vrijdag 31 augustus 2012

Aan alles komt een eind

Een licht gevoel van nostalgie maakt zich van mij meester.
Gedaan, fini, schluss, the end.
Het is geweldig geweest, deze twee maanden vakantie.
Op zaterdag naar de Vreemdelingenmarkt. Zondags kuieren door de Hoogstraat. Het wekelijks bezoekje aan de Antwerpse Zoo. Terrasjes bij de vleet (in juli al wat vaker onder een luifel ...); het historisch centrum, het Zuid, het Eilandje en Spoor Noord, de Theaterwijk, ... Solden. Avondjes uit dankzij de Zomer van Antwerpen. De Rubensmarkt op moederkesdag. Lambermontmartre en de Markt van Morgen, een paar keer zelfs. Het Bollekesfeest. De Badboot. Sterren kijken vanop het MAS. De Cultuurmarkt Wegdromen bij reusachtige cruiseschepen langs het Steen. Picknicken in het Stadspark. Muziek in de Wijk. Late night dinners in goed gezelschap en doorbomen over vanalles en nog wat. De stad zien ontwaken onder de zon en straatvegers horen fluiten. Zakenmannen op de fiets (en op de Vélo). Straatartiesten en levende standbeelden.
Tevreden kijk ik terug naar een mooie zomervakantie, 7 weken in eigen stad en één weekje over de grote plas in the city of dreams, Los Angeles. Altijd fijn reizen, maar wat ben ik toch graag thuis, in mijn eigen stad.
Ja de zomer was leuk, en is nog niet gedaan. Maar ook het volgende seizoen kan me bekoren.
Binnenkort beginnen de bladeren van de bomen te vallen en zie ik Edouard wat beter zwemmen in zijne vijver. De avonden vallen nu al wat sneller, het koelt buiten vlugger af. Nog even en we verstoppen onze vrolijk gelakte teennagels in warme sokken en verbergen we onze décolletés met een dikke foulard.
Ik hoop dat jullie ook allemaal hebben genoten van een fijne vakantie. Vanaf nu val ik stilaan terug in mijn oude ritme, paar uurtjes per dag achter de computer, 1 tot 2 rondleidingen, en één keer per maand bloggen voor DNA.be in plaats van elke week zoals ik de de afgelopen 2 maanden heb gedaan.
Tot volgende maand!

vrijdag 24 augustus 2012

Op een dag vind je de job van je leven

Een mens slaapt zowat 30% van zijn leven. Als je 90 wordt, ben je daar dus zo’n 30 jaar van onder zeil geweest. Best belangrijk dus, slapen, maar niet iets waar je voor kiest.
Een andere activiteit die ook een groot deel van je leven in beslag neemt, maar waar je bewuster mee omgaat en wel voor kiest, is je werk. Het is één van de belangrijkste beslissingen in je leven, wat ga je doen als je later groot bent?
Onze ambities evolueren van ontdekkingsreiziger, astronaut, dierenarts tot verkoper, kok, loodgieter, notaris of secretaresse.
Verliefd op Antwerpen
Zelf ben ik jarenlang actief geweest in Marketing. Reclame, evenementen, marktonderzoek, … Tot ik op een dag besefte dat ik in één van de mooiste steden ter wereld woonde, en er niet zo veel van afwist (de schoolreisjes even terzijde gelaten, maar op die leeftijd dringt het zo niet tot je door).
Ik wilde meer weten over deze fantastische stad en werd zo’n 10 jaar geleden alweer op mijn wenken bediend tijdens een infoavond van het Provinciaal Volwassenenonderwijs over de opleiding Toeristische Gids Antwerpen.
Ik had best een goeie job, onkostenvergoeding, bedrijfswagen, noem maar op, dus in eerste instantie ging ik de cursus vooral volgen uit interesse, en uit liefde voor deze stad.
En die liefde, die heb je echt wel nodig of je houdt het niet vol. De opleiding bestaat immers uit een basismodule die een volledig schooljaar duurt, en een specialisatiemodule of finaliteit die anderhalf jaar duurt (toen ook één schooljaar). In mijn geval de finaliteit kunst- en cultuurstad Antwerpen. Je bent dus dik 2 jaar verder voor je je Erkend Stadsgids mag noemen, op voorwaarde natuurlijk dat je voor de opleiding slaagt.
In 2002, toen ik mijn opleiding startte, was het lang geleden dat ze nog eens was georganiseerd, en het aantal cursisten was overweldigend. Onze lessen gingen door in een grote campus in de Meistraat waar wij ons met een 150-tal mensen twee keer in de week lieten bijscholen, woensdagavond en zaterdagvoormiddag. Het eerste jaar is redelijk algemeen, en deze basisopleiding is in gans Vlaanderen ongeveer hetzelfde. Ze omvat onder meer lestijden over algemene en politieke geschiedenis, over kunst- en cultuur, over natuur en landschap en over rondleiden in de praktijk.
Tweede zit
De schriftelijke examens aan het einde van het schooljaar zullen me voor altijd blijven achtervolgen. Ik die met gemak door de het lager, hoger en hoger niet-universitair onderwijs was gerold kreeg maar liefst vijf (5!) herexamens. Daar ging mijn zomervakantie. Gelukkig is het goed gekomen en na een geslaagde tweede zit voor archeologie, geografie, economie, bouwstijlen en monumentenzorg, begon ik met goede moed aan de finaliteit Antwerpen. En dat ging beter, veel beter. We bezochten onze schitterende musea (op sluitingsdagen, met de curator, achter de schermen), kregen interessante modules over diamant, haven, mode, kunst, het multiculturele van deze stad, … Het was allemaal ontzettend interessant.
En aan het einde van dat tweede schooljaar, in juni 2004, na schriftelijke en mondelinge examens, het schrijven en verdedigen van een eindwerk, en een praktische proef begeleid door een jury (ik moest een rondleiding geven in het Plantin Moretusmuseum waar ik sindsdien helemaal verliefd op ben) mocht ik mijn Diploma Toeristische Gids Stad Antwerpen in ontvangst nemen.
Pensioen?
Maar nog steeds had ik niet in de gaten dat ik mijn roeping had gevonden. Het diploma was binnen, nu had ik iets om naar uit te kijken wanneer ik met pensioen ging, en om de “verworven kennis” toch een beetje paraat te houden nam ik 1 tot 2 gidsopdrachtjes aan per maand, naast mijn full time job.
Pas nadat ik merkte hoe tof het was om alles wat ik nu wist over “mijn stad” over te brengen op anderen begon ik serieus met de gedachte te spelen om dit full time te doen. Na een klein jaar wikken en wegen diende ik mijn ontslag in en begon aan de job van mijn leven. Stadsgids in Antwerpen.
Pas op, ervan leven is niet voor iedereen weggelegd. Veel van mijn collega’s gidsen in bijberoep, of als hobby. Slechts enkelen kunnen hun activiteit uitbouwen tot een volwaardig beroep. Het feit dat mijn man en ik geen kinderen hebben, en geen auto -twee zware investeringen – hebben geholpen.
Droomjob
Elke dag genieten van al het mooie dat we hier al hebben. Het Rubenshuis en andere stedelijke en provinciale musea, het MAS, de Vlaeykensgang, het Elzenveld, onze monumentale kerken, een rijke geschiedenis, toffe winkelbuurten, heerlijke restaurants, gezellige cafeetjes, de Schelde, prachtige parken, …
En denk eens aan alles wat er nog komt. Het Red Star Line museum, de heraangelegde Scheldekaaien, … Allemaal dingen die je laat zien en vertelt aan verscheiden mensen uit binnen- en buitenland die maar één ding voor ogen hebben. Een fijne middag, avond, weekend beleven met elkaar en met een leuke gids, en genieten van de schoonste stad van de wereld. Antwerpen.
Wie interesse heeft in het volgen van de opleiding Toeristische gids Antwerpen vindt alle info via deze link.
Deze erkende opleiding kan (gedeeltelijk) betaald worden met opleidingscheques voor werknemers of wergevers.
Carolien blogt deze zomer voor DNA.be

vrijdag 17 augustus 2012

Geef eens een tuin cadeau

Met Valentijn dit jaar gaf ik mijn partner een niet geheel onbaatzuchtig geschenk. Ik gaf hem nl. een abonnement voor de Antwerpse Zoo cadeau. Een gezinsabonnement. Ons gezin bestaat uit twee personen (en twee katten), dus u zult begrijpen dat de schenker minstens even blij was met het cadeau dan de ontvanger.
We waren een tijdje geleden verhuisd van Oud Berchem naar hartje stad, van een tuin met vijvertje, kikker, vissen, vogels en af en toe een enkele muis, naar een terras op 7 hoog, en ik wilde ons terug een tuin cadeau doen, een tuin met veel dieren, bovendien.
Vanaf die dag gingen we ongeveer één keer per week. Zaaaaalig is het. Met de Vélo (waar we natuurlijk ook een jaarkaart van hebben) door het Stadspark naar het Astridplein en via de ledeningang de dierentuin in, de schoonsten tuin vant stad, en dat is niet overdreven.
Na een tijdje kregen we een vaste route. Van de mini panda’s naar de olifanten, langs de leeuwen, zeehonden, stokstaartjes, via de kamelen naar de pinguïns en de nijlpaarden.
Omdat we zo vaak gaan, ontgaat er ons weinig. Ik herinner me nog een ochtend in maart wanneer we langs de kamelen liepen en mijn man zei “kijk dat klein dromedarisje eens op zijn pootjes wiebelen. Het lijkt wel pas geboren.” En een dag later verscheen het persbericht dat er inderdaad een dromedarisje was geboren.
Of recenter, in juli, toen we een paar mini stokstaartjes zagen rondhuppelen, dagen voor hun geboorte in de pers werd aangekondigd.
Veel informatie haal ik van Facebook, een topmedium om op de hoogte te blijven van alles wat in de zoo gebeurt.
Meteen na de aankondiging dat de tijgers een ijslolly zouden krijgen sprongen we bijvoorbeeld de Vélo op voor een machtig moment en ook de aankomst van de twee jonge olifantenstiertjes Budi en Ming Jung hebben we zo op de voet gevolgd.
Ja, de slogan van de zoo is goed gekozen, "Als abonnee leef je pas echt mee". Want dat doen we. We voelden toch een beetje spijt bij het vertrek van Kai Mook en familie. Nog meer wanneer ik hoorde dat het pas geboren kolibrietje het niet had gehaald slechts dagen voor het voor het eerst had moeten uitvliegen. Deze week ook weer, bij het bericht dat de in de zoo geboren kameel, Sarah, na 21 jaar uit haar inmiddels zware lijden verlost moest worden. Gelukkig heeft ze de geboorte van haar “nichtje” Najla, het dromedarisje, nog meegemaakt.
Maar er is ook veel om naar uit te kijken. De verbouwingen zijn ondertussen goed opgeschoten. Het nijlpaardenmoeras, het zeehondenverblijf, het park van de yaks en rendieren, … het zijn stuk voor stuk mooie realisaties, ten voordele van de bezoekers, en belangrijker nog, de bewoners.
En dat de dieren plezier hebben in hun nieuwe biotoop is duidelijk. Zo liggen de leeuwen blijkbaar niet heel de dag te slapen, maar is de kans reëel dat er binnenkort een klein leeuwtje rondhuppelt in het nieuwe paradijs. Een oplettend zoo bezoeker schoot immers een plaatje van een gezette leeuwin. Zit er een mini-leeuwtje in? Of – zoals een Facebookfan grappig opmerkte – “Missen ze een dierenverzorger?”
Ik ben blij met mijn tuin, de schoonste van heel ’t stad. Nee, van heel de wereld! En als abonnee mag je er trouwens een uur vroeger in.
Ik ben al weg.
Carolien blogt deze zomer voor DNA.be

vrijdag 10 augustus 2012

You can't hurry love

Een hele tijd geleden zijn er twee zwanenkoppeltjes uitgezet in de vijver van het Antwerpse stadspark, twee witte zwanen, en twee zwarte.
Ze waren onafscheidelijk, de koppels dan, want de zwarte zwanen dobberden vooral aan de kant van de Quinten Matsijslei, de twee witte plonsden liefst in de buurt van het standbeeld langs de Van Eycklei. Ik heb ze nooit met zijn vieren samen gezien. De witte zag ik vaak door ons raam, vooral in de winter, wanneer de bomen kaal waren.
Een pluim in de boter
Het duurde even voor ik merkte dat er iets mis was. Ik zag regelmatig één witte zwaan bij de Van Eycklei, en ik zag er af en toe nog één, aan de kant van de speeltuin bij de Quinten Matsijslei. Ik probeerde uiterlijke kenmerken te onderscheiden om me ervan te vergewissen dat ze er nog wel alletwee waren. De ene had een fel oranje snavel, en de andere eerder een gele. Oef, het waren er nog wel twee.
Zat er een haar in de boter? Of beter gezegd, een pluim? Ik dacht dat zwanen onafscheidelijk waren, of toch in elk geval monogaam. Het werd wel erg mono zo.
Gezinsdrama
Toen ik deze week terugkwam uit vakantie ging ik zo snel ik kon op zoek naar mijn zwanenkoppel. En weer zag ik er maar één, die met de oranje snavel. Eens thuis dook ik achter de PC en ging op zoek naar nieuws over de zwanen. Tot mijn grote afschuw vond ik al snel een artikel waarin stond dat één van de witte zwanen door een loslopende hond was gebeten terwijl ze een nestje van 6 eieren zat uit te broeden, en niet meer gered kon worden. Haar partner had zich diepbedroefd teruggetrokken van het nest, en de eieren gingen verloren. Wat verschrikkelijk!!
Toen zag ik dat het artikel dateerde van 11 mei. Huh? Zolang geleden? Ik had na die tijd zeker nog wel twee witte zwanen gezien, één keer zelfs samen, tijdens het feest van de Vlaamse Gemeenschap op 8 juli.
Toenaderingspoging
Ik trok met een zak broodresten naar het park. Hier moest ik het fijne van weten. Het mannetje, Edouard, kwam al snel op me af gewaggeld, nog voor ik de zak brood had boven gehaald. Ik gaf hem een paar zachte stukjes,wierp af en toe wat naar de eendjes die nieuwsgierig dichterbij waren gekomen, en probeerde de kraaien te ontwijken. Een mevrouw met een hondje kwam dichterbij. “Zijn vrouwtje is een tijd geleden doodgebeten” zei ik. “Ik weet het” antwoordde zij “Ik ben van het wijkcomité, wij hebben ze uitgezet.”
Ik vroeg naar de nieuwe zwaan, die met de gele snavel.
"Ja, die hebben we vorige maand uitgezet. Het ging goed in het begin, maar ergens is er iets fout gegaan. Op het 11 julifeest was er nog geen vuiltje aan de lucht, maar nu is het precies af. En hij zoekt vooral menselijk gezelschap.”
Dat verklaarde mijn foto van het feest, een paar weken geleden, waarop de twee zwanen samen te zien zijn. Wat zielig. Ik keek hem aan, en alsof hij wist dat het over hem ging, wiegelde hij met zijn staart terwijl hij zijn kopke scheef hield.
“Het vrouwtje kan niet verder van hem vandaan gaan zitten dan ze nu doet. Ze zit helemaal aan de andere kant van de vijver. Naar het schijnt rouwen zwanen zes maanden. Misschien hebben we er te snel een nieuwe bijgezet?” We namen afscheid en ze wandelde voort met haar hondje.
Ik fietste naar de speeltuin. Ja hoor, daar zat ze, gele snavel. Ze begon te kirren toen ze me zag en hapte gretig naar het brood dat ik haar toewierp.
Zou ik een broodspoor leggen van haar naar Edouard om ze zo opnieuw bij elkaar te krijgen?
Happy end?
Ik duim dat het verhaal een gelukkig einde krijgt en dat de pluimen tussen de twee voorbestemde geliefden snel gladgestreken worden. Tijd brengt raad zullen we maar zeggen, en laten we hopen dat de mama van Diana Ross gelijk had.
En alstublieft mensen, hou jullie honden aan de leiband.
Hier zijn ze nog samen te zien, op het feest van de Vlaamse Gemeenschap, een maand geleden:
En tussen de twee zwanen zie je dit bordje opduiken in de vijver. Toepasselijk.
Carolien blogt deze zomer voor DNA.be

