zaterdag 29 maart 2008

Met alle chinezen

Vrijdagmiddag kreeg ik een telefoontje uit Nederland. Hoi, wij zijn van de firma Vekoma. Wij zijn 1 van de de grootste bouwers van achtbanen ter wereld. Wij zijn op zoek naar een gids voor morgen en zijn via onze klant Bobbejaanland, die het dan weer aan de Zuiderkroon had gevraagd, aan jouw nummer gekomen. Of ik zaterdag 5 Chinezen in Antwerpen wilde rondleiden van 11h tot 18h, ja, het was short notice, en ik keek uit naar een vrij weekend, maar ja, ... wat een introductie.

Ik stond zaterdag om 11h aan het Centraal station. De heren kwamen per taxi (uit Roermond, 130km) en qua briefing had ik gekregen; diamant, lunch en chocolade.
Een half uur later kwamen ze aan. 1 van hen sprak een beetje Engels, een andere nog een beetje minder, en de drie laatsten helemaal geen woord. Dit kon wel eens bijzonder worden. Na een korte rondleiding in het vernieuwde station - waarbij ze helemaal wild werden van de oude cilinder aan de kop van het station uit 1903 (het waren allemaal ingenieurs) en als Japanners aan het fotograferen sloegen - begonnen we met diamant.
De Hoveniersstraat lag er verlaten bij, maar gelukkig was er wat bedrijvigheid bij Diamondland.
Diamondland is een commerciele organisatie waar je zonder verplichting kunt komen kijken naar diamantslijpers, goudsmeden en stapels diamanten.
Er stond een Chineesje met grote ogen naar de goudsmit te kijken en ze barstten alle 6 los in een onverstaanbare conversatie.
Deze Chinees kende ongeveer 3x zoveel Engels dan al mijn Chinezen samen en had ik een leuke babbel met hem. Hij was een trouwring aan het kopen voor zijn aanstaande bruid in China. "I hope she likes it" zei hij. "Are you kidding me? It's almost 1 carat, she'll love it!!" antwoordde ik "If she doesn't, will you marry me?" vroeg hij met een knipoog, ik stak mijn eigen diamant omhoog "Too late".

Eén van mijn chinezen had zijn oog laten vallen op een ring met 4 diamantjes. Hij had een eenvoudig ringetje bij en beeldde uit dat de nieuwe ring in de maat van de oude gemaakt moest worden. Hij betaalde cash. Dat zijn nog eens leuke klanten.
We konden op de aanpassing wachten, sterker nog, we konden het zien bij de goudsmid. Die goudsmid zit - net zoals zijn bijna naamgenoot goudvis - achter glas en dan staan er allemaal mensen op te kijken. Dat moet af en toe eens fout gaan, en ja hoor. Gemompel, zenuwachtig geschuifel op zijn stoel, laden open en dicht trekkend, onderdrukte krachttermen, extra gedempt achter het glas, ... Er was een steentje uit de zetting gevallen maar na 10 minuten zoeken gaf hij het op, en ging een nieuw halen. Een verliespost van 4 puntjes. De ring werd keurig ingepakt, met certifikaat, en met de glimlach overhandigd.

OK, de diamant was binnen, nu lunch. Ik nam ze mee naar de stadsfeestzaal en we aten een hapje bij la Place. Daar waren ze even stil van, van de stadsfeestzaal toch (of was dat omdat het brandalarm bij La Place alles overstemde zoals bijna elke zaterdag? Constructiefoutje.)
Na de lunch bleven we in het luxesegment, er wilde er een een horloge, en we stapten achtereenvolgens binnen bij Tensen, Cartier, nog een Tensen, ... tot we langs een speelgoedwinkel wandelden.

Lego!!!!!! Riep er eentje, en stormde Banzai naar binnen.
Ik moet eerlijk toegeven dat we een iets minder serieuze indruk maakten toen we bij Colman binnenstapten op de Eiermarkt met al die grote Bart Smit zakken en dat horloge is er dus niet meer van gekomen.

