maandag 7 januari 2013

Vrije wil

We nemen het zo voor vanzelfsprekend, onze vrije wil. We hebben een vrije wil, natuurlijk. Maar wat betekent dat precies?
Kiezen om iets te doen, zonder er zelf beter van te worden, ook dat is vrije wil, en dat doen vrijwilligers.

Een paar weken terug hebben we met de Wijkvereniging Klein Antwerpen extra witte zwanen in de vijver van het stadspark gezet. De voornaamste reden daarvoor was om de dominantie van de zwarte zwanen wat aan banden te leggen. We waren ervan overtuigd dat 2 zwarte zwanen niet zouden opdurven tegen 4 witte.

Wat hadden we het mis.
Zelfs bij het uitzetten kwamen de 2 zwarte zwanen slechts minuten later aanstormen. Het mannetje greep meteen één van onze nieuwe zwaantjes stevig tussen zijn kaken. Veren vlogen in het rond, en onze voorzitter moest tussenbeide komen.

We besloten het een paar dagen te bekijken. Vanuit ons raam zag ik een paar keer per dag hoe de witte zwanen keer op keer belaagd en fysiek aangevallen werden door de zwarte, en ik was niet alleen. Moedige wandelaars sprongen over de omheining om de zwarte zwanen weg te jagen, als er niemand in de buurt was, trok ik snel jas en schoenen aan en haastte me naar beneden, maar we konden natuurlijk niet elk moment van elke dag klaarstaan.

Tot we op 30 december een mail kregen van de politie die was opgeroepen door een wandelaar die gezien had hoe Edouard tot bloedens toe werd aangevallen door de 2 zwarte zwanen. Wat nu? Hoe konden we ervoor zorgen dat deze 6 prachtige dieren in harmonie samen konden leven?

We namen contact op met het V.O.C. die voorstelde om tijdelijk één zwarte zwaan van de vijver te halen en bij hen onder te brengen. De overblijvende zwaan zou dan wellicht niet meer aanvallen, en de 4 witte konden dan eindelijk hun plek in de vijver claimen. Dan zouden we de zwarte zwanen terug samen brengen.

Nog diezelfde week kwam het VOC met 2 vrijwilligers, grote (schep)netten, dekens en een emmer voer naar Antwerpen.
Met voer lokten ze de zwanen aan wal, het was dan een kleinigheid om er één te vangen.
(Dachten we)

De slimme beesten waren niet voor 1 gat te vangen. En ze hadden er lol in. Keer op keer verschalkten ze ons allemaal. Met momenten was het zelfs bijna grappig.






Na anderhalf uur belde Marcel een laatste vrijwilliger, een duiker. Die sprong in zijn auto en stond een half uur later paraat, compleet in uitrusting, spectaculair.
Marcel en de vrijwilligers spanden een net over het smalste stuk van de vijver, onder het witte bruggetje, en de duiker zou de zwanen er naar toe drijven. We moesten er maar één hebben.

Een paar minuten later zat er één zwaan in het net, deze werd voorzichtig uit het water gehaald, in een soort van dwangbuis gestoken, zodat ze zich niet kon pijn doen, en achter in de camionette gelegd, op weg naar Brasschaat voor een paar weken. De andere zwaan zwom eenzaam rondjes voor onze neus, en toeterde erop los. Wat zielig.










Gelukkig was het maar voor even. Na een paar weken zouden we hem terug gaan halen en weer bij zijn vrouwtje zetten, eens de witte zwanen hun plek hadden opgeëist en er rust was op de vijver.

Of toch niet?
Nog geen kwartier later viel de overgebleven zwarte zwaan weer aan. Uit colère omdat haar mannetje weg was? Dat zou wel overwaaien.
De aanvallen gingen van kwaad naar erger. Een paar keer per dag rende ik naar beneden om tussen te komen, en de telefoon stond niet stil.
Ten einde raad belden we naar Marcel.
"Niets aan te doen, ik kom de ander ook halen, en zoek een goede thuis voor het koppel"
Een dag later stonden ze er weer. Marcel, de duiker en een stel andere vrijwilligers. Het ging een stuk vlotter dan eerder die week, alhoewel het zwaantje natuurlijk door had wat er aan de gang was en zich niet zo vlot liet drijven naar het net.





Uiteindelijk lukte het op precies dezelfde manier. Eens gevangen liet ze zich gedwee inpakken. Zou ze weten dat ze naar haar ventje ging? Wie weet.

Jammer dat de 6 zwanen niet in harmonie samen konden leven. Dankzij de vrijwilligers van het V.O.C. is de vrede hersteld op de vijver, en zijn de witte zwanen veilig. We hopen dat er zich snel iemand meldt die de twee prachtige zwarte zwanen een goede thuis kan geven. Wie weet er een vijver waarop nog plek is voor een zwanenkoppeltje?
Wie ze wil adopteren, gelieve contact op te nemen met Klein Antwerpen of met het V.O.C.

Het is mooi om te zien hoe de 4 witte zwanen langzaam maar zeker hun territorium uitbreiden. Ze zwemmen steeds verder en verder, maar blijven altijd dicht bij elkaar.
Uit vrije wil.

Groot artikel in Gva op maandag 7/1 met jammer genoeg een sensatiekop: