donderdag 22 januari 2009

De relatie schoonmoeder - schoonzoon verklaard

De wetenschap staat voor niets.
Daar waar iedereen altijd dacht dat de relatie schoonmoeder - schoonzoon een moeilijke was blijkt het nu vooral andersom linke soep te zijn.
Twee Duitsers hebben immers een link gelegd tussen het inwonen van een schoonmoeder en het al dan niet sterven van een kleinkind.
Blijkt nu dat wanneer een koppel in de 18de of 19de eeuw een baby kreeg, en als de schoonmoeder van de vrouw (en dus moeder van de man) inwoonde bij het koppel, de kans dat de baby stierf veel hoger was dan wanneer de moeder van vrouw (en dus de schoonmoeder van de man) inwoonde.

Reden zou zijn dat een oma van het kleinkind van haar schoondochter nooit helemaal zeker is en het dus minder goed zou verzorgen dan het kleinkind van haar eigen dochter waarvan ze wel zeker kan zijn dat haar eigen vlees en bloed is.
Het fenomeen staat gekend als "melkboersyndroom" omdat oma in het geval van een kleinkind langs zoon's zijde toch ergens een donkerbruin vermoeden heeft dat het wel eens, juist ja, van de melkboer zou kunnen zijn.

zondag 18 januari 2009

Poeslief

Het was me het kattenweekend wel. Vrijdagavond een hapje gaan eten bij Ann, de (surrogaat)moeder van Bengeltje, een zusje van Sushi en Tapa, onze katertjes.
Ann en ik zijn samen onze katjes uit het nest gaan halen, was superschattig.

De poezenmoeder, Olive, een schildpadkat (3 kleuren, links op de foto) , had een nest van 5, of eigenlijk een nest van 1x2 en 1x3. 2 poesjes waren identiek aan elkaar, en de drie anderen leken als 2 druppels water op elkaar, of eigenlijk 3 druppels.
Wij kozen het enige nog beschikbare katertje, 1 van de 2, en Ann het beschikbare kattineke, 1 van de 3 anderen.
Later zou een koppel op zijn beslissing terugkomen, en namen wij het katertje dat zij niet meer wilden, nu onze Tapa, in het midden op de foto, met zijn kopke naar beneden (Sushi is het katje tussen zijn moeder en Tapa en Bengel is denk ik het katje dat tussen de achterpoten van Tapa ligt met haar snoetje op de rug van Sushi. Waar de 2 andere katjes naartoe zijn weten we niet).

Vrijdag zagen we Bengel dus weer. Een schattig beestje, lijkt nog steeds op Tapa maar heeft 3 kleuren ipv. 2, en een karakter!!!
Ze slaat, keihard, afwisselend met beide voorpoten, net een drummer, geweldig om te zien, iets minder om te ervaren. Meestal doet ze het zonder nageltjes. Meestal ja.

Gisteren gingen we dan een hapje eten bij 2 toffe kerels die we op een bijzondere manier hadden leren kennen.
Vrienden van ons hadden maaaaanden geleden een feestje georganiseerd, 'Eaunly friends', een concept waarbij een paar mensen worden uitgenodigd, die elk op hun beurt weer vrienden uitnodigen. Iedereen is dus maximaal '2 degrees of separation' van een ander verwijderd.
Er stond een lange file aan het onthaal, en ik ging gedag zeggen. Ik had inderdaad het gevoel dat ik iedereen kende en babbelde met alle bekenden in de rij. Tot ik een paar gezichten zag die ik nog niet eerder had gezien. Ik stelde me voor en we geraakten aan de babbel. Toffe gasten. Chris en Francis staan naast mij op de foto, de derde man is me onbekend en helemaal rechts staat een vriendin, Stephanie) We wisselden e-mails uit en na wat heen en weer gemail nodigden ze ons uit voor een etentje bij hen. Dat was gisteren, en ook zij hadden een poes in huis, Musti.
Het klikte nog steeds, we hadden een superavond, en heerlijk gegeten.

Musti en Bengel vertone wel gelijkaardige trekken (typsich vrouwelijk?) en nu zit ik dit blogje te schrijven met 1, 2, 3, ..., wel 17 poezenkrassen op mijn handen.
Maar ze zijn toch zo lief.

vrijdag 9 januari 2009

Weer aan de Lijn

Kben weer aan de lijn. Het is immers veel te koud om te fietsen deze dagen en met de bus of tram is het zeker zo snel en gemakkelijk.

Agressie heb ik nog niet meegemaakt, intgendeel. Het lijkt wel dat Lijnreizigers een klein biotoopje op zich vormen en in een universum verkeren waar anderen geen weet van hebben. Ik ben getuige van ontboezemingen tussen volstrekt onbekenden op weg naar school, ziekenhuis, stamkroeg, vrienden, ...
Het gaat er meestal galant en vriendelijk aan toe, mannen tillen kinderwagens met boodschappentassen en klein grut, duidelijk niet van hen afkomstig, spontaan van of op de bus zonder bijbedoelingen voor de misschien wel alleenstaande jonge moeder, een jongen staat op voor een oude dame met wandelstok, gekleed op haar paasbest met hoog opgestoken paars haar, ...
Soms begint het al aan de bushalte.
Zo stond ik gisteren op de bus te wachten en er kwam een klein stokoud manneke met hoorapparaat bij me staan. Hij reed geen auto meer, kon hij niet meer, maar de bus stopte net voor zijn deur en hij ging eke dag zijn 2 portookes drinken, want pintjes mochten ook niet meer (perfecte logica vond ik dat). Hij had zo'n 'karreke' gekocht op elektriek, een 'twiedehands', maar hij was er weg van. Als hij daar mee op stap ging nam hij maar 1 portooke, want "da was tzelfde as mee nen otoo. As ge moet blazen, eddet zitten."
Hij babbelde honderuit en haalde plots iets uit zijn jaszak. Een grote platte karamel in zo'n goud papiertje. "Hier" zei hij "kgeef die altijd aan de vrouwelijke chauffeurs, maar gij moogt dees hebben." Schattig. Zijn bus kwam eraan en daar ging hij, op weg naar zijn 2 portookes.

En ook de chauffeurs zijn aardig zoals die ene op lijn 21 die me voor de deur van een vriendin afzette omdat haar huis precies tussen 2 redelijk ver van elkaar verwijderde haltes lag.

Soms kan het echter tegenvallen. Na een dagje Antwerpen vorige week wilde ik bus 14 nemen op de Rooseveltplaats. Het was verschikkelijk koud. Het was bijna twintig over 4 en ik zag een bus klaar staan met een paar mensen op. Ik wilde opstappen en deed teken aan de chauffeur. Ze keek langzaam op haar horloge, slaakte een zucht en deed enkele seconden later de deur open. Het was een bloedmooie vrouw, lang donker haar, blauwe ogen, slank, begin 40.
"Vertrekt u om half 5?" vroeg ik "Ja, maar dat is pas over 11 minuten" zei ze. "Dat geeft niet" antwoordde ik weer. "Jawel,"antwoordde ze bits "want reglementair moet ik mijn deur pas 4 minuten voor ik vertrek open doen om mensen te laten opstappen"
G..@&!秧 ..
Wat een rotopmerking. Ze liet met redelijk veel moeite na mij nog 2 dametjes opstappen, ik vond haar al een stuk minder mooi.

Hopelijk rijdt ze binnenkort eens op lijn 21 en dan stapt er in Berchem een oud manneke met hoorapparaat op haar bus. Nadat hij is opgestapt zoekt hij in zijn jaszak tevergeefs naar een grote platte karamel in zo'n goud papiertje tot hij zich realiseert dat hij de laatste heeft gegeven aan een vrouwke aan een bushalte waar hij zo leuk mee gebabbeld had.
Dan haalt hij zijn schouders op en loopt door naar achter.