Poezenverdriet

Binnenkort gaan we 2 weken op vakantie en wordt onze keuken verbouwd. We waren al een tijdje aan het nadenken hoe we deze traumatische ervaringen voor onze 2 poesjes zo vlot mogelijk zouden kunnen laten verlopen en op aanraden van een vriendin namen we contact met kattenhotel Cheron in Deurne.

Alvorens onze kroost er 2 weken te droppen wilden wij lang op voorhand eens een dag of 2 “testen”. En vanmorgen was het zover.

Ik haalde 2 poezenmandjes vanonder het stof en we begonnen er aan. Tapa is altijd de rustigste, die mocht in het kapotte mandje (deurtje was kapot, maar met een lintje of 2 was dat opgelost dachten we), en Sushi mocht in het mooie rieten mandje.
Tapa vond het eerst nog best grappig, vooral de lintjes dan, maar van zodra hij in het mandje moest en de deur dicht ging, gedroeg hij zich als Caleb, de zwakzinnige zoon van Betty Applewhite in Desperate Housewives die tegen zijn wil in de kelder werd vastgehouden en ontsnapte wanneer hij de kans kreeg, en brak los door het (toch al kapotte) deurtje. Dat begon al goed.

Na een extra lintje – en het voornemen een nieuw mandje te gaan kopen op de terugweg – zetten we beide poezen op de achterbank en reden naar Deurne.
Peter van het kattenhotel deed de deur open met een brede glimlach en begeleidde ons naar het achterhuis.
Daar was een grote cattery met schuifdeur naar de tuin waar een stuk van +/- 6m2 was afgezet met stevig kippengaas zodat de beestjes ook buiten konden.
Er liep een klein zwart poezeke rond dat schichtig wegdook toen het ons zag en 2 rosse katten, Garfield (origineel niet?) en Ralphke.
Ralphke zat er al 2 weken en dat was er aan te merken. Hij liep op ons af en keek nieuwgierig naar de 2 poezenmanden die wij bij hadden. Nieuwe speelkameraadjes.
We deden voorzichtig de deurtjes open en kleine Sushi begon te blazen als een spiksplinternieuwe Philips 1600 watt haardroger.
Ralphke was niet onder de indruk dus Sushi begon diep vanuit zijn buik te grommen.
Ook daar keek Ralphke niet van op, die had ondertussen veel meer aandacht voor het kauwstokje dat ik bijhad om Sushi en Tapa een beetje te paaien.
Het paaien werkte niet echt zoals je aan hun snoetjes op de foto's kunt zien.

Tijdens een onbewaakt moment griste Ralphke het stokje weg en zat het heerlijk op te peuzelen. Verbeelde ik het me, of begon Sushi nog harder te grommen?

We gingen nog even in de tuin zitten en hoopten dat onze rakkers hun poezenmanden zouden uitkomen, maar veel meer dan af en toe het topje van de neus van Sushi zagen we niet. Normaal gedrag zei Peter, over een paar uur gaat het wel beter.

Wij dropen af, terwijl Ralphke in de zon zat te spinnen.
Vanavond gaan we even kijken of het al beter gaat. Wordt vervolgd …