Leven en werken na corona - wanneer?

In de onlangs aangekondigde exitstrategie van België in deze coronacrisis ben ik naarstig op zoek gegaan naar maatregelen die voor mij, mijn rondleidingen en chocoladeworkshops van toepassing zijn.

Helaas val ik, samen met alle andere stadsgidsen en organisatoren van teambuildings uit de boot.

• Vanaf 4 mei mogen stoffenwinkels weer open en bedrijven die diensten leveren aan andere bedrijven.
• Vanaf 11 mei mogen alle winkels weer open.
• Vanaf 18 mei mikken musea op een heropening.
• Ten vroegste vanaf 8 juni volgt een gedeeltelijke opening van restaurants, daarna cafés etc.

Grote evenementen waren eerder al gecancelled tot en met eind augustus 2020.

Van De Zevende Dag tot in GVA wordt de (kleinere) evenemententensector aangehaald, en hoe belangrijk die wel niet is, samen met horeca. Het hangt allemaal samen, cultuur, entertainment, genieten.

Je gaat op city trip omdat je favoriete artiest er optreedt (ik had tickets voor Sven Ratzke in Dordrecht eerder deze maand), en je zoekt van te voren uit waar je lekker kunt gaan eten, of je laat je ter plaatste meeslepen door het moment en valt ergens onaangekondigd binnen.
Je pluist uit of er toffe dingen te beleven zijn, een boottochtje, een bijzondere tentoonstelling, een café met live muziek, een citygolf, ... Of je sluit aan bij een workshop macramé, keramiek, chocolade, ...

Maar wanneer die optredens gecancelled worden, de restaurants dichtblijven, de bootjes niet uitvaren, de tentoonstellingen afgelast en de cafés gesloten zijn, waarom zou je dan nog naar die bestemming willen reizen? Om op je hotelkamer te blijven zitten met een zak Doritos en fles witte wijn met draaistop uit de plaatselijke supermarkt want de hotelbar is ook gesloten?

Niettegenstaande ik een bedrijf heb, en diensten lever aan bedrijven, teambuildings B-2-B, zei mijn gezond verstand me dat ik op 4 mei niet open mag gaan, of niet kan gaan beginnen gidsen. In de 11 mei regel, de heropening van winkels, zie ik me ook niet passen, dus al mijn hoop was gevestigd op de aankondiging dat cultuur terug zou heropstarten met de geplande heropening van musea op 18 mei.

Maar toen las ik in een artikel in De Tijd dat:

In eerste instantie worden enkel individuele bezoekers, eventueel met huisgenoten, toegelaten. Groepsbezoeken worden nog niet georganiseerd.

Het ziet er dus niet goed uit voorlopig. Geen groepsactiviteiten.
Ik begrijp best wel dat het nu niet het moment is om gezellig met een groepje van 20 personen op stadswandeling te gaan, of een chocoladeworkshop geven voor 18 jonge meiden tgv een vrijgezellenfeestje.

Maar een privé chocoladeworkshop met 5 personen moet toch gaan kunnen over enkele weken, of een stadswandeling met een groepje van 4, 6, 8, ...?
Maar we weten het niet. Geen richtlijnen, geen aanbevelingen.

Mijn klanten wachten op nieuws, maar ik kan ze dat niet geven. Na het lange binnenzitten willen mensen plannen maken, en samen iets leuks beleven. Maar ik kan geen reservaties aannemen. Niet nu, niet volgende maand, niet in de zomervakantie, niet daarna.

Maar ik blijf hopen. En ik hoop dat politici en virologen ook voor onze sector aan aanbevelingen beginnen denken.

Vergeet ons niet. Alsjeblieft.

Alle maatregelen vind je hier.

Grote verdrietjes - Coronamijmeringen

Op de dag dat het precies 10 jaar geleden is dat mijn lieve vriendin Ann uit het leven is gestapt met behulp van euthanasie omdat ze het zware verdict dat de ergste der erge aandoeningen, ALS, niet langer wilde dragen, en ze degenen die haar het naaste waren, niet langer wilde pijnigen met deze rot ziekte, verneem ik via een comumn van Ilja Leonard Pfeiffer dat in Italie een verpleegster zich van het leven heeft beroofd omdat ze bang was dat ze haar eed aan Hippocrates had besmeurd.

