Ik was ervan overtuigd dat Sushi al de leader of the pack zou zijn, en dat Tapa nog steeds zielig in zijn reismandje zou zitten kniezen.
Het eerste wat we zagen in de cattery was het ontbreken van beide reismandjes. So far so good.
Tapa had zich een plekje uitgekozen onderin een holleke van een krabpaal en stak zowaar zijn snoetje naar buiten om nieuwsgierig rond zich heen te kijken.
Ik aaide zijn bolleke en hij begon meteen te spinnen en kopjes te geven terwijl Garfield enthousiast op me afsprong.
Met Sushi ging het een stuk minder. Die zat in het verste hoekje achter een richel en probeerde zich zo klein mogelijk te maken. Zijn vacht stond dik en hij gromde, zelfs naar ons. Kristoffel pakte hem op en Sushi stak meteen zijn snoet onder diens elleboog. Haar vloog in het rond, haren verliezen ze nog sneller bij stress.
We probeerden hem bij zijn broertje te zetten, maar hij stoof weer weg en zocht een donker, veilig plekje op, in een holleke van een krabpaal
, terwijl Blackie een verdieping hoger alles gadesloeg. 
Wel heel zielig, en jammer, want het is er echt wel leuk voor poezen.
Garfield en Tommy 
Bobby (8 jaar en net een half uur binnen)
Cattery en als je goed kijkt het snoetje van Tapa.We wachten nog een dag af en hopen dat het dan beter gaat. We belden vanmorgen en beide poesjes lopen al voorzichtig rond. Spelen doen ze nog niet, of ze eten is moeilijk te zeggen. Vanavond ff bellen en dan beslissen of we ze gaan halen of nog een dagje proberen. Spannend is het wel ...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten