maandag 6 augustus 2012

Wonderful

Kwart voor 7, vanmiddag vlieg ik terug naar huis, en nu ben ik over die jetlag heen natuurlijk. Dan begint het liedje weer van voor af aan, in Antwerpen.
Gisteren de dag waarvoor we allemaal zijn gekomen, de Memorial Service op Westwood, in het kapelletje waar de oorspronkelijk dienst voor Marilyn werd gehouden, 50 jaar geleden.
Bij het wachten op een taxi bij Fox de vorige dag hadden we kennis gemaakt met Edmund, een chauffeur met een busje – Shuttle for Less – en hadden hem geboekt tussen 10h en 15h om ons van de ene plek naar de andere te brengen. Om 10h stond hij voor de deur, en vertrokken we richting Westwood. Michael’s outfit was weer de moeite. Zwart natuurlijk, net als mijn Bettie Page jurkje, met veel juwelen (de oorbellen waarvan hij er in december met mij erbij één was verloren in New York), en een grote zwarte hoed met een sluier. Geweldig!!!
Iedereen wilde met hem op de foto. Hij zou weten wat te doen die dag. Poseren.
Het was nog niet zo heel erg druk op het kerkhofje, toch was het verschil met afgelopen vrijdag groot. Er stonden veel auto’s geparkeerd en er waren overal veel meer bloemen. Er is een hele nieuwe sectie bijgekomen, mooi gedaan, want de nieuwere gedenkstenen zijn in dezelfde stijl dan de oude. Het lijkt me wel wat, hier begraven te worden ooit.
Ik vond Bettie Page, overleden in 2008, de ouders van Elizabeth Taylor, Dean Martin, Farrah Fawcett, en het viel me op dat er veel Joodse gedenkstenen te zien waren. Dat waren meestal de grootste, opvallend, vaak met foto’s in plaats van enkel een naam, al dan niet met spreuk.
Er waren 140 plaatsen gereserveerd in de kapel, en naast de kapel stond een grote tent met TV scherm en geluidsinstallatie voor nog eens een goeie 200 man om de dienst te kunnen volgen. Melinda had voor ons plaatsen binnen kunnen reserveren. Die waren maanden geleden voor 10 dollar per stuk in minder dan 1 minuut verkocht.
Om 12h begon de dienst. Er waren veel gastsprekers. Te veel misschien? We hadden auteurs James Spada en John Gilmore en Lois Banner. Er werden brieven voorgelezen van co-acteur Don Murray, de Shaw familie en Lawrence schiller (fotografen). Twee 2 voorzitters van Duitse fanclubs mochten iets zeggen, Producer Stanley Rudin en zijn echtgenote en co-actrice Kathleen Hughes kwamen aan het woord en ik werd weer geconfronteerd met de wreedheid van tijd. Zowel Stanley en Kathleen had ik gezien op de 40e en de 45e Memorial, en waar ze toen nog vief rondhuppelden moesten beiden nu in- en uit hun stoel geholpen worden door anderen.
Joshua Greene en – grote verrassing – Amy Greene, zijn moeder spraken ook. Ze was geweldig! Heel charmant en grappig. Een vrouw met ballen zoals wij het zouden omschrijven. Ook George Barris sprak over Marilyn. De man is net 90 geworden, ocharme. Hij herhaalde zichzelf een paar keer, lief.
Maar ik was vooral onder de indruk van George Chakiris. De knappe exotische acteur die een Oscar heeft gekregen voor zijn rol in West Side Story als leider van de Sharks. Wat ik niet wist is dat hij 1 van de dansers was in het onvergetelijke ‘Diamonds are a girls best friends’ nummer. Hij sprak leuk, en vol lof, en zag er geweldig uit!!! Niet te geloven, maar de kerel is geboren in 1934. Ik wil het nummer van zijn dokter …
Aan het einde van de service werd een videomontage getoond, met op de achtergrond de grafrede uitgesproken door Lee Strasberg, in 1962.
Je hoort zijn stem breken, en het gesnif van het handjevol aanwezigen, 50 jaar geleden. Het is mijn 3e keer, en het blijft emotioneel. Ik keek naar de aanwezigen. Memory Monroe, vandaag zag ze er prachtig uit als Claudia, zat voor me, en pinkte een traantje weg. Ze was niet de enige. Ik zag verschillende zakdoeken, en rode ogen. Onvoorstelbaar dat iemand 50 jaar na datum nog tot zulke emoties kan leiden. Marilyn moest het moeten weten ...
Eén spreker eindigde zijn speech met woorden die ik niet snel zal vergeten. “She has achieved her greatest ambition. To be wonderful”
De dienst duurder anderhalf uur langer dan we hadden verwacht. Edmund stond al een half uur op ons te wachten, gelukkig hadden we vooral tijd genomen op het kerkhofje. Iedereen was na de dienst uitgenodigd op een receptie met lunch, net om de hoek, daar lieten we nog even ons gezicht zien, en een half uurtje later waren we op pad. Door de mislukte bustour had Kim nooit het huis gezien van Marilyn op 5th Helena Drive, en Edmund reed ons behendig langs een wielerkoers (het leek Antwerpen wel) heen, parkeerde de bus en stapte mee uit met zijn fototoestel "I gotta tell the missus back home ... "
We waren muisstil en namen een hoop foto's. De huidige eigenaars hebben het huisnummer verwijderd, en er is niets wat refereert aan de vroegere, wereldberoemde bewoner, behalve de discrete bosjes bloemen tegen de voordeur, en een kaars ...
Edmund nam een foto van ons alle 6 en telde fluisterend af: "One, two, three, ... click. We slopen terug richting busje en kruisten nog 3 andere fans, op weg naar hun mekka.
En dan reden we met onze chauffeur via Beverly Hills naar het strand. Melinda en haar moeder hadden nog nooit de Santa Monica Pier gezien. Het was geweldig op een zondag. Je kon over de koppen lopen, en dat weer … Een droom.
Er stonden allerlei artiesten te animeren. 1 kerel had 3 grote slangen in zijn nek waarmee je mocht poseren. 2 dollar voor 1 van de 2 kleintjes, of 3 dollar wanneer je de grote in je nek wilde leggen. Toch maar niet, maar ik heb hem wel even aangeraakt … ;)
In een prachtig paviljoen stond een ouderwetse paardenmolen en wij kozen alle 6 een nobel ros en maakte een rondje, in onze sjieke begrafenis outfit, aan 2 dollar pp.
Na een uurtje kwam Edmund ons terug ophalen. Tijdens zijn wachttijd had hij allemaal Marilyn clipjes zitten downloaden voor ons en speelde die op zijn scherm. Wat een schatje, wij waren in de wolken!!!
Kim had gereserveerd in de Rainbow Grill, vroeger Villa Nova, de plek waar Marilyn haar eerste date had met Joe DiMaggio, en we hadden een super avond, met lekker eten (veel te grote porties natuurlijk, daarom is de gemiddelde Amerikaan meer dan gemiddeld als u begrijpt wat ik bedoel).
Zo. De Memorial week zit erop. Het was onvergetelijk.
En nu wil ik naar huis …

Geen opmerkingen: