zondag 23 november 2008

De eerste sneeuwpret

Ik stond op de horecabeurs in Gent vandaag voor Taste of Art.
Het was de eerste beursdag, beetje rustig begonnen, en een uurtje of 2 na de middag snapten we waarom. Het was flink aan het sneeuwen, en hij bleef liggen.
Gerard reed al stilaan naar huis want had zijn kinderen beloofd op tijd thuis te zijn, zo Suzanne en ik bleven met 2 op de stand.
Ik ben geen held in de auto in slecht weer, en zag het somber in, zeker toen de witte laag voor Belgische begrippen gigantische proporties begon aan te nemen.

Suzanne volgde gelukkig de redenering en we sloten de stand een beetje vroeger dan voorzien, om de trein te halen. Zij moest immers nog naar Breda en anders werd het wel erg laat.
We namen de tram naar Gent St Pieters. Het was beeldschoon. Alles lag onder een dikke lag prachtige sneeuw. Iedereen keek verbaasd om zich hen, en er heerste een gezellig sfeertje op de tram. Mensen praatten met elkaar, lachten, en het ging er prettig aan toe.
Enkele ogenblikken later stonden we op perron 2 van het station Gent Sint Pieters en wachtten op de trein naar Antwerpen.

We hoorden gelach en geroep rechts van ons en gingen kijken.
Er was een spontaan sneeuwballengevecht losgebarsten tussen 2 sporen, grappig.
Mensen zouden meer gekke dingen moeten doen ...

woensdag 12 november 2008

Weer een slachtoffer

Een paar weken geleden had Sushi een enorm gat in zijn rug, gebeten door de rotte roskat van de buurt.
Nu was het de beurt aan Tapa.

Ik merkte een paar dagen geleden een bloederig krasje op zijn neus "ach, gespeeld met zijn broertje", dacht ik nog, maar voelde een korstje achter zijn oor, en ook 1 heel kleintje op zijn zij, precies op dezelfde plek als waar Sushi zijn beet had gekregen.
Vanmorgen kwam Tapa uitgebreid knuffelen op bed, en het korstje had overnight de afmeting van een ping pong bal gekregen. Afspraak gemaakt met de dierenkliniek, maar net op het moment dat ik Tapa wilde pakken, likte hij het wondje open.
Bah, zo vies :(

Naar de dierenkliniek, Dr Verschueren kent ons ondertussen al, wondje ontsmet, 2 spuiten in Tapa's nek (onder klaaglijk miauw) en een week antibiotica.

Tapa ligt nu op de krabpaal naar buiten te kijken, onder huisarrest, samen met broertjelief, en heeft een kale plek the size of een bierviltje.
Arme poes :(

woensdag 5 november 2008

Yes, he can!!!

Vanmorgen om half 7 wakker gemaakt door Tapa de poes. Vroeg, dat wel, maar ik schoot het bed uit en zette beneden meteen CNN op.
JIHAA! Obama heeft het gehaald. En niet eens nipt. Bijna 350 kiesmannen, en dat terwijl hij er maar 270 nodig had.
Mooi, mooi, mooi.

Met een gerust gemoed gaan slapen en later die ochtend van de ene naar de andere tv zender zitten zappen. Voor het eerst sinds Kennedy weer kleine kinderen in het Witte Huis, en ze krijgen er trouwens een hondje, zei hun vader, terwijl heel de wereld het hoorde. McCain die zijn nederlaag toch wel grootmoedig erkende en Obama met mooie woorden feliciteerde. Overal happy people, mensen juichten, huilden, omarmden elkaar. In geen decennia nog meegemaakt. Maar ook Michele die haar man omhelsde, met grote onzekerheid in haar ogen. Wat nu?

Dit is een president die de geschiedenis ingaat zelfs lang voor hij aangesteld wordt.
De eerste Afro-American in een hoge politieke positie, de hoogste politieke positie. Het doet me denken aan "that's one small step for a man, but a giant leap for mankind", ook Amerikaans, bijna 40 jaar geleden.
Ik kan me de vreugde van de Amerikaanse zwarte gemeenschap goed voorstellen, zeker nadat we er net zijn geweest. Maar ook die van ver daarbuiten. Het hele integratie-debat heeft een boost gekregen. Yes we can.

Ja, hij heeft het toch maar gedaan.
Laten we duimen dat het hem goed gaat, en dat ik mijn buttons in 2012 terug kan opspelden.

dinsdag 4 november 2008

D-Day

Hopelijk is het over enkele uren O-Day.
Ik zit met mijn Obama button opgespeld achter de computer en zit vol ongeduld op de eerste resultaten te wachten.
Nog even geduld ...