dinsdag 6 december 2016

Alles kan beter. Bedankt Orange

Ik ben er meestal redelijk snel bij om 'van mijnen tak te maken' zoals de Antwerpenaars het zeggen, wanneer er iets niet zo loopt zoals ik het wil.

Net als pas nog. Ik wilde me inschrijven voor een vervolgopleiding aan de PIVA, volwassenonderwijs, chocoladebewerker, chocoladestukken.
Moderne technologieën winnen ook bij schoolopleidingen langzaam terrein. Langzaam.
Deze school combineert digitale eenvoud met analoge complexiteit.
Vanaf stipt 9h smorgens kon je online een wachtnummertje 'trekken'. Ik zat stipt 9h achter mijn pc en had wachtnummer 227.

Precies een week later kon je je ter plaatse vanaf 9h inschrijven, ahv. je volgnummer.
Een paar dagen voor de inschrijving kregen we een bericht dat er digitaal iets misgelopen was en er dubbele nummertjes uitgedeeld waren. Kom dus aub op tijd was de boodschap.

Stipt om 9h stond ik aan de schoolpôort, samen met een paar 100 andere leergierige volwassenen.
A rato van 30 inschrijvingen per keer duurde het even voor ik aan de beurt was. Het was bijna half 12 toen mijn nummertje werd afgeroepen.

Eindelijk was het zover.
"Ik kom me inschrijven voor Chocoladestukken."
De medewerker ging de benodigde inschrijfformulieren halen en kwam hoofdschuddend terug.
"Sorry, die opleiding is vol. Is er een andere die u wilt volgen?"
"Dat meent u niet he mijnheer? Ik sta hier van 9h te wachten. Ik heb nu zolang geduld gehad, ik ga niet van deze stoel tot ik ingeschreven ben"
Er stonden maar 4 stoelen. En nog steeds meerdere tientallen wachtenden na mij. Dit kon lastig worden.
"Ik zal even een verantwoordelijke gaan halen."
"Kan ik u helpen mevrouw?" vroeg de verantwoordelijke
"Ik hoop het. Ik had me graag ingeschreven voor de opleiding Chocoladestukken."
"Zeker mevrouw, vult u even dit formulier in."
"Hoezo? Die opleiding was tochj volzet?" vroeg de eerste werknemer.
"Ge hebt bij het verkeerde stapeltje gekeken, er waren nog 2 plaatskes."
En ik schreef me in. Kijk, als ik niet van mijnen tak had gemaakt, en vertrokken was, was ik niet ingeschreven. Nu wel :)

Maar ik dwaal af.

Ik maak 'van mijnen tak' als het niet goed gaat, als het wel goed gaat, ben ik niet te beroerd om dat ook toe te geven.

Na mijn relaas over de grote meerkost aangerekend door Orange op mijn laatste 2 facturen, waar ik hun klantvriendelijkheid in twijfel trok, en dit ook deelde op sociale media, kwam er een mooie geste terug van hen. Een creditnota waar we de meerkost van de 2e factuur delen, ieder de helft.

En een paar dagen later kreeg ik ook nog een mailtje in de bus met aankondiging dat ik een eindejaarscadeautje mocht uitkiezen als trouwe klant.


En vond ik toch niet het perfecte cadeautje voor mij zeker. Bedankt Orange!


woensdag 23 november 2016

Alles kan beter. Beestenboel.

Beste Orange,
Ik ben Mobistar klant sinds mijn allereerste gsm (dat was er grote Nokia van Coca Cola in samenwerking met Kinepolis).
Eens een keertje een zijsprong gemaakt naar Base, maar we kwamen daar van terug.

We hebben 2 nummers op 1 factuur, en onze maandelijkse factuur schommelt tussen de 40 en de 50€.
Mijn man wilt een zo goedkoop mogelijk abonnement, die belt niet veel, en surft niet, en koos de Kangoeroe formule van 8€ per maand. Ik surf veel, sms veel, en moet af en toe bellen (alhoewel ik dat niet graag doe, my friends know why) en ik koos een Dolfijn formule van 15€.

15€ + 8€ = 23€, maar onze factuur bedraagt elke maand het dubbele. Ach, verzekering toestel, Orange Circle (gratis naar mekaar bellen), toeslag omdat je al eens buiten bundel gaat, buitenlandse nummers, ...

Maar ik kreeg deze maand een factuur die meer dan 90€ bedroeg, dat vond ik ineens wel erg veel.
Ik ging in het archief kijken, en de vorige factuur was ook al zo hoog.

Toen ik naar de details ging kijken, lag de toeslag (meer dan 40€) bij extra sms'jes. Maar ik mag er elke maand 16.666.766 versturen. Hier klopte iets niet.

Ik belde het callcenter op 5995.
Met de Dolfijn formule kan ik elke maand 3 uur bellen, 1,5 Giga surfen en onbeperkt sms'en.
Met de Kangoeroe formule kan Kristoffel anderhalf uur bellen, en maar 100 sms'jes sturen. Inderdaad, ik herinnderde het mij vaag. Kristoffel dacht in eerste instantie dat hij er wel ging komen met 100 sms'jes per maand, dat zijn er 3 per dag en wij sms'en toch gratis naar elkaar door de Orange Circle?
Elke maand wanneer hij de 100 sms'en bereikt heeft, zou hij een bericht krijgen dat hij vanaf dan buiten bundel smst.

We zaten er 2 keer naast.
We sms'en helemaal niet gratis naar mekaar, en hij heeft nooit 1 waarschuwings-sms gekregen dat hij zijn limiet had bereikt.

Kristoffel heeft afgelopen maand 850 sms'en verstuurd, waarvan het merendeel naar mij, waarvan hij dus dacht, inbegrepen.
Een dure grap.


Maar nu komt het.
Na de overname van Mobistar door Orange, zijn de tariefplannen gewijzigd. De formule Kangoeroe, 1,5 uur bellen en 100 sms'jes, bestaat eigenlijk niet meer.
Tegenwoordig is er Kolibrie, ook anderhalf uur bellen, en onbeperkt sms'en.

Ik vraag het meisje aan de telefoon
"Als de Kangoeroe formule niet meer bestaat en vervangen is door een Kolibrie formule die dan ook nog eens voordeliger is voor de klant, waarom blijven jullie ons dan de Kangoeroe formule aanrekenen en moeten wij meer dan 40€ bijbetalen voor extra sms'jes? Die bij Kolibrie inbegrepen in het zelfde tarief zouden zijn?"
"Mevrouw, wij kunnen toch niet zomaar zonder uw toestemming uw tariefplan veranderen?"
"Nou, jullie beloven julie klanten de voordeligste formule, en jullie beloven een gratis tariefcheck, en als die wijziging van tariefplan mij elke maand ongeveer 40€ minder kost, mag je die zo vaak veranderen als je wilt."


Ik vroeg haar om een creditnota en terugbetaling van de extra sms'jes in een formule die toch niet bestaat, maar helaas, daar mocht ze van haar overste niet op ingaan. Wel stelde ze voor het tariefplan om te zetten naar een Kolibrie.
Het meisje deed haar best, was heel vriendelijk, ik verwijt haar niets.

Het verwijt is aan jullie Orange.
Jullie belonen trouwe klanten met extra kosten, en dan nog wel van een formule die niet meer bestaat, die dus alleen maar mensen die al lang klant zijn hebben.

Op 27/12 loopt mijn contract met jullie af.

Ik ben benieuwd naar klantvriendelijkheid van jullie collega's. Wie het gaat halen. Tuttimus of Wigo?
I'll let you know.


Hoe had dit beter gekund? Wel, jullie hadden mij kunnen bellen.

"Mevrouw, ik zie dat u met 1 van uw nummers nog een oude formule heeft, de Kangoeroe. Die hebben wij afgevoerd wegens niet interessant, en deze past ook niet bij jullie telefoongedrag.
In de plaats daarvan hebben we nu de formule Kolibrie, echt iets voor uw man, daar kan hij onbeperkt mee sms'en.
Vindt u het goed dat ik uw tariefplan omzet van Kangoeroe naar Kolibrie? Dat is een formule aan de zelfde prijs, waar u even veel mee kunt bellen, maar waar u onbeperkt mee kunt sms'en, ipv maar 100 sms'jes per maand mee kunt versturen"

Kijk, dan had ik halsreikend uitgekeken naar 27 december, het einde van mijn contract met jullie, om daar met plezier nog een jaartje of twee, drie, aan vast te knopen.
Dat had ik pas service genoemd, en dan was dit een andere blogpost geweest.

Oh, en nog iets.

Begin september hadden jullie een leuke actie lopen met flyers in de Stad Antwerpen waarmee jullie anoniem oproepen vermiste beestjes plaatsen. Dolfijn kwijt, Koala kwijt, ...


Ik was de eerste die het verband legde, en er ontstond een grappige email conversatie tussen 1 van jullie medewerkers, en mezelf.



Uiteindelijk heb ik nooit een beloning ontvangen, ik heb er nog op een ludieke manier achter gevraagd op een toepasselijk moment, maar ook daar nooit antwoord op gekregen.


Ik denk dat het tijd wordt dat jullie je eens gaan toeleggen op klantvriendelijkheid, en misschien een paar beloftes houden?

