donderdag 29 mei 2008

Mijn kikkerprins

Toen wij meer dan 10 jaar geleden ons huisje kochten, zat er een piepklein vijvertje in. In het kleine vijvertje zwommen een paar koi, een stel goudvissen en een echte kikker. We noemden hem KC (initialen van onze voornamen) en de visjes waren the sunshine band.

Aan een kikker heb je niet veel. Tegen het einde van de zomer graaft hij zich in, om dan tegen het einde van de lente weer tevoorschijn te komen. Dan blijft hij ongeveer 2 maanden schichtig (telkens ik de sleutel van de veranda nog maar omdraaide, dook hij weer onder) om dan op het hoogtepunt van de zomer al eens op de rand van de vijver te blijven zitten, zowaar zelfs eens onder mijn tuinstoel door te huppelen.

Het beest heeft wel karakter. Toen we 3 jaar geleden onze tuin lieten heraanleggen wilden we ook de vijver aanpakken. Hij was wel erg klein, en vooral ondiep wat voor veel algen zorgde in de zomer, en stress omwille van de gevaarlijk lage temperaturen voor de vissen in de winter. De koi werden verkocht, de goudvissen mochten op vakantie.

Ik kocht een klein badje, ving samen met Kristoffel de vissen, en de kikker, en we deponeerden het badje in de tuin van de buren. Het was winter, de kikker was in zijn winterslaap, hij bleef erg rustig.
Na een paar weken was de vijver klaar, en begonnen we met de overdracht van de vissen. De kikker daarentegen was spoorloos verdwenen.
We loofden een beloning uit van 50 euro en de buurman kamde elk hoekje van zijn tuin uit. Geen KC.
We wonen in een rijhuis, de tuin is volledig ommuurd met een muur van tegen de 2m, dus weg kon hij niet. Wellicht had hij de verhuisstress niet overleefd?

Op een dag kwam ik thuis van mijn werk, en hoorde een kikker kwaken. Ik liet meteen alles vallen, stormde de tuin in, klom op een ladder om in de tuin van de buurman te kijken, niets.
Groot was mijn verbazing toen ik zag dat KC bij ons in de nieuwe vijver lag te dartelen.
Ik was ervan overtuigd dat de buurman hem over de muur had gegooid en wilde hem zijn 50 euro al gaan geven, maar de buurman wist van niets.
Het blijft tot vandaag een raadsel.

KC bleef trouw zijn ritme aanhouden. Ingraven tegen eind augustus, verschijnen tegen eind april. Hoe oud een kikker wordt wist niemand me te zeggen. 8 a 9 jaar, maximum zei de man van de dierenwinkel, gespecialiseerd in reptielen en andere koudbloedigen. KC is minstens 11, hij woonde hier immers al voor ons.

Gisteren zat ik boven te werken. Tegen half 12 ging de deurbel, mijn ouders kwamen even langs. Ik deed open, stapte door naar de veranda, en zal Sushi met iets spelen, redelijk groot. Ik ging kijken en begon te gillen.

Het was KC. Sushi had hem vanuit de vijver naar binnen gebracht, tot in de veranda gesleept.
De kikker lag bewegingsloos op zijn rug, zijn 4 pootjes open, ik jaagde Sushi weg en riep "Papa, het is KC, doe hem weg". Ik keek niet.
Papa pakte de kikker op en liep er mee naar buiten, richting vuilbak. Plots deed KC 1 oog open. Hij was niet dood, had alleen maar gedaan alsof. Slim.
Papa zette hem in de vijver, en na een paar seconden zwom hij weg.
Wauw, wat een beest.

Even later hing KC sufjes tegen de rand aan, oogjes dicht, doodstil, en zo is hij blijven hangen tot we gingen slapen.
Had ik hem dan toch maar ooit gekust. Nu is het waarschijnlijk te laat.

Ik zal eens gaan kijken of hij nog leeft, maar vrees er een beetje voor.

maandag 26 mei 2008

The keeper of the gate

Toen we gisterenavond onze 2 poesjes wilden binnenroepen, hadden we geen succes.
Meestal blijven Sushi en Tapa erg dicht bij huis, vooral tussen 08h en 20h, maar eens het begint te schemeren, komt het roofdier naar boven, vooral bij Tapa dan.

Na een paar slapeloze nachten maak zelfs ik me geen zorgen meer om Tapa, die komt steeds op zijn pootjes terecht, maar ik had een andere huisgenoot die het niet meer had van de zenuwen.

Sushi.
Hij bleef op het keukendak liggen, waar hij een goed overzicht over een 10-tal stadstuintjes heeft, oren gespitst, kopje van links naar rechts draaiend, om zijn broertje te bespeuren.
Het beestje was met geen stokken binnen te krijgen (zelfs met geen kattensnoepjes).

We gingen slapen, en om een uur of half 1 werd ik wakker. Ik hoorde niks, en besloot eens te gaan kijken of Tapa zijn nachtelijke escapades al had beëindigd.
Het enige wat ik zag toen ik in mijn bureautje naar buiten keek, was Sushi, op het keukendak, nog steeds oren gespitst, kopje van links naar rechts draaiend, wachtend op zijn broertje. Hij miauwde klaaglijk toen hij me zag, maar wou nog steeds niet naar binnen. Zo zielig. Ik riep een paar keer Tapa (heel zachtjes) maar hij kwam niet. Ik ging terug naar boven, en Sushi bleef op het keukendak liggen.

Om half 4 werd ik nog maar eens wakker (ben een lichte en onregelmatige slaper) en ging opnieuw kijken. Nog voor ik de trap af was, werd ik al erg enthousiast begroet door 2 poesjes, eindelijk hij Tapa binnen, en ik kroop weer in bed.

Vandaag waren de poesjes erg rustig. Tapa lag heel de dag strijk in zijn mand en ook Sushi liep met kleine oogjes rond. Hij verloor Tapa geen seconde uit het oog.

Tegen een uur 2 was Sushi zo moe dat hij toch maar een dutje ging doen. Hij had zijn slaapplaats echter goed uitgekiend. No way dat zijn broertje weer de wijde wereld in zou trekken zonder dat hij het zou merken.

Sushi lag de rest van de dag heerlijk te slapen in een bloembak, net naast het kattenluikje.

woensdag 21 mei 2008

Hij wilde naar Antwerpen

Ik kreeg gisteren een bijzonder telefoontje.
Het was Hans, zal ik hem noemen, een werknemer van een bedrijf waar ik een hele tijd geleden eens een dagje Antwerpen voor had georganiseerd.
Het was toen zo goed meegevallen dat hijzelf en zijn baas, Paul zal ik hem noemen, mij een paar maanden later uitnodigden voor een heerlijke lunch.
Paul was ziek, erg ziek, maar dat zag je niet aan hem. We spendeerden een heel aangename middag samen met zijn 3-en, in de tuin van een Antwerps toprestaurant.
Het was vorige zomer.

Hans vertelde me gisteren aan de telefoon dat Paul een paar maanden geleden was overleden.
Op zijn sterfbed was hem beloofd dat zijn vrienden hem naar Antwerpen zouden brengen, waar hij altijd graag was geweest, en waar hij "op zijn plaats zou zijn".

Of ik kon helpen een boot te vinden, voor een tochtje op de Schelde, met een sereen moment voor een ritueel en speech om dan de as van Paul in een doosje (met gaatjes) naar de bodem van de Schelde te laten zakken terwijl de vrienden het glas zouden heffen.

Fijn dat ze hiervoor naar mij kwamen.
En natuurlijk vond ik iemand bereid.
Een rederij waar ik regelmatig tochtjes mee doe op de Schelde, afgelopen vrijdag nog zelfs.

Ik mailde Hans. "Ik heb een boot gevonden. Hij heet Jan Plezier. Ik hoop dat Paul er de humor van in kan zien."

Ik wens hem een behouden vaart.

dinsdag 6 mei 2008

Federale futiliteiten

Een paar weken geleden kwam de Ondernemersportefeuille van BEA onder mijn aandacht.
Een subsidiemaatregel van de Vlaamse overheid om KMO's te steunen.
Tof initiatief, er was nl. een opleiding waar ik interesse in had, en ik nam de eerste stappen. Alle gebeurt via het internet, dat was alvast gemakkelijk.
Om te weten of je opleiding in aanmerking komt voor de ondernemersportefeuille, moet je je eerst registreren op Beaweb.be.

Na online aanvraag zou ik een login en paswoord krijgen om me te registreren, per gewone post. Dus niet alles online?
Na een week of 2 belde ik eens. "Niet gekregen? Geen probleem, we sturen u een nieuwe login en paswoord, per gewone post."
Tweede keer goede keer.

Met login en paswoord kon ik de registratie finaliseren. Ik wachtte op een paar specificaties van onze boekhouder, en ging aan de slag.

Ik kreeg volgende melding op het scherm;
"Vanaf 30 april 2008 kunt u zich niet meer aanmelden met uw login en paswoord. U moet gebruik maken van uw federaal token of uw elektronische identiteitskaart. De procedure is strenger dan voorheen maar veel veiliger. Zo willen we voorkomen dat een subsidie wordt aangevraagd door iemand die geen band heeft met de aanvragende onderneming."

Fijn, kon ik weer opnieuw beginnen. Terug naar af.
Blijkbaar moest ik nu een Federaal Token aanvragen. Makkelijker gezegd dan gedaan. Daar heb je een Belgische identiteitskaart voor nodig, en dat heb ik niet (NL). Ik belde naar Beaweb, Vlaamse Overheid.
Lange wachttijd. Eindelijk iemand aan de lijn, in zeeeer slecht Nederlands. "Ben ik bij de Vlaamse Overheid?"
Ik leg mijn situatie uit. "Dan u moet ander numéro bel." Ik bel het ander numéro. Lange wachttijd. Eindelijk iemand aan de lijn, in redelijk slecht Nederlands. "Ben ik bij de Vlaamse Overheid?"
Ik leg mijn situatie uit. "Dan moet u zich persoonlijk laten registreer. Dichtstbij voor u is Mortsel." Hij geeft me een telefoonnummer.
Ik bel naar Mortsel en leg mijn situatie uit.
"Ik wil beroep doen op de Ondernemersportefeuille, maar om me te registreren op Beaweb.be om mijn aanvraag in te dienen heb ik een Federaal Token nodig. Ik kan mijn Federaal Token niet zoals iedere andere burger online aanvragen omdat ik Nederlandse ben, maar ik moet daarvoor bij een registratiekantoor zijn om me eerst te laten registreren. Jullie zijn het dichtst bij mijn thuisadres. Moet ik dan mij bij jullie laten registreren zodat jullie voor mij een Federaal Token kunnen aanvragen?"

"Huh, moet u langskomen om zich te laten registreren om een Federaal Token aan te vragen? Da's het eerste wat wij hier van horen. Federale Tokens vraag je digitaal aan, alles via het internet. We kunnen dat wel voor u doen, maar volgens mij moet het gemakkelijker voor u gaan. Ik geef u een ander nummer, daar gaan ze u zeker kunnen helpen."

Ik bel nog maar eens een ander nummer. Een dame staat me te woord.

"Ah, u wilt een Federaal Token?"
"Nee, ik wil helemaal geen Federaal Token. ik wil een Ondernemersportefeuille. Maar alvorens te weten of ik in aanmerking kom voor de Ondernemersportefeuille, moet ik me online registreren. Om me online te kunnen registreren heb ik blijkbaar een Federaal Token nodig en een Federaal Token kan ik niet zomaar aanvragen omdat ik geen Belg ben. Om mijn Federaal Token te kunnen aanvragen, moet ik me eerst persoonlijk laten registreren, wat volgens het registratiekantoor niet nodig is.
Ik zie nu door het Federale bos de Federale bomen niet meer. Kunt u me vertellen hoe ik in @#$%$#@naam aan die @#$%^%$#@ Ondernemersportefeuille kom?"

"Euh?"

"Mijn man en zakenpartner is een Belg. Helpt dat me misschien verder?" had ik ineens een ingeving. "Ja, die kan een Federaal Token aanvragen, en zich laten registreren. En de Ondernemersportefeuille aanvragen. Wie uiteindelijk de opleiding volgt, is ons om het even."

Kristoffel volgt de internetlink, vult zijn Rijksregisternummer in, en het nummer van zijn identiteitskaart. Op het scherm verschijnt volgende boodschap: "Uw Federaal Token wordt binnen 5 dagen naar uw thuisadres gestuurd."

Ah, dat bedoelt de Vlaamse Overheid dus met De procedure is strenger dan voorheen maar veel veiliger. Duidelijk. Wordt ongetwijfeld vervolgd ...