The keeper of the gate

Toen we gisterenavond onze 2 poesjes wilden binnenroepen, hadden we geen succes.
Meestal blijven Sushi en Tapa erg dicht bij huis, vooral tussen 08h en 20h, maar eens het begint te schemeren, komt het roofdier naar boven, vooral bij Tapa dan.

Na een paar slapeloze nachten maak zelfs ik me geen zorgen meer om Tapa, die komt steeds op zijn pootjes terecht, maar ik had een andere huisgenoot die het niet meer had van de zenuwen.

Sushi.
Hij bleef op het keukendak liggen, waar hij een goed overzicht over een 10-tal stadstuintjes heeft, oren gespitst, kopje van links naar rechts draaiend, om zijn broertje te bespeuren.
Het beestje was met geen stokken binnen te krijgen (zelfs met geen kattensnoepjes).

We gingen slapen, en om een uur of half 1 werd ik wakker. Ik hoorde niks, en besloot eens te gaan kijken of Tapa zijn nachtelijke escapades al had beëindigd.
Het enige wat ik zag toen ik in mijn bureautje naar buiten keek, was Sushi, op het keukendak, nog steeds oren gespitst, kopje van links naar rechts draaiend, wachtend op zijn broertje. Hij miauwde klaaglijk toen hij me zag, maar wou nog steeds niet naar binnen. Zo zielig. Ik riep een paar keer Tapa (heel zachtjes) maar hij kwam niet. Ik ging terug naar boven, en Sushi bleef op het keukendak liggen.

Om half 4 werd ik nog maar eens wakker (ben een lichte en onregelmatige slaper) en ging opnieuw kijken. Nog voor ik de trap af was, werd ik al erg enthousiast begroet door 2 poesjes, eindelijk hij Tapa binnen, en ik kroop weer in bed.

Vandaag waren de poesjes erg rustig. Tapa lag heel de dag strijk in zijn mand en ook Sushi liep met kleine oogjes rond. Hij verloor Tapa geen seconde uit het oog.

Tegen een uur 2 was Sushi zo moe dat hij toch maar een dutje ging doen. Hij had zijn slaapplaats echter goed uitgekiend. No way dat zijn broertje weer de wijde wereld in zou trekken zonder dat hij het zou merken.

Sushi lag de rest van de dag heerlijk te slapen in een bloembak, net naast het kattenluikje.