Blog Action Day - poverty

Nog maar een paar uur terug uit New York, en nog vol geweldige indrukken terwijl toch ook de vermoeidheid begint toe te slaan.

Amerika, land van unlimited posibilites, excellent service, the sky is the limit, ... en net daar lijkt de kloof tussen arm en rijk groter dan ooit.
Sommige beelden zullen altijd op mijn netvlies blijven branden.
Toen ik in Philadelphia van het hotel naar het postkantoor liep langs 2nd street, de straat met alle bars, waar een aantal daklozen drank met elkaar deelden, en 1 vrouw ineens begon te gillen "Help, somebody help, he's got a seizure" en naast haar op de grond lag een man te trillen en schuimbekken. Niemand keek op of om, 1 lotgenoot zei "Hey, I'm no doctor".
Ook ik liep door, onbehaaglijk, bang en ook een beetje beschaamd.

Het lijkt op de volgende situatie:
Armoedzaaier in het station stinkt uren in de wind en vraagt voorbijgangers "if they can spare a dime".
2 sporen verder loopt een kerel in keurig maatpak, witte boord en witte manchetten. "Mijn aktetas is gestolen met mijn portefeuille, laptop en gsm. Zou u mij misschien 1 euro kunnen geven om naar huis te bellen?"
Wie heeft er het meeste kleingeld op het einde van de dag denkt u?

In New York, vlakbij het Waldorf Astoria Hotel, over een kloof tusen rijk en arm gesproken, is er een klein kerkje, St Barths, waar na zonsondergang een hoop daklozen bij elkaar komt om samen de nacht door te brengen. Ze zetten een soort kamp op, gemaakt van dozen, delen en verdelen dozen met elkaar, en drinken iets, samen, terwijl honderden mensen voorbijlopen, en doen alsof er niks aan de hand is.
1 man had geluk, hij had een stofzuigerdoos of zoiets gevonden en kon er languit in gaan liggen. Het enige wat je nog zag waren 2 afgetrapte schoenen.

Armoede, we zijn er bang van, kijken er van weg, willen er zo weinig mogelijk mee te maken hebben, en langs de andere kant is het een directe bedreiging.
Het kan snel gaan. Je huurt een woning a rato van 30-40% van je salaris, je verliest je baan, je kunt je huur niet meer betalen, je komt op een lijst van het OCMW en je bestaat niet meer voor de andere helft van de bevolking. Alhoewel, helft?
In de Gouden 16de Eeuw van Antwerpen, leefde 75% van de bevolking onder de armoedegrens. Hoeveel zouden het er nu zijn?
Laat ons er wat aan doen, samen.