donderdag 28 januari 2010

Vreemd ras

Pas op, begrijp me niet verkeerd, ik ben blij dat ik er 1 ben, maar soms zijn we wel een beetje, hoe zal ik het noemen, speciaal.

Mannen zijn solidair met elkaar; makkers, maten, kameraden, bloedbroeders, ...
Terwijl vriendschappelijke relaties tussen vrouwen toch vaak een wrang ondertoontje hebben. De grens tussen waardering en jaloezie is erg erg broos.

Een sterke man, clevere kerel, die geen blad voor de mond neemt, kan rekenen op respect van zijn sexegenoten, en op bewondering van het andere geslacht, maar wanneer een vrouw "haantjesgedrag" begint te vertonen, is het hek van de dam.

Na de eerste deelname van journaliste Linda De Win aan de kwis "Slimste mens ter wereld" regende het kritiek en harde woorden. Iedereen had wel een mening, er onstonden Facebook fangroups voor, en tegen.
Een vrouw met ballen. Mannen gniffelden er een beetje verlegen om, vrouwen verzetten zich radicaal en gingen de barricades op. In plaats van haar toe te juichen!

Weken, nee maanden werd ze becritiseerd, gebagatelliseerd, door het slijk gehaald, vernederd, verguisd.

Maar vandaag kreeg ze dan helemaal wat ze verdiende. Noem het gerechtigheid, wraak?
Linda De Win is gedurende het hele jaar de Slimste Mens ter Wereld.

Geniet ervan meid, je hebt het dubbel en dik verdiend!!!

woensdag 20 januari 2010

Caught in a dress

Vanity sizing.

Een van de moeilijkste vragen aan de hedendaagse vrouw is: "Welke maat heeft u?"

In Amerika heeft men in de jaren 1980 het systeem helemaal herbekeken, en een standaard van coast to coast bepaald. Alle maten werden ineens miraculeus kleiner, een size 12 in de jaren 40 en 50 is de size 8 of volgens sommige bronnen zelfs een size 6 van vandaag.
Dat verklaart meteen het hardnekkig gerucht dat al jaren circuleert; 'Marilyn Monroe was dik'.
Ze droeg op het hoogtepunt van haar roem immers een size 12 (Belgische 42), sommigen beweren zelf dat het een size 16 was (Belgische 46).
Het feit dat dat dom verhaal nog steeds de ronde doet hebben we onder meer te danken aan Elizabeth Hurley. Die t**t vond er niet beter op dan ooit een keer te verkondigen in een interview voor Allure Magazine: "I've always thought that Marilyn Monroe looked fabulous, but if I was that fat, I'd kill myself."




Ja Liz, die Size 12 die Marilyn droeg in de jaren 50, is er eentje waar jij over 3 jaar niet meer in kunt hoor. Jij barst blijkbaar nu al uit de zijnaden ...


Zo, die Urban legend is ook weer de wereld uit geholpen. En ik wens Miss Hurley een heel lang leven toe met een gegarandeerd bij voorbaat verloren strijd tegen zwaartekracht en cellulitis met als enige wapens massa's botox en een goede 'tettenzetter' (voor de niet-Antwerpse lezers van deze blog, nen tettenzetter, naar mijn bescheiden mening het mooiste woord uit het Antwerps dialect, staat voor 'plastisch chirurg').

Terug naar de kledingmaat. In Amerika was allemaal redelijk gestandardiseerd, in Europa is het een hele soep. De Engelsen doen het op hun manier (size 10 komt overeen met een Belgische 38, of een Amerikaanse size 8) maar ja, ze doen ook nog steeds niet mee met de Euro en blijven koppig links rijden, wat hadden we dan verwacht. De andere Europese landen doen een moedige poging om alles zo mogelijk nog verwarrender te maken.
Een Belgische maat 38 is in Nederland eerder een 36, maar in Italie dan weer een 42. Voor wie zich eens wil amuseren, hier een heel uitgebreide 'clothing converter'.

Het lijkt allemaal onschuldig, maar we moeten toch op onze hoede zijn. Het min of meer standardizeren van de Amerikaanse kledingmaten (naar beneden natuurlijk) is 1 van de eerst bekende gevallen van het zogenoemde 'vanity sizing'.
Een slimme truuk van kleding fabrikanten en ontwerpers die inspeelt op, en genadeloos gebruik maakt van, onze ijdelheid en de -soms toch wel zorgwekkende- magerzucht.
De mensen worden dikker en dikker, maar hun kledingmaat kleiner en kleiner. In Amerika streefde iedereen naar een Size zero (0), maar ondertussen willen alle vrouwen een Size double zero (00). Wat komt daarna? Size -1 misschien?
Watch CBS News Videos Online

Sommige kledingmerken of ontwerpers labelen hun kledingstukken met opzet een maatje kleiner.
Als u in een winkel 2 verschillende jurken past, een 40 en een 42, en ze zitten u allebei als gegoten, durf ik er mijn hand voor in het vuur te steken dat u de jurk met het maatje 40 mee naar huis zult nemen, en de 42 zo snel mogelijk terug in de rekken hangt. Misschien zelfs ook wanneer die 42 een stuk goedkoper is ...

Zelf heb ik altijd ergens tussen een 38 en een 40 gezweefd, maar de laatste jaren kan ik met gemak in een 36, en soms is die al te groot. Mijn gewicht, en mijn lichaamsbouw, blijft constant.

Gelukkig werd ik vandaag even met beide benen terug op de grond gezet.

Ik zag een prachtig allround jurkje bij Mango in de uitverkoop. Er ging 50% af. Er hingen er nog 3. Een Spaanse Medium, een Duitse Small, een Amerikaanse small, ... juist ja, alle 3 dezelfde maat.

Onverschrokken trok ik naar de paskamer.
Ik ontdeed me van warme jas, sjaal, 3 lagen truien, laarzen, jeans en kniekousen en trok het luchtige niemendalletje over mijn hoofd.
Het ging net. Ik haalde adem. Oeps, hoorde ik daar een naad knappen?
Ik keek in de spiegel. Rooie kop, striemen op mijn schouders, borsten net onder mijn kin, ... Deze jurk was echt te klein. Jammer.
Uittrekken maar weer.

Dat was gemakkelijker gezegd dan gedaan. Hoe meer ik eraan trok, hoe meer hij zich als een dwangbuis rond mijn lichaam draaide. Voorover gebogen, zo weinig mogelijk ademend, armen boven me uit stekend probeerde ik me uit alle macht te bevrijden en ik voelde dat mijn hoofd alsmaar roder werd. Het doemscenario kwam me voor de ogen dat ik de piepjonge, graatmagere verkoopster om hulp moest vragen. Dan nog liever stikken in de wolken chiffon (of kapot rukken en de brokstukken betalen)

Gelukkig ben ik er zonder kleerscheuren (letterlijk) uit gekomen en heb het jurkje netjes terug in de rekken gehangen.
(een andere jurk; eveneens een Amerikaanse small, Spaanse Medium, Duitse Small, ... stond me uitstekend al is hij net iets te ruim, maar ik vond hem zo leuk dat hij nu bij mij in de kast hangt voor het eerstvolgende avondje uit)

maandag 11 januari 2010

Verloren maandag

Net een worstenbroodje op, lekker.
Over het hoe en waarom zijn al ettelijke epistels verschenen. Hier het verhaal zoals ik het tijdens mijn stadswandeling vertel:

In de middeleeuwen waren alle arbeiders verenigd in gilden of ambachten. Elke eerste maandag na Driekoningen moesten ze opnieuw de eed van trouw zweren aan de gildenmeesters, daarom noemde men dit gezworen maandag. Op die dag trakteerden de gildenmeesters iedereen op een lekkere worst. Die worst werd op een plat brood geserveerd om het vet op te vangen. Dit vette brood werd meestal aan de honden gegeven. Maar de arme arbeiders vonden dat maar niets en aten het brood lekker mee op. Dat bracht de bakkersgilde op het idee om brood en worst voortaan samen te bakken, zodat op gezworen maandag de beenhouwers en de bakkers allebei hun kost verdienden. Hiermee was het worstenbrood geboren.
Voor de andere gildenmeesters was het een verloren dag, want de arbeiders hadden niet gewerkt, en alleen maar gegeten en gedronken op hun kosten, vandaar dat gezworen maandag vaak ook verloren maandag genoemd wordt.


Een mooie traditie die vooral in Antwerpen standhoudt. Op de eerste maandag na (de eerste zondag na) driekoningen wordt in menig bruine kroeg een worstenbroodje geserveerd bij de nodige pinten. Gezellige boel steeds.

Maar oh help, het rookverbod gooit hier roet in het eten (leuke woordspeling al zeg ik het zelf).
Vanaf 1 januari mag er in een cafe immers geen eten meer geserveerd worden, en dus ook geen worstenbrood.

Ik hoop dat de eigenaars van bruine kroegen hier massaal hun laars aan lappen.
Jaren geleden besloten de bakkers en de beenhouwers mekaar te helpen, letterlijk en figuurlijk. Het wordt tijd dat we nu de cafe eigenaars steunen.

Ik sluit me alvast aan bij de ATV reportage: "Handen af van ons worstenbrood!!"

vrijdag 8 januari 2010

Proud to be a Belgian

Nou, eerlijk gezegd maar heel af en toe hoor.
Ik speel mijn nationaliteiten meestal tegen elkaar uit (OK, ik heb er eigenlijk maar 1, de Nederlandse, maar omdat ik al heel mijn leven in Belgie woon, claim ik af en toe de Belgische, en tegenwoordig roep ik meer en meer dat ik een echte Antwerpse ben).
Arrogante Hollander binnen hoorbereik? Hehe, die luide Hollanders toch.
Rode duivels op het voetbalveld? Die Belgen kunnen niet spelen.
Idiote opmerking van 1 van de leden van het Belgisch koningshuis? Stomme Belgen.
Kleurrijke landgenoot op weekend in "den Anvers"? Typisch.
Enzovoort, enzovoort.

Maar het mag gezegd, dit landje doet het zo slecht nog niet.
Wereldberoemd om zijn Fine Belgian Chocolates, om nog maar te zwijgen over Great Belgian Beers, Delicate Belgian Lace, uitstekende tennisspe(elste)rs, ...

Maar de eer die een stel Belgen nu te beurt is gevallen, schuif ik graag van me af.

Twee Belgen hebben in de Verenigde Staten de Darwin Award 2009 gekregen. De Darwin Award wordt jaarlijks uitgereikt aan de persoon die op de meest stomme manier aan zijn einde is gekomen. Voor wie zich eens wil verwonderen over de stupiditeit van zijn medemens, klik hier.

Terug naar de gelauwerde Belgen (artikel uit de Standaard):
De Darwin Award voor 2009 gaat naar ons land. Dat hebben we te danken aan twee overvallers die afgelopen september in Dinant te veel explosieven bij de geldautomaat plaatsten. Daardoor bliezen zij niet alleen het plaatselijke bankkantoor op, maar ook zichzelf. Ze overleefden de explosie niet.

De Darwin Award gaat elk jaar naar een persoon die de mensheid ‘verbetert' door er zelf geen deel meer van uit te maken. De Amerikaanse initiatiefnemers van de ludieke en lugubere prijs nemen de evolutietheorie van Darwin als uitgangspunt: alleen de sterkste en intelligentste exemplaren van een soort overleven, de zwakkeren halen het niet. De Darwin Award beloont de ‘domme exemplaren', die de mensheid een dienst bewijzen door zich niet meer voort te planten.

Zo ging de prijs eens naar een inwoner van Wales die wedde dat hij zijn testikels zou afsnijden als zijn voetbalploeg het zou halen van Engeland. Wales haalde het en de man hield woord, wat hem een Darwin Award opleverde.

Maar meestal wordt de prijs postuum uitgereikt, net zoals aan de twee bankovervallers. Omdat ze met twee waren, krijgen ze een dubbele onderscheiding. Op hun website noemen de initiatiefnemers van de prijs dat een ‘zeldzaamheid'. In het commentaar hebben ze het over ‘extreme Self Banking'.


(gelukkig waren het Walen :)

zondag 3 januari 2010

Volhouden!

Het jaar is ondertussen al 3 dagen oud en van mijn nieuw voornemen is nog maar weinig in huis gekomen.
Niet dat er niets te vertellen valt, integendeel.

We hebben de overgang van oud naar nieuw doorgebracht op het kasteel van Alexander en Caroline, Chateau Valcreuse, in gezelschap van en paar toffe mensen met heel erg veel lekker eten en drinken.

We hebben in de 2de helft van vorig jaar een super geweldig fantastisch appartement gekocht aan het Antwerpse stadspark met een waanzinig mooi uitzicht over de stad en zitten volop in de verbouwingen.

Na een paar maand vruchteloos proberen hebben we onlangs met succes ons huis verkocht.

En als klap op de vuurpijl stappen we in 2010 in het huwelijksbootje.

Voldoende verhalen op til.