Met vriendelijke groet,




vrijdag 18 november 2016

The legend lives on, Poupou Pidou

Het was een onvergetelijke gebeurtenis. De Celebrity Sale of the Century in New York in 1999.
De persoonlijke bezittingen van Marilyn Monroe werden geveild. Ik was er bij toen, en heb een avond en een hele dag in de veilingzaal gezeten terwijl mijn mond vaak openviel van de bedragen die werden neergeteld.

Het klapstuk van de veiling was de 'Happy Birthday Mr President Dress', de jurk waarin Marilyn op onvergetelijke manier John F. Kennedy toezong in Madison Square Garden in 1962.


Marilyn had deze jurk speciaal voor de gelegenheid besteld (en zelf betaald, iets wat bij geen enkele hedendaags celebrity zou opkomen) bij een bekende ontwerper voor motion pictures, Jean Louis. Een jurk 'only Marilyn could wear' had ze hem gevraagd. En Jean Louis deed steeds wat hem gevraagd werd.

De jurk zat haar als gegoten. Geruchten gingen dat de couturier haar erin had moeten naaien omdat hij zo strak zat, maar er zat gewoon een rits in hoor. Kijk maar.


Het was een plaatje, en ik denk inderdaad dat niemand anders dan Marilyn hem had kunnen dragen.

Na haar vorige films, Some Like it Hot (SLIH) en the Misfits was er veel commentaar op haar uiterlijk gekomen. Ze was zwaar tijdens SLIH, ja, want zwanger, gevolgd door weer eens een miskraam. Zag er vermoeid uit tijdens de Misfits, ja haar huwelijk met Arthur Miller liep op de klippen tijdens de opnames en hij had openlijk een affaire met één van de aanwezige fotografes op de set. Maar toen, in mei 1962 had ze er nog nooit zo goed uitgezien. Ze werkte aan een nieuwe film, Something's Got to Give met Dean Martin, ze had een flirt met de machtigste man op aarde, de president van de Verenigde Staten, en ze wilde laten zien dat ze haar leven, en haar lichaam weer onder controle had.

Ze was naakt onder de jurk. Die zachte, bijna transparante mousseline jurk die geen enkele steun biedt. Daar moet je dus een perfect lijf voor hebben.
Jean Louis had 2.500 kristallen met de hand op de jurk laten naaien, sommige op strategisch plaatsen zoals je wel zult begrijpen.



Toen in 1999 de jurk werd geveild doofden ze bij Christie's het licht in de zaal en weerklonk een geluidstape met het bijhorende lied door de luidsprekers. Het was pikdonker. Eerst hoor je haar in diep ademhalen, ze begint voorzichtig, haar stem stokt, ze aarzelt, ...
Op dat moment floepte een felle spot aan, gericht op het midden van het podium waar plots, uit het niets leek het wel, de jurk was verschenen. En Marilyn zingt.

De jurk zat op een - speciaal gemaakte want geen enkele andere pop, of vrouw in de wereld, heeft deze maten - transparante mannequin, je zag alleen maar glitters, en daaronder de illusie van een goddelijk lichaam. Precies als wat die 15.000 mensen in Madison Square Garden moeten gezien hebben op 19 mei 1962.

De jurk werd door Christie's verkocht voor 1,26 miljoen dollar. Een klein fortuin (de dollar stond in 1999 hoger dan de euro)
En nu, 17 jaar later, zou hij nog eens van eigenaar veranderen.

Juliens Auctions organiseerde 17, 18 en 19 november 2016 de Ultimate Marilyn Sale met meer dan 1000 stuks, waarvan een deel reeds eerder te koop werd aangeboden door Christies. Ook De Jurk.

Ik had mijn wekker gezet om 2h50. Om 3h onze tijd was het zover. Er werden 85 items verkocht ook weer aan duizelingwekkende prijzen


En eindelijk was het de beurt van The Dress.

Hij was ingezet aan $1.000.000 en Julien's ging er van uit dat hij toch wel 3 miljoen zou halen.

Ze hebben zich vergist.

Hij haalde maar liefst 4 miljoen.
($ 4,8 miljoen incl. roepgeld)

De koper is Ripley's Believe it or not.
Wat begon met de bizarre collectie van een gekke verzamelaar Robert Ripley, die vanop zijn vele reizen allerlei curiosa meebracht, groeide uit tot een keten musea met aparte, onverwachte en bijzondere artefacten, veel ervan met een link naar de entertainment industrie. Ripley's had in 1999 bij Christie's trouwens ook al veel Marilyn items gekocht.

Fijn nieuws dus. De jurk zou niet in één of ander mausoleum eindigen van één of andere superrijke die hem eens per jaar aan zijn intimi zou laten zien als jachttrofee.

Nee, hij komt in een museum terecht, waar hij hoort, en gaat misschien wel op wereldreis, en dan krijgt iedereen de kans hem te bewonderen.

The legend lives on.
Knap hoor. Ze zou het moeten weten ...

Bekijk hier het moment waarop de jurk verkocht wordt.



maandag 24 oktober 2016

Was het Royce of Gucci?

Het was niet de eerste keer dat ik Edouard Vermeulen van Maison Natan ontmoette, het was wel de eerste keer dat ik zijn ongelooflijke verhaal hoorde.

Hij was uitgenodigd door het MoMu in Antwerpen voor een interview van ongeveer een uur over zijn carrière, zijn inspiratie, zijn werkwijze. Gelegenheid was de tijdelijke expositie in de galerij waarin een aantal pracht silhouetten van het couturehuis worden tentoongesteld ter ondersteuning van een waarachtig kroonjuweel.

Edouard Vermeulen heeft een couturejurk geschonken aan het MoMu, een avondjurk, bigger than life, 'The Dress'.



Bij de jurk hoort een prachtige documentaire die het volledige creatief proces van van het couturestuk uit de doeken doet. Van tekeningen, via pasbeurten, aanpassingen, tot de finale fotoshoot met model.

Teaser Natan De Jurk - MoMu ModeMuseum Provincie Antwerpen from MoMu Fashion Museum Antwerp on Vimeo.


Het zou een boeiend uur worden.

Edouard Vermeulen werd in 1957 geboren. Hij droomde ervan om interieurontwerper te worden. Dat zou nooit gebeuren.

Hij volgde met succes een opleiding interieurvormgeving aan Sint-Lucas in Brussel en startte zijn eigen zaak. Als overtuigd aanhanger van de 3 belangrijkste regels voor het oprichten van een eigen zaak, 'Location, Location and Location', was hij in 1983 vastbesloten een ruimte te huren op de avenue Louise in Brussel. Daar was helaas niets beschikbaar.

Bij een groot herenhuis met een hele rij bellen onder elkaar greep hij zijn moed bij elkaar en drukte op een knop. 'Iets te huur? Nee mijnheer, ik heb niets te huur. Alleen de gang is nog vrij' 'OK, dan neem ik de gang' zei Edouard.

In het pand bevond zich op het gelijkvloers de prestigieuze kledingzaak;'Jacqueline Léonard, Anciènne Maison Natan' van voormalig couturier Paul Natan. Madame Leonard legde niet lang daarna de boeken neer. Edouard zag zijn kans schoon en verlegde zijn actieradius van de gang naar de winkelruimte. Hij stelde een prachtige collectie meubels tentoon, maar de klanten die binnenwandelden zeiden allemaal zonder uitzondering "Meubels? Zijn er hier dan geen jurken meer?"

Edouard Vermeulen dacht na een tijdje, 'Als ze geen meubels willen, maar wel jurken, dan zorgen we toch voor jurken zeker?' en hij plaatste een contactadvertentie voor een naaister. Christiane meldde zich aan voor wellicht haar vreemdste sollicitatie ooit.
"Waar is het atelier?"
"Dat komt ergens boven"
"En waar is het naaimachien?"
"Oh ja, dat ga ik straks kopen"
(hij kocht natuurlijk een verkeerd naaimachien, en moest het gaan ruilen)

Ze kreeg de job maar bij het afscheid vroeg Edouard haar "Zeg Christiane, als dat niks wordt met die kleren, kunt gij ook gordijnen naaien?"

Christiane zou tot haar pensioen bij Edouard blijven werken, en gordijnen heeft ze nooit moeten maken. De naam was snel gekozen. Maison Natan was een feit.
Christiane was zijn steun en toeverlaat, en soms, als Edouard in tijdsnood zit, haalt ze nog steeds met plezier haar speldenkussen voor hem boven.

Edouard kreeg in 1984, de vraag om mee te werken aan een benefiet ten voordele van blinden, en stelde voor een Défilé de Mode te organiseren. (Een modeshow ten voordele van blinden. Ben ik de enige die hier de humor van inziet?) en één van de gasten was - toen nog - Prinses Paola. Ze was verkocht.
In een originele Natan creatie ging ze naar de Wereldtentoonstelling in Sevilla, en de basis van een langdurige relatie werd gesmeed. In 1999 maakte hij de trouwjurk van Mathilde d'Udekem d'Acoz en daarna kreeg hij de felbegeerde titel 'Hofleverancier'.


Edouard babbelde honderduit. Over 'The Dress', hoe dat enerzijds een bekroning is van zijn werk, en anderzijds niet perfect aansluit bij was hij meestal doet.
Er is namelijk een groot verschil tussen een ontwerper en een couturier.

Een modeontwerper maakt een collectie rond een rode draad, die komt uit zijn brein, en hij maakt wat hij wilt.
Een couturier moet een groter aanbod hebben. Hij werkt rond types vrouwen (en klanten), en vooral gelegenheid. Klanten stappen bij een couturier binnen en vragen een creatie voor een gala, bruiloft, benefiet, ceremonie, ... Couture is altijd draagbaar. Stijlvol. En tijdloos.
(En beschikbaar in verschillende maten)

En aan de hand van de vrouw, en de gelegenheid gaat Edouard met de 23 personen die zijn Brussels atelier telt aan de slag.

Daarom is 'The Dress' zo uitzonderlijk. Het is een statement, een historisch geïnspireerde, tijdloze, gigantische jurk die de expertise van de meester laat zien, aan een groot publiek, in een museum. Vandaar het enorme volume.
De kleurkeuze is een rechtstreeks resultaat van het volume. Je kunt ze je niet voorstellen in Vieux Rose.

Hij kreeg de vraag wat zijn grootste wens was voor de toekomst. Zonder na te denken flapte hij eruit 'mijn enthousiasme behouden'
Edouard wordt volgend jaar 60 (zou je niet zeggen), maar hoopt nog vele jaren te kunnen blijven ontwerpen. Zolang de liefde voor het vak, en de passie er maar is. Die zijn het belangrijkste.

Ook het publiek mocht vragen stellen.
"Hoe gaat u te werk? Start u altijd met een schets?"
"Ja, maar het is beter dat je die nooit ziet. (gelach) Ik kan niet zo duidelijk tekenen. Soms vraagt de naaister me: 'maar wat is dat nu, is dat de rok?'. Ik werk liever rechtstreeks met het materiaal, de stof, een model en de naaister. De stof bepaalt - en beperkt - het design."

"Waar haalt u uw stoffen?"
"Meestal op beurzen, soms laat ik ze zelf maken. Voor exclusieve stoffen gaat dat nog. Het middensegment gaat eruit. Van sommige stoffen moet je minimum 6000m kopen. Niet simpel voor een kleine tot middelgrote zaak"

Hij houdt van Antwerpen, is blij met Antwerpen, en is er trots op. "Het is door Antwerpen dat Belgische mode zo bekend is. Ik ben hier graag, en mensen gaan goed gekleed. Mijn inspiratie haal ik soms gewoon van straat."
Hedendaagse ontwerpers waar hij van houdt zijn Dries Van Noten, en Giambattista Valli. Vroeger dweepte hij met Cristobal Balenciaga, maar 'die tijd komt nooit meer terug'.

Na het gesprek prijsde ik me gelukkig dat het luxe segment blijft bestaan, mensen evolueren, ook hun interesses. Persoonlijk hecht ik nu ook veel meer waarde aan kwaliteit dan vroeger. En kwaliteit betaal je, dat is waar. (gelukkig is er een grote tweedehandsmarkt, en zijn er soms sample sales). Maar ik kan me 100% vinden in een uitspraak van Edouard Vermeulen:
"Iets van slechte kwaliteit is altijd te duur".
Meteen deed dat me terugdenken aan een wereldberoemde quote. Sommigen zeggen dat hij van Gucci is, ik heb ooit gelezen dat hij van Mr Royce kwam:
'Quality will be remembered long after price has been forgotten'.

Dank u wel Mr Vermeulen. Ooit kom ik een couturejurk bij u bestellen.
Promis juré.


maandag 22 augustus 2016

The shadow of your smile, when you are gone

Wat een rotmaand zeg, augustus.

Er vallen ineens een hoop mensen rondom me weg, sommigen heel dicht bij, andere verder weg, maar allemaal hebben ze op hun manier een indruk op mijn leven gelaten.

Op 1 augustus is mijn lieve mama overleden.
Ze is heel zacht, als een klein kaarsje uitgedoofd. Vandaag, 22 augustus, zou ze 50 jaar getrouwd zijn geweest met mijn vader, net een klein beetje zwanger van mij ...
Dat is een verlies van heel, heel dichtbij. Dichter kan bijna niet.

De volgende klap kwam van verder. Iemand die ik zelfs nooit heb ontmoet. We hebben een paar keer geprobeerd af te spreken, maar zijn er nooit in geslaagd. Ze was toen, bijna 2 jaar geleden, al te ziek.

Ik leerde Ninne kennen via Facebook. Ze had een bucketlist gepost, en nadat ik daar op had gereageerd met het aanbod een wens van haar te vervullen, stuurde ze me een berichtje en vriendschapsverzoek.

Ninne, begin 40, is één van mijn weinige Facebook-vriendjes die ik nooit ontmoet heb. Maar het klikte. Ze was één dag voor me jarig (op 22 maart), Antwerpse, een Bold&Beautiful fan en ze had ALS.
Een aandoening waar ik een heel dierbare vriendin aan heb verloren, Ann, meer woorden hebben Ninne en ik er niet aan vuil gemaakt. We begrepen elkaar.

Zelf ijverde ze keihard om ALS meer aandacht te geven. En hoeveel Ice bucket challenges er aan haar zijn opgedragen, ... ontelbare!

Ninne is gisterochtend overleden, en laat een man en kinderen na. Aan haar bucketlist heb ik helaas nooit iets kunnen bijdragen.

Die zelfde zondag, 's avonds, ging ik met mijn man een stukje eten bij Fish&Eat, één van onze vaste adresjes op zondagavond. Het was een hele tijd geleden.
De manager begroette ons hartelijk met welgemeende knuffel. Ik postte zoals elke keer een foto van onze uitzonderlijk lekkere gamba's op Facebook en hij zei me,
"Zeg, heb je het bericht op onze pagina gelezen? Onze jonge garçon is deze week overleden."
Ik dacht eerst dat hij die jongen bedoelde die pas aan het Kievitplein op straat was gevonden, en enkele dagen later in het ziekenhuis overleed. Maar toen ik op de pagina klikte, en zag om wie het ging, schoot ik vol. Grote donkere ogen van een piepjong manneke keken me aan.

Het grappig kereltje dat altijd enthousiast zwaaide wanneer we voorbij wandelden. Ons altijd met de grootste glimlach verwelkomde en naar tafel begeleidde. Altijd met een kwinkslag, een knipoog en een vriendelijk woord. En we vertrokken nooit zonder grapje. 'Ne crème van ne gast' zoals ze dat hier zeggen.

23 is hij geworden. Een moeilijk leven was het zijne. Verschillende organen werden getransplanteerd, zelfs longen, en zijn lichaam had ze allemaal, één voor één, langzaamaan afgestoten. Hij heeft daar nooit iets van laten merken. The show must go on.

Ik heb een slechte nacht gehad. Bijna elk uur weten slaan. Gedachten spookten constant door mijn hoofd.
Jamais deux sans trois, dacht ik nog.

Maar het was nog niet gedaan.
Onze Toots heeft vanmorgen het tijdelijke voor het eeuwige geruild, zij het op de gezegende leeftijd van 94.
Ik heb hem vaak ontmoet. In het paleis van de Koning. Op Belga Jazz in Brussel. In de Roma. Op Jazz Middelheim. En ga zo nog maar even door.

Is het nou alsjeblieft even afgelopen? Mijn tranen zijn op.











donderdag 18 augustus 2016

België - Nederland. Principe, gewoonte of gemakzucht?

Het is eigenlijk wel handig, de Nederlandse nationaliteit hebben en in Antwerpen wonen.
Zeker in mn job als stadsgids waar Nederlandse klanten het wel prettig vinden om door een landgenoot te worden rondgeleid, en Belgische klanten blij zijn met zo'n slimme gids die België boven Nederland heeft gekozen.

Heel handig ook bij sportwedstrijden. Ik supporter voor beiden, en heb dus twee keer zoveel kans om te winnen.
Zo heb ik uiteraard als Belg deelgenomen aan het EK 2016. En heb ik deze week de hockeywedstrijd België - Nederland op de Olympische Spelen in Rio gewonnen, ik kon immers niet verliezen.
Ja het heeft veel voordelen.

Dat ik om de vijf jaar een halve dag moet doorbrengen op het Consulaat der Nederlanden langs de Singel om mijn Nederlands paspoort te laten vernieuwen, pak ik er graag bij.
Met een 'Dag Allemaal' in mn handen kijkend naar mijn kleurrijke en vaak zeer aanwezige vaderlandgenoten vliegen de uren voorbij en af en toe knik ik begripvol hoofdschuddend en oogrollend naar mijn geboortelandgenoten voor de vele asjemenou's en harde G's in de wachtruimte.

Maar ojee, het Consulaat der Nederlanden heeft een tijd terug de deuren gesloten in Antwerpen. Definitief.
En gisteren vertelde een geboortelandgenoot en tevens vaderlandgenoot mij zijn horrorstory van niet meer één halve dag te verliezen op het Nederlands Consulaat in Antwerpen, maar een hele dag, inclusief reistijd naar een Nederlands grensstadje voor de administratieve rompslomp.
(De mogelijke steden waar een Nederlander die in het buitenland een paspoort kan gaan halen zijn: Bergeijk, Bergen op Zoom, Breda, Den Haag, Echt-Susteren, Enschede, Maastricht, Montferland, Oldambt, Sluis en Venlo.)

