Een van de moeilijkste vragen aan de hedendaagse vrouw is: "Welke maat heeft u?"
In Amerika heeft men in de jaren 1980 het systeem helemaal herbekeken, en een standaard van coast to coast bepaald. Alle maten werden ineens miraculeus kleiner, een size 12 in de jaren 40 en 50 is de size 8 of volgens sommige bronnen zelfs een size 6 van vandaag.
Dat verklaart meteen het hardnekkig gerucht dat al jaren circuleert; 'Marilyn Monroe was dik'.
Ze droeg op het hoogtepunt van haar roem immers een size 12 (Belgische 42), sommigen beweren zelf dat het een size 16 was (Belgische 46).
Het feit dat dat dom verhaal nog steeds de ronde doet hebben we onder meer te danken aan Elizabeth Hurley. Die t**t vond er niet beter op dan ooit een keer te verkondigen in een interview voor Allure Magazine: "I've always thought that Marilyn Monroe looked fabulous, but if I was that fat, I'd kill myself."


Ja Liz, die Size 12 die Marilyn droeg in de jaren 50, is er eentje waar jij over 3 jaar niet meer in kunt hoor. Jij barst blijkbaar nu al uit de zijnaden ...

Zo, die Urban legend is ook weer de wereld uit geholpen. En ik wens Miss Hurley een heel lang leven toe met een gegarandeerd bij voorbaat verloren strijd tegen zwaartekracht en cellulitis met als enige wapens massa's botox en een goede 'tettenzetter' (voor de niet-Antwerpse lezers van deze blog, nen tettenzetter, naar mijn bescheiden mening het mooiste woord uit het Antwerps dialect, staat voor 'plastisch chirurg').
Terug naar de kledingmaat. In Amerika was allemaal redelijk gestandardiseerd, in Europa is het een hele soep. De Engelsen doen het op hun manier (size 10 komt overeen met een Belgische 38, of een Amerikaanse size 8) maar ja, ze doen ook nog steeds niet mee met de Euro en blijven koppig links rijden, wat hadden we dan verwacht. De andere Europese landen doen een moedige poging om alles zo mogelijk nog verwarrender te maken.
Een Belgische maat 38 is in Nederland eerder een 36, maar in Italie dan weer een 42. Voor wie zich eens wil amuseren, hier een heel uitgebreide 'clothing converter'.
Het lijkt allemaal onschuldig, maar we moeten toch op onze hoede zijn. Het min of meer standardizeren van de Amerikaanse kledingmaten (naar beneden natuurlijk) is 1 van de eerst bekende gevallen van het zogenoemde 'vanity sizing'.
Een slimme truuk van kleding fabrikanten en ontwerpers die inspeelt op, en genadeloos gebruik maakt van, onze ijdelheid en de -soms toch wel zorgwekkende- magerzucht.
De mensen worden dikker en dikker, maar hun kledingmaat kleiner en kleiner. In Amerika streefde iedereen naar een Size zero (0), maar ondertussen willen alle vrouwen een Size double zero (00). Wat komt daarna? Size -1 misschien?
1 opmerking:
Ik zal maar geen boekje open doen over mijn ,strooptochten, :-)) naar iets leuks wat past EN wat ik zelf uit kan doen , het tijdperk van de 42 ligt helaas ver achter mij .
Geloof me vrij , jij bent bij de heeeeel gelukkigen !
MM
Een reactie posten