Helden

Ik moet een jaar of 14, 15 geweest zijn toen ik ten prooi viel aan een onmogelijke liefde die nooit beantwoord zou worden.

Internet bestond nog niet, we hadden hoop en al negen televisie zenders en mijn ouders en ik luisterden vaak naar de radio. Zij hadden het grootste deel van hun jeugd in Nederland doorgebracht en waarschijnlijk was het daarom dat bij ons thuis vooral Nederlandse TV- en radiozenders opstonden.

De eerste keer toen ik het nummer ‘Sinds een dag of 2’ hoorde was ik verkocht. Van mijn spaarcentjes kocht ik de LP “Doris Day en andere stukken” en draaide hem grijs op mijn kamer met de gifgroene en knalroze Doe Maar posters aan de muur. Zwijmelend keek ik naar Ernst Janz terwijl ik met hart en ziel meezong met “Belle Hélène”, “Is dit Alles”.

Live optreden in Antwerpen!

Toen de groep zou optreden in Hof Ter Lo in Borgerhout smeekte ik mijn ouders of ik mocht gaan en beleefde een geweldige avond. Het was mijn allereerste live concert. Het zou het laatste niet zijn.

De band ging uit elkaar in 1984, mijn crush op Ernst stierf een stille dood en mijn muzieksmaak evolueerde. Maar ik draaide steeds het volume hoger wanneer liedjes als “De Bom”, “1 nacht alleen”, “Smoorverliefd” of “Nachtzuster” op de radio kwamen.

Toen een dikke 15 jaar later, in het jaar 2000, de grote Doe Maar reünie werd aangekondigd was ik niet te houden en kocht meteen tickets. Het zou de laatste keer zijn dat Doe Maar nog eens samen op een podium zou staan. Het werd een ware triomftocht door Nederland en België. En natuurlijk kwamen ze ook naar Antwerpen!

De Laatste Keer?

Met een stel vrienden trokken we voor het optreden naar het Sportpaleis, giechelend en lachend alsof we weer 16 jaar waren. De band was uit elkaar gegaan omdat ze niet om konden met de roem en het vooral moeilijk hadden met gillende en flauwvallende meiden waar ze ook kwamen. Een normaal leven hadden ze niet meer en ze konden amper de straat op. Deze keer was het anders.

Het was een machtig moment wanneer op het hoogtepunt van het concert alle vier de muzikanten van het podium sprongen, het middenplein op wandelden, en rustig tussen hun fans laveerden die hen bedankten voor de goeie muziek al die jaren en beleefd de hand schudden. Er viel niet 1 vrouw flauw (veel meisjes waren er die avond trouwens niet …) maar het applaus was oorverdovend.

De bekende deuntjes echoden nog lang na in mijn hoofd. Was dit nou echt de laatste keer geweest?

Natuurlijk niet!!

In maart dit jaar werden een aantal try outs aangekondigd die zouden plaatsvinden in Antwerpen (waar anders?), in de mooiste concertzaal van de hele wereld, de Roma. Ik kocht meteen 2 tickets. Er zaten bijna 30 jaar tussen mijn eerste en mijn derde live optreden van mijn jeugdhelden, nog nooit eerder was ik drie keer naar een zelfde artiest gaan kijken.

Vorig weekend was het dan zover. Doe Maar, begeleid door een symfonisch orkest, live in de Roma. Het was subliem! De geluidskwaliteit was niet altijd even goed, maar de sfeer zat er goed in en iedereen zong uit volle borst mee. We zaten op het balkon (in goed gezelschap, tussen Jan Leyers en Koen De Graeve) en zagen de hele zaal meedeinen op nummers als “Doris Day”.

Bij het verlaten van de zaal kocht ik een zakje Doe Maar buttons. Deze speld ik 25 januari op mijn revers, wanneer ze optreden in de Lotto Arena. Mijn vierde Doe Maar concert.

Je dacht toch niet dat ik dat zou willen missen zeker?

Wie wil nagenieten van de verschillende nummers gebracht in de Roma onder begeleiding van het symfonisch orkest, op deze link vind je alle hoogtepunten.

Carolien blogt ook voor DNA.be