijken.
Independence Hall ligt op nog geen 2 blocks van ons hotel en het is hier nog steeds stralend weer (19 graden Celsius vandaag) dus wij op pad.

National Park Rangers doen de tours, mogen geen tips aanvaarden (duh!), en de organisatie liep als een Zwitsers uurwerk.

Het meest indrukwekkende echter, en aldus totaal onverwacht, was de plek waar de Liberty Bell hangt.
Er is een heel gebouw omheen gebouwd als een eerbetoon aan dit symbool dat pas later als vrijheidssymbool is (h)erkend.
De Bell stond symbool voor het einde van de slavernij, en dit ongeveer 100 jaar nadat hij in Engeland gemaakt was.
Over bijna de hele lengte van de Bell loopt een grote barst. Die is er redelijk snel ingekomen, al verschillen de verhalen. De ene zegt dat de barst er eind 18de eeuw is ingekomen, de ander zegt dat hij gebarsten is nadat hij voor het eerst - bij wijze van test - werd geluid.
Dat verhaal zou kloppen, al was het toen maar een klein barstje, doorgescheurd tgv. Washingtons verjaardag in 1846.

We liepen door het mausoleum met foto's van JFK, M.L. King, de Dalai Lama bij de Bell, studenten tijdens een sit-in in de 60's, de Bell op reis door alle staten, de Bell die live op de radio werd geluid - vals door de crack - na de landing van de geallieerden in '44 en ineens stonden we er voor, toch wel een kippenvelmoment, als je bedenkt dat er elk jaar ongeveer 1,5 miljoen mensen een bezoek aan brengen. Ja die Amerikanen verkopen zich goed.

Dancing Queens

Zaterdagmiddag vertrokken we op tijd naar Dayton. Michael had 3 kamers voor ons gereserveerd in het Crown Plaza hotel, recht tegenover het Dayton Convention Centre waar de 2de editie van “When the Stars Come Out” werd gehouden.
“When the Stars Come Out” is een danswedstrijd die georganiseerd wordt door de locale cel van PFLAG, Parents, Families & Friends of Lesbians And Gays, uit Dayton en "Greater Dayton LGBT Center" om de "National Coming Out Day" van 2008 in de verf te zetten waar koppels hun steun aan de Gay Community betuigen.

Het event is een fundraiser en de dansers konden stemmen winnen door ze te verkopen aan vrienden en kenissen. Voor 5 dollar had je al 1 stem, het entreeticket @ 25$ gaf recht op 5 stemmen. Wij hadden ook een envelopje bij uit Belgie met maar liefst 130$$!! Dank jullie wel mama en papa, Nicole, Suzie, Kris en Ilse.
Michael en Dave waren al een tijd aan het oefenen, alle dansers kregen trouwens dansles van professionals, dansleraars van “Elegance in Dance”, maar Michael bleef vooral geheimzinnig over zijn outfit.
Om 13h werden we verwacht in het rooftop restaurant van het hotel voor een brunch met de deelnemers. Michael had – believe it or not – zijn “Queen of Fucking Everything” schort aan, en iedereen begon te gillen toen hij binnenkwam. Echt iets voor hem hoorde ik iedereen lachen, het ijs was meteen gebroken.

Ik geraakte aan de babbel met Linda Bush “don’t hold that against me” zei ze, een lesbienne die niet mee danste, maar wel kwam kijken.
Er zaten toch ook veel hetero’s in het gezelschap bedacht ik me, tot ik me realiseerde dat het PFLAG was, ouders, familie, vrienden van homo’s, en wellicht had ieder hier zijn eigen boeiend verhaal.
Michael was apetrots dat wij erbij waren, en hij vroeg even het woord. Hij dankte ons voor onze steun, vriendschap, en beloonde ons met de “Mileage award”, omdat we van zover waren gekomen.

Kristoffel en ik liepen daarna even Dayton in, het was weer prachtig weer, en tegen half 7 trokken we opgetut naar het Convention Centre.

Meestal zien die Amerikanen er niet uit, het is jaaaren geleden dat iemand hier nog eens van een dresscode heeft gehoord, maar vanavond hadden ze hun best gedaan. Victoria en Miriam, een lesbisch kopel van dik in de 60 was erg stijlvol, Elizabeth, een pittig zwartje zag er geweldig uit!!! Fishnets, smokingjasje en witte pruik, zij ging een bolero dansen met haar vriend waar ze al 3 jaar verkering mee had, maar onze ogen waren vooral gericht op Michael.
Het was geweldig!!!! Michael met Brent, zjn make up artist
Marilyn haar, prachtige make up, een een schitterende donkerblauwe vintage jurk met rhinestones en een split vanachter om “U” tegen te zeggen en open sandaaltjes, ook met rhinestones.

Er waren 8 kopels, Michael en Dave waren het tweede koppel na de intermission, wij gingen ervoor zitten.

