vrijdag 10 augustus 2012

You can't hurry love

Een hele tijd geleden zijn er twee zwanenkoppeltjes uitgezet in de vijver van het Antwerpse stadspark, twee witte zwanen, en twee zwarte.
Ze waren onafscheidelijk, de koppels dan, want de zwarte zwanen dobberden vooral aan de kant van de Quinten Matsijslei, de twee witte plonsden liefst in de buurt van het standbeeld langs de Van Eycklei. Ik heb ze nooit met zijn vieren samen gezien. De witte zag ik vaak door ons raam, vooral in de winter, wanneer de bomen kaal waren.
Een pluim in de boter
Het duurde even voor ik merkte dat er iets mis was. Ik zag regelmatig één witte zwaan bij de Van Eycklei, en ik zag er af en toe nog één, aan de kant van de speeltuin bij de Quinten Matsijslei. Ik probeerde uiterlijke kenmerken te onderscheiden om me ervan te vergewissen dat ze er nog wel alletwee waren. De ene had een fel oranje snavel, en de andere eerder een gele. Oef, het waren er nog wel twee.
Zat er een haar in de boter? Of beter gezegd, een pluim? Ik dacht dat zwanen onafscheidelijk waren, of toch in elk geval monogaam. Het werd wel erg mono zo.
Gezinsdrama
Toen ik deze week terugkwam uit vakantie ging ik zo snel ik kon op zoek naar mijn zwanenkoppel. En weer zag ik er maar één, die met de oranje snavel. Eens thuis dook ik achter de PC en ging op zoek naar nieuws over de zwanen. Tot mijn grote afschuw vond ik al snel een artikel waarin stond dat één van de witte zwanen door een loslopende hond was gebeten terwijl ze een nestje van 6 eieren zat uit te broeden, en niet meer gered kon worden. Haar partner had zich diepbedroefd teruggetrokken van het nest, en de eieren gingen verloren. Wat verschrikkelijk!!
Toen zag ik dat het artikel dateerde van 11 mei. Huh? Zolang geleden? Ik had na die tijd zeker nog wel twee witte zwanen gezien, één keer zelfs samen, tijdens het feest van de Vlaamse Gemeenschap op 8 juli.
Toenaderingspoging
Ik trok met een zak broodresten naar het park. Hier moest ik het fijne van weten. Het mannetje, Edouard, kwam al snel op me af gewaggeld, nog voor ik de zak brood had boven gehaald. Ik gaf hem een paar zachte stukjes,wierp af en toe wat naar de eendjes die nieuwsgierig dichterbij waren gekomen, en probeerde de kraaien te ontwijken. Een mevrouw met een hondje kwam dichterbij. “Zijn vrouwtje is een tijd geleden doodgebeten” zei ik. “Ik weet het” antwoordde zij “Ik ben van het wijkcomité, wij hebben ze uitgezet.”
Ik vroeg naar de nieuwe zwaan, die met de gele snavel.
"Ja, die hebben we vorige maand uitgezet. Het ging goed in het begin, maar ergens is er iets fout gegaan. Op het 11 julifeest was er nog geen vuiltje aan de lucht, maar nu is het precies af. En hij zoekt vooral menselijk gezelschap.”
Dat verklaarde mijn foto van het feest, een paar weken geleden, waarop de twee zwanen samen te zien zijn. Wat zielig. Ik keek hem aan, en alsof hij wist dat het over hem ging, wiegelde hij met zijn staart terwijl hij zijn kopke scheef hield.
“Het vrouwtje kan niet verder van hem vandaan gaan zitten dan ze nu doet. Ze zit helemaal aan de andere kant van de vijver. Naar het schijnt rouwen zwanen zes maanden. Misschien hebben we er te snel een nieuwe bijgezet?” We namen afscheid en ze wandelde voort met haar hondje.
Ik fietste naar de speeltuin. Ja hoor, daar zat ze, gele snavel. Ze begon te kirren toen ze me zag en hapte gretig naar het brood dat ik haar toewierp.
Zou ik een broodspoor leggen van haar naar Edouard om ze zo opnieuw bij elkaar te krijgen?
Happy end?
Ik duim dat het verhaal een gelukkig einde krijgt en dat de pluimen tussen de twee voorbestemde geliefden snel gladgestreken worden. Tijd brengt raad zullen we maar zeggen, en laten we hopen dat de mama van Diana Ross gelijk had.
En alstublieft mensen, hou jullie honden aan de leiband.
Hier zijn ze nog samen te zien, op het feest van de Vlaamse Gemeenschap, een maand geleden:
En tussen de twee zwanen zie je dit bordje opduiken in de vijver. Toepasselijk.
Carolien blogt deze zomer voor DNA.be

Geen opmerkingen: