woensdag 28 december 2011

DAA Goes POP! (Up)



De Vlaamse vzw ‘Designers against AIDS’ heeft een coole Pop-Up store geopend in de trendy Kammenstraat.

‘Designers Against AIDS’ (DAA), is een the international project opgericht door ‘Beauty Without Irony’ in 2004, om meer bekendheid te genereren bij het grote publiek in het algemeen, en bij jongeren in de geïndustrialiseerde landen in het bijzonder door het gebruik van elementen uit de pop culture (muziek, mode, design, kunst, sport, film, etc).

Hoofddoelstelling van DAA is om HIV/AIDS wereldwijd in de media te krijgen en van daaruit in het bewustzijn van de jongeren die HIV/AIDS vaak bekijken als de ‘ver van mijn bed show’ met een ‘het zal mij toch niet overkomen’ houding. Daarnaast ijvert DAA voor gelijke rechten en acceptatie van seropositieven.

DAA, ondertussen bekend van campagnes met JBC, H&M, Marc Jacobs, Playboy en Delvaux, hoopt zich met deze shop als non-profit organisatie bekender te maken bij Antwerpse jongeren en het onderwerp HIV/AIDS bespreekbaar te maken.

In de Pop Up Shop kun je terecht voor uitleg over het werk van Designers against AIDS, maar ook voor leuke cadeautjes zoals T-shirts, een selectie uit de ‘DAA by JBC’ collectie die nu ook te koop is in alle Belgische JBC winkels, handgebreide sjaals ontworpen door bekende designers, het boek ‘Designers against AIDS: The First Decade!’ (mét Tokio Hotel poster), de door Véronique Branquinho ontworpen lederen Love Pouches van Delvaux, etc.
Er zijn koopjes toe doen onder de eerste vier “Fashion against AIDS” collecties aan 50% van de originele prijs en zelfs een rekje met designerkleding (veelal nog splinternieuw). Er is ook een 1€ hoek; waar je Ilah condoms en -posters en DAA pins vindt.

De gehele opbrengst van deze verkoop wordt gebruikt voor de werking van het educatief centrum van DAA, het IHAEC in Deurne.

Designers against AIDS Pop Up Shop, nog tot 28 januari 2012

Open van Woensdag tot zaterdag, van 12.00 tot 16.30 en koopzondagen tot 28 januari 2012

Kleine Markt 10 (begin Kammenstraat),
2000 Antwerpen.
Tel. 0475843090


Van uw wijkreporter Carolien Krijnen voor Gva.be



woensdag 14 december 2011

Holy cow!


Het was geweldig. De opening night van de veiling van de topstukken uit de juwelencollectie van Elizabeth Taylor.


1.
’s Ochtends deden we het rustig aan. Het was prachtig weer, we wandelen wat door de straten, tentoonstellinkje in de Public Library meegepikt, en nog even langs Christie’s om de Gallery Guide op te halen die we zondag besteld hadden.
Gil was blij ons weer te zien, en na een late lunch gingen we ons klaarmaken.

Ik was blij dat ik een andere outfit had gekocht. Michael droeg een zwarte broek met pailletten, zwarte hoge peeptoe schoenen met stiletto’s, een blauw zijden overhemd en zijn kroonjuwelen; een prachtige art deco gouden halsketting met diamanten, ingelegd met jade en lapis lazuli met bijpassende lange oorbellen. Zijn groottante “Aunt Irene” had dat in 1930 gekocht en hij droeg de set alleen bij speciale gelegenheden. En als dit geen speciale gelegenheid was, … Met veel ceremonieel bevestigde hij de grote hangers aan zijn oren en het halssnoer om zijn nek. Prachtig!


2.
Tegen 17h trokken we erop uit, ‘dressed to the nines’ en een haf uurtje later stonden we bij Christie’s. Gil stond te springen “The stars have arrived, let the show begin!!!!”


Er stond al een flinke rij, binnen gelukkig, zo’n mini tijgerjurk is niet echt warm, en eindelijk kreeg ik mijn grote envelop met een bidnummer en 2 tickets. Paarse tickets voor de “Woods room”. Shit, dat was ik helemaal vergeten, er zijn 2 veilingzalen bij Christie’s, de hoofdzaal, de “James Christie’s Room”, en een bijzaal, de “Woods Room”.

In de “Woods Room” stonden ongeveer 150 stoelen, allemaal gericht naar een redelijk klein videoscherm. Dat was minder. We gingen even kijken naar de “James Christie’s room”. Net als vorige keer was de zijmuur bekleed met reuzengrote foto’s van de ster wiens bezittingen werden verkocht. Vorige keer was het Marilyn, deze keer was het Liz.

James Christies Room

Daarvoor een ellenlange rij Christie’s medewerkers aan de telefoon. Achterin en aan de andere zijmuur stonden tientallen persfotografen, reporters en cameramensen en in het midden waren ongeveer 2000 mensen plaats aan het zoeken. Ik ging toch even vragen of we eventueel konden switchen, de kans was klein werd me gezegd.

In de “Woods Room” was het heerlijk rustig en begon iedereen gezellig met mekaar te kletsen. Populair was een oudere dame die sprekend leek op Elizabeth Taylor (de oude versie dan), alsook een echte Elizabeth Taylor (tenminste, zo heette ze) met een halssnoer in haar haar, net als de ‘echte Liz ‘vaak deed, …

Elizabeth Taylor naamgenoot met halssnoer in haar haar:

Op aanraden van een dame in de rij voor me ging ik Michaels ticket afgeven aan Gil buiten, die het op zijn beurt aan Dave gaf. Dan kon die ook binnen. De medewerkers aan de balie hadden wellicht iets in de gaten, want bij het terug binnenkomen moest ik mijn ticket laten zien, en dat deed ik met de glimlach. Even later kwam ook Dave binnen. Gelukt!

Ik probeerde de ”James Christie’s Room” nog een paar keer, tot ik 2 dames hun gal hoorde spuwen over het feit dat ze een staanplaats hadden in plaats van een zitplaats en daar waren ze echt niet blij mee. Na lang zeuren mochten ze ergens gaan zitten. Ha! Nu waren er 2 staanplaatsen vrij, ik stond liever hier, dan dat ik zat in de andere zaal. En ik glipte binnen na een goedkeurend knikje van één van de medewerkers.

Het duurde geen 2 minuten of een gedistingeerde goed geklede man van ongeveer 55 jaar sprak me aan. “Would you rather sit down?” Duh! Houden katten van vis? Hij signaleerde een veiligheidsman en met veel egards werd ik begeleid naar een plaatsje tussen de rijke bieders.
Zijn naam was Jeffrey, hij had huizen in New York, Miami, Parijs. Hij probeerde me te imponeren, zonder resultaat. Hij vroeg of ik wel eens in Parijs was geweest. Mijn man en ik gaan er af en toe lunchen zei ik.

Hij moest weg om 20h – tot zijn grote spijt - en schreef zijn telefoonnummer op de achterkant van zijn toegangsticket dat hij aan mij gaf. Weg was hij, en daar zat ik, helemaal alleen in de grote zaal, met 1999 andere mensen.


3.
De veiling begon met een prachtige videomontage. Elizabeth Taylors bekendste films kwamen aan bod, National Velvet, Giant, Butterfield 8, Who’s afraid of Virginia Woolf, maar er waren ook privé-beelden. Zoals van het moment dat Mike Todd haar de prachtige diamanten en robijnen Cartier halsketting gaf met bijpassende oorbellen, in hun zwembad, en ze er nooit gelukkiger had uitgezien. De set was trouwens één van de pronkstukken van de veiling.

Het leukste stuk van de montage was weer aan het zwembad. Ze was aan de telefoon met Richard Burton die voor haar aan het bieden was op de diamanten Prince of Wales broche, op een veiling bij Christie’s in New York. Dezelfde broche die hier vanavond ook weer verkocht werd.
Hij was duur, erg duur zei hij, en ze verbaasde zich over de prijzen “Darling, it sounds like things that are really desirable are going to go for ten times what expected, right?”
Hij wilde bevestiging, “Do you want me to bid?” “yes” antwoordde ze en toen hij zei dat ze het winnend bod had voor iets meer dan 600.000 dollar gilde ze keihard in de telefoon “Holy cow!”

Twee woorden die ik de loop van de avond nog vaak zou herhalen.

Hier is de film die net voor de veiling vertoond werd:



4.
De toon van de veiling werd gezet bij het eerste lot, een gouden bedelarmband die geschat was tussen 25.000 en 35.000 dollar.

Na 8 minuten werd hij afgehamerd op 270.000dollar!!!
Holy cow!! Hoorde je links en rechts, maar dat zou de laatste keer niet zijn.

Ik zat naast een supercharmante dame, Jo Anne, een New Yorkse, die me af en toe wat gossip meegaf over de ene na de andere “socialite” met vals haar en dito borsten. Aan mijn andere kant zat een jong blond meisje, ze werkte voor Bulgari en was druk op haar Blackberry in de weer om verschillende collega’s op de hoogte te houden van de prijzen.

Op mijn vraag bevestigde ze dat Bulgari een aantal stuks wilde terugkopen, net als wat Ferragamo had gedaan bij Marilyn, en de Bulgari was een indrukwekkende lijst. Lot 4; een gouden ketting met scheepsvlaggetjes, lot 11; diamanten oorbellen met parels, lot 26 tot en met 31, een smaragden en diamanten set bestaande uit een ring, broche, halssnoer, nog een broche, oorbellen en een armband, verzameld over een tijdspanne van enkele jaren, waar ze gek op was geweest.
Lot 51 was een gouden armband met diamanten met horloge, volgens de veilingmeester door Liz gedragen op de set van Cleopatra (met een horloge erin? Foei continuity manager!). Lot 53 tot en met 55 was weer een set bestaande uit een ring, broche en oorbellen van diamanten met gele diamanten en lot 72 was een heel lang halssnoer met een indrukwekkende hanger gemaakt van diamant en saffier. Ik las stiekem over het meisje haar schouder mee. De juwelen hadden code namen. Zo heette de smaragden ring “La Duchesse” (geschat 600.000 a 900.000 dollar, verkocht aan 2.900.000 dollar), de broche heette “En tremblant” (geschat 200.000 a 300.000 dollar, verkocht aan 1.300.000 dollar) en er was nog een “gdv-diamond waarvan ik de oorsprong niet kon achterhalen.

De klapper van de avond was echter geen Bulgari, maar de historische parel, La Peregrina. Deze grootste peervormige parel ter wereld (55 kt) werd in de 16e eeuw gevonden door een slaaf langs de kust van Panama. Hij gaf hem aan zijn opzichter in ruil voor zijn vrijheid. De opzichter gaf hem op zijn beurt aan Filips II (zoon van Karel V) die hem dan weer aan zijn bruid Mary I van Engeland schonk
Na haar dood bleef de parel 250 jaar lang in handen van de Spaanse kroon en werd door alle opeenvolgende koninginnen vaak gedragen zoals op verschillende schilderijen te zien is.
Joseph Bonaparte, oudere broer van Napoleon, werd koning van Spanje en toen hij het rijk moest verlaten na één of andere nederlaag, nam hij sommige kroonjuwelen mee, waaronder La Peregrina.
Het is toen dat de parel zijn naam kreeg, Peregrina, zwerver.
Charles Louis Bonaparte, die in ballingschap leefde in Engeland, verkocht hem aan James Hamilton. De parel geraakte een paar keer zoek (hij werd een keer teruggevonden tussen kussens van een sofa op Winsdor Castle en ook op een bal op Buckingham Palace viel hij een keer uit de zetting).

Richard Burton kocht de parel bij Sotheby's voor 37.000 dollar en schonk hem aan zijn vrouw Elizabeth Taylor voor valentijn. Ook Liz geraakte de parel een keer kwijt, in haar suite in Ceasar’s Palace in Las Vegas. In haar boek, My Love Affair with Jewelry, schrijft ze:
At one point I reached down to touch La Peregrina and it wasn't there! I glanced over at Richard and thank God he wasn't looking at me, and I went into the bedroom and threw myself on the bed, buried my head into the pillow and screamed. Very slowly and very carefully, I retraced all my steps in the bedroom. I took my slippers off, took my socks off, and got down on my hands and knees, looking everywhere for the pearl. Nothing. I thought, "It's got to be in the living room in front of Richard. What am I going to do. He'll kill me! Because he loved the piece.
After few minutes of mental anguish, Taylor looked at their dogs. One of them was apparently chewing on a bone, but nobody gave bones to the puppies. Taylor continues:
I just casually opened the puppy's mouth and inside his mouth was the most perfect pearl in the world. It was—thank God—not scratched.

Elizabeth gaf Cartier de opdracht de parel opnieuw te zetten met diamanten, parels en robijnen.

En het is dit juweel dat – geschat tussen de 2 en de 3.000.000 dollar afgehamerd werd aan 10.500.000 dollar!!! De zaal barstte uit in een wild applaus.



5.
Het ene na het andere lot werd aan torenhoge prijzen afgehamerd, en de veilingmeester probeerde het voor iedereen leuk te houden. Zoals het tergende duel tussen een bieder in de zaal en een bieder aan de telefoon die beiden op de gigantische Bulgari smaragden aasden en hun bod telkens met 50.000 dollar verhoogden. Het duurde lang, erg lang maar de ring veranderde uiteindelijk voor 3.300.000 dollar van eigenaar, terwijl hij amper op 6 a 800.000 dollar was geschat. De bijpassende halsketting en broche gingen 6.000.000 dollar elk.
De Mike Todd tiara werd voor meer dan 4.000.000 dollar verkocht.




Het laatste stuk was de Elizabeth Taylor Diamond, 33,19 karaat. De veilingmeester haalde het onderste uit de kan en zette de 2 laatste bieders constant tegen mekaar op. “It is THE Elizabeth Taylor diamond”, “She wore it EVERY DAY!”. De winnende bieder kreeg hem in ruil voor 8 miljoen dollar.



6.
We maakte bij de uitgang kennis met een tof koppel, Dane en Renée, en besloten samen met hen nog een hapje te gaan eten.

New York bleek verlaten te zijn op een dinsdagavond na middernacht, en Angel, een meisje dat ons vervoegde, bracht ons naar de enige plek waar we volgens haar terecht konden, een restaurantje in Koreatown. Na 20 blocks waren we er, en namen plaats.
Net op dat moment ging Michaels telefoon. Dat was de Vara. Ze wilden me interviewen over de veiling en het gesprekje werd live uitgezonden. 3 minuten later kwam ik terug aan tafel en bestelden we wat.

Ineens slaakte Michael een kreet. Hij werd wit om de neus. Eén van zijn antieke oorbellen was verdwenen. Wij stonden allemaal tegelijk recht en scanden de restaurantvloer als professionele CSI’s. Maar helaas. Michael stormde naar buiten in zijn zijden hemd, peeptoe hoge hakken en schitterende pailettenbroek. Dane stoof hem 2 minuten later achterna. Ik stuurde Dave, Michaels vriend ook naar buiten met Michaels bontjas. Het was immers ijskoud buiten en Michael was in hemdsmouwen.
10 minuten later rinkelde er een telefoon, het was die van Michael. Dave belde, verbaasd om mij te horen in plaats van Michael. Het is toch niet waar zeker? Hadden ze hem niet gevonden?

De tijd ging tergend langzaam. Ik stelde me allerlei rampscenario’s voor. Een over the top flamboyante homo in het midden van de nacht op hoge hakken zonder jas in een kostbaar halssnoer met 1 lange oorbel in een niet echt erg goede buurt, zonder gsm op zoek naar een kostbare oorbel, helemaal alleen … Het zag er niet goed uit.
Ongeveer een kwartier later stormden de 3 mannen buiten adem naar binnen, met een brede grijns op hun lippen. Michael stak 2 handen in de lucht met in elk hand 1 antieke oorbel. Mission accomplished!!!!!

Ze hadden elkaar kort na mijn telefoongesprek met Dave gevonden en werden aan het volgende kruispunt tegengehouden door een man die had gezien dat ze alle drie naar de grond keken, alsof ze iets aan het zoeken waren. “Looking for this?” vroeg de kerel, en hij hield een prachtige gouden oorbel omhoog met diamanten, jade en Lapis Lazuli. Michel vloog hem om zijn nek.



7.
Met ons geloof in de goedheid van de mens weer helemaal opgekrikt namen we even later afscheid van elkaar. Het was half 3 ‘s morgens, een uurtje later zouden Dave en Michael een taxi naar La Guardia nemen, ik vertrok pas tegen de avond en kroop nog even in bed. Het beloofde een korte nacht te worden, maar Holy Cow, wat een dag was het geweest!

Elizabeth Taylor Auction part 1
Elizabeth Taylor Auction part 2
Elizabeth Taylor Auction part 3
Elizabeth Taylor Auction part 4
Elizabeth Taylor Auction slot
Elizabeth Taylor Auction Aftermath

dinsdag 13 december 2011

New York Queens: Elizabeth, Michael en Priscilla

D-Day!! Vanavond veiling. En we zijn er helemaal klaar voor.
Gisteren ben ik er een dagje alleen op uitgetrokken. Op 5th Avenue op een bus gesprongen richting Greenwich en Soho, Michael en Dave gingen naar een antiekmarkt. Prachtig weer, nog steeds, en na een kwartiertje rijden leek alsof ik in een andere stad was. De drukte van Times Square en de pracht van 5th Avenue is overweldigend, maar downtown spreekt me toch meer aan.

De typische architectuur met grote gebouwen met gietijzeren balkonnetjes en brandtrappen (ik waande me op een set van West Side Story), flink wat minder mensen op straat wat het rondwandelen veel aangenamer maakt, en allemaal superoriginele winkeltjes; design, kleding, interieur, gezond afgewisseld met toffe restaurantjes en bars, iets wat ik uptown en vooral midtown toch wel mis. Ik zag een Topshop, wauw, wat een meevaller!!
Michael had me in het lang en in het breed zijn outfit laten zien voor de veiling en plots leek de outfit die ik voor mezelf had voorzien toch iets minder geschikt. Ik keek voorzichtig tussen de rekken. Glamour, Elizabeth Taylor, betaalbaar, en toch echt iets voor mij? Hmmm …

Ik zag een prachtige tijgerjurk. Glamour? Check!. Elizabeth Taylor? Check. Betaalbaar? Check! Echt iets voor mij? Hmmmm … Ik zag een prachtige lange collier en opzichtige oorbellen met pluimen en dacht “Why not?”

Ik struinde door de straten, mijn ogen uitkijkend naar de mooie apartementsblokken in Little Italy. Ik stapte binnen bij bij La Lanterna in Mc Dougal street, voor een heerlijke pizza met rucolla, geserveerd in een rustieke overdekte en verwarmde tuin, zalig!! Op aanwijzing van de serveuse vond ik even later eindelijk een dierenwinkel. De laatste keer dat ik in NY was had ik allerlei onbekend lekkers meegenomen naar huis voor onze 2 katten, en ze vonden het heerlijk. Het kattenspeeltje dat ik toen had gekocht, een stokje met veren, hangt met meters plakband aan elkaar maar het is het enige stokje met veren waar ze graag mee spelen en was dringend aan vervanging toe. De snacks die de verkoopster me toen cadeau gaf en die ze toen zo lekker vonden waren ondertussen gecommercialiseerd. Ze zien eruit als marshmallows, harder, maar nergens kon ik ze vinden. De verkoopster van deze winkel kende het gelukkig wel en vergeleek het met astronautenvoer. Gevriesdroogde kip, verpakt in plastic bokaaltjes. Ik kocht er 2.

In de vooravond troffen Michael Dave en ik mekaar opnieuw. Ze hadden tickets gekocht voor Priscilla, Queen of the Desert op Broadway, ik was benieuwd!! Eerst aten we een hapje bij Galagher, een historisch steakhouse met honderden foto’s van beroemdheden aan de muur die hier gedineerd hadden. Joe DiMaggio was een ‘regular’, Jacky Kennedy, Bill Clinton, Marilyn naturlijk. Ja, we vonden zelfs een foto van Richard Burton. Toepasselijk.


Times Square barstte van de bedrijvigheid. Over enkele weken zouden hier honderduizenden mensen samenkomen om de gigantische bol de grote cijfers 2011 bovenop een hoge torenspits te veranderen in 2012. En hier was ons theatertje. Eerst bezweek ik nog bij de Disney Store voor de kat uit Alice in Wonderland, het was echt wel een roze avond aan het worden.

De musical was geweldig!!! De film vond ik altijd al super, vooral door de muziek, maar in de musical gingen ze helemaal uit hun dak met de kostuums. De dansers waren top, had niet anders verwacht, en het duurde niet lang of heel het publiek ging uit zijn bol.
Een geslaagde dag, en avond. En nu was het aftellen tot morgen, de veiling.



Elizabeth Taylor Auction part 1
Elizabeth Taylor Auction part 2
Elizabeth Taylor Auction part 3
Elizabeth Taylor Auction part 4
Elizabeth Taylor Auction slot
Elizabeth Taylor Auction Aftermath

zondag 11 december 2011

The girl who had everything



De tentoonstelling van de juwelen van Elizabeth Taylor beantwoordde volledig aan de verwachtingen. Vanmorgen om 9 uur trokken we op pad, na een ontbijt van koffie en muffins in de lobby van het hotel – superidee en ook heel gezellig. Veel bedrijvigheid in de lobby, mensen kletsen gezellig door mekaar in verschillende talen en als hotel bespaar je op ontbijtkosten, zoals bijvoorbeeld zaal en personeel, en wij vonden het prima.

We wandelden langs 5th Avenue onder een staalblauwe hemel richting Christie’s. Er was geen hond op straat zo vroeg, heerlijk rustig – even later bleken die allemaal te schaatsen onder de kerstboom op Rockefeller Center – en wij stonden veel te vroeg bij Christie’s voor de deur. Net als toen bij Marilyn waren alle ramen bekleed met gigantische foto’s van Elizabeth Taylor op haar mooist, en details van enkele juwelen.
Wij verwachtten een horde mensen, het was immers de voorlaatste dag van de tentoonstelling, en zondag. Een paar kerels waren dranghekken aan het klaarzetten, ha, zie je wel, ze verwachten nog veel volk, maar bij navraag bleken die voor de Today Show te zijn.
Aan de ingang van Christie’s, een half uur voor de deuren open gingen, stonden welgeteld 3 dames in de rij. Hm, La Liz leek minder populair dan we dachten. Wij wandelden nog een rondje, en toen we terugkwamen begon er toch wat te bewegen.

Er stond een oude bekende aan de deur, Gil, de doorman die wij in 1999 ontmoet hadden, mee gebabbeld en geposeerd hadden voor een paar leuke foto’s en waarmee Michael contact had gehouden. Michael had kerstkoekjes voor Gil en zijn vrouw gebakken. De man was zichtbaar ontroerd en vloog ons rond de nek. Hij liet ons binnen.

De volgende 4 uur vlogen voorbij. Alle zalen op de 2 verdiepingen van Christie’s waren in gebruik voor deze tentoonstelling. In de eerste zaal werd op een reuzenscherm een korte video vertoond van Elizabeth en enkele topstukken. Daarnaast waren tientallen medewerkers in de weer met de verkoop van de 6 (zes!!) tentoonstellingscatalogi. Als je ze allemaal wilde, was je 300 dollar kwijt. De bovenverdieping was volledig gewijd aan de couture.
Op neutrale witte mannequins in allerhande poses prijkten kleurrijke en kostbare jurken van Elizabeth Taylor.

Valentino, Dior, Pucci, Versace, Chanel, Halston, … niet de minsten. Levensgrote zwart wit foto’s van La Liz in 1 van de honderden creaties lieten je geen moment vergeten om wie het hier draaide en gaven inzicht in deze wereldberoemde vrouw en haar passies.


Een rekje met 12 Chanel tasjes, een zaal met 16 kaftans. Een kamer met 200 handtassen in alle kleuren van de regenboog met zelfs een groene Delvaux tas, een display met 20 Louis Vuitton koffers met een lavendelkleurige naamkaartjes aan alle stuks in hoofdletters, met uitroepteken “MINE!”. Gevoel voor humor has ze wel (adres en telefoonnummer aan de achterkant was voorzichtigheidshalve verwijderd zei een medewerkster. Waarom? Ze zou toch niet meer antwoorden?)


Op het vliegtuig had ik op mijn gloednieuwe Sony E-reader de (ongeautoriseerde) biografie van Kitty Kelly gelezen en was van de ene verbazing in de andere gevallen.
Wat een kreng soms, en niet al te snugger doordat ze door haar moeder van school was gehaald ten voordele van haar filmcarrière, maar met een gevoel voor humor dat haar scherpe kantjes glad kon strijken. Een hypochonder die nooit maar dan ook nooit alleen wilde zijn. Meer dan 30 operaties waarvan een paar echt niet nodig waren geweest en een paar andere haar bijna het leven kostte. Een kindsterretje dat door haar moeder tot het uiterste gepusht werd en dat lot op jonge leeftijd al gracieus droeg. Een dwingeland die pas rustte wanneer ze haar zin kreeg, maar voor goeie vrienden door het vuur ging en gul was met geschenken en kleding (ze droeg een jurk maar één keer en gaf hem dan weg). En dan de mannen.
Elke keer verliefd met een overtuiging dat het voor altijd zou zijn, elke keer, een keer of 10 dus waarvan 8 keer voor het altaar eindigde, met 7 verschillende mannen. De 2 trouwjurken met Richard Burton kregen een ereplaats in de tentoonstelling. The love of her life. Sentimenteel was ze ook dus, het feit dat ze juist deze 2 jurken altijd bewaard heeft, liegt er niet om.



Later, en na Burton vooral, kampte ze met gewichtschommelingen en jojode ze tussen de 60 en de 97kilo maar aan haar garderobe was dat niet te zien (alhoewel een kaftan een vetrolletje waarschijnlijk beter kan verbergen dan een strakke Versace). Later hoorden we dat Elizabeth uitdrukkelijk had bevolen om al haar kledingstukken uit de John Warner periode (echtgenoot nummer 6) na haar dood in te nemen tot een size 10 en de maat er te laten uit knippen. Ze was lang van te voren bezig met deze veiling, minutieus gepland van het eerste tot het laatste lotnummer.

We schuifelden met honderden nieuwsgierig langs avondjurken, sjaals, tailleurs, jurken met struisvogelveren, bloezen, schoenen, meubilair, vazen, fotolijsten, bronzen beelden, filmposters, regisseursstoelen, schilderijen (met een schitterende Van Gogh), en natuurlijk langs de juwelen.
De juwelen. Nog nooit had ik zoiets gezien. Parures met diamanten en smaragden, diamanten en robijnen, diamanten en saffieren, diamanten en parels, … ringen, armbanden, oorbellen, … de ene nog schitterender dan de andere. Sommigen hadden een naam “the Mike Todd earrings”, “the Richard Burton brooch”, “the Elizabeth Taylor diamond” (daarvoor heette hij de Krupp diamant. 33,19 karaat, cadeautje van Mike Todd), “the Mike Todd tiara” (die haar hiermee kroonde tot zijn koningin en Queen van Hollywood. Ze droeg het ding vaak, onder meer in haar zwembad) “the Taj Mahal Diamond” (ooit eigendom geweest van de man die de Taj Mahal voor zijn overleden vrouw had laten bouwen, cadeautje van Richard Burton) en “La Peregrina”. Het pronkstuk van deze hele tentoonstelling. De allergrootste natuurlijke peervormige parel ter wereld die in de 16e eeuw nog had toebehoord aan Philips II, zoon van Karel V, later gezet in een halssnoer met parels, diamanten en robijnen door Cartier. Weer een cadeautje van Richard Burton.
En ondertussen was het toch flink vol gelopen bij Christie’s. Minutenlang aanschuiven bij elke kast waarin weer een paar karaat lag te blinken. De ‘oooohs’ en ‘aaaaahs’ niet van de lucht.
Het publiek was heel divers. Jong, oud, sjiek, wat minder, blank, zwart, man, vrouw. Tegen een uur of 3 was het over de koppen lopen, aan 30 dollar de man, slim van Christie’s. Ik kreeg van een lief meisje een pins toen ik (twee van de 6) catalogi kocht, die waren alleen voor medewerkers en werden niet verkocht dus niet aandoen tot na de veiling vroeg ze. Geen probleem!! En eens buiten deden we – 12 jaar na datum – een nieuwe fotosessie met Gil!






Elizabeth Taylor Auction part 1
Elizabeth Taylor Auction part 2
Elizabeth Taylor Auction part 3
Elizabeth Taylor Auction part 4
Elizabeth Taylor Auction slot
Elizabeth Taylor Auction Aftermath

zaterdag 10 december 2011

Start spreading the news

Vanmorgen om 6 uur wakker geworden met een opgezwollen oog. Tis toch ni waar zeker? Op de dag dat ik vertrek naar de Big Apple zie ik eruit als Quasimodo. Ik had eerder gehoopt mijn opwachting te kunnen maken in een Sarah Jessica Parker look. Dan maar een grote zonnebril.
Sushi mauwde er vrolijk los, Tapa was op dit onheilig uur nog niet wakker te krijgen. Sushi, de schuldige. Was me tegen 3 uur komen wakker maken en smeerde heel mijn linkerhand vol met feromonen via zijn natte neus. Met die linkerhand wreef ik me een uurtje later stevig in de ogen om nog een uur later wakker te worden met een branderig gevoel achter mijn linkerooglid, en een verstopte neus. Ik had de spiegel niet nodig om te weten dat het er niet uit zag. Maar toen ik dan toch keek schrok ik, het was nog nooit zo erg geweest.
Kristoffel begon te lachen toen hij me zag “Zo, ik moet me geen zorgen maken dat je oneerbare voorstellen krijgt in New York.” Tenzij misschien van een circusdirecteur dacht ik.
Een klein uurtje later zette hij me af aan de luchthaven van Brussel. Daar ging ik dan.

In 1999 wilde ik met alle geweld naar de veiling in New York van de persoonlijke bezittingen van Marilyn Monroe, “the Celebrity Sale of the Century”. Het was een andere tijd. We waren mobiel, ook telefonisch, maar Internet begon nog maar net aan zijn opmars. Online bieden, populair geworden door o.m. Ebay, was nog niet echt doorgebroken bij het grote publiek, laat staan het streamen van events. Nee, als ik ook maar iets van de meest geanticipeerde veiling ooit wilde meemaken, moest ik erbij zijn.
Er was een exclusieve Evening Sale met de topstukken zoals de Happy Birthday Mr President Dress, een paar echte juwelen en de meeste namaak, satijnen rode schoenen bezet met Swarovski kristallen, 3 jeansbroeken, een witte piano, … en een Day Sale met de rest van de inboedel.
Christie’s zou 2 zalen voorbehouden voor bieders, een grote met 2500 plaatsen, en een kleinere, met 1500 plaatsen die de veiling in de grote zaal konden volgen via een videoscherm. Ze lieten ook 100 telefoonlijnen leggen zodat mensen telefonisch konden bieden. Van de 4000 beschikbare plaatsen in de veilingzaal werden er 100 verloot. Dat was mijn kans.
Om mee te dingen naar het groot lot moest je een catalogus kopen, ik kocht er 2, en begon te duimen.
Ik besloot het lot een handje te helpen en belde naar Christie’s. Elke dag. Alles wilden ze weten. Hoeveel geld ik had, hoeveel ik wilde spenderen, garanties van mijn bankdirecteur, rekeningnummers, … Tot ze na mijn twintigste telefoontje toegaven, OK, het is goed, we sturen je 2 tickets, “for the Day Sale I presume, gezien uw financiële situatie?”
“Nee, nee” zei ik, “1 ticket is genoeg, ik kom alleen. Heel erg bedankt!!!”

Stom van me. Ik hoorde later dat er van die tickets op de zwarte markt zijn verkocht voor duizenden dollars. Maar mijn eerlijkheid werd beloond. Een week later kreeg ik een brief uit New York met 1 ticket voor de Day Sale, en 1 ticket voor de Evening Sale. In de grote zaal.

Het was een onvergetelijke week. Ik logeerde bij familie van familie, in Long Island en reed elke dag op en neer naar Manhattan waar ik genoot van elke minuut. Ik leerde er Michael kennen, een homo uit Ohio die met de bus was gekomen, zonder veiling ticket, alleen maar om de tentoonstelling te zien en toen de schrijver Paul Theroux waar we mee aan de babbel waren geraakt voor zijn artikel in Architectual Digest over de veiling, dat hoorde, stond hij erop dat een Christie’s medewerker Michael een ticket voor de veiling gaf. We sloten een vriendschap die al meer dan 12 jaar standhoudt. Zo zijn Kristoffel en ik onlangs met Michael en zijn vriend op cruise geweest in de Méditerranée, en over een paar uur zie ik hem al weer.

Tijdens onze cruise zei Michael al dat hij met Dave een paar dagen naar New York wilde gaan naar de tentoonstelling van de collectie juwelen en haute couture van Elizabeth Taylor die in december geveild zou worden bij Christie’s. Of ik geen zin had om mee te komen?

Elizabeth Taylor? Nou niet dat ik zo’n grote fan ben. Het enige wat ik van haar weet is dat ze 7 keer getrouwd is, ik ooit in de limo heb gezeten waarin ze met Larry Fortensky naar het altaar is gereden en dat ze gestorven is op mijn verjaardag dit jaar, 23 maart. Ze was 79.

Maar hoe meer ik te zien kreeg van de stukken die geveild zouden worden, hoe meer ik las over haar onwaarschijnlijke rijke leven met de mooiste haute couture en de schitterendste edelstenen, hoe meer zin ik kreeg om te gaan, en net als vorige keer, waarom zou ik helemaal naar New York vliegen om naar de tentoonstelling te gaan kijken, als ik ook in de veilingzaal kon zitten?
En ik belde naar Christie’s.

Ze wilden weer rekeningnummers en garanties, nummers van loten waarop ik wenste te bieden, … maar het grote verschil was dat ik dit keer een klantnummer had. Van de Marilyn veiling.

En een avond waarop ik met Kiki (die decennia geleden trouwens mee in die limo zat waarmee Liz met Larry Fortensky naar het altaar is gereden) op stap was, ging mijn gsm. Een internationale oproep, Christie’s.
Ze keken ernaar uit me te zien op de Exclusive Evening Sale van de juwelen van Elizabeth Taylor op 13 december aanstaande. Deze keer vroeg ik wel om 2 tickets, Michael was in de wolken.

De zon scheen vanmorgen, fijn, ik hou niet van vliegen, en zeker niet in slecht weer, en bij de security zag ik een oude bekende. De man van een goede vriendin (die lang geleden toevallig mee met Kiki en mij in die limo zat waarmee Liz met Larry Fortensky naar het altaar is gereden), die zijn collegaatje aan de balie vroeg me een goeie stoel te geven, heen en terug. Super. Plekje langs het raam, niet moeten opstaan voor wispelturige buren, nog beter, geen buren, ik zat alleen in mijn rij.

De stewards en stewardessen glimlachten en zeiden vriendelijk “good morning” toen we instapten. Eén van hen was glaasjes champagne aan het inschenken voor de First Class. “Looking good” zei ik “unfortunately not for me”. Hij glimlachte.

Ik zocht mijn plek op en stak mijn koffer bovenin (travel light!). Ineens staat die steward naast me, met een zilverkleurig plateau en een grote plastic beker erop, vol champagne.
“You said you liked it”. Hij boog en verdween.

Ik smste Kristoffel. “Volgens mij is mijn oog niet dik meer”
Over 5 uur land ik in New York.

Elizabeth Taylor Auction part 1
Elizabeth Taylor Auction part 2
Elizabeth Taylor Auction part 3
Elizabeth Taylor Auction part 4
Elizabeth Taylor Auction slot
Elizabeth Taylor Auction Aftermath

woensdag 7 december 2011

Christie's, here we go again ...



Marilyn draag ik al jaren hoog in het vaandel, dat weet ondertussen iedereen die mij een beetje kent. Maar zij is niet de enige filmster die ik bewonder. De oude glamoursterren, ik vond ze allemaal geweldig. Grace Kelly voor ze Princesse Gracia werd, Cyd Charisse aan de arm van Fred Astaire, Audrey Hepburn alhoewel soms net iets te braaf, Ava Gardner met die zwoele blik, Lauren Bacall, Rita Hayworth, en natuurlijk Elizabeth Taylor.

La Liz, de tegenpool van Marilyn. Donker en gevaarlijk versus blond en onschuldig. Geraffineerd en meedogenloos versus naïef en schattig. Zwoel en verleidelijk versus speels en ... OK, verleidelijk.
Elizabeth Taylor stierf dit jaar. Op mijn verjaardag. Ze werd 79.
De status van Marilyn zal ze nooit bereiken, daarvoor is ze te oud geworden, maar toch heeft ze haar stempel op de wereld gezet. Een voortrekkersrol in het hele AIDS gebeuren (gisteren nog gezien op TV in een documentaire over Rock Hudson). En een overweldigende juwelencollectie.

In 1999 gingen de persoonlijke bezittingen van Marilyn Monroe onder de hamer, in New York, bij Christie's.
Alles had ik gegeven om erbij te zijn. En dat deed ik dan ook. Alles geven, en erbij zijn.
Ik vergeet het nooit meer, hoe ik in die tentoonstellingsruimte rondliep en stukjes zag, fragmenten, uit het leven van het grootste Hollywood icoon ook. De pers smulde ervan. "Marilyn's kaasschaaf onder de hamer." "Wie wil Marilyn's 4 BH's?"
Het pronkstuk van de veiling was de jurk waarin de ster Happy Birthday Mr President had gezongen voor JFK, de eerste jurk in de geschiedenis met een naam de "Happy Birthday Mr President -dress"
en de duurste jurk ooit verkocht op een veiling. Verkocht voor 1.267.500 US dollar. Een record dat 12 jaar lang standhield tot het niet zo lang geleden werd gebroken door een andere jurk.
Van Marilyn uiteraard :)


Veel spullen van waarde waren er niet, in 1999 bij Christie's. Spullen die meer dan 30 jaar op een oude stoffige zolder hadden gelegen. Marilyn gaf niet zo om waarde zoals ze zelf zei. "I don't care about money, I just want to be wonderful"
Haar oorbellen waren namaak, costume jewellery zoals de Amerikanen dat zo mooi zeggen. De enige waardevolle juwelen waren de trouwring van Joe DiMaggio (waaruit een steentje ontbrak) en smaragden oorbellen die ze van Frank Sinatra had gekregen (en nooit droeg).

Nee, dan is de collectie van La Liz een ander paar mouwen. De meest waardevolle diamanten ring die er bestaat (33 en nog wat karaat). Een unieke parel, een 18e eeuws juweel dat ooit toebehoorde aan de vrouw waarvoor na haar dood de Taj Mahal werd gebouwd, ...
Een paar stuks uit de duizenden uit de onwaarschijnlijke juwelencollectie van Elizabeth Taylor, aan haar geschonken door twee van haar zeven echtgenoten, die allemaal bijna letterlijk verdronken in haar violette ogen. En kun je het hen kwalijk nemen? Mike Todd gaf haar een diamanten tiara en kroonde haar daarmee tot Queen of Hollywood (ze droeg het ding in haar zwembad. You gotta love the woman!!) Richard Burton gaf haar een ring met 3 knotsen van diamanten toen ze hem had verslagen bij een pingpongspelletje. Het juweel heet nu, juist ja, the Ping-Pong diamonds.

De collectie van Elizabeth Taylor wordt verkocht bij Christie's New York. En raadt eens wie er in de zaal zal zitten de openingsavond bij de veiling van de grootste topstukken?

Goed geraden. Moi :)

Elizabeth Taylor Auction part 1
Elizabeth Taylor Auction part 2
Elizabeth Taylor Auction part 3
Elizabeth Taylor Auction part 4
Elizabeth Taylor Auction slot
Elizabeth Taylor Auction Aftermath

zaterdag 3 december 2011

Ontbijten met de Sint





Bij Cafe du Noord op de Grote Markt worden de laatste voorbereidingen getroffen voor hoog bezoek.
Niemand minder dan sinterklaas maakt zondag immers zijn opwachting.

Benjamin Verhaegen, zaakvoerder van het onlangs gesloten klasse restaurant P. Preud'homme is niet bij de pakken blijven zitten en zette zijn schouders onder Brasserie Noord waar met hem een frisse wind waait. De Sint heeft altijd een speciaal plaatsje gehad in het hart van Benjamin, meer dan de Kerstman, geeft hij eerlijk toe, en daarom wordt deze dag gevierd zoals het moet.

Cafe Brasserie du Nord is er helemaal klaar voor. Een nieuwe vloer erin, een paar nieuwe gerechten op de kaart, behoud van de klassiekers zoals het uitgebreide ontbijt met dezelfde goede service.
Het is precies dat lekkere ontbijt dat de Sint overtuigd heeft want morgen, zondag 4 december kan klein en goot aanschuiven voor een ontbijt in gezelschap van de Goedheiligman.

Ontbijten met de Goede Sint en de Zwarte Pieten
Zondag 4 december
Van 09.00 tot 14.00
€ 10,00 per persoon
Tot 12 jaar € 7,00
Voor alle kindjes een surprise
Reserveer 03.232 82 16
Café – brasserie du Nord
Grote markt 24 - 2000 Antwerpen

Van uw wijkreporter Carolien Krijnen voor GVA.be

donderdag 1 december 2011

Neen aan de doodstraf, ook in Antwerpen



In honderden steden wereldwijd werd op 30 november de internationale actiedag "Cities for life - Cities against Death Penalty" gehouden.

Voor de gelegenheid baadde het Antwerpse stadhuis in een zee van groen licht, de kleur van de hoop. Samen met de net aangestoken kerstverlichting was het geheel bijzonder feeëriek.

De Algemene Vergadering van de Verenigde Naties nam in december 2007 nam een resolutie aan die de lidstaten aanmaant geen terdoodveroordeelden meer te executeren. Deze internationale campagne viel niet in dovemansoren. Ondertussen wordt de doodstraf in meer dan de helft van de staten niet meer uitgevoerd.

In Antwerpen ging dit initiatief uit van Sant' Egidio, in samenwerking met mensenrechtenorganisaties en lokale besturen.

Van uw wijkreporter Carolien Krijnen voor GVA.be