Ann was één van de vrolijkste en mooiste mensen die ik ooit heb mogen kennen. Ik kan heel der dagen doorvertellen over haar, over ons. Over onze avonturen in den Dolce Vita, of den Apropos, onze zondag bruches in het Zuiderterras of de Bourla schouwburg, haar (bijna in het water gevallen) bruiloft met een grandioos geimproviseerd avondfeest in den Engel met verflenst bruidsboeket dat niemand zag door haar stralende ogen en de plateau fruits de mers (en eentje extra, geoffreerd door de cafébaas), onze gedeelde kattenfamilie; onze Tapa en lieve Sushi zaliger zijn de broertjes van Ann's kattineke Bengel die ondertussen het halve wildlife in de Ardennen onveilig maakt, de gesprekken die we voerden voor maar ook nadat ze de diagnose had gekregen, A.LS. Amyotrofische Laterale Sclerose, kloteziekte waarin ik me beet als een pitbull, zonder hem te kunnen verscheuren, en onze laatste keer face to face samen, 15 april 2010, een gesprek zonder woorden, want praten kon ze niet meer. Het was ons afscheid want de dag erna zou ze er niet meer zijn.

Ik weet niet waarom, maar het verhaal van Daniela Trezzi, in Italië, pakte me, en deed me aan jou denken, Ann. De verpleegster die in Monza op de IC unit werkte, en zelf bevangen werd door het virus. En daar niet mee kon leven, omdat ze bang was dat ze misschien anderen besmet had die daardoor het leven hadden gelaten.
Niemand beter dan Ilja kan haar verhaal vertellen, al is het maar in een paar prachtige lijnen.

Dat deze twee keiharde gebeurtenissen vandaag op elkaar botsen vind ik ergens een troostende gedachte, en ik hoop dat Daniela en jij mekaar vinden.

Ann, op verschillende plaatsen in België steken mensen die jou graag zien, vanavond om 19h een kaarsje aan. Als je het niet erg vindt, laat ik mijn kaarsje branden voor jou, en ook een beetje voor Daniela.
Het gaat jullie goed.
Love.

Mijn woorden tijdens Anns uitvaart.

Vriendschap
Je hebt nooit meer vrienden dan vingers aan één hand schreef iemand me pas. Ik denk dat hij gelijk heeft.
Je bent al zo n 25 jaar een constante in mijn leven. Mijn beste vriendinneke. Door dik en dun. We zagen of spraken elkaar niet elke dag, zelfs niet elke week, maar altijd wel echt,    graag.
Heel veel mensen vandaag hier aanwezig kennen jou vooral sinds je ziekte, of door je ziekte. Ik ken je ook anders, niet ziek, en denk daar zooooo graag aan terug.
Als ik mijn ogen dicht doe, zie ik je zitten aan de toog. In den Dolce Vita, of den Apropos, of in het Nicks Cafe, het is laat, het is gezellig, je bent de center of attention.
Van tijd tot tijd een pintje, af en toe een sigaretje, en dan zaten we uren te kletsen over vanalles. Het leven, mannen, werk, vriendschap,... wat we dit weekend zouden gaan doen, nog eens brunchen in de Foyer, of toch liever in het Zuiderterras. Dagje naar zee, of naar je ouders in de Ardennen.
We bestelden een laatste pintje, one for the road, en je reed me vlot naar huis alsof je heel den avond aan het plat water had gezeten.
De volgende dag een lunchke in den Ortelius, ik met donkere bril op om de sporen van de vorige avond te verbergen, jij stralend als altijd, fris als een hoentje met die grote glanzende ogen van je.
Ogen zijn de spiegel van de ziel zegt men wel eens. In de jouwe zag ik ook de weerspiegeling van je hart, het grootste hart dat ik ooit gekend heb.
Die ogen van je, daar kon je mee praten. Vuur zat er in, wanneer je iets onrechtvaardig vond, een twinkel wanneer je op het punt stond een grapje te vertellen. Liefde zag ik erin, wanneer een dierbare in je buurt was.
Ja die ogen van je, daar kon je mee praten. En de laatste tijd nog meer, toen ze zo ongeveer het enige waren waarmee je nog praten kon. Het vuur, de twinkels, de liefde, het zat er allemaal nog in.
Ik zag ook nog iets anders in je ogen, die laatste keer. Rust. Het was goed zo
zeiden je ogen me. Je was blij dat je hondje goed terecht zou komen, je was blij dat je ouders er troost in zouden vinden, je was blij omringd te zijn door de mensen die je zo graag zagen. Zien. Altijd graag zullen blijven zien.
Het geluk was voelbaar die avond, je kon het bijna aanraken en toen tikte je,
‘Ik ben content,   amai.’
Ik zie je nu voor me. Je lacht, je zit aan de toog, drinkt een pintje, rookt een sigaretje.
En je ogen stralen. Ze vertellen me dat het goed is zo.
Je bent content. Amai.

