maandag 31 augustus 2015

R.I.P. Yessie

Daarnet nog even binnengesprongen in de Zoo, op zoek naar een dierenverzorger backstage. Die van de roofdieren zag ik niet, wel drie anderen.
En al had ik het ergens wel een beetje verwacht, toch schrok ik toen één van hen op mijn vraag of er al vooruitgang geboekt was bij Yessie antwoordde "Jammer genoeg niet. Ze ging heel erg achteruit en is vanmorgen geëuthanaseerd".

Ik wandelde nog even langs het lege verblijf en zag toen ook het Facebookberichtje van de Zoo.


R.I.P. Yessie. Hopelijk ren je ondertussen met je maatje Kharlan over de eeuwige jachtvelden. Hij zal vast blij geweest zijn jou weer te zien :)




vrijdag 28 augustus 2015

Een gebroken tijgerhart

Als er nu twee dieren zijn waar ik altijd naar ging kijken waren het de prachtige Siberische tijgers, Kharlan en Yessie.
Yessie, het vrouwtje, 17 jaar geleden geboren in de Antwerpse Zoo, Kharlan, het mannetje, één jaartje jonger, kwam uit Engeland. Tegen dat hij er helemaal klaar voor was om naar Antwerpen te verhuizen, was zijn bloedlijn al oververtegenwoordigd, en werd hij gecastreerd. We kregen dan wel een koppeltje, maar kleintjes zouden ze nooit maken.

Dat was een hele spijtige zaak voor het Siberische tijgerbestand in de wereld, Siberische tijgers zijn immers kritiek bedreigd. Er zouden er nog maar een stuk of 500 zijn in het wild, en een goeie 200 in dierentuinen.

Maar het was wel een goede zaak voor de zoo bezoekers.
Door de castratie werd dit gevaarlijke dominant mannetje een stuk zachter en handelbaarder dan zijn niet gecastreerde soortgenoten en leefde dit koppeltje in peis en vree, in één gezamenlijk verblijf.
Bijzonder, want Siberische tijgers zijn eenzaten en leven solitair. Ze zoeken elkaar alleen op wanneer er gepaard moet worden. Een koppel Siberische tijgers hou je dus best uit elkaar buiten de paartijd.

Jarenlang leefden deze twee (meestal) harmonieus samen. Vaak moest ik denken aan Al Bundy en zijn Peggy uit Married with Children, maar hier dus without.

Yessie, een indrukwekkende, drukke, actieve schoonheid, met haar lamme goedzak Karlan, die altijd alles deed wat zij maar wilde. Af en toe ging hij zelfs over tot de geslachtsdaad, zonder haar wellicht erbij te vertellen dat het nutteloos was, maar waarschijnlijk vooral om van haar gezaag van af te zijn. Allez, t' is goe. Kom maar.

Qua uiterlijk kon ik ze niet uit elkaar halen, de verzorgers herkennen ze natuurlijk wel, maar gelukkig hadden ze hun vaste plaatskes. Karlan lag meestal aan de rechterkant, en Yessie liep rond, of lag links.

Ik vermoed dan ook dat het vooral Yessie was die altijd met veel goesting achter de vleeslolly's sprong in de zomer, maar dat zou ik om zeker te zijn eens aan een verzorger moeten vragen.


Wij waren met vakantie toen ik het online bericht las. Kharlan was niet meer, oh wat vond ik dat erg.


Zodra we terug thuis waren ging ik naar Yessie kijken. Ze lag buiten, maar wel rechts deze keer, op Karlan's plaats.

Ik hoorde van een verzorger dat ze vier dagen niet had gegeten, maar net wanneer ze de dierenarts hadden willen inschakelen, ging het weer beter. Gelukkig maar.

De volgende weken zat ik bijna dagelijks in de Zoo, en elke keer ging ik naar Yessie.
Een zonnige dag zag ik ze heerlijk rollebollend in de warme zon, het zag er naar uit dat ze helemaal weer op de been was.

Tot deze week. Dinsdag was ze niet in het buitenperk. Woensdag ook niet. Het bordje dat er stond baarde me zorgen.


Donderdag gaf ik twee rondleidingen achter de schermen maar binnen zag ik haar ook niet. Ik zocht een verzorger op en vroeg waar ze was.
Het ging niet goed met haar. Ze at niet meer. Ze miste Kharlan, haar maatje. Ze sliep 's nachts in zijn hok in plaats van dat van haar, en als ze al naar buiten ging, verkoos ze de plek waar hij al die jaren had gelegen boven de hare.
Ze was al van het begin van de week binnen, uit het zicht van de bezoekers, zelfs die backstage.
Ze was lusteloos, wil niet naar buiten, eet ook niet. Ze wordt bijgevoerd, en nauwlettend in het oog gehouden door verzorgers en dierenarts.

Ook een tijgerhart kan blijkbaar breken.

Ik denk veel aan Yessie. En ik hoop van ganser hart dat ze snel haar appetijt en vooral haar levenslust terugvindt.
Duimen jullie mee?

woensdag 26 augustus 2015

Lang leve recupel, en den Aldi

Een hele tijd terug heeft onze broodbakmachine de geest gegeven, het was een tweedehandsafdankertje, maar we waren er heel blij mee. Verschillende keren per week bakte ik vers brood, al dan niet met noten, banaan, zongedroogde tomaten, veenbessen, ... (niet noodzakelijkerwijs samen). Heerlijk!!
Maar ineens weigerde hij dienst, het beslag zat er nog in.

Op zoek naar een nieuwe zag ik door de bomen het bos niet meer, en die dingen bleken ook best duur te zijn. Zo staar er in de Blokker één in de reclame voor bijna 150euro. Daar kun je al veel brood voor kopen.
Onze oude kapotte broodbakmachine bleef werkloos stof vergaren, en wij gingen opnieuw naar de bakker.

Groot was mijn opluchting toen ik deze week de Aldi folder in de bus zag met op woensdag 26/8 een broodbakmachine!!

Voor half 10 al stonden we voor onze Aldi (het is een hele kleine, aanbiedingen zijn meestal voor de middag daar al uitgeput) .Dankzij de Recupel bijdrage kun je alle oude, kapotte huishoudelektro inleveren bij aankoop van een nieuw, gelijkaardig toestel. Daarom hadden wij onze oude broodbakmachine bij in een grote blauwe IKEA tas.

Wij de Aldi binnen en wilden de oude broodbakmachine daar achterlaten, maar de beide caissières keken ons aan alsof we een slurf hadden in plaats van een neus.

In de 15 jaar dat ze er werkte, had ze nog nooit meegemaakt dat een klant een toestel was komen binnenbrengen bij aankoop van een ander.
Ja, Recupel kende ze wel, maar deden ze daar wel aan mee? Geen van de medewerkers had het ooit meegemaakt.

We gingen onze boodschappen doen en ondertussen belde ze even naar de hoofdzetel om het na te vragen.
Ondertussen ontsprong aan de kassa een groeps-recupel-dialoog tussen caissière en klanten gekoppeld aan verhalen over allerlei kapotte huishoudtoestellen.
We hadden net afgerekend en zagen er tegenop om te voet met 2 broodbakmachines weer naar huis te stappen toen de winkelverantwoordelijke met een grote smile op haar gezicht haar duim omhoog stak.
"Lot mor staan mannekes, tis in orde!"

Ondertussen staat de nieuwe machine te blinken op het aanrecht.
Ik zal morgen eens een vers notenbroodje bakken ;)

maandag 10 augustus 2015

De Zwaantjes van Deurne

Ik heb enorm veel respect voor vrijwilligers. En ik houd van mensen met een groot hart voor dieren.
De mensen die bij het Vogelopvangcentrum in Brasschaat (VOC) werken, scoren dus hoog in beide categorieën.

Een dikke maand geleden werd het VOC nog maar eens opgebeld door de Antwerpse politie met de melding dat twee zwanen uit het stadspark wel erg dicht bij de rijbaan liepen. Het VOC vond de situatie te gevaarlijk, en is ze komen ophalen. Victorine was al eens eerder door hen opgevangen, voor Patrick was het de eerste keer.

Omdat ik me het lot van deze dieren persoonlijk enorm aantrek, per slot van rekening heb ik ze mee uitgezet, wilde ik helpen om een goede thuis voor ze te vinden.
Ik meende me te herinneren dat er zwanen zaten in het Provinciaal Domein Rivierenhof. En ik vond inderdaad enkele artikels. Eentje uit maart 2013, en een recenter van enkele maanden geleden, over de mysterieus verschenen zwaan die ondertussen luistert (alhoewel, luistert ...) naar de naam 'Zwarte Liza'.

Een vriendin van me bezorgde me de contactgegevens van de directeur, en ik trok mijn stoute schoenen aan.
Als kind ben ik opgegroeid in Deurne, en heb veel tijd gespendeerd in het Rivierenhof. Een schooluitstapje naar de kinderboerderij, leren fietsen in de 'rijschool' (die er helaas niet meer is), het Open Luchttheater bezoek ik trouwens nog steeds geregeld, wij gingen ook elk jaar naar het vuurwerk tijdens de Bevrijdingsfeesten en ik kan me zelfs winters herinneren wanneer we op de grote vijver konden schaatsen.
Gelukkig heeft de directeur van het Rivierenhof ook een groot hart voor dieren, en onze zwaantjes waren van harte welkom.

Vanmorgen zijn papa en ik ze gaan halen bij het VOC in Braschaat. Voorzichtig werden ze in beschermende hesjes gestopt zodat ze zich niet konden kwetsen onderweg, en toen reden we achter de VOC bestelwagen aan richting Deurne.


De diertjes waren super rustig onderweg, zag ik een glimlach op een zwanenbek?


Na een half uurtje kwamen we aan bij de grote vijver onderaan in het Rivierenhof. Wij met de wagen, Peter en Anouche sportief met de fiets, en toen was het zover.
Na een paar laatste fotootjes mochten Victorine en Patrick het ruime sop in.


Ze bleven even rustig aan wal staan, keken op hun gemakje rond, en sprongen dan achter elkaar het water in. Even draaiden ze zich terug naar ons, om ons te bedanken? Wie weet.
En toen vertrokken ze, heel dicht bij mekaar, en ik zag dat het goed was.


Volg het Rivierenhof op Facebook en blijf op de hoogte van het wel en wee van de zwaantjes.

U kunt het VOC steunen om nog veel meer dieren te redden en te helpen.
Word lid voor maar 10euro per jaar, of stort een éénmalige vrije bijdrage.
Doen!