Ik herinner me een dag, heel heel lang geleden waar ik op de dienst Burgerlijke stand in Berchem ging informeren of het voor mij, inwoonster van Berchem, mogelijk zou zijn om op het Schoon Verdiep in Antwerpen te trouwen.
De ambtenaar vroeg mijn identiteitskaart, keek daar aandachtig naar en zei:
"Juffra' da's een probleem want gij zijt nen Ollander.
Gij moet eerst een bewijs van nationaliteit gaan halen bij uw ambassade, en een bewijs da ge nog ni getrouwd zij.
Die documenten kosten 60€."
Ik dacht even na en vroeg:
"Als Belg moet ik die documenten ni hebben?
Wa kost het om Belg te worden?"
Hij tokkelde op zijn klavier, drukte een papier af, en schoof het onder mijn neus.
"7,5€ jufra'. Ier tiekenen en dan zijde gij Belg"
Ik dacht even na.
"Maar mijnheer, stel dat ik morgen wakker word, en bij mezelf denk, 'Nee, ik blijf liever Nederlander'"?
Hij bekeek me alsof alsof ik een heel vies woord had gezegd
"Neeje juffra', zoë gaat da ni hè. Eens nen Belg, altijd nen Belg."
"Dan ga ik er nog efkes over nadenken"
zei ik, en nam het papier mee naar huis.

Ik ben het formulier nooit terug gaan indienen, en ben dus 'Ollander' gebleven.
Maar nu twijfel ik. Wat zal ik doen?

Mijn paspoort is nog geldig tot januari 2019 ...

vrijdag 5 augustus 2016

Alles kan beter. Een eerbetoon.

Deze zomer kijkt Gazet van Antwerpen een hele zomer terug in de geschiedenis. Welke gebeurtenis is voor eeuwig verbonden aan die ene dag in juli of augustus. Een goede oplossing tijdens de komkommertijd.

En een mens leert al iets bij. Dat de reis van Christoffel Columbus naar Amerika meer dan twee volle maanden heeft geduurd. Hij vertrok op 3 augustus 1492 naar Indie, oh sorry, Amerika - maar dat heeft hij zelf ook nooit geweten - en zette pas op 12 oktober datzelfde jaar voet aan wal op het nieuwe continent.
En dat Louise Brown, de allereerste proefbuisbaby geboren op 25 juli 1978, een proefbuiszus had, en dat zowel zij, als haar zus zelf op natuurlijke wijze kinderen hebben gekregen (allemaal jongetjes).
En nog meer van die leuke artikeltjes.

Vandaag, 5 augustus, is een dag die elke Marilyn Monroe fan bewust beleeft. Dat is immers de dag dat de Hollywood ster 's morgens vroeg dood aangetroffen werd, alleen, in haar bed, in haar eigen huis na een overdosis barbituraten. En ik was dus niet verbaasd te zien dat Gazet Van Antwerpen deze gebeurtenis er had uitgekozen als gebeurtenis die voor eeuwig verbonden is aan deze dag.
Maar owee toen ik de foto's zag die bij het artikel waren geplaatst.

Ze hadden er niet beter op gevonden om bij één van de meest gefotografeerde vrouwen ooit, één van de fotogeniekste starlets uit de vorige eeuw, het grootste sexsymbool aller tijden, de bloedmooie pin-up die geroemd werd om haar perfecte maten (90 - 60 - 90) en in de top 3 staat van de mooiste vrouwen ter wereld, de vrouw die 54 jaar na haar dood nog bijna dagelijks in de pers verschijnt, de Hollywood ster die elk jaar nog als inspiratiebron gebruikt wordt voor nieuwe mode- of make up trends, de filmster waar regelmatig tentoonstellingen over worden georganiseerd, en last but not least; de sexbom waar iedereen aan denkt wanneer hij ergens een rokje ziet opwaaien ...

... een afschuwelijke foto te plaatsen. Een clandestien genomen snapshot in een donker mortuarium waarbij de fotograaf van dienst de medewerker omgekocht had met enkele schamele dollars om aan de wereld te laten zien dat een mens waarop net een autopsie is gepleegd, er niet echt uitziet zoals je je hem of haar wilt herinneren.

Het is een foto waar elke Marilyn fan een hartgrondige hekel aan heeft.
Het is een foto waar elke zinnig mens zijn ogen voor afwendt.
Het is een foto die je niet aan je kinderen laat zien.
En, het ergste van al, het is een foto die je nooit meer vergeet wanneer je hem eens gezien hebt.
You cannot unsee it.

Ik heb hem hier geblurred, maar wilde even tonen hoe nadrukkelijk hij in beeld is gezet.



Beste Gazet van Antwerpen, ik had dit niet van jullie verwacht. Dit hoort eerder bij een goedkope tabloid, of een sensatie krantje.
De persoon die dit artikel heeft samengesteld is waarschijnlijk geen fan van Marilyn, en heeft wellicht geen kinderen. Of toch geen kinderen die zijn krant lezen.

Pas op, ik ben altijd blij dat er aandacht wordt besteed aan Marilyn, maar volgens mij had dit toch beter gekund.



Posten jullie volgende keer weer een mooie foto alstublieft?

Want die zijn er maar zat.


dinsdag 19 juli 2016

La vie en rose

Zoo Antwerpen is stilaan uit zijn verbouwingscocon aan het kruipen. De afgelopen maanden was het een serieus grote bouwput, maar er komt licht aan het einde van de lange tunnel, en je ziet meer en meer 'the big picture' verschijnen.
Nog niet zo lang geleden was er de opening van de savanne en het restaurant, en ook het prachtige Flamingo restaurant werd vandaag feestelijk ingehuldigd.

Het Flamingo restaurant dateert van 1903. In de jaren '40 en '50 en '80 werd het grondig gerenoveerd en bleef er nog maar weinig over van de oorspronkelijke grandeur. Van stijlvolle rendez-vous locatie voor dames van de gegoede burgerij, 'dressed to the nines', compleet met kanten zakdoekjes, parasols en pinkje elegant in de lucht tijdens het nuttigen van een kopje heerlijke thee tussen Belle Epoque en Interbellum, was het na de recentste herinrichting van 2007 geëvolueerd naar een overvol, druk en lawaaierig zelf-bedieningsrestaurant waar de meeste bezoekers hun meegebrachte pick-nick verorberden.



Maar tijdens deze verbouwingsronde is het restaurant volledig gestript, ontdaan van alle bijgebouwen, uitbreidingen, veranda etc, ... om terug zo dicht mogelijk bij de originele staat van het Lodewijk XVI paviljoen te geraken, en geloof me, dat is 100% gelukt!




Wat een prachtplek!! Je stapt zo een andere wereld in, met subtiele interieuraccenten, planten, en natuurlijk veel Flamingo roze. De lijn is helemaal doorgetrokken met roze vloertegeltjes, een prachtig Flamingo-kunstwerk aan het plafond, en er zijn zelfs verschillende soorten roze drankjes verkrijgbaar (de Sprite met aardbeiensiroop was mijn persoonlijke favoriet!)


Maar er staan ook wijntjes op de kaart, cava, Antwerpse bieren, bitterballen en "proefbordjes" om te delen. Vlees, kaas of vegetarisch.
Wat mij betreft, een schot in de roos!!

Bij het officiële persmoment - in aanwezigheid van Burgemeester De Wever - werd het concept nog even toegelicht.
'Dit is een plek waar de Zoo-bezoeker even kan ontspannen in alle rust en stilte die ook bij een Dierentuin hoort.'
(Ik ga niet beweren dat mijn brief van exact 3 jaar geleden de aanzet is geweest tot deze revolutionaire stijlbreuk, maar ik durf toch in stilte hopen dat hij er een klein beetje toe heeft bijgedragen ...)



Op deze schitterende zomerdag scheen de zon zoals ze allang niet meer had geschenen, en iedereen kwam perfect voor de dag.


De Flamingo's - die net een paar dagen geleden terug zijn overgekomen na een lange winter in Planckendael - toeterden vanuit hun nieuwe stek dat het een lieve lust was,

en onze burgemeester liet zien dat hij niet alleen handig was, maar zelfs beschikt over een poëtische kant.

Hij doopte het nieuwe welkomplein van Zoo Antwerpen om tot Flamingoplein, compleet met naambordje, en onthulde een eigen geschreven gedicht dat alleen leesbaar is bij nat weer (laat ons hopen dat we het deze zomer niet te vaak zien dus).






De festiviteiten werden afgesloten in de nieuwe Flamingo, wat mij betreft de perfecte 'hang-out' voor het op hande zijnde Belle Epoque evenement van 21 en 22 juli a.s., een happening waar ik elk jaar naar uitkijk, en mijn huurjurk van bij Huis Baeyens hangt al klaar.

Je ziet het, ik heb mijn plekske in de Zoo gevonden.
Tot donderdag of vrijdag? 'Dressed to the nines', compleet met kanten zakdoekjes, parasols en pinkje elegant in de lucht tijdens het nuttigen van een kopje heerlijke thee of, ... als je tegen apero-time komt, een cavaatje :)