Caught in a dress

Vanity sizing.

Een van de moeilijkste vragen aan de hedendaagse vrouw is: "Welke maat heeft u?"

In Amerika heeft men in de jaren 1980 het systeem helemaal herbekeken, en een standaard van coast to coast bepaald. Alle maten werden ineens miraculeus kleiner, een size 12 in de jaren 40 en 50 is de size 8 of volgens sommige bronnen zelfs een size 6 van vandaag.
Dat verklaart meteen het hardnekkig gerucht dat al jaren circuleert; 'Marilyn Monroe was dik'.
Ze droeg op het hoogtepunt van haar roem immers een size 12 (Belgische 42), sommigen beweren zelf dat het een size 16 was (Belgische 46).
Het feit dat dat dom verhaal nog steeds de ronde doet hebben we onder meer te danken aan Elizabeth Hurley. Die t**t vond er niet beter op dan ooit een keer te verkondigen in een interview voor Allure Magazine: "I've always thought that Marilyn Monroe looked fabulous, but if I was that fat, I'd kill myself."




Ja Liz, die Size 12 die Marilyn droeg in de jaren 50, is er eentje waar jij over 3 jaar niet meer in kunt hoor. Jij barst blijkbaar nu al uit de zijnaden ...


Zo, die Urban legend is ook weer de wereld uit geholpen. En ik wens Miss Hurley een heel lang leven toe met een gegarandeerd bij voorbaat verloren strijd tegen zwaartekracht en cellulitis met als enige wapens massa's botox en een goede 'tettenzetter' (voor de niet-Antwerpse lezers van deze blog, nen tettenzetter, naar mijn bescheiden mening het mooiste woord uit het Antwerps dialect, staat voor 'plastisch chirurg').

Terug naar de kledingmaat. In Amerika was allemaal redelijk gestandardiseerd, in Europa is het een hele soep. De Engelsen doen het op hun manier (size 10 komt overeen met een Belgische 38, of een Amerikaanse size 8) maar ja, ze doen ook nog steeds niet mee met de Euro en blijven koppig links rijden, wat hadden we dan verwacht. De andere Europese landen doen een moedige poging om alles zo mogelijk nog verwarrender te maken.
Een Belgische maat 38 is in Nederland eerder een 36, maar in Italie dan weer een 42. Voor wie zich eens wil amuseren, hier een heel uitgebreide 'clothing converter'.

Het lijkt allemaal onschuldig, maar we moeten toch op onze hoede zijn. Het min of meer standardizeren van de Amerikaanse kledingmaten (naar beneden natuurlijk) is 1 van de eerst bekende gevallen van het zogenoemde 'vanity sizing'.
Een slimme truuk van kleding fabrikanten en ontwerpers die inspeelt op, en genadeloos gebruik maakt van, onze ijdelheid en de -soms toch wel zorgwekkende- magerzucht.
De mensen worden dikker en dikker, maar hun kledingmaat kleiner en kleiner. In Amerika streefde iedereen naar een Size zero (0), maar ondertussen willen alle vrouwen een Size double zero (00). Wat komt daarna? Size -1 misschien?
Watch CBS News Videos Online

Sommige kledingmerken of ontwerpers labelen hun kledingstukken met opzet een maatje kleiner.
Als u in een winkel 2 verschillende jurken past, een 40 en een 42, en ze zitten u allebei als gegoten, durf ik er mijn hand voor in het vuur te steken dat u de jurk met het maatje 40 mee naar huis zult nemen, en de 42 zo snel mogelijk terug in de rekken hangt. Misschien zelfs ook wanneer die 42 een stuk goedkoper is ...

Zelf heb ik altijd ergens tussen een 38 en een 40 gezweefd, maar de laatste jaren kan ik met gemak in een 36, en soms is die al te groot. Mijn gewicht, en mijn lichaamsbouw, blijft constant.

Gelukkig werd ik vandaag even met beide benen terug op de grond gezet.

Ik zag een prachtig allround jurkje bij Mango in de uitverkoop. Er ging 50% af. Er hingen er nog 3. Een Spaanse Medium, een Duitse Small, een Amerikaanse small, ... juist ja, alle 3 dezelfde maat.

Onverschrokken trok ik naar de paskamer.
Ik ontdeed me van warme jas, sjaal, 3 lagen truien, laarzen, jeans en kniekousen en trok het luchtige niemendalletje over mijn hoofd.
Het ging net. Ik haalde adem. Oeps, hoorde ik daar een naad knappen?
Ik keek in de spiegel. Rooie kop, striemen op mijn schouders, borsten net onder mijn kin, ... Deze jurk was echt te klein. Jammer.
Uittrekken maar weer.

Dat was gemakkelijker gezegd dan gedaan. Hoe meer ik eraan trok, hoe meer hij zich als een dwangbuis rond mijn lichaam draaide. Voorover gebogen, zo weinig mogelijk ademend, armen boven me uit stekend probeerde ik me uit alle macht te bevrijden en ik voelde dat mijn hoofd alsmaar roder werd. Het doemscenario kwam me voor de ogen dat ik de piepjonge, graatmagere verkoopster om hulp moest vragen. Dan nog liever stikken in de wolken chiffon (of kapot rukken en de brokstukken betalen)

Gelukkig ben ik er zonder kleerscheuren (letterlijk) uit gekomen en heb het jurkje netjes terug in de rekken gehangen.
(een andere jurk; eveneens een Amerikaanse small, Spaanse Medium, Duitse Small, ... stond me uitstekend al is hij net iets te ruim, maar ik vond hem zo leuk dat hij nu bij mij in de kast hangt voor het eerstvolgende avondje uit)