dinsdag 26 juni 2007

Een dagje Antwerpen. Volle maan, diploma´s en blote vrouwen

Rond 18h30 liep ik over de Groenplaats naar de tramhalte en had ineens enorm veel zin in een frietje met mayonaise.

Ik stapte binnen bij Frituur Max. De friteur van dienst stond de vloer te schuren. Hij onderbrak zijn activiteit, bakte een fritje voor me en stapte met mij mee naar buiten, blij met een babbeltje. Het was zo´n slecht weer, hij moest van zijn baas open houden tot middernacht en dan duurden zijn shift wel erg lang. Gelukkig was er dagelijks de lichte opflakkering na 22h wanneer de Mc Donalds sloot, maar voor de rest was het erg rustig. Hij keek vooral op tegen de komende dagen.
“Oh ja”, vroeg ik nietsvermoedend “wat gebeurt er de komende dagen?”
Hij keek me aan alsof ik net had gevraagd of de aarde wel echt helemaal rond was.
“Tis bekan volle maan he” legde hij me naar zijn eigen mening totaal overbodig uit. “Ge et er geen idee van wa de mensen dan allemaal vragen en doen”. Er stapten klanten binnen en hij ging weer bakken. Ik was niet zeker of ik wel wilde weten wat de mensen allemaal doen en vragen bij volle maan en ik maakte me snel uit de voeten.

Ik had er vandaag al 2 recepties opzitten. De tweede was op het Schoon Verdiep met Philip Heylen en de Consul-Generaal der Nederlanden ter gelegenheid van een nieuwe stadswandeling “Nederlandse sporen in Antwerpen” waar ik zelfs een summiere bijdrage aan heb geleverd. Aardige man, die Consul-Generaal.

De andere receptie was een paar uurtjes eerder, in restaurant De Kaai waar ik mijn A-Diploma in ontvangst had mogen nemen. Frank Geudens, ex-depute, is de man die de rode Antwerpse A in het leven heeft geroepen. De A die in het modejaar op de Boerentoren stond.
Drie jaar geleden begon Antwerp Congresbureau Antwerpse bedrijven en individuen die de stad op een positieve manier in de kijker zetten te belonen met een A-Diploma. Vandaag kreeg ik er een, als Antwerpse stadsgids met een professionele website waar de A op een originele manier is verwerkt :)

We waren met 6 nieuwe gediplomeerden. De Kaai was er ook 1 van en die bood naderhand een receptietje aan. De gediplomeerden vormen het zoveelste netwerk maar er zitten een paar toffe contacten bij en we hadden een leuke babbel.

Spectaculairste nieuwtje van de dag was toch wel het verhaal van de Antwerpse Calender girls.
Er komt een kalender waarop een paar bekende vrouwen uit de Antwerpse horeca uit de kleren gaan. Allemaal 40+. Onder andere Freya van de 7 Schaken, Laurence van Hofstraat 24, een vrouwtje van de Carribean Inn, … Daar moest ik meer van weten.

Na receptie 2 dus even binnengestapt bij de 7 Schaken waar Luc aan de toog zat te wachten op zijn vrouwtje. Wat een timing, haar fotoshoot was vandaag gebeurd en Luc was wildenthousiast. Freya stond tussen de sanseveria´s en de foto was geweldig. De mooiste foto wordt ongetwijfeld die van Laurence die toen de foto werd gemaakt hoogzwanger was. Ondertussen is ze bevallen van een meisje, Stella, en had afgelopen zondag een babyborrel gehad bij Luc en Freya. Ik ben blij voor haar. Knap hoe ze haar leven weer oppakt. Chapeau. Kan niet gemakkelijk zijn.

Freya kwam eindelijk terug. Ze straalde. Ze was vandaag met de fotograaf naar alle deelnemende zaken geweest en genoot zichtbaar na. Een leuk initiatief die kalender, ik kijk er alvast naar uit.


woensdag 20 juni 2007

Always Marilyn

Ondertussen een weekje thuis, tijd vliegt. Nog steeds niet door al mijn papieren heen, en al veel gewerkt ook.

Stilaan beginnen voor te bereiden voor de volgende reis. Nee, geen cruise alhoewel ik gisteren een mailtje kreeg van Grand Circle dat ik vanaf 3 juli weer kon gaan cruisen, maar daar heb ik even voor bedankt. Trop is teveel.

Nee, ik bedoel de reis naar Amerika, Los Angeles, Hollywood!!!!
Vanmorgen een heel leuk mailtje gehad. 1 van mijn passagiers op de laatste cruise, Judy Holler, heeft een schoondochter in LA. Het meisje is daar de Vice President Media relations Hollywood Walk of Fame, de rechterhand dus van Johnny Grant, de Honorary Mayor of Hollywood.
Hier moet ik toch even een anekdote kwijt van 5 jaar geleden.

In augustus 2002 zat ik een weekje in Hollywood om - samen met de fans - Marilyn Monroe te herdenken die toen 40 jaar overleden was. Ik deelde een kamer met Dawn, Barbara en Caroldarling in het beroemde Hollywood Roosevelt Hotel op de Hollywood Boulevard, recht tegenover Graumans Chinese theater, de plek waar vele sterren hun handen in het cement drukten.

Ik was elke ochtend vroeg wakker (uurtje of 5) en om de meisjes niet wakker te maken, kleedde ik me snel aan en ging met een kopje koffie en mijn dagboek bij het zwembad zitten.
Die ene ochtend stapte ik in de lift, en er stond een schattig klein oud manneke in, hij leek een beetje op Mickey Rooney, ik dacht eerst zelfs dat hij het was.
Hij was in een goede bui, kletste er op los, met pretoogjes, en eens op de begane grond, ging hij linksaf richting restaurant, en ik rechtsaf richting pool.

"Hey", riep hij me ineens na "Would you care for some breakfast?" Dat liet ik me geen 2 keer zeggen. De ober bracht ons naar een mooi gedekt tafeltje waarboven een koperen plaatje hing. "Mayor's Table" stond erop, en toen viel mijne frank.

Ik was zomaar aan het ontbijten met Johnny Grant. Het was een super ervaring, hij babbelde honderuit, over Marilyn ook natuurlijk, hij reed vaak rond met haar want had toen zelf geen rijbewijs. Hij is de man die de steeren onthuld op de Hollywood Walk of Fame en kon vertellen als de beste.
Na een heerlijk ontbijt (Johnny woont trouwens in het Roosevelt Hotel) vroeg hij mijn adres want wilde me een cadeautje opsturen. En inderdaad, een paar weken nadat ik thuis kwam, bezorgde de postbode een grote koker met daarin een Marilyn poster, limited edition.

Op de cruise een paar weken terug was ik dus aan het kletsen met Judy die me vertelde dat haar schoondochter met Johnny Grant werkt en ik vertelde haar mijn verhaal, "Breakfast with Johnny".
Judy stuurde het meteen door naar Ana en vanmorgen kreeg ik deze mail:

Hi again,
Here's Ana's reply to the email I sent her about meeting you.
I hope either Ana or Johnny will write to you.

Keep us posted!
Judy

---------- Forwarded message ----------
From: "Martinez-Holler, Ana"
To: "Judy Holler"
Date: Tue, 19 Jun 2007 09:44:01 -0700
Subject: RE: Another email from Carolien

Johnny got a kick out of this story. He did recall the incident.

Take care Jude!!
_______________________

Ana Martinez-Holler
Vice President, Media Relations
Hollywood Walk of Fame

7018 Hollywood Blvd.
Hollywood, CA 90028
www.hollywoodchamber.net

dinsdag 12 juni 2007

The Terminal

Ik voel me de laatste uren een beetje als Tom Hanks in de film The Terminal.
Toen de laatste passagiers eindelijk waren vertrokken voelden Franziska en ik ons de koning(in) te rijk. Een best gezellige luchthaven met allemaal leuke gangetjes en veel toffe winkels. Joepie, eindelijk shoppen.

Acht uur later voel ik me meer als de man waarop Steven Spielberg zijn film baseerde.

Eerst was het nog wel leuk, er was een grote winkel van Beate Uhse waar we flink gelachen hebben en in de Tax free shop schonken ze gratis vodka maar ik heb die hele luchthaven nu echt wel 30 keer gezien. En bij nader inzien leken al die winkels wel heel erg op mekaar. Als ik nog 1 Mozartkuegel zie, ga ik gillen.
En hoeveel Lattes kan een mens op zonder om de haverklap over een WC te gaan hangen (wel heel goed voor mijn dijspieren)?

Joepie, half 8. Om 8h boarden dus ik ga me langzaam richting gate begeven. Tot gauw!!

Almost blue

Moet even denken aan een bekende ballad van Chet Baker, "Almost blue". Het zit erop de trip, Franziska en ik zitten erg asociaal maar wel gezellig naast elkaar bij Starbucks in Vienna Airport te genieten van het gratis wireless internet en af en toe een grote schimende Latte.
Op anderhalf uur was ik door mijn e-mails. Gelezen weliswaar, nu nog opvolgen :)

Het was echt een supertrip. Ben wel moe nu, om 20 over 3 opgestaan (waar is de tijd dat ik dat tijdstip in mijn bed kroop) en met de eerste bus om half 4 naar de luchthaven van Wenen.
6 uur en 2 bussen later was iedereen verdwenen Hehe, rust. Stom dat ik pas om 20 voor 9 vlieg vanavond.

Gisteren was een mooie dag. ´s Ochtends naar de Abdij van Melk
Alhoewel iets minder een wauw effect dan de eerste keer, toch nog flnk overweldigend. Vooral in de stralende zon, onder een knalblauwe hemel.
Iedereen genoot zichtbaar. Vandaar een prachtige tocht over de Donau, echt geweldig alhoewel niet helemaal blauw en tegen een uur of 4, 5 weet het al niet meer, kwamen we aan in Wenen. Jammer genoeg lagen we erg ver van het centrum, maar de tijd liet zowieso niet toe dat we even een ommetje gingen maken.
Een ´officieel´afscheidsmoment, de laatste porttalk, het laatste diner en om half 8 vertrokken naar het Kursalon voor de optional tour Musical Vienna.
Ondertussen was Shelley aangekomen, zij gaat met de Concerto terug naar Amsterdam met een nieuwe lading passagiers. Ze ging mee naar het Kursalon en op het balkon zaten we wat bij te kletsen bij een glaasje witte wijn. Zo slecht is het leven nog niet :)

Gelachen met mijn bus commentaar onderweg. Meestal liggen de schepen in het centrum en is het 10 minuutjes rijden naar het Kursalon. Nu was het meer dan een half uur. Help!? Wat moest ik vertellen over Wenen?
Gelukkig had ik een goede - maar slecht verstaanbare (ojee dat Ooostenrijks accent) - buschauffeur die me af en toe wat influisterde waar ik dan wat omheen zat te breien. Hoogtepunt was toen we het standbeeld van Radetzky passeerden. Over de man wist ik nu eens helemaal niets te vertellen dus ik riep luid door de microfoon "Well, I am sure you all know this guy" en ik deed "Tarara tarara tarara tata" (voor de Nederlandse lezers: tietenkont-tietenkont-tietenkont-kont-kont) en hup, heel de bus deed mee.

Terug aan boord was het tijd om afscheid te nemen van de mensen uit mijn groep die in Wenen achterbleven met Martin voor de post-trip. en vooral Marilyn kreeg het moeilijk.
Ik zag dat ze gehuild had, ze gaf me snel en kus en ging weg. Ik bleef een beetje verbouwereerd achter. Was er iets?
Na een paar minuten kwam haar man John terug. John praat moeilijk, ik denk dat hij een beroerte heeft gehad misschien niet al te lang geleden. Lieve man.
"Carolien", zei hij, met zijn altijd een beetje trillende stem "would you please give me your e-mail address? I think it would help Marilyn. She will miss you so much you know". Daar had ik het toch ook wel even moeilijk mee. Je spendeert 3 weken met een kleine groep mensen, heel intens, en je neemt dan afscheid van elkaar.
Niet zoals je dat vroeger deed zo een beetje vrijblijvend, denkend, zeker wetend, dat de hele wereld aan je voeten ligt en je alle tijd van de wereld zult hebben om die vriendschappen op te volgen en te hernieuwen, keer op keer. Zoals vroeger op vakantie in Mallorca, of op ski vakantie in Oostenrijk met school, en nog wel 1000 andere keren.
Natuurlijk deed je dat nooit, of eens een enkele keer, maar hier weet je gewoon, heel zeker, ik ga die mensen nooit meer zien. Daar word je toch ook een beetje 'blue' van.

zondag 10 juni 2007

Fine and dandy :)

Standaardantwoord van Dick Clap, de 90-jarige kersverse bruidegom wanneer iemand vraagt: "How are the honeymooners doing today?" Ze zijn echt super die 2, nog steeds hand in hand.

Vanmorgen om 20 over 7 de lobby ingestapt en zag Wendell op me af komen.
We zeiden elkaar goedemorgen en hij spreidde ineens zijn enorme armen naar me uit “How about a Sunday hug?”
Wendell is een schat van een vent, altijd goedgegezind, altijd een vriendelijk word en hij loopt de godganse dag achter zijn vrouw Carolyn aan. Of zij achter hem. Wendell is nl. blind. Hij is ook weer 1 van de vele aparte karakters aan boord van dit schip. Hij ziet wel wat, schaduwen, beetje kleur, maar geen details. In het begin noemde hij zowel Franziska als mij Ma’m, maar nu herkent hij onze stem. Hij zit niet in mijn groep maar we hebben veel contact. Telkens hij in de lobby zijn vrouw roept, “Carolyn” antwoord ik immers, het is een automatisme. Heeft al tot grappige situaties geleid.
Gisteren was het zijn verjaardag.
Martin, Franziska en ik zaten op het terrasje van de “Historische Wuersthuette”, tja, ik zit nog steeds in Duitsland he  een pintje te pakken met 3 jonge kerels uit Berlijn en de crew zou ons bellen wanneer het hoofdgerecht geserveerd werd.
Wij holden naar het schip, handen wassen, kam door het haar, en de eetzaal in met een taart, mini vuurwerk en van die sterretjes die ik als kind vroeger met kerstmis mocht branden, van die lange grijze stokejs die je dan aanstak met een lucifer, weet je wel.
We liepen met zijn allen de eetzaal binnen met taart en sterretjes en luide muziek (Happy birthday natuurlijk) en Wendell zag ons niet komen. En niet omdat hij blind was, hij had het echt niet verwacht. En dat vonden wij een beetje vreemd, het was nl. niet de eerste verjaardag aan boord.
Bleek later dat op zijn paspoort staat dat hij op 9 juni is geboren, maar de aangifte of zoiets is pas op 15 juni gebeurt dus hij viert zijn verjaardag al 79 jaar op 15 juni.

Na het eten hadden we Hans O aan boord die me eerder al was aangekondigd als absoluut hoogtepunt van de reis.
Ik zag een klein manneke in de lobby staan die als 2 druppels water op Piet Huysentruyt (de Vlaamse TV-kok, kweet niet precies hoe je zijn naam schrijft) alleen iets anders gekleed was. Lederhosen, Beierse hoed met pluim, en een stomme grijns op zijn gezicht. Als dit het hoogtepunt moest worden ...

Het was. Hij speelde stomme nummers op een accordeon maar betrok het hele publiek in zijn acts. Hij liet 4 mannen “billenkletsen” (exclusive footage soon to be seen on Youtube hihi) 3 anderen meespelen op tuba, drum en wasbord en aan het einde van de avond deed iedereen een reuzepolonaise. Het was super.

zaterdag 9 juni 2007

“Why did they wait for her?”

Vrijdag 8 juni

Vandaag was een heuglijke dag voor de crew, Program Directors en alle passagiers, op 1 na. De grote zeurpiet uit mijn groep, jawel, diegene die het bloed onder mijn nagels haalt, heeft vandaag in Nurnberg de bus gemist :)

Het was hectisch. Bart van GCT had ons gevraagd iets uit te proberen. In Nurnberg krijgen de passagiers eerst een lecture aan boord over Duitsland in de jaren 1929 – 1950. Die wordt aangevuld met een busrit naar de Nazi Party Rallyground – Zeppelinfield – onder begeleiding van een gids, en beëindigd met een korte stadswandeling in Nurnberg city. Dan hebben ze vrije tijd van 11h tot 12h30.
Wij moesten de mensen aanbevelen om in die vrije tijd naar het Documentation Center te gaan, een interactief museum over WOII in Nurnberg.
We zouden de mensen verdelen over verschillende bussen, zij die naar het Documentation Center wilden, en zij die van de stad terug naar het schip wilden, want we moesten genoeg plaats hebben voor iedereen. De Ravel lag ook in Nurnberg met Thomas (trainingtour + pre trip nu in Brussel) en Peter (trainingtour) aan boord, op weg van Wenen naar Amsterdam.

111 mensen gingen met de bus mee naar Nurnberg. Na de busride was er wat verwarring. De rode bus zou naar het Documentation Center gaan, dan weer niet, het werd de gele. Afspraak om terug te gaan naar het schip was om 12h45 en dan was het weer 12h30 dus ik was een beetje ongerust dat het mis ging lopen.

Tegen het einde van de vrije tijd in Nurnberg stond ik te wachten aan de “beautiful fountain”. Daar zit een gouden ring in en als je daaraan draait, komt je wens uit.
Ik draaide aan de ring en wenste dat alle passagiers op tijd in de bus zouden zitten want het schip moest weg om 13h. Iemand zag me draaien en vroeg wat ik gewenst had. Zonder na te denken zei ik hem wat ik gewenst had en meteen dacht ik, Oh jee, je mag dat eigenlijk niet doen want dan komt de wens niet uit.

Er stonden 5 bussen, 3 van de Ravel en 2 van ons. Op onze ene bus 48 passagiers, op de tweede 50, 4 op een bus van de Ravel en er waren er 9 naar het documentation center met onze gele bus.
111, precies wat we nodig hadden, dus wij weg.
Twintig minuten later gingen we aan boord en bijna onmiddellijk werd de loopplank weggenomen. De receptionist checkte alle boardingpassen.
Toen ging de telefoon. Joan Rowe van kajuit 206 had een achteloze voorbijganger aangeklampt en hem gevraagd het nummer te bellen dat achterop haar boardingpass stond.
Ze was hysterisch. Tja, niks aan te doen, taxi nemen en naar het eerstvolgende “lock” (sluis) komen. Passagiers die te laat aan boord komen noemt men trouwens Lockhoppers.

Het nieuwtje spreidde zich als lopend vuur en iedereen had er wel wat op aan te merken. Het was de grappigste lunch ooit, iedereen zat te grinniken en verhalen over haar op te dissen. Haar naam werd niet genoemd, maar iedereen wist over wie het ging. Vooral de mensen in de rode groep hadden dolle pret, zij moeten het onmens immers al 10 dagen tolereren. Een uur later kwam ze aan. Het schip lag langs de kant, de loopplank werd aan wal gebracht en heel stillekes kwam ze aan boord, keek helemaal niemand aan en verdween in haar kajuit.

Edith kwam daarna naar mij toe met pretlichtjes in har ogen. Ze sprak me aan met haar grappig Hongaars accent en haar rollende rrrrrrr.
“Carrrolien, I have to tell you something verrry funny. I was eating lunch with my husband Georrrge and we saw the lady come back on boarrrd. And Georrrge said “Why did they wait for herrr?”

Zaterdag 9 juni
De hel is gisteren losgebarsten na het diner. Joan stond de receptionist uit te schelden terwijl Martin en Franziska een presentatie hielden. Ik ging erbij staan en kreeg de volle lading. Het was allemaal mijn schuld, en ik had er geen idee van wat ze had doorgemaakt, helemaal alleen, in een vreemd land, zonder paspoort, terwijl ze de taal niet sprak. En wat een schande het was dat we waren doorgevaren terwijl ze maar 5 minuten te laat was en wat zou er gebeurd zijn als ze niet had gebeld, of ziek was geworden of overvallen was geweest, en we waren zo roekeloos en we hadden nooit mogen wegrijden, … en zo ging het maar door gedurend 20 minuten.
Toen ze wegliep kwamen er een hoop passagiers naar me toe die me wilden troosten, “hey, she´s been a pain in the ass since day 1”, “I am glad it happened to her”, “we should have taken a vote in order to decide whether we would have sailed on or waited”, “Don´t worry kid, there´s one of these on every cruise, you´re doing a great job”
Vanmorgen had ik de liefsten van allemaal. Arlene uit Texas, ook met een super accent, kwam naar me toe gehuppeld “Carolien dear, would you please come to my cabin for a minute?”
Ik stapte in haar kajuit en zag haar man Ken, en hun vrienden George en Barbara, ook uit Texas er staan, met een grote glimlach.”

We wanted to give you a little something at the end of the cruise but since we saw you had quite a rough day yesterday, we thought you might like to get it now. We got it in Nuremberg for you”.
Arlene gaf me een prachtig ingepakte doos. Wat lief van ze. Ik deed het papier er voorzichtig af, de doos was van Rhosenthal. In de doos, in zijdepapier, zaten 2 prachtige kunst-mokken, met Marilyn erop natuurlijk. Ik wist even niet wat zeggen en er kwamen zelfs een paar traantjes naar boven. Het zijn schatjes.

Martin en Franziska zijn vanmorgen vertrokken op de optional tour naar Weltenburg en Kelheim en ik zit aan de hospitality desk. Iedereen, echt iedereen is me al bemoedigend komen toespreken. Van mijn groep, maar ook van de twee andere groepen. En aan de ontbijttafel heeft Barbara Joan blijkbaar stevig aangepakt want een uurtje geleden kwam Joan naar me toe, met hangende pootjes. Ze kwam bij me zitten en deed opnieuw haar beklag, gedurende 20 minuten, maar nu op een vriendelijke manier en aan het einde van het gesprek verontschuldigde ze zich voor de manier waarop ze tegen me was uitgevaren en we hebben het conflict opgelost op de Amerikaanse manier, met een ‘big hug’

Nu ff internetcafeetje in Regensburg. Ben blij met jullie reacties op mn blogje, is altijd leuk te merken dat jullie aan me denken. Liefs vanuit Duitsland (voorlaatste dag, overmorgen zit ik in oostenrijk)

Eindelijk wat fotos van ons op ons cruiseship :)


vrijdag 8 juni 2007

Poor little rich girl in de komkommertijd

Man man man, wat ne cinema. Elk moment van de dag krijgen we via CNN een update over het doen en laten van celebrity nitwit Paris Hilton.
“Paris yesterday showed up early to serve her jail sentence.”
“Paris had her jail picture taken and looked serene, wearing only some mascara and a soft pink lip-gloss.”
“Paris´ condition worries the officials. She can be heard crying in her little jail cell every night”
“Paris doesn´t eat anymore and is currently being examined by her personal psychiatrist.”
“Paris was sent home last night because of a medical condition”
“Paris has house arrest for 40 days and needs to wear an ankle bracelet”
“Paris received in her huge mansion a large order of her favorite pastries, flowers, lots of letters and postcards and organic dogfood for her Tinkerbell”
“Paris will be given a statement later today”
“Paris’ condition will be re-examined later today and she may be sent back to jail”

Amerika doet het weer. Zich compleet belachelijk maken. Een civil rights activist noemde het een klap in het gezicht van alle andere gevangenen en alhoewel ik meestal niet echt sympathiseer met gevangenen moet ik hem nu toch gelijk geven.
Wat een tut hola zeg. Kreeg ze een privé-cel, waarschijnlijk veeeeel beter eten dan de anderen, VIP treatment en wie weet wat nog allemaal, houdt ze het nog geen 3 dagen vol.
Ik stel voor dat we een massale anti-Paris actie houden.
Geen boekjes meer kopen waar ze in staat en in andere hotels gaan slapen.

Vandaag het serieuze werk. Nurnberg.
Eerst een lezing over Duitsland in oorlog door een Duitse geschiedenis student, en dan een busrit langs de voornaamste “monumenten”. Indrukwekkend, beangstigend, en ik ben vooral benieuwd naar de reactie van een aantal passagiers.
Tijdens de vrije tijd, van 11h tot 13h, hebben we voorgesteld om naar het Documentation Center” te gaan, misschien ga ik wel mee. Ben daar tijdens de trainingstour een paar minuten geweest en wil daar wel eens wat meer tijd doorbrengen.

donderdag 7 juni 2007

Dat moet een hele grote boom geweest zijn

Vandaag, 7 juni, waren we in Bamberg. Toevallig was het het katholiek feest Corpus Christi en leke hel alsof half Beieren in Bamberg rondliep.
Alle winkels gesloten, straten afgezet, en veel volk.
Over een by the way perfect speakersysteem was in de hele stad de mis te volgen, wat het ons bijzonder lastig maakte om te gidsen. Hier voelde ik me anders supervoorbereid en had r zin in; het gidsen in Bamberg.
Op het moment dat we de stad binnenliepen startte er een processie, richting kathedraal.
Je kunt nooit voor iedereen goeddoen. De helft staat te kirren, joepie, locale cultuur, super!! en de andere helft heeft zoiets van, bweuk, zoveel volk, winkels toe, al dat stomme gedoe, … wegwezen.
Lastig om de middenweg te kiezen dus ik gaf ze de optie, blijven kijken of meewandelen met mij.
Iedereen liep met me mee ;)
(behalve dat pokkewijf dat me vanaf dag 1 al het bloed onder de nagels haalt, persona non grata is bij de crew, gemeden wordt door bijna al haar medepassagiers en na een kleine aanvaring met yours truly bijna altijd met de gele groep meegaat ipv. met de rode, de mijne. Behalve dus vandaag)

Na het proeven van een “gerookt bier”, de plaatselijke specialiteit, nam ik een deel van mijn groep in mijn vrije tijd mee naar de Domplatz om ze de kathedraal en de rozentuin te laten zien. Het event was voorbij, de locale bevolking was de tribune aan het ontmantelen, de altaarstukken werden voorzichtig op vrachtwagens gezet – apart zicht, zo´n levensgrote Christus zieltogend aan het kruis achterin een pick up truck – en een plaatselijk hoogwaardigheids whatsoever kwam ons even eea. toelichten.
Het laatste stuk in de processie was een zilveren schrijn met een heel groot glazen kruis; In dat kruis zat een stuk hout van het heilige kruis, hence de titel van deze blogentry.

Deze middag varen we rustig aan richting Nurnberg dus de dagtaak zit er zowat op.

Gisteren was ook super. Ik moest gidsen in Rhotenburg, ja daar ook al, en dat ging niet zo lekker als ik gehoopt had. Gelukkig deden we eerst een toertje met een grote koets, en daarna deed ik een kort rondje met mijn groep, te voet.
Rhotenurg is echt prachtig, zo schattig allemaal, en in het winkeltje waar ik in januari een flesje schnaps met echt goud heb gekocht voor mama, heb ik Tom teruggezien. To was een lieve dikke zwarte kater en we hebben eventjes gespeeld.

Terug aan boord (na 2,5 uur bus door een mega file) waren we net op tijd voor het diner en avondentertainment. De 2-koppige band Xanadu, een derde-rangs muzikant en zijn halve trouwboek die blijkbaar een zangcarrière ambieert, bracht dansmuziek en gelukkig heeft deze bende niet veel nodig.
Op het gekreun en gehijg van de wulpse blondine – met moeite herkende ik het nummer “Don´t make my brown eyes blue” – vulde de dansvloer zich met stelletjes.
Een mooi moment was het wanneer de muzikant even de microfoon nam en vroeg naar Carolien. Mij dus. Ikke naar voor, een zaal vol rimpelige maar glunderende gezichtjes voor me, en ze begonnen allemaal mee te zingen “Happy anniversary to you”

(de muzikant had het niet goed begrepen en bleef maar “Birthday” kwelen ipv. “Anniversary” tot groot ongenoegen van bijna alle passagiers die hem machteloos probeerden te verbeteren, maar het was we super schattig van ze :)

Joke of the day

Woensdag 6 juni 2007
Elke ochtend hangt de crew een mopje op en dat van vandaag is echt wel supergrappig.

St Peter sits at the gate in heaven and Jesus walks by.
“Jesus, could you watch the gate for a while while i run for an errand”
“Sure,” Jesus answers “what do I have to do?”
“Well, it’s very simple. You just ask about the people, find out about them, ask if they had family, what they did and then decide whether they deserve a place in heaven”
“Sounds easy enough, OK I’ll do it” and he sat himself down while St Peter ran to do his errand.
The first man to arrive at the gate is a very wrinkled old man. Jesus sits him at the examination table and starts asking questions.
“What was it you did for a living?”
“I was a carpenter”
Jesus remembering his earthly life leans forward “Did you have any family?”
“Yes. I had a son, but I lost him”
Jesus leanes forward a bit more “You lost your son? Please tell me about him”
“Well, he had holes in his hands and in his feet”
Jesus leans forward even more and whispers “Father?”
The man leans forward too “Pinocchio?”

Toepasselijk ook, want vandaag gaan we naar Rhotenburg. Waarom toepasselijk? Walt Disney gebruikte het stadje Rhotenburg o.d. Tauber als inspiratie voor zijn 2de animatiefilm Pinocchio.
Het is een schattig plaatske, met veel mooie verhalen, en legendes. Mijn trouwe lezers herinneren zich misschien het verhaal van generaal Tilly en burgemeester Nusch.

Generaal Tilly had de stad overmeesterd in 1631 en zei de stad te sparen wanneer iemand een grote kruik (1 gallon oftewel 4 liter) wijn in 1 keer kon leegdrinken. De burgemeester stelde zich kandidaat, dronk de kruik leeg en heeft toen 3 dagen laveloos in zijn bed gelegen. De bijzondere gebeurtenis wordt elk jaar nagespeeld door de lokale bevolking tijdens een feestelijk weekend in juni en elk uur, wanneer de klok van de kerktoren op de marktplaats slaat, komt Generaal Tilly tevoorschijn die onder goedkeurend toezicht van Generaal Nusch de kruik leegdrinkt. Het doet me steeds aan de Efteling denken.

Vanmorgen kwam de 89-jarige bruid Althea naar me toe en gaf me een klapzoen.
“Congratulations on your wedding aniversary”
Ja, vandaag 6 jaar geleden zijn Kristoffel en ik getrouwd. Beetje jammer dat ik vandaag niet thuis ben, maar dat halen we snel in.

Ik duik nu Rhotenburg in, het is prachtig weer, en ik ga later met Franziska een terrasje doen.

dinsdag 5 juni 2007

Liar liar

Maandag 4 juni 2007
Zondagavond was grappig. Evening entertainment was de show “The Liars Club” waarin een woord wordt getoond aan de passagiers en wij er een definitie ervan geven met een verzonnen verhaaltje. De passagiers moeten dan zeggen wie de waarheid vertelt.

Er is een lijst aan boord van elk schip met een paar gekke woorden (uit de Oxford English Dictionary) met de juiste verklaring en een paar fake stories.
Franziska, Miklos (de receptionist) en ik zouden alternerend liegen en de waarheid vertellen, en Martin babbelde alles aan elkaar.
Het eerste woord was “Gongoozler”. Dedefinites:
a) Someone who stares for hours on end
b) A person who drinks to excess
c) A rare type of swan known for making a cooing sound
De juiste verklaring was a (Googlend vond ik net iets anders, maar het blijft grappig).

Ik mocht de “waarheid” vertellen en mijn ‘verhaaltje’ ging als volgt:
“A gongoozler is someone who stared for hours on end. The origin of the world was told to me recently by my uncle Rick who recently migrated to Nepal.
He lives near Katmandu and on top of the mountain there is a very precious and enormous gong. Many have tried to steal that gong in order to melt it into jewelry or souvenirs, so there used to be a guy who was oozing at the gong the whole day to make sure it didn´t get stolen. The people over there called him the gong-oozler.

Niemand geloofde me natuurlijk, hilariteit alom. Een koppeltje stemde voor mij, zij wilden me zo graag geloven want ze vinden me geweldig, en ze glundereden gewoon toen we de truth-teller onthulden.
We hebben ook gegierd met het woord “bigaroon”. Volgens Oxford is het een grote zoete kers. Miklos moest iets verzinnen rond een grote vogel op de Galapagos eilanden, en mijn leugentje was dat het een typische veelkleurige vogel was uit Kenia.
Ik zei dat het leek op een typische veelkleurige vogel uit Kameroen maar dat hij veel groter was.

Het hardste hebben we moeten lachen met het woord “Scattomancy”. Volgens Oxford is het “telling fortune by examining excrements” alhoewel ik het op google niet terugvond.
De leugens:
a) Processing animal faeces into fertilizer
b) The rolling of dung (excrements) by an egyptian beetle
Miklos imiteerde op schitterende wijze hoe de mestkever de mestbolletjes rolde. Franziska vertelde een bloedserieus verhaal over mest en ook hier weer mocht ik, als laatste, mijn verhaal, de waarheid, vertellen. Ik begon met te zeggen dat ook ik een “shitty story” voor ze had, gebrul uit alle hoeken van de lounge.
“Some use tealeaves, other coffee or cards, but the people in the ABC Islands, Aruba, Bonaire and Curacao, use dung. Especially on Aruba which still bears traces from being a Dutch colony. The Dutch word for a fart is “scheet” so a man who examines the pile of … whenever he sees something about you future yells “Scat – Oh – Man – see”

maandag 4 juni 2007

Ze pakt enkel maar de sleutel van de kamer uit mijn broekzak schat

Heerlijk relaxed dagje gehad aan boord van de MS Concerto. Om half 9 zijn Franziska en Martin gisteren met 48 passagiers vertrokken naar Heidelberg en ik hield het fort onder controle.

Eindelijk begin ik al mijn passagiers te (her)kennen. Knap lastig als je met 30 begint en er na 5 dagen ineens 9 bijkrijgt. Het duurde even voor ik die 9 doorhad.
Deze groep draagt ook zijn “name tag” niet, extra lastig, want zo zat ik pas de hele middag te kletsen met 2 koppels waarvan ik dacht dat ze in de rode groep zaten maar die later in de gele groep bleken te zitten.
Gloria en haar man Sal, de kersverse opa en oma van de tweeling, zijn net als ik trouwe fans van the Bold & the Beautiful en meteen hadden we uuuuuuuren conversatie. Ze konden niet geloven hoe ver wij hier achterlopen. Zo is Taylor hier nog wel dood en Darla nog niet, Brooke is hier nog verliefd op Ridge en daar al lang op Nick, ze waren helemaal kapot van Dante, hier nog niet in beeld, en de lippen van Taylor komen na de zoveelste Botox behandeling gelukkig weer tot hun normale proportie. Ze kijken elke middag om half 1 tijdens hun lunch, al jaaaaren.

Deze cruise is echt een stuk rustiger dan de twee vorige en ik heb veel meer tijd voor iedereen. Zo is er het bijzonder charmante stel dat hun 30ste GCT cruise vaart, Marshall en Pauline. Hij heeft prachtig wit golvend haar en zij draagt het hare in een wrong. Supersjiek, ongelooflijk gekleed, altijd in het beige of gebroken wit met af en toe een beetje blauw, en altijd aan het lachen. Ze wandelen steeds giechelend door de gangen en hebben altijd pretlichtjes in de ogen. Hij doet me denken aan een generaal van een of ander oud leger. Hij kon zo uit “North & South” zijn gestapt.
En dan is er ook de grappenmaker “Hi, I am Stiff, Doug Stiff” uit de blauwe groep die zijn eigen naam zo grappig vindt (zijn vrouw Ellen heeft dat iets minder by the way). Of de eeuwig goedgezinde Earl Duffy met zijn (tweede) vrouw Janet die me het verhaal vertelde van zijn quadrupple bypass, galbladder-cancer en stroke met tranen in de ogen. “Every day is my birthday” zegt hij “Each day I am happy to be alive”.
De meest bewonderenswaardige is de rustige Wally Roth en zijn lieve vrouw Marlene.
Hij heeft 1 of andere zeldzame spierziekte en verliest langzaam de controle over zijn ledematen. Zijn rechterarm is zo goed als verlamd en nu begint de ziekte ook zijn nekspieren aan te tasten. Hij heeft een vreemde constructie om die zijn hoofd probeert recht te houden en daar maar gedeeltelijk in slaagt. Het is bovendien een beer van een man, en het is een zielig zicht hem door de gangen te zien sjokken met hangende schouders. Hij gaat niet meer mee op de optional tours, te gevaarlijk want als hij valt, steekt hij zijn handen niet uit. Zijn vrouw gaat dan maar alleen, maakt heel veel foto´s en laat die dan ´s avonds aan hem zien. Ik zat naast haar op de bus naar Marksburg en ze vertelde me het hele verhaal
Hij heeft anders geweldig veel humor en blijft lachen, knap hoor.
Gisteren wilde hij bijvoorbeeld even naar zijn kajuit en realiseerde zich toen hij voor de deur stond dat zijn sleutelkaart in zijn rechterbroekzak zat, vooraan. Hij kan zelf zijn hand niet meer gebruiken, en op dat moment stapte Martin, verkleed als Lorelei compleet met blonde pruik zijn kajuit uit.
Wally vertelde me grinnikend hoe de wereldberoemde Lorelei in zijn frontpocket graaide naar zijn sleutel en noemde het “the most embarrasing moment in my entire life”

zondag 3 juni 2007

Clang clang clang went the trolley

Gisteren 1 van mijn jeugdfantasieën gerealiseerd.
Ik ben toch helemaal gek op die oude Hollywood musicals met Judy Garland, Fred Astaire, noem maar op. Heb ontelbare keren gekeken naar de Easter Parade, Seven Brides for Seven Brothers, Meet me in St Louis en al die andere feel good sing and dance films.

Vooral de laatste vond ik altijd super. Judy Garland zingt de sterren uit de hemel en in het bijzonder The Trolley Song was 1 van mijn favorieten.
Vaak fantaseerde ik op bus of tram, zou het niet fijn zijn wanneer het leven eventjes een musical werd en iedereen op de bus zou beginnen zingen?
Nou, gisteren was het moment daar.

Franziska en ik gingen met 2 op de optional tour naar de Drosselgasse in Ruedesheim, een soort Rue des Bouchers maar dan in Duitsland. Een piepklein straatje met vol restaurants met live muziek. Eerst stopten we bij een Duitse winery waar we 2 glaasjes Riesling kregen en dan verder naar de Drosselgasse. In restaurant Lindenwirt stonden de tafels gedekt voor 37 man.
De PD briefing is erg direct. “Als jullie er niet voor zorgen dat de sfeer er vanaf moment 1 inzit, wordt het niks.” Wij dus meteen mee hoempapa hoempapa aan tafel, eventjes denkend, “If my friends could see me now” maar al bij de eerste noten van de (jawel, live) muziek sprongen Arie en Hedi op de dansvloer, gevolgd door een paar anderen. Dolle pret. Halve liter wijn pp (bovenop die 2 glazen bij Peter Frolig, jolige bende) met een bord vol worst, ham, Kartoffeln en Sauerkraut, my idea of a perfect evening ;-)

Er werd gelachen, gezongen, gedanst dat het een lieve lust was. We zijn veel later vertrokken dan gepland, ze hadden zo´n lol, zelfs de 90-jarige honeymooners waren niet van de dansvloer te slaan, en we reden pas terug naar het schip na 22h.

Als je na een optional tour terugrijdt, zet je altijd wat muziek op, je praat niet meer, zodat ze wat kunnen soezen. Nu zat de sfeer er zo in dat ik een heel oud CDtje van me opzette, “From Broadway to Hollywood”. Stokoude maar klassieke nummers zoals Just a Gigolo door Bing Crosby, Rhum and Coca Cola van de Andrew Sisters, ´s Wonderful van Ol´Blue Eyes, Swanee van Al Jonson (voor het eerst in mijn leven heb ik mensen ontmoet die dat lied feilloos kunnen meezingen, Martin zei achteraf, “Of course they can sing along, when that song was on the radio these people were already alive”) en ja hoor, The Trolley Song van Judy Garland.
Ik zat vooraan op de grond, tussen de chauffeur en Franziska en iedereen zong voluit mee. Super!
Clang clang clang went the trolley
Ding ding ding went the bell

zaterdag 2 juni 2007

Ich weiss nicht was sol es bedeuten

Over precies 2 uur varen we langs de Lorelei, de blonde sirene die met haar gouden stem en gouden haren schepen op de klippen lokte.
Franziska vertelde gisteren in haar porttalk dat de schone blondine misschien wel even aan boord zou stappen.

Een klassieker op de SGE cruise, 1 van de program directors verkleedt zich als wulpse Duitse en loopt wat idioot te wezen met de passagiers in blonde pruik. Drie keer raden wie de Lorelei speelt vandaag?
FOUT! Het wordt Martin. Ongeschreven wet, het is altijd een man, dat is nog grappiger 

Gisteren waren we een hele dag in Koblenz, een schatiig plaatske met indrukwekkend standbeeld van Wilhelm I op Deutsches Eck. Ik gaf een korte gegidste rondleiding (was om kwart over acht van boord gesprongen om heel snel even door de stad te renen om me te oriënteren, niet echt mijn sterkste kant), en die ging prima.
Daarna even wat mailtjes gelezen en beantwoord en terug naar de Concerto. Onderweg kwam ik Marilyn tegen (1 van de passagiers) met haar vriendin Barbara. Marilyn glunderde en had een heel mooi pakje in haar handen. Et was voor mij!! Superschattig. Barbara zei dat Marilyn al heel de voormiddag voor mij aan het shoppen was en eindelijk wat had gevonden. Ze wist wat ik graag had, (de andere) Marilyn en katten, en ze gaf me het pakje.
Het was een Marilyn Monroe koffiemok, een hele mooie van Gentlemen prefer Blondes, echt lief van haar.

`s Middags met Martin naar de Marksburg gereden, een authentiek middeleeuws kasteel en daarna stopten we bij een brouwerij waar iedereen 2 biertjes kreeg, een pretzel en Bratwurst!!
Het was een gezellige dag.
Het avondentertainment had helaas zijn arm gebroken, maar Franziska had een vervanger gevonden. Een 2-koppige band, piano en sax, die easy listening brachten in de lounge.
Het kwam langzaam op gang maar na een tijdje zat de sfeer erin.

Earl trakteerde me een drankje en ik ging bij hem en zijn vrouw zitten, en tof koppel uit Michigan. Ook hier weer tweede partner. De honeymooners zaten te genieten, hand in hand, en ook zei vertelden me graag hun verhaal.
Op school had Althea verkering met Dicks roommate en Dick had verkering met die van Althea
Dick trouwde met zijn high school sweetheart en Althea vond ook een goeie man. Ze woonden in elkaars buurt, zagen elkaar regelmatig, de 2 vrouwen hebben zelfs in een tijdspanne van 2 weken hun eerste baby gekregen. Toen verhuisden er 2.
Dick werd na 50 jaar weduwnaar en heeft 12 jaar getreurd tot hij Althea opnieuw tegen kwam die ook al een tijdje alleen was, was dat de redding. Ze pakte zijn hand en keek me aan “We needed eachother”; Ze keken elkaar verliefd aan.

Tegen het einde van de avond stonden er verschillende koppeltjes op de dansvloer, steeds haar hoofdje op zijn schouder …
Zo wil ik ook wel 89 worden :)

vrijdag 1 juni 2007

Happy Birthday Mr President

Marilyn Monroe zou vandaag 81 zijn geworden als ze nog had geleefd. Misschien maar beter zo. Nu blijft ze eeuwig jong en mooi.

Claude, een fransman, geemigreerd naar de US op zijn 25ste, stond me gisteren aan de bar op te wachten. Ik had hem een drankje beloofd in ruil voor zijn Marilyn-verhaal, en hij stond te popelen.

Tot over zijn oren verliefd op haar, zei hij, schattig, en hij stond zo dicht bij haar "as I am now standing with you. She was magnificent"

Hij heeft foto's van die beroemde avond in Madison Square Garden in mei 1962. Hij staat er mee op. Hij, Kennedy, Marilyn, ... hij stuurt er me een paar op. Worden weer leuke verhalen in LA in Augustus.

Vanmiddag ga ik met 45 passagiers op de optional tour naar marksburg castle. Ben er nog nooit geweest, wordt weer een spannend gidsbeurtje.