De moderator, Joshua, aka Dana, was subliem.
Hij kondigde ieder koppel aan op een onvergetelijke manier. Hij had al bijna 20 jaar een relatie met Brent, een make up artist (die trouwens ook Michaels make up had gedaan) die in zijn vrije tijd Marilyn-impersonator is.
Joshua is ook stichtend lid van de waanzinnige groep, the Rubigirls, een groep die enkel optreedt voor het goede doel en al honderden duizenden dollars bij elkaar heeft gehaald voor zaken die hun nauw aan het hart liggen, AIDS and gay related causes.

Dana deed sneller kostuumwissels dan Josephine and Daphne in Some Like it Hot en was elke keer om door een ringetje te halen.
Die ene outfit waar haar lange haar dezelfde kleur oranje had als haar schoenen, en als haar tas, … SUBLIEM!!!! (Ik ga alvast op zoek naar schoenen en een tas in mijn haarkleur.
Bovendien was ze nog grappig ook. (heel erg moeilijk, zo niet onmogelijk om over Dana als Joshua of “hij” te schrijven wanneer hij Dana is. What a woman!!!

David en Elizabeth, het negerinnetje met de witte pruik, beten de spits af met een bolero. Mooi. Ze werden afgelost door Miriam en Victoria die dansten op het toepaselijke nummer “Never loved a man” (like I loved you) van Aretha Franklin. Victoria’s moeder zat ook in de zaal, en kreeg een applausje omdat haar aanwezigheid haar acceptance en steun bewees.

Hilarisch waren Judy en Tim. Geen koppel, Judy heeft een echtgenoot en kinderen, en Tim is een founding member van Rubigirls.
Ze deden een uptime versie van Lady in Red en Tim was knettergek in zijn rode soepjurk met zijn “Torpedo boops”. Hilariteit alom.

Na de lach kwam – nee, niet de traan, maar wel ontroering. Jillian, “a Greek Goddess” zoals haar danspartner Fred haar omschreef, was 6 maanden zwanger en zag er koniklijk uit in een zilveren Empire jurk met hoge taille en hoog opgestoken lange krullen. Zij geeft lezingen om het hele “gay-gebeuren” beter te doen begrijpen op school. (homo-broer of zus misschien?) Fred is gay, met kinderen en kleinkinderen. Een gedistingeerde, toffe kerel. Klasse vent.
Valita en William waren mijn favorieten. Waarom heeft elke zwarte 100.000 keer meer ritme in zijn lijf dan gelijk welke blanke?
Valeta vindt van zichzelf dat dansen niet 1 van haar sterkste punten is. “Hell,” zei een jurylid, “I’m almost scared to see something you say you’re good at!” My thoughts exactly. William is zeer actief in HIV/AIDS education (iemand verloren?) en deed vooral mee om toffe mensen te leren kennen, waaronder Valeta.
Jeanette en Dick dansten op mijn lievelingsnummer, “The Way you Look tonight” en het was prachtig!!! Jeanette had een schitterende zwarte jurk aan, met rhinestones, op de jurk, en in haar haar. Zij is al 21 jaar getrouwd en heeft 3 kinderen (eentje gay misschien?), Dick woont samen met een man.

Elizabeth en Jean Marie als eersten na de pauze, waren super. 2 jonge meiden, collega’s bij PFLAG headquarters in Washington DC, en ze hadden weken geoefend. Jean Marie is een lesbienne, net out of the closet, en zeer goed bevriend met haar (hetero) collegaatje Elizabeth. Zij gaven elk jury lid een “bribe-bag” met wijn, snoep, gadgets, … heeeeel slim :)

En toen was het de beurt aan Michael en Dave. Vorig jaar waren ze blijkbaar niet goed, de teruggetrokken, bescheiden Dave kon geen groter tegenpool zijn van de flamboyante, extroverte Michael wat af en toe voor spanningen zorgt – het moet altijd gaan zoals Michael wil, maar soms houdt Dave zijn poot stijf - maar dat is meteen ook hun kracht.

Ze dansten op Summertime, geweldig nummer, en zelfs al was Dave wat aan de houterige kant, en zag je hem tellen en nadenken, het was geweldig.

Vooral de “Dip” aan het einde zorgde voor een oorverdovend applaus.

Na nog 3 koppels, waar Scotty en John er met kop en schouders bovenuit staken in een soort slapstick sketch als een oud getrouwd koppel (19 jaar samen!) volgde de finale, en die was heel erg mooi.

Een dansinstructeur van “Elegance in Dance” danste over het podium van links naar rechts en plukte elke keer uit de coulissen 1 “female” danspartner, om dan naar de andere kant van het podium te dansen om 1 danspartner in te ruilen voor weer een andere “dame” op de tonen van “Imagine”, gezongen door Avril Lavigne.
Later leerde ik dat dit niet ingestudeerd was, en a l’improviste gebeurde, AMAZING!!!!

Laatste stemronde en het was tijd voor de prijsuitreiking.

Dana zei met een knipoog dat ze nog nooit zoveel “Dancing Queens” bij elkaar had gezien.

De derde plaats was voor …
Michael en Dave!!!!!!!! Super, ze verdienen het en ik was blij voor hen. De 2 jonge meiden, Elizabeth en Jean Marie werden tweede en de eerste plaats ging naar Judy en Tim.
wachtend op de comments van de jury
de derde prijs

de eeste prijs


What a night. Blij dat we erbij waren.