Een gewone donderdag

Na de publicatie van mn 2 stukjes over het zwarte kunstlam in Antwerpen op GVA.be, werd ik benaderd door Blacklamb via Facebook met het voorstel om de kunstenaar te ontmoeten.

Na wat heen en weer gemail bleek achter het Facebook profiel de kersverse echtgenote van de kunstenaar te zitten, die op uitstekende wijze zijn PR verzorgt.
En zo stond ik deze ochtend om 10h aan het MAS waar Bruno Kristo zijn opwachting ging maken bij zijn lam.

Ik was te vroeg, zoals meestal, en liep nog wat rond te neuzen in de boeken van de MAS Shop toen een guitig gezicht me door het raam aankeek. Dat was Bruno.
Hij was vergezeld door zijn bevallige ambassadrice en haar vader, en die legde de laatste hand aan het inmiddels herstelde kunstwerk. Of beter gezegd, de voorlaatste hand.
Tijdens onze babbel merkte Bruno dat hij zijn werk nog niet gesigneerd had dus leenden we een permanent marker van de MAS Shop en zette hij zijn stempel op het lam.

Wat een korte ontmoeting had moeten zijn, liep uit in een geanimeerde ochtend, en hij vertelde aan één stuk door over de op handen zijnde projecten. Man, wat een ideeën heeft deze jonge kunstenaar. Die gaat het nog ver schoppen!!

Ik wilde hem absoluut in contact brengen met onze Schepen voor Cultuur, Philip Heylen, die op dat moment een persconferentie aan het houden was in de Carolus Borromeuskerk.
Het was de eerste keer dat ik boven op de galerij kwam, en kon zien welke schade de brand van precies 2 jaar geleden had aangericht. Het is een wonder dat de kerk er überhaupt nog staat.
Sommige journalisten en de Schepen stapten tot voorbij de nadarafsluiting om de vernielde vloer van de galerij wat beter te bekijken. De koster, de pastoor, Bruno en ik en een paar anderen bleven wijselijk staan. De pastoor riep nog:

Niet allemaal tegelijk he, die vloer is vermolmd en rot!

Ik dacht bij mezelf: We zijn hier waarschijnlijk wel in goede handen, maar ik ga het noodlot niet tarten.

De koster nodigde nadien iedereen vriendelijk uit voor een kopje koffie in de sacristie, maar met hun blackberry's in de aanslag liepen de journalisten één voor één naar buiten.
Uiteindelijk stonden we daar dan met zijn 3-en; Bruno, de koster, en ikzelf. In de sacristie.
Een prachtig 17e eeuws plafond in stucwerk. Een oude radiator in het midden van de kamer die al lang geen warmte meer gaf. 2 biechtstoelen met witte gordijntjes ervoor, en 2 kledingrekken vol soutanes waar ik met moeite kon afblijven.

Ik prijsde me gelukkig. Want één toffe ontmoeting maakt van een gewone donderdag een heel speciale.
Binnenkort herstelt een smid van het collectief van Bruno de prachtige luster boven de ingang van de kerk. Over enkele weken ga ik naar een bijzonder evenement in Mechelen. Zondag neem ik afscheid van Blacklamb op de Cultuurmarkt.
En nu spring ik op de tram naar Kinepolis voor een avondje uit met de vriendinnen!!