Kleine verdrietjes. Coronamijmeringen

Gisteren keek ik naar #corona2020 op Vier, een tv programma dat snel snel in elkaar is gestoken en ons meeneemt naar de wereld van de Onbekende Vlaming, en hoe die omgaat met de impact van het coronavirus in zijn of haar leven. Het feit dat het snel snel is gemaakt is eraan te zien, maar dat maakt net de charme van dit programma zo groot.

Het item over Oma's Brasserie in Sint Niklaas was aangrijpend. Mark draait elke zondag plaatjes. Live, al 16 jaar, en stond nu met een droeve blik in zijn ogen voor een lege zaal. Maar hij bleef draaien, want oma had een lekkere wafel met aardbeien voor hem bij. Marks stem stokte toen hij Willy Sommers op de draaitafel legde. 'Als een leeuw in een kooi' natuurlijk, en hij zong luidkeels mee, want zo voelde hij zich ook.
Bekijk de eerste vier minuten van aflevering 13 hier, u zult het zich niet beklagen.

Op de website staat dat Oma's brasserie gesloten is tot en met 3 april. Weet u nog, Op 13 maart werden de eerste maatregelen in Belgie getroffen om het coronavirus in te dijken en moest alle horeca gedurende 3 weken dicht. Tot en met 3 april, vandaag.

Ondertussen weten we dat die maatregel uitgebreid is tot en met 19 april, met een mogelijke uitloop tot 3 mei. Dat zijn er nog eens twee, maar misschien wel vier weken bij. Dramatisch want we hebben hier eindelijk eens mooi weer ...

Er staan ons anders nog grote drama's te wachten. Naast de medische ramp, mogen we volgens specialisten 8% meer failissementen verwachten. De Nederlandse Hema vreest voor zijn voortbestaan en de Belgische keten E5 Mode heeft alvast bescherming tegen zijn schuldeisers gevraagd.

En wat met evenmenten? Ik denk aan het Keukenhof dat dit jaar niet opengaat. Duizenden mensen die een heel jaar werken aan een event dat maar een paar weken duurt, en dat nu in het water valt. Of Tomorrowland wat volgens mij ook gaat sneuvelen. En ik vrees voor de Gentse Feesten die ik pas vorig jaar heb ontdekt en waar ik hopeloos verliefd op ben geworden.

Als grote bedrijven het al lastig hebben, hoe moet het dan niet zijn bij de kleintjes? “De helft van de zelfstandige ondernemers vreest dat het lastig wordt om niet failliet te gaan als hun zaak langer dan drie weken gesloten moet blijven”, zegt Christine Mattheeuws van het Neutraal Syndicaat voor Zelfstandigen, op basis van een bevraging bij meer dan 10.000 leden.

En dan denk ik ook aan al die kleine evenementjes. Koppeltjes die hun bruiloft moeten uitstellen, of eerste en plechtige communies die niet doorgaan.
Ik zag pas op tv een kerel die een fortuin had uitgegeven aan het communiefeest van zijn dochter want "trouwen kan ze zo vaak doen als ze wilt, maar haar plechtige communie doet ze maar één keer".

Bejaarden die hun 97ste, 86ste, 103e verjaardag achter glas moeten vieren, vensterglas bedoel ik dan, en hopen dat er iemand voorbijkomt die zwaait.

Een bericht in de krant dat me ontroerde was van de 4-jarige Amirah die politie en zorgverleners trakteerde in plaats van klasgenootjes of andere vriendjes.

Jupiler heeft een leuke actie bedacht voor al diegenen die jarig zijn in maart en april. Als je je verjaardagsfeestje verzet, krijg je van hen 10 pintjes.

Wanneer deze crisis achter de rug is, ben ik stellig van plan ook eens een zondagmiddag te gaan dansen in Sint Niklaas met een stel vrienden. Mark, hou je een tafel van 8 voor ons?
En dankzij Jupiler kan ik nog een rondje geven ook!