maandag 6 augustus 2012

Wonderful

Kwart voor 7, vanmiddag vlieg ik terug naar huis, en nu ben ik over die jetlag heen natuurlijk. Dan begint het liedje weer van voor af aan, in Antwerpen.
Gisteren de dag waarvoor we allemaal zijn gekomen, de Memorial Service op Westwood, in het kapelletje waar de oorspronkelijk dienst voor Marilyn werd gehouden, 50 jaar geleden.
Bij het wachten op een taxi bij Fox de vorige dag hadden we kennis gemaakt met Edmund, een chauffeur met een busje – Shuttle for Less – en hadden hem geboekt tussen 10h en 15h om ons van de ene plek naar de andere te brengen. Om 10h stond hij voor de deur, en vertrokken we richting Westwood. Michael’s outfit was weer de moeite. Zwart natuurlijk, net als mijn Bettie Page jurkje, met veel juwelen (de oorbellen waarvan hij er in december met mij erbij één was verloren in New York), en een grote zwarte hoed met een sluier. Geweldig!!!
Iedereen wilde met hem op de foto. Hij zou weten wat te doen die dag. Poseren.
Het was nog niet zo heel erg druk op het kerkhofje, toch was het verschil met afgelopen vrijdag groot. Er stonden veel auto’s geparkeerd en er waren overal veel meer bloemen. Er is een hele nieuwe sectie bijgekomen, mooi gedaan, want de nieuwere gedenkstenen zijn in dezelfde stijl dan de oude. Het lijkt me wel wat, hier begraven te worden ooit.
Ik vond Bettie Page, overleden in 2008, de ouders van Elizabeth Taylor, Dean Martin, Farrah Fawcett, en het viel me op dat er veel Joodse gedenkstenen te zien waren. Dat waren meestal de grootste, opvallend, vaak met foto’s in plaats van enkel een naam, al dan niet met spreuk.
Er waren 140 plaatsen gereserveerd in de kapel, en naast de kapel stond een grote tent met TV scherm en geluidsinstallatie voor nog eens een goeie 200 man om de dienst te kunnen volgen. Melinda had voor ons plaatsen binnen kunnen reserveren. Die waren maanden geleden voor 10 dollar per stuk in minder dan 1 minuut verkocht.
Om 12h begon de dienst. Er waren veel gastsprekers. Te veel misschien? We hadden auteurs James Spada en John Gilmore en Lois Banner. Er werden brieven voorgelezen van co-acteur Don Murray, de Shaw familie en Lawrence schiller (fotografen). Twee 2 voorzitters van Duitse fanclubs mochten iets zeggen, Producer Stanley Rudin en zijn echtgenote en co-actrice Kathleen Hughes kwamen aan het woord en ik werd weer geconfronteerd met de wreedheid van tijd. Zowel Stanley en Kathleen had ik gezien op de 40e en de 45e Memorial, en waar ze toen nog vief rondhuppelden moesten beiden nu in- en uit hun stoel geholpen worden door anderen.
Joshua Greene en – grote verrassing – Amy Greene, zijn moeder spraken ook. Ze was geweldig! Heel charmant en grappig. Een vrouw met ballen zoals wij het zouden omschrijven. Ook George Barris sprak over Marilyn. De man is net 90 geworden, ocharme. Hij herhaalde zichzelf een paar keer, lief.
Maar ik was vooral onder de indruk van George Chakiris. De knappe exotische acteur die een Oscar heeft gekregen voor zijn rol in West Side Story als leider van de Sharks. Wat ik niet wist is dat hij 1 van de dansers was in het onvergetelijke ‘Diamonds are a girls best friends’ nummer. Hij sprak leuk, en vol lof, en zag er geweldig uit!!! Niet te geloven, maar de kerel is geboren in 1934. Ik wil het nummer van zijn dokter …
Aan het einde van de service werd een videomontage getoond, met op de achtergrond de grafrede uitgesproken door Lee Strasberg, in 1962.
Je hoort zijn stem breken, en het gesnif van het handjevol aanwezigen, 50 jaar geleden. Het is mijn 3e keer, en het blijft emotioneel. Ik keek naar de aanwezigen. Memory Monroe, vandaag zag ze er prachtig uit als Claudia, zat voor me, en pinkte een traantje weg. Ze was niet de enige. Ik zag verschillende zakdoeken, en rode ogen. Onvoorstelbaar dat iemand 50 jaar na datum nog tot zulke emoties kan leiden. Marilyn moest het moeten weten ...
Eén spreker eindigde zijn speech met woorden die ik niet snel zal vergeten. “She has achieved her greatest ambition. To be wonderful”
De dienst duurder anderhalf uur langer dan we hadden verwacht. Edmund stond al een half uur op ons te wachten, gelukkig hadden we vooral tijd genomen op het kerkhofje. Iedereen was na de dienst uitgenodigd op een receptie met lunch, net om de hoek, daar lieten we nog even ons gezicht zien, en een half uurtje later waren we op pad. Door de mislukte bustour had Kim nooit het huis gezien van Marilyn op 5th Helena Drive, en Edmund reed ons behendig langs een wielerkoers (het leek Antwerpen wel) heen, parkeerde de bus en stapte mee uit met zijn fototoestel "I gotta tell the missus back home ... "
We waren muisstil en namen een hoop foto's. De huidige eigenaars hebben het huisnummer verwijderd, en er is niets wat refereert aan de vroegere, wereldberoemde bewoner, behalve de discrete bosjes bloemen tegen de voordeur, en een kaars ...
Edmund nam een foto van ons alle 6 en telde fluisterend af: "One, two, three, ... click. We slopen terug richting busje en kruisten nog 3 andere fans, op weg naar hun mekka.
En dan reden we met onze chauffeur via Beverly Hills naar het strand. Melinda en haar moeder hadden nog nooit de Santa Monica Pier gezien. Het was geweldig op een zondag. Je kon over de koppen lopen, en dat weer … Een droom.
Er stonden allerlei artiesten te animeren. 1 kerel had 3 grote slangen in zijn nek waarmee je mocht poseren. 2 dollar voor 1 van de 2 kleintjes, of 3 dollar wanneer je de grote in je nek wilde leggen. Toch maar niet, maar ik heb hem wel even aangeraakt … ;)
In een prachtig paviljoen stond een ouderwetse paardenmolen en wij kozen alle 6 een nobel ros en maakte een rondje, in onze sjieke begrafenis outfit, aan 2 dollar pp.
Na een uurtje kwam Edmund ons terug ophalen. Tijdens zijn wachttijd had hij allemaal Marilyn clipjes zitten downloaden voor ons en speelde die op zijn scherm. Wat een schatje, wij waren in de wolken!!!
Kim had gereserveerd in de Rainbow Grill, vroeger Villa Nova, de plek waar Marilyn haar eerste date had met Joe DiMaggio, en we hadden een super avond, met lekker eten (veel te grote porties natuurlijk, daarom is de gemiddelde Amerikaan meer dan gemiddeld als u begrijpt wat ik bedoel).
Zo. De Memorial week zit erop. Het was onvergetelijk.
En nu wil ik naar huis …

zondag 5 augustus 2012

Hooray for Hollywood

De haardrogers maakten overuren gisteren. Zaterdag stond in het teken van film. 'sAvonds zouden we naar 'Pixar in Concert' gaan in de Hollywood Bowl en overdag gingen we allemaal 'dressed to the nines' naar 20th Century Fox studio in Burbank voor een exclusieve rondleiding en lunch. Exclusief, want Fox ontvangt geen toeristen en geeft geen rondleidingen behalve aan VIP’s zoals (ex-)presidenten of top executives.
Lunch was voorzien in de Commissary. Gebouwd in de jaren 30, en indrukwekkend om te zien. Dit prachtig restaurant wordt niet alleen als lunchrestaurant gebruikt, maar ook vaak als locatie voor films en TV series.
Onze dress code was zwart, wit en/of rood en iedereen zag er super uit.
Er waren flink wat Marilyns, Claudia in een prachtige rood fluwelen avondjurk (waaraan ze de nacht ervoor tot 02h nog aan had zitten werken), Suzie in een zwart jurkje met spagetti bandjes, Monica, Holly, en nog een 5-tal anderen die ik niet ken. Ook stapte er een vreselijk gedrocht binnen. Zware man met 2 giga valse boobies, ingeregen in een strak corset, lange blonde pruik en plateau zolen. Helemaal in het rood. WTF?
We kregen een rondleiding (enkel buiten, maar er werd die dag niet geshoot – zaterdag EN vakantie) langs de set van Modern Family (persoonlijke favoriet) en wandelden langs de bungalow waar Marilyn gewoond heeft in haar Fox jaren. Op de lot is ook een gigantische muurschildering van de 7 Year Itch. Groot deel van die film is hier ingeblikt, inclusief de scene met de opwaaiende jurk. De beelden die in New York op locatie waren gemaakt waren niet bruikbaar wegens teveel lawaai, en de rok die voor de toen heersende censuur, te hoog opwaaide …
Ook Cleopatra met Elizabeth Taylor is hier opgenomen, maar daar zijn helaas geen sporen meer van te zien. Vandaag zou men alle props op Ebay aanbieden en schatrijk worden. Toen werd alles gewoon weggegooid.
Na de groepsfoto lieten we een taxi bellen en reden terug naar Hollywood. Op de avond waarop Marilyn 50 jaar geleden stierf gingen wij naar een concert in de Hollywood Bowl. De plek waar haar agent, precies 50 jaar geleden tegen 22h een telefoontje kreeg met het bericht dat zijn beroemdste klant was overleden. Het nieuws werd nog ongeveer 7 uur stilgehouden, en het zijn die raadselachtige uren die hebben bijgedragen tot de verschillende speculaites. Kennedy, FBI, maffia, … We zullen nooit precies weten wat er gebeurd is …
Wij konden tevoet naar de Bowl, wat een luxe. Er was ons aangeraden snacks en drankjes mee te brengen dus wij met zn 6-en op pad met reuze zakken chips, een fles wijn, bekertjes, water, juice, … We waren benieuwd. Ik voelde me net Alice in Wonderland. Het complex is gigantisch. Er kan 18.000 man in, en de verschillende hoger gelegen secties zijn te bereiken met een roltrap. In open lucht. Geweldig!!!
We zaten helemaal bovenin, pal in het midden, op de eerste rij van onze sectie met zicht op het podium, en het Hollywood sign. Wauw!!
Pixar in Concert brak los. De dirigent meldde vereerd te zijn dat Randy Newman in het publiek zat, en de camera zoomde op hem in. Tof! En het symfonisch orkest speelde muziek van de mooiste Pixar films. Finding Nemo, Up, The Incredibles, Cars, Toy Story, … Op de grote schermen was per muziekstuk een montage te zien van de film waarvan de muziek was en de emoties en lachsalvos golfden door de zaal.
Dit was één van de mooiste avonden ooit. Mijn 5e of 6e keer in Holywood. En mijn eerste keer in de Bowl. Waarom had ik dat nog nooit eerder gedaan.