dinsdag 14 juli 2009

The King is dead, long live the Queen

Een paar weken geleden een bericht als donderslag bij heldere hemel. Michael Jackson was dood.
Het duurde even voor het tot me doordrong. Ik was nooit echt een grote fan geweest, had zelfs geen enkele CD (wel heb ik ooit de LP Thriller gehad zoals miljoenen anderen, maar helaas heeft die in ons huishouden de overgang naar de CD niet overleefd).
De man was al 50 maar is voor mij altijd dat kleine jongetje gebleven. Hoe meer ik erover nadacht, hoe meer ik me realiseerde dat zijn muziek toch wel een belangrijke rol in mijn leven heeft gespeeld. Kinderfeestjes, jeugdfuiven, iets later discotheken, ... ik kan nog steeds veel nummers meezingen en zoals iemand online neerschreef, bij het beluisteren van een Jackson song, begin je automatisch met je hoofd op de beat mee te knikken en verschijnt er een idiote grijns op je gelaat.
Rock with you, Off the Wal, Billie Jean, Startin' Something, ... Super toch?
Nooit was er een dag in mijn leven geweest zonder muziek van Michael Jackson, hij stond al op de buhne toen ik nog geboren moest worden, en toch schelen we maar 8 jaar. Makes you think.

Het mediacircus rond Michael overschaduwde een beetje de anticipatie voor het allereerste concert van Madonna in Belgie maar na het grijsdraaien van MJ's songs, in 7 haasten van het internet gehaald voor op mijn MP3 speler (die uitdrukking grijsdraaien zal ooit ook wel verdwijnen zeker), switchte ik weer naar Madges playlist, vooral om me te familiariseen met haar nieuwere nummers.

Op 7 februari had ik tickets gekocht, en was er zelfs in geslaagd om Golden Circle tickets te bemachtigen. Hoe gelukkig ik me daarom zou prijzen, zou pas later blijken.
Even heeft het er spannend uitgezien. Kristoffel werd eind mei geopereerd, aan zijn hart, was het wel OK om naar een popconcert te gan? Maar we lieten ons door een kleine bump in the road niet tegenhouden, nee, we zouden gaan.
We namen de trein. Hoe stom dat wel niet van ons was, zou pas later blijken.

De pendeldienst zette ons bij de festivalweide af, tenminste, dat dachten we. Het was nog 1,5km stappen.
Na veel omzwervingen en tijd belandden we uiteindelijk in onze Golden Circle. Geweldig!! Een grote cirkel, frontstage, met massa's plaats. Voor maar 10 euro meer dan een gewoon ticket. Er waren 65.000 tickets verkocht, en 4000 Golden Circle. Man was ik blij dat we niet tussen de 65.000 stonden. Het kwaliteitsverschil was echt niet in verhouding met het prijsverschil.
De concertgangers werden maar met mondjesmaat toegelaten, maar wij beleefden als enkele lucky few de soundcheck. Madonna laat blijkbaar nooit mensen toe bij de soundcheck, maar hier kon het, en ze gaf meteen een show. Wauw, nooit gedacht dat we zo dicht zouden staan. Ze is klein, dat was het eerste wat me opviel.


Een filmpje van de soundcheck vind je hier.


Dan was het wachten, lang wachten, in de regen, ook nog. Bof, niet fijn.
Gelukkig kwam iemand van de entourage waar ik eerder een babbeltje mee had geslagen ons een grote paraplu brengen. Ik gaf hem na de regen terug aan een collega, hem heb ik helaas niet meer gezen. Thanks Wes :)
Om de tijd te doden liep ik wat rond en kwam nog enkele rare snuiters tegen. Hmmm, aan wie deden ze me toch denken?

Looking back begrijp ik dat de media niet weg waren van het concert.
In dit tijdperk van plasma, LCD, Dolby Surround en Imax kon dit alleen maar tegenvallen. Mensen zijn nu eenmaal erg verwend op het gebied van klank en beeld.

Maar ik vond het GE-WEL-DIG!!!
Eerlijk gezegd was dat enkel en alleen te danken aan de Golden Circle tickets. We stonden er met onze neus bovenop, daar waar de tienduizenden anderen enkel maar naar de beeldschermpjes konden kijken. Daar werden prachtige clips op vertoond, blijkbaar niet naar de smaak van de doorsnee journalist, maar ik hoop dat ze op de DVD staan die nu al op mijn verlanglijstje prijkt.

Wij verlieten net voor het laatste nummer het terrein, bang dat we de trein zouden missen. Dat was niet nodig geweest, die trein heeft nog tot kwart voor 3 in het station gewacht op laatkomers, in plaats van om vijf voor één, aangekondigde tijd, te vertrekken (er is een pittige brief onderweg).
Een vriendin die met de auto was gegaan, smste me om vijf voor twee. "Wij zitten in den Hopper, kom je nog even?
Danzij De Lijn en NMBS dus niet."

Iets voor 4u waren we thuis, moe maar voldaan. Madge, you were great!!
We hebben dan onlangs misschien afscheid genomen van de King, de Queen rocks als nooit tevoren!!


Het tribute to MJ was een kippevel moment



maandag 6 juli 2009

In Vino Veritas

Alexander, 1 van onze beste vrienden, heeft een bijzondere passie. Vastgoed.
Het is dankzij hem dat wij - op onze manier - ook enkele stappen zetten in dat wereldje, maar hij spant de kroon.

Na een aantal wijze investeringen ging het hem meer en meer voor de wind tot hij, een paar jaar terug, een grote droom kon realiseren. Een kasteel kopen in Frankrijk, met een prachtig domein erbij en zelfs een wijngaard.
Hij wilde het ombouwen tot een luxueuse en gezellige Bed&Breakfast. Ondertussen is hij daar bijzonder goed in geslaagd en kan ik iedereen een verblijf in deze prachtige omgeving en het adembenemende chateau aanraden.

Zijn enthousiasme werkt vaak aanstekelijk, en als je hem ergens gepassioneerd over hoort praten, ben je er meteen van overtuigd dat er niets is, wat hij niet kan. Wij waren dan ook helemaal mee toen hij verklaarde dat hij zijn eigen wijn ging maken. Van zijn eigen druiven, op zijn eigen domein in Frankrijk.

Na een paar tripjes over en weer viel hij een avond bij ons binnen voor een klein hapje, samen met zijn vriendin.
Hij had een fles wijn bij.
Op het label lazen wij "Le Clos Valcreuse", een cabernet, mise en bouteile à la propriété, met een oude zwart-wit foto/tekening van zijn recent aangekocht chateau. Een probeersel van de vorige eigenaar. Hij had maar 2 flessen mee kunnen nemen naar Belgie en sprong er zorgvulding mee om.
Wij kregen de eer de eerste van de 2 flessen te proeven.

Met veel egards maakte hij in een eerbiedige stilte een fles open. Plop. De kurk klonk perfect. Ik had onze beste wijnglazen boven gehaald, Alexander schonk 4 glazen in.
Hij sprak een toast uit, en wij brachten het glas vol verwachting naar onze lippen.

Nu ben ik een ontzettende wijnfan, vooral van rode wijn dan. In een ver verleden heb ik nog een curus oenologie gevolgd aan het Stella Maris Instituut in Ekeren, heb ooit eens deelgenomen aan de prestigieuze wedstrijd "World Wine Taster of the Year" en ik kan met smaak genieten van een lekker glaasje.
De voorpret van het openen van een nieuw flesje wijn doet me vaak uitkijken naar valavond, en er kan geen nieuwe wijnbar opengaan in het Antwerpse of ik ga er een kijkje nemen.
Het openen van een fles die helaas minder lekker blijkt te zijn dan gedacht, het overkomt me gelukkig zelden of nooit, kan een enorme domper op elke feestvreugde zetten, maar gezien mijn zuinige Nederlandse roots, drink ik zonder veel morren - doch met iets minder smaak dan anders - ook een inferieure A.O.C op.
Alleen flessen met stopsmaak (al langer hoe zeldzamer door de massale opkomst van synthetische kurken en zelfs draaistoppen, tot mijn grote vreugde) gaan onverbiddelijk de gootsteen in, en als het een zelfgekochte, betere fles was, terug naar de verkoper (meestal het uitmuntende Wijnhuis op het Zuid) die hem die zeldzame keren met de glimlach omruilt.

En dus vol verwachting zetten wij het glas Clos Valcreuse aan onze lippen.
De kleur was mooi, de neus niet echt bijzonder, maar de smaak, de smaak, ... Ik proef hem nog alsof het gisteren was.

Het leek alsof ik een slok geperst groen gras naar binnen voelde glijden. Ik slikte het snel weg, en keek om me heen naar reacties van mijn tafelgenoten.
Kristoffel, mijn man, niet de grootste wijnkenner alhoewel hij rasse schreden vooruit heeft gezet sinds zijn kleine hartaanval en daarop volgende bypass operatie een paar weken geleden, en sindsdien een glas rode wijn aan zijn dagelijks menu heeft toegevoegd, een goed glas wijn wel teverstaan, keek alsof hij een half dozijn oesters in 1 keer had binnengekregen (hij haat oesters).

Om de gevoelens van onze gast niet teveel te kwetsen praatten we er een beetje om heen.
Ja, er zit wel potentieel in. Aparte smaak, heel bijzonder. Het was een erg natte zomer geweest hé. Hij is misschien nog net iets te warm om te drinken. Wat een intense fruitsmaak. Proeven jullie ook een houttoets? Het label is prachtig ...

Na het dessert vertrokken Alexander en zijn vriendin. Ze lieten de halflege fles achter zodat wij nog een glaasje konden drinken op hun gezondheid.
Alvorens af te ruimen, deed ik iets dat ik nog bijna nooit had gedaan.
Ik nam de fles van tafel, en goot die in 1 vloeiende beweging leeg in de gootsteen.
"Ja, hij was echt vies he?" zei Kristoffel.

Plots ging de deurbel. Kristoffel deed open. Het was Alexander die in 3 stappen terug in de keuken stond.
"Zeg Carolien," zei hij, "mag ik die fles anders toch meenemen? Ik zou mijn moeder ook nog een glaasje willen laten proe..."
Zijn stem stokte toen zag hij wat ik ondersteboven in mijn hand hield, boven de gootsteen, terwijl de laatste druppels eruit liepen.
De Clos Valcreuse.

Ondertussen heeft Alexander zijn plannen om zijn eigen wijn te maken voorlopig laten varen (alhoewel de concièrge Noel zich binnenkort aan de productie van een 300-tal flessen rosé wil wagen), maar "de fles" komt nog geregeld ter sprake, en we kunnen er ondertussen hartelijk mee lachen, zoals afgelopen zondag toen we samen gingen brunchen op het Zuid.
De tranen rolden over onze wangen. Vooral bij mij dan.
That's what friends are for.

Chateau Valcreuse