Zo, ik ging eindelijk aan mijn rondleiding beginnen; Grote Markt, Brabo, Steen, ...
Nee, nee, de snelste route naar de chocoladewinkel, ze hoefden de Grote Markt niet te zien.
Eindelijk, een stadswandeling tijdens dewelke ik het Braboverhaal niet hoefde te vertellen, ik dacht dat het er nooit van zou komen (en dat zal het waarschijnlijk niet meer doen ook).

Ze sleepten voor een kleine 200 euro chocolade naar buiten bij Elisa en zegen neer op het terrasje van Cremerie Van Dijck,
op 50 meter van de Grote Markt, maar toen hun kopje koffie op was, vroegen ze me om zo snel mogelijk met een taxi terug richting station te gaan voor een diner in Chinatown en nee, ze wilden de Grote Markt nog steeds niet zien.

In de Van Wesenbeekstraat namen we afscheid van elkaar, zonder handdruk, dat hoort zo bij Chinezen. Vreemde dag, en vreemde jongens die Chinezen.

woensdag 19 maart 2008

Marilyn mail

Een paar weken geleden kreeg ik een intrigerend mailtje met in de Subject lijn: "Surpise"
"Carolien,
ik heb een kleine verrassing voor jou. Als je me even laat weten waar je woont of hoe je te bereiken bent, dan kan ik een slovaaks accidentje proberen goed te maken...
Met vriendelijke groeten,
Paul"


Huh? Slovaaks accidentje? Verder dan die ene oelewapper die me tijdens het "Dodge-Ball"-en bijna een borst had geamputeerd door keihard een voetbal tegen me te gooien buiten de aangegeven areas (tussen middenrif en knieeen) kwam ik niet en die sprak volgens mij geen Vlaams, laat staan schrijven.
Welk accidentje in Slovakije of all places moest hier worden rechtgezet?
En toen zag ik dat de afzender iemand van bij KBC was.
Zou het te maken hebben met die reclamecampagne die ik had gezien? Dat kon toch niet?

Groot was mijn verbazing. Het was wel degelijk dat "accidentje" waarnaar hij refereerde.

Blijkt dat er een stel kerels is dat het internet afstruint op zoek naar KBC-verhalen van over heel de wereld en zo vonden ze mijn blogje. Of zoals de adviseur Merk&Imago het verklaarde:
"... ik kon het niet laten mijn collega's in Bratislava even te contacteren. Ze hebben me sito presto een pdf gestuurd van de Marilyn-poster, daar heb ik een afdrukje van gemaakt en als je die graag hebt; dan zorg ik daar voor."

Ondertussen hangt de poster in onze dressing, tussen andere sleutelmomenten, en zijn we weer een anekdote rijker ...



Op mijn bedankingsberichtje kreeg ik er nog eentje terug.
"Goei bank he?"
Dat weet ik niet. Maar wel een hele goeie Merk&Imago Adviseur.

dinsdag 11 maart 2008

Blij dat ik een Hollander ben

Zoals velen vlijden wij ons zondagavond voor de televisie om de finale 'Voorronde Eurosong' te bekijken.

Want, voor het eerst in de geschiedenis kreeg Belgie de kans een topsong en een rasartiest naar Eurosong te sturen en nee, ik bedoel niet Sandrine alhoewel haar nummer bij de betere helft hoort, ik heb het over Brahim, de soulgod die aan de verkeerde kant van de oceaan geboren is om het als zanger te maken, maar ik blijf hopen.
"What I like about you" is een dijk van een lied, goed gebracht, meeslepend ritme, lekkere inhoud, een topper.

Maar wat gebeurt er, de BELG (verwijtend) stuurt massaal Ishtar naar Belgrado. Brahim werd ocharme 4de, VIERDE!! (zeer verwijtend)
Niets mis met het kind, vrolijke snoet, enthoesiast, levendig, maar dit is toch niet het beeld van Belgie dat je de wereld in wilt sturen? Belgie, het land zonder regering, Belgie het land zonder smaak?
Oordeel zelf.

Hadden we toch maar Betty gestuurd ...

zondag 9 maart 2008

Ich bin von Kopf bis Fouf auf Liebe eingestellt

Donderdag een ouderwets gezellig avondje uit met de meiden.

Judy had alles weer geregeld, als we haar niet hadden ..., en met 10 waren we.
Ex-collega's, collega's, moeder en dochter zelfs, iedereen had wel een link met iedereen. Afspraak was het Seeftheater in de Diepestraat, niet echt een plek waar ik me alleen na zonsondergang zou begeven, maar gelukkig was Stephanie me komen ophalen en praaten we elkaar moed in terwijl we door de ongure straten doorstapten (hallo? parkeerplaats?)

Aan de deur van het Seeftheater zagen we Joke en Erna en we stapten naar binnen. Het theater heeft zijn bijnaam "kleinste cafetheater van Vlaanderen" niet gestolen.
Eerst zie je de bar, dan een klein open stuk (podium?) en dan een tiental kleine ronde tafeltjes met telkens 8 stoelen.
Het liep al snel vol en de drank vloeide rijkelijk aan 13 euro voor een fles Cava, Crans Moments nog wel, hier zien ze me nog)

Ineens tumult, een koppel aan tafel 3 kreeg hooglopende ruzie, in het Antwerps. Na een paar momenten heb je door dat dit bij de voorstelling hoort, goe gedaan.

Het verhaal speelt zich af in de Rozen Hof, een uitzuiperskot.
Jacques komt er terecht na ambras met zijn Rita en geraakt in de ban van Nathalie, Nina en Ursula (die als 2 druppels water lijkt op Biba Binoche).
De rest van de plot ga ik niet verklappen, you got to see it to believe it, (wees snel, nog maar 2 voorstellingen op 21 en 22 maart)maar we lagen geregeld dubbel van het lachen.

Ik heb Antwerpse woorden gehoord waarvan ik het bestaan niet afwist, en sommige uitspraken van de "dames" brachten me het schaamrood naar de wangen (lees titel).

Na 5 flessen cava was het stuk afgelopen en besloten we er nog eentje te gaan drinken bij Hendrik, in het tofste cafe van Antwerpen noord, de Welkom.

Het was half 2 voor ik thuis was, niet echt erg moe, maar wel heel blij dat ik zo'n toffe vriendinnekes heb.

dinsdag 4 maart 2008

Tunnelpoes



Tunnelvisie kende ik al.
Het is iets dat mannen hebben en vrouwen niet. Om eten gemakkelijker terug te vinden in de koelkast geloof ik, of net niet.
Een tunnelfobie, daar had ik al eens van gehoord maar gelukkig zelf geen last van. Alhoewel er leuke initiatieven bestaan om eraf te geraken.

Bij ons thuis hebben we een nieuw fenomeen, de tunnelpoes.
Al sinds we hem hebben zit Tapa graag ergens in of onder. Een kartonnen doos, een deken, ons dekbed, ja, zelfs een plastic zak. Daar zit hij nog het liefst van al in (hij is gek op de grote wegwerpzakken van Ikea of Hema) want dat maakt lekker veel lawaai wanneer hij daarin beweegt, dus toen ik op het internet een pluchen poezentunnel zag met binnenin een knisperend geluid, aarzelden we geen moment. Dat was wellicht het enige dat aan zijn kattengeluk ontbrak.

Wij zo'n ding gaan halen, de langste natuurlijk, en het is een overheersend item in ons interieur geworden. 140 cm lang, enorm!


Wij voelen ons de laatste weken echter een beetje verweesd want het beest zit de godganse dag in zijn tunnel. Ja, hij komt er wel eens uit om te eten maar dat is het ongeveer. Gelukkig zitten er opzij mouwtjes in, dus als we hem willen aaien voel ik me een beetje als een moeder van een couveusekindje. Ik stop mijn hand in 1 van de mouwtjes en ja hoor, daar voel ik een kat. Kreunend van genot gaat hij op zijn rug liggen en laat zich het aaien welgevallen. Maar eruit komen? Ho maar.