vrijdag 14 november 2014

Een grote mijnheer



Mensen vragen me wel eens waarom ik stadsgids ben geworden.
Geboren en getogen in deze metropool, uit Nederlandse ouders met hun roots in Breda, interesseerde Antwerpen me. Maar ik wist er niet zoveel over. Tot een oproep een dikke 20 jaar geleden mijn aandacht trok.

De stad zoekt "Aanspreekbare Antwerpenaren".
In 1993 was Antwerpen immers culturele hoofdstad van Europa en er werd een massa volk verwacht. Ik schreef een sollicitatiebrief, en werd uitgenodigd voor een infosessie in de prachtige Bourla schouwburg, voor de gelegenheid prachtig gerestaureerd.

Een man met een baard stapte het podium op. Eric Antonis, intendant van ‘Antwerpen 93’, Europese cultuurhoofdstad. Hij legde gedreven en passioneel zijn plannen voor Antwerpen uit, waarin wij een rol konden spelen.

Antwerpen verwacht veel bezoekers in 1993. Sommigen komen voor de vele tentoonstellingen en evenementen, anderen gewoon voor de sfeer.
Niet iedere bezoeker zal naar de Toeristische Dienst gaan, maar zal wel vragen hebben. Hoe geraak ik bij dat museum, waar kan ik postzegels kopen, waar kan ik de lekkerste mosselen eten, waar vind ik een taxi? Waar vind ik leuke souvenirs, waar ligt het station en welke pralines zijn de lekkerste?

Aanspreekbare Antwerpenaren waren te herkennen aan hun badge, een signaal dat mensen je vrij konden aanspreken met gelijk welke vraag die ze hadden.
Ik werd geselecteerd en heb het hele jaar met die badge op mijn revers rondgelopen, het was er aan te zien.
Slechts twee keer ben ik aangesproken. De eerste was een jongen die de weg naar het station vroeg en de tweede een Spaanse dame die naar de dichtst bijzijnde toiletten vroeg. Ik was zo blij dat ze me aansprak, dat ik het arme mens maar bleef bestoken met allerlei informatie. Het is een wonder dat ze het niet in haar broek deed.

Genoten heb ik, van Antwerpen '93. En ik bleef informatie zoeken, en verstrekken. Zo was ik nog een paar jaar ConsulAnt, een groep - veelal gepensioneerde - vrijwilligers met een groot hart voor Antwerpen. ConsulAnten geven lezingen, rondleidingen, helpen bij integratie en de grote evenementen. Maar ik bleef gefascineerd door deze stad, en leerde bij.

En geregeld kruiste mijn pad dat van Eric Antonis die me steeds vriendelijk groette. Hij was ondertussen Schepen van Cultuur geworden en zijn plannen die hij ons toen in de Bourla voorzichtig geschetst had, kregen één na één vorm. Aan hem danken we onder meer de Zomer van Antwerpen, en het Mas.

Mijn liefde voor Antwerpen werd bekroond en beloond in juni 2004. Toen werd me op het Schoon Verdiep mijn certificaat Erkend Stadsgids van Antwerpen overhandigd, na een best wel zware opleiding van 2 jaar. Eric nam datzelfde jaar afscheid als Schepen van Cultuur en werd opgevolgd door Philip Heylen.

Een jaartje of twee geleden kwam ik Eric Antonis nog eens tegen, op een receptie in zijn MAS. Hij was daar met zijn echtgenote. Ik trok mijn stoute schoenen aan en stapte op hem af.

"Mijnheer Antonis, ik moet u iets zeggen"
Hij kende me nog, gaf me een hand en lachte me toe. Ik zie de lachrimpeltjes en pretogen onder dat prachtig witte haar nog zo voor me.
"Ik wil u bedanken dat u me 20 jaar geleden hebt laten verliefd worden op deze stad. Zo verliefd dat ik er alles over wilde weten, en nu elke dag mijn liefde voor Antwerpen mag delen en probeer over te dragen op al die mensen die de afgelopen jaren met mij op stap zijn geweest. Zonder u was ik wellicht nooit stadsgids geworden, en dat was jammer geweest, want het is de beste job die je maar kunt hebben. Dus dank u wel, voor de job van mijn leven"
Hij lachte, gaf me een zoen, en verbeelde ik het me, of zag ik zijn ogen een beetje vochtig worden?

Ik ben zo blij dat ik hem dat nog gezegd heb.
Want nu zou dat niet meer kunnen.

RIP Eric Antonis. Voor mij blijft u een grote mijnheer. En die badge van Antwerpen '93, die heb ik nog. ik zal hem nog eens opspelden vandaag.