Wanted, dead or alive (of het kattenleed verklaard)

Sushi is ons zonnetje in huis. Hij huppelt enthousiast miauwend van kamer naar kamer, is het nu 6h15, 14h27 of 22h09.

Zaterdag 6 september waren wij naar een bruiloft geweest en op weg naar huis kregen we autopech. Lang verhaal, en uiteindelijk zette een vriendelijke jongen van VAB ons tegen 03h00 thuis af.
Toen Sushi zondagochtend om 06h15 luid miauwend de slaapkamer binnentrippelde waren wij daar niet erg van gediend.
Ik deed hem zijn bandje om, zette het kattenluik open en kroop terug in bed.
Toen ik iets over 11h naar beneden ging lag Sushi op zijn krabpaal, en kwam me niet tegemoet.
Ik kwam dichterbij om hem te aaien, maar hij gromde, en stak zich voor de volgende 30 uur weg. Er moest iets gebeurd zijn, maar wat?
De volgende ochtend niets aan de hand, hij was weer speels en kiplekker, en miauwde ons vrolijk wakker tegen 6h30. Dat ging zo door tot het hele kattenhotel avontuur tijdens hetwelk de vrolijke happy-go-lucky cat met zijn grappig miauwen was getransformerd door een boos mormel, compleet met gegrom, geblaas en een dikke staart.

Gisteren gingen we ze dan eindelijk halen. Tapa liep (bijna) vrolijk rond, maar Sushi lag nog steeds in zijn holleke, met oren in de nek. Zeer a-typisch gedrag van het beestje.

Eens thuis was de situatie weer als voorheen in nog geen 10 minuten. Eten, naar buiten, spelen, slapen.

Tot Kristoffel bij Sushi ineens een bloederig plekje zag, redelijk groot.
Het leek wel een hondenbeet. Twee gaten, eentje al dicht, het tweede nog open, het moest er dus al even hebben gezeten.
Ik ontsmette het plekje, en we zouden de volgende ochtend naar de dierenarts gaan.

Ik ws vroeg waker, liet de poezen buiten nadat ze een half uur klaglijk haden staan zeuren (vooral Sushi) en zat wat te werken aan de eetkamertafel. Ineens hoorde ik gegil, en zag de takken in de tuin wild door elkaar schudden.
Die verschrikkelijke rosse rotkat (ja, dezelfde) was op nog geen 2m van mij vandaan onze Sushi in elkaar aant meppen. Ik rende naar buiten en jaagde hem weg, daarmee ongetwijfeld alle directe en indirecte buren wakker brullend. Sushi’s staart was zo dik als een 3-jarige dennenboom, en zijn oogjes schoten vuur.

Dat was dus de boosdoener. Ik zet nu meteen een prijs op zijn kop, en die had ik dan graag op een spies gezien, die kop bedoel ik. Liever vandaag dan morgen. Rotbeest.

We probeerden Sushi naar de dierenarts te krijgen. Geen sinecure. Na 2 ritjes (van en) naar het kattenhotel waar hij niet blij mee was, duurde het ongeveer een kwartier voor wij, 2 volwassen mensen, dat kleine poezeke in zijn reismand hadden gekregen.
Eens gevangen ging hij tegen zijn reismand tekeer als King Kong tegen zijn kooi en ik prevelde een schietgebedje dat we zo slim waren geweest een nieuwe mand te hebben gekocht.
Even later werd onze diagnose bevestigd door de dierenarts. Het was een kattenbeet, toch minstens een week oud, onder en bovenkaak, de onderkaakbeet was al dicht.
Het moet erg veel pijn hebben gedaan, ontstoken zijn geweest, dan opengebarsten, nog meer pijn, maar het ging de goede kant uit.
Een kale plek op zijn rug, een spuit in zijn gat, een pil door zijn strot, ... Sushi's barometer ging van onweer naar Tsunami, maar een half uurtje later was alle leed weer vergeten (of zou het blikje tonijn heben geholpen?) Blikje tonijn tegen de pijn
close-up van de schade

Dus, beste buurtbewoners van de blok Waterfordstraat, Drummondstraat, Auwersstraat en Generaal Drubbelstraat, als jullie dit lelijke rosse mormel zien passeren, hou die spies gereed. U zult rijkelijk beloond worden