zaterdag 10 december 2011

Start spreading the news

Vanmorgen om 6 uur wakker geworden met een opgezwollen oog. Tis toch ni waar zeker? Op de dag dat ik vertrek naar de Big Apple zie ik eruit als Quasimodo. Ik had eerder gehoopt mijn opwachting te kunnen maken in een Sarah Jessica Parker look. Dan maar een grote zonnebril.
Sushi mauwde er vrolijk los, Tapa was op dit onheilig uur nog niet wakker te krijgen. Sushi, de schuldige. Was me tegen 3 uur komen wakker maken en smeerde heel mijn linkerhand vol met feromonen via zijn natte neus. Met die linkerhand wreef ik me een uurtje later stevig in de ogen om nog een uur later wakker te worden met een branderig gevoel achter mijn linkerooglid, en een verstopte neus. Ik had de spiegel niet nodig om te weten dat het er niet uit zag. Maar toen ik dan toch keek schrok ik, het was nog nooit zo erg geweest.
Kristoffel begon te lachen toen hij me zag “Zo, ik moet me geen zorgen maken dat je oneerbare voorstellen krijgt in New York.” Tenzij misschien van een circusdirecteur dacht ik.
Een klein uurtje later zette hij me af aan de luchthaven van Brussel. Daar ging ik dan.

In 1999 wilde ik met alle geweld naar de veiling in New York van de persoonlijke bezittingen van Marilyn Monroe, “the Celebrity Sale of the Century”. Het was een andere tijd. We waren mobiel, ook telefonisch, maar Internet begon nog maar net aan zijn opmars. Online bieden, populair geworden door o.m. Ebay, was nog niet echt doorgebroken bij het grote publiek, laat staan het streamen van events. Nee, als ik ook maar iets van de meest geanticipeerde veiling ooit wilde meemaken, moest ik erbij zijn.
Er was een exclusieve Evening Sale met de topstukken zoals de Happy Birthday Mr President Dress, een paar echte juwelen en de meeste namaak, satijnen rode schoenen bezet met Swarovski kristallen, 3 jeansbroeken, een witte piano, … en een Day Sale met de rest van de inboedel.
Christie’s zou 2 zalen voorbehouden voor bieders, een grote met 2500 plaatsen, en een kleinere, met 1500 plaatsen die de veiling in de grote zaal konden volgen via een videoscherm. Ze lieten ook 100 telefoonlijnen leggen zodat mensen telefonisch konden bieden. Van de 4000 beschikbare plaatsen in de veilingzaal werden er 100 verloot. Dat was mijn kans.
Om mee te dingen naar het groot lot moest je een catalogus kopen, ik kocht er 2, en begon te duimen.
Ik besloot het lot een handje te helpen en belde naar Christie’s. Elke dag. Alles wilden ze weten. Hoeveel geld ik had, hoeveel ik wilde spenderen, garanties van mijn bankdirecteur, rekeningnummers, … Tot ze na mijn twintigste telefoontje toegaven, OK, het is goed, we sturen je 2 tickets, “for the Day Sale I presume, gezien uw financiële situatie?”
“Nee, nee” zei ik, “1 ticket is genoeg, ik kom alleen. Heel erg bedankt!!!”

Stom van me. Ik hoorde later dat er van die tickets op de zwarte markt zijn verkocht voor duizenden dollars. Maar mijn eerlijkheid werd beloond. Een week later kreeg ik een brief uit New York met 1 ticket voor de Day Sale, en 1 ticket voor de Evening Sale. In de grote zaal.

Het was een onvergetelijke week. Ik logeerde bij familie van familie, in Long Island en reed elke dag op en neer naar Manhattan waar ik genoot van elke minuut. Ik leerde er Michael kennen, een homo uit Ohio die met de bus was gekomen, zonder veiling ticket, alleen maar om de tentoonstelling te zien en toen de schrijver Paul Theroux waar we mee aan de babbel waren geraakt voor zijn artikel in Architectual Digest over de veiling, dat hoorde, stond hij erop dat een Christie’s medewerker Michael een ticket voor de veiling gaf. We sloten een vriendschap die al meer dan 12 jaar standhoudt. Zo zijn Kristoffel en ik onlangs met Michael en zijn vriend op cruise geweest in de Méditerranée, en over een paar uur zie ik hem al weer.

Tijdens onze cruise zei Michael al dat hij met Dave een paar dagen naar New York wilde gaan naar de tentoonstelling van de collectie juwelen en haute couture van Elizabeth Taylor die in december geveild zou worden bij Christie’s. Of ik geen zin had om mee te komen?

Elizabeth Taylor? Nou niet dat ik zo’n grote fan ben. Het enige wat ik van haar weet is dat ze 7 keer getrouwd is, ik ooit in de limo heb gezeten waarin ze met Larry Fortensky naar het altaar is gereden en dat ze gestorven is op mijn verjaardag dit jaar, 23 maart. Ze was 79.

Maar hoe meer ik te zien kreeg van de stukken die geveild zouden worden, hoe meer ik las over haar onwaarschijnlijke rijke leven met de mooiste haute couture en de schitterendste edelstenen, hoe meer zin ik kreeg om te gaan, en net als vorige keer, waarom zou ik helemaal naar New York vliegen om naar de tentoonstelling te gaan kijken, als ik ook in de veilingzaal kon zitten?
En ik belde naar Christie’s.

Ze wilden weer rekeningnummers en garanties, nummers van loten waarop ik wenste te bieden, … maar het grote verschil was dat ik dit keer een klantnummer had. Van de Marilyn veiling.

En een avond waarop ik met Kiki (die decennia geleden trouwens mee in die limo zat waarmee Liz met Larry Fortensky naar het altaar is gereden) op stap was, ging mijn gsm. Een internationale oproep, Christie’s.
Ze keken ernaar uit me te zien op de Exclusive Evening Sale van de juwelen van Elizabeth Taylor op 13 december aanstaande. Deze keer vroeg ik wel om 2 tickets, Michael was in de wolken.

De zon scheen vanmorgen, fijn, ik hou niet van vliegen, en zeker niet in slecht weer, en bij de security zag ik een oude bekende. De man van een goede vriendin (die lang geleden toevallig mee met Kiki en mij in die limo zat waarmee Liz met Larry Fortensky naar het altaar is gereden), die zijn collegaatje aan de balie vroeg me een goeie stoel te geven, heen en terug. Super. Plekje langs het raam, niet moeten opstaan voor wispelturige buren, nog beter, geen buren, ik zat alleen in mijn rij.

De stewards en stewardessen glimlachten en zeiden vriendelijk “good morning” toen we instapten. Eén van hen was glaasjes champagne aan het inschenken voor de First Class. “Looking good” zei ik “unfortunately not for me”. Hij glimlachte.

Ik zocht mijn plek op en stak mijn koffer bovenin (travel light!). Ineens staat die steward naast me, met een zilverkleurig plateau en een grote plastic beker erop, vol champagne.
“You said you liked it”. Hij boog en verdween.

Ik smste Kristoffel. “Volgens mij is mijn oog niet dik meer”
Over 5 uur land ik in New York.

Elizabeth Taylor Auction part 1
Elizabeth Taylor Auction part 2
Elizabeth Taylor Auction part 3
Elizabeth Taylor Auction part 4
Elizabeth Taylor Auction slot
Elizabeth Taylor Auction Aftermath

Geen opmerkingen: