maandag 24 december 2012

Reunited!



Al een paar dagen snel ik naar het raam van zodra ik ‘smorgens mijn ogen open doe. Zitten ze er nog? Zijn ze nog bij elkaar?
En ja hoor, gelukkig maar. Ook vanmorgen zag ik weer 4 sierlijke witte zwanen over de vijver van het stadspark glijden.

Een goede twee jaar geleden zette de Wijkvereniging Klein Antwerpen (dat onlangs de titel "Buitengewone Buurt 2012" kreeg) 2 koppels zwanen uit in het Antwerpse Stadspark, 2 witte en 2 zwarte.
In mei 2012 was het witte vrouwtje gebeten door een hond met de dood tot gevolg. Lang zou de weduwnaar Eduard niet moeten treuren want enkele weken later kreeg hij een nieuwe eega. De wijkvereniging zetten een ander vrouwtje uit in de vijver, Victorine, een jonge zwaan, van amper 1 jaar oud.

De vonk sloeg evenwel niet meteen over en Edouard en Victorine vertoefden het voorbije half jaar elk aan één kant van de vijver, ver uit elkaars buurt. Tot overmaat van ramp sloeg een paar weken geleden het noodlot toe opnieuw toe.
De zwarte zwanen, van oorsprong Australisch, hebben zich nooit aan onze Belgische seizoenen aangepast en zijn momenteel agressiever dan anders omdat het voor hen volop broedseizoen is.

Victorine kwam waarschijnlijk een keer te dicht bij hun nest, en werd door de 2 volwassen zwarte zwanen aangevallen. Ze kon zich niet verdedigen. Een alerte voorbijgangster bracht haar gelukkig in veiligheid en ze werd ondergebracht bij het VOC, Opvangcentrum voor vogels en wilde dieren in Brasschaat.

Ongeveer rond die periode was ik erachter gekomen wie de drijvende kracht was achter de hele zwanenbeweging in Antwerpen, de wijkvereniging Klein Antwerpen, en ik stelde me kandidaat om tot de vereniging toe te treden. Het klikte vanaf de eerste bijeenkomt :)
Ik was er precies op tijd bij, want de wijkvereniging had een oplossing bedacht tegen het overwicht van de zwarte zwanen. In plaats van alleen Victorine terug in de vijver te zetten, hadden ze besloten er een tweede koppel witte zwanen bij te zetten in de hoop dat de Australiers zich gedeisd zouden houden.
Een vogelkweker in de buurt van Mol had laten weten een koppeltje witte zwanen ter beschikking te stellen, en Christiaan, de voorzitter van de vereniging zou ze gaan halen. Of ik alstublieft meemocht? Yesss!

Afgelopen vrijdag, iets voor 08h stond Christiaan voor de deur met een camionette en zou onze zwanenqueeste beginnen. Eerst richting Mol.
Ik keek mijn ogen uit bij de vogelkweker.

Struisvogels (ik kwam even in de verleiding, super beesten vind ik dat), kraanvogels, fazanten en pauwen, en inderdaad, onder de smurrie en de modder, 2 witte zwaantjes.
Zonder veel moeite ving de kweker eerst de ene, en dan de andere zwaan, bond hun poten op de rug met een touwtje en legde ze naast elkaar in de camionette. Ik schoot de kosten even voor, 80euro voor twee zwanen, een koopje vond ik. Christiaan dekte ze behoedzaam onder een dekentje zodat ze rustig bleven liggen en niet door de camionette zouden rollen, en met hun sierlijke lange halzen keken ze nieuwsgierig om zich heen.

Op naar Brasschaat!
Wat een paradijs! Ik voelde me net Alice in Wonderland. Een eekhoorn schoot langs me heen naar de kruin van een boom, er huppelden twee langoorkonijnen in het rond en de plek stond vol ornamenten; tuinkabouters, plastic hertjes, een grote rode paddestoel, geweldig!!
Achteraan in een grote ren met privé waterpartij zat ze dan, ons Victorine, naast een hoop andere eenden, kippen, zelfs een specht. Verbeeldde ik het me, of herkende ze me? Ze strekte haar hals, gooide haar kopke achteruit en maakte een zacht trompettend geluidje. Ze zag er geweldig uit!

Ze liet zich niet zo gemakkelijk vangen, maar tegen het grote schepnet had ze geen verweer. Haar pootjes werden eerst voorzichtig omzwachteld voor ze het touwtje erom heen kreeg, wat was ze hier goed gesoigneerd!!


Toen we vroegen hoeveel we hen moesten voor de verzorging, eten, verblijf, medicatie, … wilden de mensen van de vogelopvang geen geld. Het was met liefde gedaan. Als we tevreden waren over wat ze gedaan hadden, of we dan alstublieft lid wilden worden vroeg Marcel. Dat kost maar 10euro per jaar, over te maken op rekening BE38 0014 7712 3272 op naam van VOC. Deze mensen hebben een hart voor dieren en kunnen best wat steun en waardering gebruiken. Onze Wijkvereniging is alvast lid geworden. Jullie ook?


Met onze wagen volgeladen reden we zo snel we konden naar het Antwerpse Stadspark. ATV stuurde een cameraploeg, Gazet van Antwerpen een fotograaf, … wat fijn om eens goed nieuws te kunnen brengen op de dag dat de wereld zogezegd zou vergaan. Mijn ouders wilden het moment ook meemaken, en de rest van de wijkvereniging stond ons met grote glimlach op te wachten.
Christiaan reed behendig het park in en parkeerde de camionette op 10meter van Edouard vandaan. Nieuwsgierig kwam hij enkele stapjes dichterbij. Met een grote zwaai zette Christiaan Victorine voorzichtig over de omheining. Ze strekte haar hals, schudde haar veren en spreidde haar vleugels.


Edouard cirkelde om haar heen, en zette zijn verenpak op. Prachtig!!
Dan was het de beurt aan het koppeltje. Chris Anseeuw had de eer het vrouwtje te mogen uitzetten, dat kreeg ook haar naam, en Christiaan overhandigde haar de zwaan.
Hij liep terug naar de camionette en haalde dan het mannetje eruit, Patrick. “Wie wil er ff helpen?” vroeg hij.“Ikke, ikke!” riep ik, en Christian legde een gigantische zwaan in mijn armen. Met mijn rechterhand hield ik zijn poten vast, en zijn borst rustte op mijn linkerarm. Ik was verrast hoe zwaar het dier was en zocht even mijn evenwicht. Hij bleef heel rustig, gaf zich als het ware over, maar zijn hartje ging als een razende tekeer, bonkebonkebonke, tegen mijn arm. Ik hield hem even vast en genoot van het moment. Machtig.


Toen zetten Chris Anseeuw en ik gelijktijdig de zwanen over de omheining.
Het was alsof het nooit anders geweest was. De zwanen bleven dicht bij mekaar in de buurt, maar toch kon je steeds duidelijk de 2 koppeltjes onderscheiden, Edouard en Victorine, en Chris en Patrick. En ze zagen er echt wel heel tevreden uit.
Met zijn vieren draaiden ze cirkeltjes op het water.




Zouden ze bij mekaar blijven? Vooral Edouard en Victorine baarden me zorgen. Vorige keer zijn ze ook immers uit elkaar gegaan.
Een paar uur later gingen we nog eens een kijkje nemen. Ik denk dat het snor zit tussen Edouard en zijn lief. Wat denken jullie?


Bekijk hier een uitgebreid fotoverslag:

donderdag 20 december 2012

Lijstje



Het jaar loopt op zijn einde, en zo'n oudejaarsavond heeft voor mij het effect van een verjaardag maar dan sterker. Op je verjaardag word je gevierd, krijg je van iedereen felicitaties, en cadeaus, omdat je een jaartje ouder bent geworden terwijl het toch een dag is als alle anderen, en je aan dat event geen enkele verdienste hebt.

Op mijn verjaardag vind ik het natuurlijk geweldig om in het middelpunt van de belangstelling te staan, maar dat jaartje ouder worden, dat word ik pas op oudejaarsavond.
Het is dan pas dat ik me realiseer dat er weer een jaar voorbij is. En dat de kans dat ik alles wat op mijn lijstje staat afgewerkt krijg, weer een beetje kleiner is geworden.

Zo'n lijstje dat hebben we allemaal wel gemaakt toen we jong waren denk ik.
"Things to do before I die", daar zijn zelfs boeken over geschreven en films gemaakt.
Het originele lijstje heb ik niet meer, dat is een keer gepikt geweest, samen met mijn portefeuille, maar ik weet nog wat erop stond.

Sommige dingen heb ik gedaan. Het parachutespringen, een luchtballonvaart, een cruise, de tempel van Abu Simbel zien, ... Andere heb ik ondertussen mentaal geschrapt. Een ruimtereis maken, een kind krijgen (what was I thinking!), ... En voor sommigen heb ik nog hoop.
Zwemmen met dolfijnen, een boek schrijven, een reisje met de Orient Express, ...
En één wordt binnenkort al gerealiseerd.

Als kind zat ik uren met mijn neus in stripboeken. Mijn vader, die stiekem toch ook wel een zoon had willen hebben denk ik, voedde me met Sammy, Asterix, en de Blauwbloezen maar zelf was ik helemaal weg van Yoko Tsuno en vooral Natasja, de sexy stewardess.

Wat een gaaf beroep leek me dat.
Veel van mijn vriendinnen waren air hostessen zoals wij dat noemden, en vlogen met regelmaat naar exotische bestemmingen en kwamen terug met spannende verhalen.
Toen ik het ouderlijke nest verliet trok ik in een appartementje op een boogscheut van de luchthaven van Deurne en hoorde af en toe een ijzeren vogel voorbijscheren over mijn hoofd.

Regelmatig klonk 's avonds laat de deurbel en viel mn vriendin Ellen binnen, die na een vlucht naar huis reed en bij mij licht had zien branden. Eens binnen haalde ze met een grote glimlach 2 kleine flesjes champagne uit haar tas die de verwende passagiers van eerste klas hadden laten staan en die wij ons lieten smaken terwijl ze honderduit vertelde. Ja, stewardess, het leek me wel wat.

Onlangs kreeg ik een oproep onder ogen, van een fotograaf die mensen wilde fotograferen in de outfit van hun droomberoep toen ze 12 waren. Ik hapte meteen toe.
De outfit wordt op maat gemaakt, een eerste pasbeurt heb ik er al op zitten, en ben erg benieuwd naar het resultaat.

Eindelijk word ik Natasja, als de Maya's tenminste geen gelijk krijgen ...

woensdag 12 december 2012

De koning van het zwanenmeer

Nu de bladeren van de bomen vallen glijdt mijn blik een paar keer per dag scrutineus langs de vijver.
Lang moet ik meestal niet zoeken. Hij heeft zo zijn vaste plekken, onze Edouard.
Ofwel vooraan, op het kruispunt van 3 paden om geen enkele bezoeker met een broodzak te kunnen mislopen, ofwel iets meer naar rechts bij een grote struik, ofwel aan de overkant tegen een glooiende heuvel voor veel zon en een royaal overzicht over zijn domein.


Hij is heer en meester aan zijn kant van de vijver, en is zeer duidelijk in zijn nopjes. Hij komt ondertussen vrolijk op me afgewaggeld wanneer hij me ziet aankomen (tenminste, hij komt steeds enthousiast op mijn fiets afgelopen, zonder fiets duurt het iets langer voor hij me herkent) en steekt dan zijn lange hals uit naar mijn fietstassen in de hoop dat ik iets lekkers voor hem bij heb.

De laatste weken krijgt Edouard elke dag mijn onverdeelde aandacht. Het vrouwelijk zwaantje, Victorine II die was uitgezet om Edouard over het verlies van zijn eega te helpen, was ongeveer een maand geleden mysterieus verdwenen. Heel het park heb ik verschillende keren rondgefietst, ik vond haar nergens. De mannen van de Groendienst konden me ook niet veel wijzer maken, maar gelukkig is er internet ...
Op de Facebookpagina van de wijkvereniging Klein Antwerpen, de organisatie die de zwanen in eerste instantie had uitgezet een paar jaar geleden, las ik een alarmerend bericht:

Victorine II was aangevallen door de twee zwarte zwanen. Deze van oorsprong Australische zwanen hebben zich nooit aangepast aan onze seizoenen. Zij zitten nu volop in hun broedseizoen, en zijn daarom agressiever dan anders. Een oplettende voorbijgangster merkte het gevecht tussen de zwanen op, en snelde Victorine II moedig ter hulp. Ze joeg de belagers weg, en nam het gewonde dier in haar armen om het veiligheid te brengen.
Victorine II werd afgevoerd naar de vogelbescherming van Brasschaat, heeft daar een goede verzorging gehad, met antibioticakuur, en is er weer helemaal klaar voor.

Want ja, het goede nieuws is, ze komt terug. Volgende week vrijdag om precies te zijn. Net op tijd voor kerstmis.
Ondertussen zit ik mee in de Wijkvereniging Klein Antwerpen, hebben wij al wat vergaderingen gehad over geplande activiteiten, en de één van de volgende activiteiten is het uitzetten van nieuwe zwanen. Niet één, niet twee, maar liefst drie zwanen!
Volgende vrijdag gaan Christiaan en ik 'smorgens vroeg op pad om bij een kweker een volwassen koppeltje te gaan ophalen. Patrick en Chris. Van de kweker rijden we met het koppel door naar Brasschaat om daar Victorine op te halen. En dan worden de drie zwanen uitgezet in de vijver van het Antwerpse stadspark. Is dat geen geweldig nieuws!!

Ja, deze wijkvereniging is een vereniging met het hart op de juiste plaats. Ze is trouwens genomineerd voor een prijs als "Buitengewone buurt" op ATV, en ik hoop dat veel stemmen krijgt.
Jij kunt jouw stem en steun ook geven. SMS BUURT4 naar 6671 en geef deze buurt de waardering de ze verdient

Volgende week uitgebreid verslag over de nieuwe zwanen. Benieuwd of Edouard blij zal zijn met zoveel gezelschap ...




En met drie zwanen erbij zullen deze jongens mischien een toontje lager gaan zingen ...

dinsdag 27 november 2012

Klantvriendelijkheid

Ik ben een grote fan van de kleine zelfstandige, tuurlijk, ik ben er namelijk zelf één. Bij de kleinhandel word je trouwens steeds veel beter geholpen dan bij een multinational. Of niet soms?
Afgelopen zomer had ik genoeg van mijn rondslingerende juweeltjes. Ringen in het badkamerkastje, oorbellen naast het bed, broches in de lade, … Ik was het overzicht kwijt. De oplossing, een juwelenkoffertje. Eén van de grootste aanbieders in juwelekoffertjes is Windrose, ik doorzocht hun gamma en vond in de catalogus snel wat ik wilde. Online bestellen direct bij Windrose deed ik niet, nee, ik ging op zoek naar een kleinhandel in mijn eigen stad waar ik zo’n koffertje kon bestellen.
Een niet nader genoemde bekende tassenwinkel in Antwerpen, in de Wilde Zee, naast een pannenkoekenhuis, wilde me helpen. Het model waar ik mijn zinnen op had gezet was niet in stock, maar dat konden ze zonder enig probleem voor me bestellen. Over enkele weken zou het geleverd worden, ze zouden me bellen als het er was. Hopelijk september, ten laatste in oktober werd me gezegd. Het was 10 augustus. Of ik aub een voorschot van 50euro kon betalen. Natuurlijk.
De zomer liep op zijn einde, de herfst kwam en ging, maar nog steeds had ik geen juwelenkoffertje. Ik ging een paar keer bij de winkel langs en vroeg hoe het met mijn bestelling was. Toen ik dat voor een tweede keer deed, was de irritatie bij de verkoopster duidelijk merkbaar (Daar was ik weer – zucht – ) "Nee mevrouw, uw juwelenkoffertje is nog niet geleverd. Ik heb toch gezegd dat ik u zou bellen als het er was?” Op de vraag hoe lang het nog kon duren kreeg ik: “Dat weet ik niet, deze week, volgende week, … alleszins voor de feestdagen, laat ons zeggen november.”
November? Pffft, had ik dat geweten begin augustus had ik een andere oplossing gezocht.
Thuis zette ik dan maar een kopje koffie. Hè, wat vervelend, de machine lekte, ook dat nog.
Ik belde de klantendienst van een niet nader genoemd merk koffie en espressomachines dat grappige commercials maakt met een knappe donkerharige acteur die menig vrouwenhart sneller doet kloppen en goed bevriend is met Brad Pitt.
“Geen probleem mevrouw. Wij komen uw machine graag ophalen, en u krijgt gratis een vervangtoestel ter beschikking, tot uw toestel hersteld is.” Nog geen 48h later was de machine opgehaald en namen we het vervangtoestel in gebruik. De herstelling zou maximaal 2 weken duren.
Na 10 dagen kreeg ik telefoon van de niet nader genoemde fabrikant van ons espresso apparaat met de boodschap dat de herstelling ietsje langer zou duren. Met excuses voor het ongemak. Ongemak? We hadden een perfect werkend vervangtoestel. Niets aan de hand toch.
Vorige week deed ik nog eens een poging bij de niet nader genoemde tassenwinkel in de Wilde Zee.
“Bent u al door ons gebeld geweest? Ah nee? Ja, dan is het er nog niet he” beet de verkoopster me toe. Ik was het beu en probeerde haar het concept ‘klantvriendelijkheid’ uit te leggen. Als voorbeeld gaf ik de opvolging van de herstelling van ons espresso apparaat.
“U had me in deze 15 weken dat ik op mijn bestelling zit te wachten bijvoorbeeld ook eens een keertje kunnen bellen “Mevrouw, het spijt ons, maar uw bestelling is nog niet geleverd. Wij houden u op de hoogte”.
Als repliek hierop zei uw verkoopster: “U bent toch regelmatig zelf komen informeren?” Ja natuurlijk, omdat ik van jullie maar niets hoorde. “Wij hebben wel meer klanten hoor mevrouw. We kunnen ons toch niet bezig houden om die allemaal elke week te bellen om te zeggen dat hun bestelling er nog niet is” ging ze verder.
Nee natuurlijk niet, stel je dat voor, en ik kreeg medelijden met de blijkbaar ontelbare klanten die tevergeefs op hun bestelling aan het wachten waren. Als het er zoveel waren dat die niet eens een keertje gebeld konden worden …
Ik besloot het op te geven en vroeg mijn voorschot terug. “Daarvoor moet u bij hem zijn” zei ze, en ze schudde met haar hoofd richting jonge kerel die aan de deur stond.
“Zoals mijn collega u reeds zei kunnen wij onze klanten niet elke week bellen ivm hun bestelling” herhaalde hij, alsof ik dit onbetwistbare en zeer geldige argument de allereerste keer niet begrepen had. “Dat vraag ik ook niet”, herhaalde ik, “Eén keer in deze vier maanden had al fijn geweest.”
“Mevrouw, dat juwelenkistje is speciaal voor u besteld. Wij geven geen voorschotten terug” deed de jonge kerel de deur dicht. “Die bestelling dateert van begin augustus!” zei ik hem nog, maar daar reageerde hij niet meer op. Eens thuis kroop ik in de pen en schreef een lange brief naar de zaakvoerder met de vraag me mijn voorschot terug te willen betalen.
Gisteren ging ik bij de tassenwinkel langs, en de zaakvoerster gaf me zonder morren doch ook zonder glimlach mijn voorschot terug. Ik wandelde langs de Groenplaats naar mijn fiets en mijn oog viel op een hele grote tassenwinkel, tussen een apotheker en het postkantoor. Tot mijn groot genoegen hadden zij een enorm gamma juwelenkoffertjes van Windrose en ik fietste blij met mijn aanwinst naar huis.
Daar wachtte me een mail met de bevestiging dat ons espresso apparaat de volgende dag geleverd zou worden, als dat voor ons paste, tussen 11h en 14h. Natuurlijk, bevestigde ik.
Iets voor 14h kwam een vriendelijke jongen onze Delonghi Latissima brengen. Hij testte hem uitvoerig, alles bleek in orde, en bij het afscheid overhandigde hij me een cadeautje. Een doos met 16 capsules, als dank voor het vertrouwen.
Kijk, zo kan het ook. Zonder klanten komt een bedrijf niet ver. Deze multinational heeft het begrepen. Nu de detailhandel nog.

dinsdag 20 november 2012

Helaes Pindakaas

Koning winter staat voor de deur, vanuit mijn bureau aan de achterkant van ons appartement, het mooiste seizoen.
Elke ochtend komen namelijk tientallen koolmeesjes zich te goed doen aan de mezenbollentjes en zakjes pindanoten die ik zowel aan de brandtrap, als aan ons terras heb opgehangen. Dat terras hebben we bij onze intrek afgesloten met hekwerk om vreselijke ongelukken met onze 2 katten op een 7e verdieping te vermijden.
Een tijdje terug zag ik op het internet een pindakaspothouder. Hij werd verkocht ten voordele van A.L.S., helemaal super.
Helaas ging het om een plaatselijke actie in Nederland, en kon de pindakaaspothouder niet naar België worden opgestuurd. Meteen begon ik het internet af te schuimen, op zoek naar pindakaaspothouders. In België zijn ze (nog) niet te vinden. Belgen houden helemaal niet van pindakaas. Als ik de pot nog maar opendraai begint mijn man al te kokhalzen, aan hem krijg ik het niet verkocht. Websites met pindakaaspothouders genoeg, maar verzenden naar Belgie, ho maar. Dat is blijkbaar een brug te ver. Alsof het een ander werelddeel is, Tjonge.
Het leek wel of heel Nederland aan de pindakaaspothouders was, getuige daarvan de vele websites met foto's, sommigen zelfs met gebruiksaanwijzing:
Een pot pindakaas voor tuinvogels kunt u heel gemakkelijk ophangen met deze aluminium houder. Hang de houder aan een muur, boom of schutting, schuif een pot pindakaas (zonder deksel) (ja, hallo!!) onder het dakje en klem hem nog even vast. Zo creëert u een druk bezochte voederplaats voor veel kleurrijke tuinvogels!
Ik vertelde het terloops aan mijn vader die zich in de winter ook steeds ontpopt als grote vogelvoeder. Gisteren kwam hij met mijn moeder op bezoek, en had een cadeautje voor me bij. Een zelfgemaakte pindakaaspothouder. Mijn moeder had in Nederland meteen een paar potten pindakaas gekocht, nee, geen Calvé, de onbetwiste marktleider, en dus al gauw een euro of 3 - 4 per pot, neen, ze had private label pindakaas gekocht, en kijk even goed naar de naam. Humor!
Vanmorgen scheen de zon, en gewapend met tang, hamer en ijzerdraad ging ik aan de slag. Nog geen 10 minuten later hing hij te blinken, mijn pindakaaspothouder.
En nu maar wachten op de eerste pindakaasvogel. Mochten ze hun neus optrekken voor het huismerk (als ze ook maar iets hebben geleerd van onze verwende katten zal dat zeker het geval zijn) biedt de handel soelaas. Wat dacht u van heerlijke pindakaas voor vogels met echte meelwormen.
Je zult je maar vergissen bij het smeren van je boterhammen ...
Het enige wat nu niet meer zonder problemen gaat lukken, is onze woning verlaten via de brandtrap in geval van nood. Dan wordt het echt ... Helaas Pindakaas!

donderdag 8 november 2012

Geruchten doen razend de ronde.

Herfst. Nat. Koud. Guur. Vroeg donker. Joepie. Terug tijd om te lezen.
Vroeger zat ik elk vrij moment met mijn neus in een boek. Ik kon me helemaal laten meeslepen door een goede, droevige, spannende, humoristische of historische roman. Tegenwoordig ontbreekt me vooral de tijd om te lezen. De digitale (r)evolutie bracht soelaas en zo schafte ik me vorig jaar een E-reader aan. (Voor de geïnteresseerden, de Sony PRS-T1, zeeeeer tevreden!!) Omdat ik zoveel onderweg ben, en niet altijd een 400 pagina’s tellende turf op zak draag, is die E-reader het ei van Columbus. Met dat ding heb ik altijd wel een boek op zak. Wat zeg ik, wel 30 boeken.
Natuurlijk koop ik nog wel eens papieren exemplaren. Ten eerste zijn niet alle boeken verkrijgbaar als Epub, en ten tweede wil het oog ook wat. Daar waar enerzijds de e-books ongetwijfeld een impact hebben op de boekenverkoop, is het nu aan de uitgeverijen om inventief uit de (lees)hoek te komen en wat meer aandacht te besteden aan vorm. Een leesboek digitaal lezen is prima, een fotoboek daarentegen … De laatste tijd zie je wellicht daarom steeds meer en meer prachtige uitgaven, met aparte layout, en veel, heel veel foto’s.
Ik keek mijn ogen uit op de ondertussen 46e Boekenbeurs, wat een aanbod (en nee, ik heb niet tussen die paar duizend andere mensen staan aanschuiven voor het boek van Amazing Astrid Bryan) en toen ontdekte ik de perfecte symbiose tussen oude en nieuwe media.
De InstaRoman
Om het tienjarig bestaan van Antwerpen Boekenstad te vieren schreef stadsdichter Bernard Dewulf, met behulp van alle Antwerpenaren, de allereerste InstaRoman. Elke dag vanaf 31 oktober postte hij zinnen op de Instaroman website en die zinnen zouden, gelinkt aan foto's, een boek gaan vormen. Antwerpen Boekenstad lanceerde een oproep om de zinnen van de dichter aan te vullen met passende foto’s. Te posten via Instagram.
Voor wie Instagram niet kent, Instagram is een gratis programma om foto’s te maken, te bewerken met een filter (bijvoorbeeld een Polaroid effect) en te delen met andere Instagram gebruikers of andere sociale netwerken als Twitter of Facebook.
Om een foto aan een zin van de roman toe te wijzen moest je deze uploaden naar Instagram en voorzien van de juiste hashtag (#), bijvoorbeeld #instaroman11.
Live gedrukt op de Boekenbeurs
Bernard Dewulf kiest bij iedere zin de beste foto en dan wordt het geheel door Antwerpen Boekenstad gepubliceerd. De InstaRoman wordt dit weekend live gedrukt op de Boekenbeurs en de personen waarvan een foto werd geselecteerd, krijgen als teken van waardering een exclusief exemplaar van dit toch wel bijzondere boek.
Ik zit hier als een klein kind dat naast de schoorsteen wacht op Sinterklaas achter mijn PC en bij elke mail die binnenkomt hoop ik dat het er één is van Antwerpen Boekenstad met de verlossende boodschap “Gefeliciteerd! Uw foto bij zin 11 is geselecteerd. U mag uw InstaRoman komen ophalen."
Wie alle zinnen en ingestuurde foto's wilt bekijken, ga eens naar de InstaRoman website.
En ach, als ik hem niet gewonnen heb, ga ik hem gewoon kopen. De InstaRoman is vanaf 13 november te koop in het Letterenhuis, Minderbroedersstraat 22, Antwerpen.
Carolien blogt ook voor Dna.be

maandag 29 oktober 2012

Net geen zilver

Heel mijn leven heb ik in het Antwerpse gewoond. Ik ben geboren - en heb mijn jeugd doorgebracht - in Deurne, daarna woonde ik een goeie 15 jaar in Berchem, en sinds een paar jaar leef ik met mijn partner en onze twee katten in hartje Antwerpen. In dat hele leven ben ik maar vier keer verhuisd, en ik hoop van ganser harte het niet nog eens vier keer te moeten doen.
Nee, ik ben redelijk honkvast, en val graag terug op routine. Experimenteren is leuk, reizen super, nieuwe dingen leren inspirerend, maar een aantal constanten in mijn leven heb ik echt nodig.
Zo lees ik om de zoveel jaar mijn lievelingsboek “Gone with the Wind” in plaats van een nieuwe bestseller te verslinden. Ga ik om de vijf jaar naar Los Angeles om de dood van Marilyn Monroe te herdenken in plaats van ergens naar toe te trekken waar ik nog nooit geweest ben. Ga graag terug eten daar waar het lekker was in plaats van een nieuwe zaak te proberen. Val ik regelmatig mijn lievelingswijnbarretje int Stad binnen in plaats van een nieuwe trendy hotspot te testen. En naar films met Hugh Grant, daar kan ik naar blijven kijken (vooral ‘Love Actually’).
Trouw, ja ik denk wel dat ik dat ben, en dat geldt voor veel van mijn relaties. Ik heb dierbare vriendinnekes die dat al een paar decennia zijn, een partner waar ik al 15 jaar veel lief en af en toe een beetje leed mee deel, en dan is er natuurlijk de bijzondere relatie die alles in zich had bekroond te worden met een zilver jubileum.
Op mijn 20e verjaardag zond CBS de allereerste aflevering uit van The Bold & the Beautiful en een paar jaar later, toen het bij ons op de buis kwam, was ook ik meteen in de ban van het reilen en zeilen bij de Forresters en de Logans, en later de Spectra’s en de Marones.
Ik ging alleen wonen en had geen geld voor kabel televisie. De binnenhuisantenne die mijn vader installeerde was gelukkig meer dan goed genoeg, en ik racete elke dag van mijn eerste job naar huis om stipt om half 6 de BRT op te zetten voor mijn dagelijkse portie soap. Het eerste salaris werd gebruikt voor een videorecorder zodat een uurtje overwerken geen onoverkomelijke ramp meer was.
Hoe onwaarschijnlijk de verhaallijnen ook waren, hoe tergend langzaam de plotontwikkelingen, hoe ongeloofwaardig het scenario, … geen aflevering sloeg ik over. Alhoewel ik in drukke tijden vaak de tape versneld afspeelde en enkel de ondertitels las.
Ook op vakantie werd de recorder tot in de puntjes geprogrammeerd en na een reisje lag ik steevast een paar dagen op de bank voor een overdosis B&B.
Ik werd ouder, net zoals de kinderen van Brooke, Ridge, Taylor, …. maar voor de hoofdpersonnages bleek de tijd stil te staan. Ridge werd langzaam grijs, maar ineens was zijn haar weer gitzwart. Brookes dochter kroop in een babypakje de tuin in om de volgende aflevering op een brommer de oprit op te rijden, maar alles pikte ik, zonder morren, ik bleef trouw aan mijn 25 minuten glamour per dag. Met de intrede van het internet kon ik me vaak uren amuseren met het herbekijken van oude afleveringen of het uitpluizen van toekomstige verhaallijnen.
Groot was dan ook de schok een paar weken geleden toen aangekondigd werd dat Ridge de soap zou verlaten. En dat net na zijn 7e of 8e huwelijk met Brooke. Oh jee, wat nu?
Tot overmaat van ramp kondigde CBS vorige week aan dat ook Stephanie, de mater familias, de reeks zou verlaten. Waar ze voor Ridge de deur nog op een kier laten staan – hij ‘verdwijnt’ op zijn huwelijksreis en Brooke komt alleen terug, halen ze bij Stephanie de grove middelen tevoorschijn. Zij krijgt een heuse sterfscene, met afscheid van alle, alle personages waar ze de afgelopen 25 jaar mee gewerkt heeft, zelfs Sally Spectra. In het echte leven overleden, in de serie eindeloos op cruise.
Brooke zonder Ridge leek me een onoverbrugbaar obstakel. Dit overleeft de serie niet, dacht ik een paar weken geleden.
Maar nu weet ik wel beter. Het was niet de relatie Brooke – Ridge die de serie al 25 jaar ‘spannend’ houdt. Nee, het was de relatie Brooke - Stephanie die me vooral op het puntje van mijn stoel hield, bijna 25 jaar lang.
Ik zal jullie missen, Ridge en Stephanie, allez, over drie jaar toch natuurlijk, want we lopen hier in België gelukkig wat achter, en wie weet, tegen dan trouwt Brooke nog eens met haar ex Eric, de vader van haar man Ridge, de ex van haar zus Donna, en natuurlijk ook de ex van haar aartsrivale, maar misschien ook wel beste vriendin, Stephanie, als die ondertussen niet terug uit de doden is herrezen net zoals Taylor dat ooit deed, de ex van Ridge, en ook de ex van Nick, een ex van Brooke die een paar keer trouwde met Brookes dochter, een affaire heeft gehad met Brookes zus en een halfbroer bleek te zijn van Ridge, de stiefvader van de dochter van Brooke, waar hij ooit bijna een relatie mee heeft gehad terwijl zijn andere stiefdochter met Brooke ondertussen de strijd heeft aangebonden met zijn echte dochter uit zijn eerste huwelijk met Taylor die een tijd terug bevallen is van de baby die ze kreeg met Nick door kunstmatige inseminatie waarbij door een misverstand niet haar eigen eicel, maar een eicel van Brooke werd ingeplant en haar zoon dus niet haar eigen zoon met Nick is, maar de zoon van Brooke met Nick die een tijd lang werd opgevoed door Nick en Bridget, Brookes dochter, en later door Nick en Katie, Brookes zus, tot Katie Nick in de steek liet om te trouwen met de broer van de allereerste vrouw van Ridge, Caroline, die stierf aan leukemie nadat ze ook nog even met Thorne, Ridges broer, nou ja, halfbroer, getrouwd is geweest die ook iets heeft gehad met Taylor en natuurlijk ook met Brooke.
Geniet nog even mee.
Ik ga je missen Stephanie Forrester

maandag 15 oktober 2012

Twee vingers

Politiek kon me het grootste deel van mijn leven niet echt boeien. Tenminste, toch niet die in België. Komaan zeg, België, een zakdoek groot. Wel kende ik bijna alle Amerikaanse presidenten uit mijn hoofd en zat aan de buis gekluisterd bij hun 4-jaarlijkse verkiezingen.
Waarom kon de nationale politiek me niet echt boeien? Als Nederlandse mocht ik in het land waar ik geboren ben, België dus, niet gaan stemmen, en Belg worden ... Dat was een brug te ver ... ;)
Ik voel me immers geen Belg, noch voel ik me Nederlandse. Ik ben een echte Antwerpenaar.
En ik gaf me op om te mogen stemmen voor de Antwerpse Gemeenteraad, ik ben er zelfs een keer voor opgekomen. Zo groeide mijn (bescheiden) interesse voor de locale politiek, in Antwerpen. De stad van mijn leven, al een hele tijd.
Zeven jaar geleden nam ik deel aan een televisieprogramma, "De Topmanager". De Vlaamse versie van "The Apprentice", het wereldberoemde format met Donald Trump.
Onze verblijfplaats tijdens de wekenlange opnames was een riante loft in Antwerpen, en ook een groot deel van onze opdrachten moesten we uitvoeren in 't Stad. De Vlaamse uitzendingen waren geen succes, door tegenvallende kijkcijfers aldus VT4, de zender die het programma uitzond, dus wereldberoemd ben ik niet geworden, ook won ik het programma niet, maar van mijn deelname heb ik genoten, net zoals van mijn stad.
Niet lang na het einde van de opnames besloot ik van mijn hobby mijn beroep te maken, en werd full time stadsgids. Een beslissing die ik me tot nu toe nog niet beklaagd heb.
Als gids ga ik regelmatig naar tentoonstellingen, vernissages, opleidingen en cursussen en één moment staat me nog zeer helder bij.
Het was een vrijdagavond in het KMSKA, waar een receptie werd gehouden tgv. een nieuwe tentoonstelling. Ik stond in de gigantische entreehal met een glaasje in mijn hand toen ik plots van het ander einde van de zaal onze burgemeester Patrick Janssens op me af zag komen. Een paar seconden later stond hij vlak voor mijn neus en zei "Ik heb naar alle afleveringen van dat programma gekeken en ik was er zeker van dat gij dat met uw twee vingers in uwe neus ging winnen." Tegenvallende kijkcijfers he? Zelfs de burgemeester had ernaar gekeken.
Gisterenavond zat ik voor de buis, te kijken naar de grote verkiezingshow op Eén en bij elk resultaat dat binnenkwam (van Antwerpen wel te verstaan, op de rest heb ik niet zo echt gelet, een mens moet consequent blijven in zijn leven) dacht ik maar één ding.
Beste Burgemeester, als ik u gisterenavond was tegengekomen had ik maar 1 ding tegen u gezegd. "Ik was er zeker van dat gij dat met uw twee vingers in uwe neus ging winnen."
Met mij is het goed gekomen na mijn carriereswitch. Ik ben er zeker van dat het voor u ook zo zal zijn. Ik kijk nog één keer terug op mooie tijden, en vanaf nu gaan we onze hoop moeten zetten op de toekomst. Antwerpen heeft het nodig.

vrijdag 12 oktober 2012

Helden

Ik moet een jaar of 14, 15 geweest zijn toen ik ten prooi viel aan een onmogelijke liefde die nooit beantwoord zou worden.
Internet bestond nog niet, we hadden hoop en al negen televisie zenders en mijn ouders en ik luisterden vaak naar de radio. Zij hadden het grootste deel van hun jeugd in Nederland doorgebracht en waarschijnlijk was het daarom dat bij ons thuis vooral Nederlandse TV- en radiozenders opstonden.
De eerste keer toen ik het nummer ‘Sinds een dag of 2’ hoorde was ik verkocht. Van mijn spaarcentjes kocht ik de LP “Doris Day en andere stukken” en draaide hem grijs op mijn kamer met de gifgroene en knalroze Doe Maar posters aan de muur. Zwijmelend keek ik naar Ernst Janz terwijl ik met hart en ziel meezong met “Belle Hélène”, “Is dit Alles”.
Live optreden in Antwerpen!
Toen de groep zou optreden in Hof Ter Lo in Borgerhout smeekte ik mijn ouders of ik mocht gaan en beleefde een geweldige avond. Het was mijn allereerste live concert. Het zou het laatste niet zijn.
De band ging uit elkaar in 1984, mijn crush op Ernst stierf een stille dood en mijn muzieksmaak evolueerde. Maar ik draaide steeds het volume hoger wanneer liedjes als “De Bom”, “1 nacht alleen”, “Smoorverliefd” of “Nachtzuster” op de radio kwamen.
Toen een dikke 15 jaar later, in het jaar 2000, de grote Doe Maar reünie werd aangekondigd was ik niet te houden en kocht meteen tickets. Het zou de laatste keer zijn dat Doe Maar nog eens samen op een podium zou staan. Het werd een ware triomftocht door Nederland en België. En natuurlijk kwamen ze ook naar Antwerpen!
De Laatste Keer?
Met een stel vrienden trokken we voor het optreden naar het Sportpaleis, giechelend en lachend alsof we weer 16 jaar waren. De band was uit elkaar gegaan omdat ze niet om konden met de roem en het vooral moeilijk hadden met gillende en flauwvallende meiden waar ze ook kwamen. Een normaal leven hadden ze niet meer en ze konden amper de straat op. Deze keer was het anders.
Het was een machtig moment wanneer op het hoogtepunt van het concert alle vier de muzikanten van het podium sprongen, het middenplein op wandelden, en rustig tussen hun fans laveerden die hen bedankten voor de goeie muziek al die jaren en beleefd de hand schudden. Er viel niet 1 vrouw flauw (veel meisjes waren er die avond trouwens niet …) maar het applaus was oorverdovend.
De bekende deuntjes echoden nog lang na in mijn hoofd. Was dit nou echt de laatste keer geweest?
Natuurlijk niet!!
In maart dit jaar werden een aantal try outs aangekondigd die zouden plaatsvinden in Antwerpen (waar anders?), in de mooiste concertzaal van de hele wereld, de Roma. Ik kocht meteen 2 tickets. Er zaten bijna 30 jaar tussen mijn eerste en mijn derde live optreden van mijn jeugdhelden, nog nooit eerder was ik drie keer naar een zelfde artiest gaan kijken.
Vorig weekend was het dan zover. Doe Maar, begeleid door een symfonisch orkest, live in de Roma. Het was subliem! De geluidskwaliteit was niet altijd even goed, maar de sfeer zat er goed in en iedereen zong uit volle borst mee. We zaten op het balkon (in goed gezelschap, tussen Jan Leyers en Koen De Graeve) en zagen de hele zaal meedeinen op nummers als “Doris Day”.
Bij het verlaten van de zaal kocht ik een zakje Doe Maar buttons. Deze speld ik 25 januari op mijn revers, wanneer ze optreden in de Lotto Arena. Mijn vierde Doe Maar concert.
Je dacht toch niet dat ik dat zou willen missen zeker?
Wie wil nagenieten van de verschillende nummers gebracht in de Roma onder begeleiding van het symfonisch orkest, op deze link vind je alle hoogtepunten.
Carolien blogt ook voor DNA.be

vrijdag 31 augustus 2012

Aan alles komt een eind

Een licht gevoel van nostalgie maakt zich van mij meester.
Gedaan, fini, schluss, the end.
Het is geweldig geweest, deze twee maanden vakantie.
Op zaterdag naar de Vreemdelingenmarkt. Zondags kuieren door de Hoogstraat. Het wekelijks bezoekje aan de Antwerpse Zoo. Terrasjes bij de vleet (in juli al wat vaker onder een luifel ...); het historisch centrum, het Zuid, het Eilandje en Spoor Noord, de Theaterwijk, ... Solden. Avondjes uit dankzij de Zomer van Antwerpen. De Rubensmarkt op moederkesdag. Lambermontmartre en de Markt van Morgen, een paar keer zelfs. Het Bollekesfeest. De Badboot. Sterren kijken vanop het MAS. De Cultuurmarkt Wegdromen bij reusachtige cruiseschepen langs het Steen. Picknicken in het Stadspark. Muziek in de Wijk. Late night dinners in goed gezelschap en doorbomen over vanalles en nog wat. De stad zien ontwaken onder de zon en straatvegers horen fluiten. Zakenmannen op de fiets (en op de Vélo). Straatartiesten en levende standbeelden.
Tevreden kijk ik terug naar een mooie zomervakantie, 7 weken in eigen stad en één weekje over de grote plas in the city of dreams, Los Angeles. Altijd fijn reizen, maar wat ben ik toch graag thuis, in mijn eigen stad.
Ja de zomer was leuk, en is nog niet gedaan. Maar ook het volgende seizoen kan me bekoren.
Binnenkort beginnen de bladeren van de bomen te vallen en zie ik Edouard wat beter zwemmen in zijne vijver. De avonden vallen nu al wat sneller, het koelt buiten vlugger af. Nog even en we verstoppen onze vrolijk gelakte teennagels in warme sokken en verbergen we onze décolletés met een dikke foulard.
Ik hoop dat jullie ook allemaal hebben genoten van een fijne vakantie. Vanaf nu val ik stilaan terug in mijn oude ritme, paar uurtjes per dag achter de computer, 1 tot 2 rondleidingen, en één keer per maand bloggen voor DNA.be in plaats van elke week zoals ik de de afgelopen 2 maanden heb gedaan.
Tot volgende maand!

vrijdag 24 augustus 2012

Op een dag vind je de job van je leven

Een mens slaapt zowat 30% van zijn leven. Als je 90 wordt, ben je daar dus zo’n 30 jaar van onder zeil geweest. Best belangrijk dus, slapen, maar niet iets waar je voor kiest.
Een andere activiteit die ook een groot deel van je leven in beslag neemt, maar waar je bewuster mee omgaat en wel voor kiest, is je werk. Het is één van de belangrijkste beslissingen in je leven, wat ga je doen als je later groot bent?
Onze ambities evolueren van ontdekkingsreiziger, astronaut, dierenarts tot verkoper, kok, loodgieter, notaris of secretaresse.
Verliefd op Antwerpen
Zelf ben ik jarenlang actief geweest in Marketing. Reclame, evenementen, marktonderzoek, … Tot ik op een dag besefte dat ik in één van de mooiste steden ter wereld woonde, en er niet zo veel van afwist (de schoolreisjes even terzijde gelaten, maar op die leeftijd dringt het zo niet tot je door).
Ik wilde meer weten over deze fantastische stad en werd zo’n 10 jaar geleden alweer op mijn wenken bediend tijdens een infoavond van het Provinciaal Volwassenenonderwijs over de opleiding Toeristische Gids Antwerpen.
Ik had best een goeie job, onkostenvergoeding, bedrijfswagen, noem maar op, dus in eerste instantie ging ik de cursus vooral volgen uit interesse, en uit liefde voor deze stad.
En die liefde, die heb je echt wel nodig of je houdt het niet vol. De opleiding bestaat immers uit een basismodule die een volledig schooljaar duurt, en een specialisatiemodule of finaliteit die anderhalf jaar duurt (toen ook één schooljaar). In mijn geval de finaliteit kunst- en cultuurstad Antwerpen. Je bent dus dik 2 jaar verder voor je je Erkend Stadsgids mag noemen, op voorwaarde natuurlijk dat je voor de opleiding slaagt.
In 2002, toen ik mijn opleiding startte, was het lang geleden dat ze nog eens was georganiseerd, en het aantal cursisten was overweldigend. Onze lessen gingen door in een grote campus in de Meistraat waar wij ons met een 150-tal mensen twee keer in de week lieten bijscholen, woensdagavond en zaterdagvoormiddag. Het eerste jaar is redelijk algemeen, en deze basisopleiding is in gans Vlaanderen ongeveer hetzelfde. Ze omvat onder meer lestijden over algemene en politieke geschiedenis, over kunst- en cultuur, over natuur en landschap en over rondleiden in de praktijk.
Tweede zit
De schriftelijke examens aan het einde van het schooljaar zullen me voor altijd blijven achtervolgen. Ik die met gemak door de het lager, hoger en hoger niet-universitair onderwijs was gerold kreeg maar liefst vijf (5!) herexamens. Daar ging mijn zomervakantie. Gelukkig is het goed gekomen en na een geslaagde tweede zit voor archeologie, geografie, economie, bouwstijlen en monumentenzorg, begon ik met goede moed aan de finaliteit Antwerpen. En dat ging beter, veel beter. We bezochten onze schitterende musea (op sluitingsdagen, met de curator, achter de schermen), kregen interessante modules over diamant, haven, mode, kunst, het multiculturele van deze stad, … Het was allemaal ontzettend interessant.
En aan het einde van dat tweede schooljaar, in juni 2004, na schriftelijke en mondelinge examens, het schrijven en verdedigen van een eindwerk, en een praktische proef begeleid door een jury (ik moest een rondleiding geven in het Plantin Moretusmuseum waar ik sindsdien helemaal verliefd op ben) mocht ik mijn Diploma Toeristische Gids Stad Antwerpen in ontvangst nemen.
Pensioen?
Maar nog steeds had ik niet in de gaten dat ik mijn roeping had gevonden. Het diploma was binnen, nu had ik iets om naar uit te kijken wanneer ik met pensioen ging, en om de “verworven kennis” toch een beetje paraat te houden nam ik 1 tot 2 gidsopdrachtjes aan per maand, naast mijn full time job.
Pas nadat ik merkte hoe tof het was om alles wat ik nu wist over “mijn stad” over te brengen op anderen begon ik serieus met de gedachte te spelen om dit full time te doen. Na een klein jaar wikken en wegen diende ik mijn ontslag in en begon aan de job van mijn leven. Stadsgids in Antwerpen.
Pas op, ervan leven is niet voor iedereen weggelegd. Veel van mijn collega’s gidsen in bijberoep, of als hobby. Slechts enkelen kunnen hun activiteit uitbouwen tot een volwaardig beroep. Het feit dat mijn man en ik geen kinderen hebben, en geen auto -twee zware investeringen – hebben geholpen.
Droomjob
Elke dag genieten van al het mooie dat we hier al hebben. Het Rubenshuis en andere stedelijke en provinciale musea, het MAS, de Vlaeykensgang, het Elzenveld, onze monumentale kerken, een rijke geschiedenis, toffe winkelbuurten, heerlijke restaurants, gezellige cafeetjes, de Schelde, prachtige parken, …
En denk eens aan alles wat er nog komt. Het Red Star Line museum, de heraangelegde Scheldekaaien, … Allemaal dingen die je laat zien en vertelt aan verscheiden mensen uit binnen- en buitenland die maar één ding voor ogen hebben. Een fijne middag, avond, weekend beleven met elkaar en met een leuke gids, en genieten van de schoonste stad van de wereld. Antwerpen.
Wie interesse heeft in het volgen van de opleiding Toeristische gids Antwerpen vindt alle info via deze link.
Deze erkende opleiding kan (gedeeltelijk) betaald worden met opleidingscheques voor werknemers of wergevers.
Carolien blogt deze zomer voor DNA.be

vrijdag 17 augustus 2012

Geef eens een tuin cadeau

Met Valentijn dit jaar gaf ik mijn partner een niet geheel onbaatzuchtig geschenk. Ik gaf hem nl. een abonnement voor de Antwerpse Zoo cadeau. Een gezinsabonnement. Ons gezin bestaat uit twee personen (en twee katten), dus u zult begrijpen dat de schenker minstens even blij was met het cadeau dan de ontvanger.
We waren een tijdje geleden verhuisd van Oud Berchem naar hartje stad, van een tuin met vijvertje, kikker, vissen, vogels en af en toe een enkele muis, naar een terras op 7 hoog, en ik wilde ons terug een tuin cadeau doen, een tuin met veel dieren, bovendien.
Vanaf die dag gingen we ongeveer één keer per week. Zaaaaalig is het. Met de Vélo (waar we natuurlijk ook een jaarkaart van hebben) door het Stadspark naar het Astridplein en via de ledeningang de dierentuin in, de schoonsten tuin vant stad, en dat is niet overdreven.
Na een tijdje kregen we een vaste route. Van de mini panda’s naar de olifanten, langs de leeuwen, zeehonden, stokstaartjes, via de kamelen naar de pinguïns en de nijlpaarden.
Omdat we zo vaak gaan, ontgaat er ons weinig. Ik herinner me nog een ochtend in maart wanneer we langs de kamelen liepen en mijn man zei “kijk dat klein dromedarisje eens op zijn pootjes wiebelen. Het lijkt wel pas geboren.” En een dag later verscheen het persbericht dat er inderdaad een dromedarisje was geboren.
Of recenter, in juli, toen we een paar mini stokstaartjes zagen rondhuppelen, dagen voor hun geboorte in de pers werd aangekondigd.
Veel informatie haal ik van Facebook, een topmedium om op de hoogte te blijven van alles wat in de zoo gebeurt.
Meteen na de aankondiging dat de tijgers een ijslolly zouden krijgen sprongen we bijvoorbeeld de Vélo op voor een machtig moment en ook de aankomst van de twee jonge olifantenstiertjes Budi en Ming Jung hebben we zo op de voet gevolgd.
Ja, de slogan van de zoo is goed gekozen, "Als abonnee leef je pas echt mee". Want dat doen we. We voelden toch een beetje spijt bij het vertrek van Kai Mook en familie. Nog meer wanneer ik hoorde dat het pas geboren kolibrietje het niet had gehaald slechts dagen voor het voor het eerst had moeten uitvliegen. Deze week ook weer, bij het bericht dat de in de zoo geboren kameel, Sarah, na 21 jaar uit haar inmiddels zware lijden verlost moest worden. Gelukkig heeft ze de geboorte van haar “nichtje” Najla, het dromedarisje, nog meegemaakt.
Maar er is ook veel om naar uit te kijken. De verbouwingen zijn ondertussen goed opgeschoten. Het nijlpaardenmoeras, het zeehondenverblijf, het park van de yaks en rendieren, … het zijn stuk voor stuk mooie realisaties, ten voordele van de bezoekers, en belangrijker nog, de bewoners.
En dat de dieren plezier hebben in hun nieuwe biotoop is duidelijk. Zo liggen de leeuwen blijkbaar niet heel de dag te slapen, maar is de kans reëel dat er binnenkort een klein leeuwtje rondhuppelt in het nieuwe paradijs. Een oplettend zoo bezoeker schoot immers een plaatje van een gezette leeuwin. Zit er een mini-leeuwtje in? Of – zoals een Facebookfan grappig opmerkte – “Missen ze een dierenverzorger?”
Ik ben blij met mijn tuin, de schoonste van heel ’t stad. Nee, van heel de wereld! En als abonnee mag je er trouwens een uur vroeger in.
Ik ben al weg.
Carolien blogt deze zomer voor DNA.be