Yessie, het vrouwtje, 17 jaar geleden geboren in de Antwerpse Zoo, Kharlan, het mannetje, één jaartje jonger, kwam uit Engeland. Tegen dat hij er helemaal klaar voor was om naar Antwerpen te verhuizen, was zijn bloedlijn al oververtegenwoordigd, en werd hij gecastreerd. We kregen dan wel een koppeltje, maar kleintjes zouden ze nooit maken.
Dat was een hele spijtige zaak voor het Siberische tijgerbestand in de wereld, Siberische tijgers zijn immers kritiek bedreigd. Er zouden er nog maar een stuk of 500 zijn in het wild, en een goeie 200 in dierentuinen.
Maar het was wel een goede zaak voor de zoo bezoekers.
Door de castratie werd dit gevaarlijke dominant mannetje een stuk zachter en handelbaarder dan zijn niet gecastreerde soortgenoten en leefde dit koppeltje in peis en vree, in één gezamenlijk verblijf.
Bijzonder, want Siberische tijgers zijn eenzaten en leven solitair. Ze zoeken elkaar alleen op wanneer er gepaard moet worden. Een koppel Siberische tijgers hou je dus best uit elkaar buiten de paartijd.
Jarenlang leefden deze twee (meestal) harmonieus samen. Vaak moest ik denken aan Al Bundy en zijn Peggy uit Married with Children, maar hier dus without.
Yessie, een indrukwekkende, drukke, actieve schoonheid, met haar lamme goedzak Karlan, die altijd alles deed wat zij maar wilde. Af en toe ging hij zelfs over tot de geslachtsdaad, zonder haar wellicht erbij te vertellen dat het nutteloos was, maar waarschijnlijk vooral om van haar gezaag van af te zijn. Allez, t' is goe. Kom maar.
Qua uiterlijk kon ik ze niet uit elkaar halen, de verzorgers herkennen ze natuurlijk wel, maar gelukkig hadden ze hun vaste plaatskes. Karlan lag meestal aan de rechterkant, en Yessie liep rond, of lag links.
Ik vermoed dan ook dat het vooral Yessie was die altijd met veel goesting achter de vleeslolly's sprong in de zomer, maar dat zou ik om zeker te zijn eens aan een verzorger moeten vragen.
Wij waren met vakantie toen ik het online bericht las. Kharlan was niet meer, oh wat vond ik dat erg.
Zodra we terug thuis waren ging ik naar Yessie kijken. Ze lag buiten, maar wel rechts deze keer, op Karlan's plaats.
Ik hoorde van een verzorger dat ze vier dagen niet had gegeten, maar net wanneer ze de dierenarts hadden willen inschakelen, ging het weer beter. Gelukkig maar.
De volgende weken zat ik bijna dagelijks in de Zoo, en elke keer ging ik naar Yessie.
Een zonnige dag zag ik ze heerlijk rollebollend in de warme zon, het zag er naar uit dat ze helemaal weer op de been was.
Tot deze week. Dinsdag was ze niet in het buitenperk. Woensdag ook niet. Het bordje dat er stond baarde me zorgen.
Donderdag gaf ik twee rondleidingen achter de schermen maar binnen zag ik haar ook niet. Ik zocht een verzorger op en vroeg waar ze was.
Het ging niet goed met haar. Ze at niet meer. Ze miste Kharlan, haar maatje. Ze sliep 's nachts in zijn hok in plaats van dat van haar, en als ze al naar buiten ging, verkoos ze de plek waar hij al die jaren had gelegen boven de hare.
Ze was al van het begin van de week binnen, uit het zicht van de bezoekers, zelfs die backstage.
Ze was lusteloos, wil niet naar buiten, eet ook niet. Ze wordt bijgevoerd, en nauwlettend in het oog gehouden door verzorgers en dierenarts.
Ook een tijgerhart kan blijkbaar breken.
Ik denk veel aan Yessie. En ik hoop van ganser hart dat ze snel haar appetijt en vooral haar levenslust terugvindt.
Duimen jullie mee?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten