Weer aan de Lijn

Kben weer aan de lijn. Het is immers veel te koud om te fietsen deze dagen en met de bus of tram is het zeker zo snel en gemakkelijk.

Agressie heb ik nog niet meegemaakt, intgendeel. Het lijkt wel dat Lijnreizigers een klein biotoopje op zich vormen en in een universum verkeren waar anderen geen weet van hebben. Ik ben getuige van ontboezemingen tussen volstrekt onbekenden op weg naar school, ziekenhuis, stamkroeg, vrienden, ...
Het gaat er meestal galant en vriendelijk aan toe, mannen tillen kinderwagens met boodschappentassen en klein grut, duidelijk niet van hen afkomstig, spontaan van of op de bus zonder bijbedoelingen voor de misschien wel alleenstaande jonge moeder, een jongen staat op voor een oude dame met wandelstok, gekleed op haar paasbest met hoog opgestoken paars haar, ...
Soms begint het al aan de bushalte.
Zo stond ik gisteren op de bus te wachten en er kwam een klein stokoud manneke met hoorapparaat bij me staan. Hij reed geen auto meer, kon hij niet meer, maar de bus stopte net voor zijn deur en hij ging eke dag zijn 2 portookes drinken, want pintjes mochten ook niet meer (perfecte logica vond ik dat). Hij had zo'n 'karreke' gekocht op elektriek, een 'twiedehands', maar hij was er weg van. Als hij daar mee op stap ging nam hij maar 1 portooke, want "da was tzelfde as mee nen otoo. As ge moet blazen, eddet zitten."
Hij babbelde honderuit en haalde plots iets uit zijn jaszak. Een grote platte karamel in zo'n goud papiertje. "Hier" zei hij "kgeef die altijd aan de vrouwelijke chauffeurs, maar gij moogt dees hebben." Schattig. Zijn bus kwam eraan en daar ging hij, op weg naar zijn 2 portookes.

En ook de chauffeurs zijn aardig zoals die ene op lijn 21 die me voor de deur van een vriendin afzette omdat haar huis precies tussen 2 redelijk ver van elkaar verwijderde haltes lag.

Soms kan het echter tegenvallen. Na een dagje Antwerpen vorige week wilde ik bus 14 nemen op de Rooseveltplaats. Het was verschikkelijk koud. Het was bijna twintig over 4 en ik zag een bus klaar staan met een paar mensen op. Ik wilde opstappen en deed teken aan de chauffeur. Ze keek langzaam op haar horloge, slaakte een zucht en deed enkele seconden later de deur open. Het was een bloedmooie vrouw, lang donker haar, blauwe ogen, slank, begin 40.
"Vertrekt u om half 5?" vroeg ik "Ja, maar dat is pas over 11 minuten" zei ze. "Dat geeft niet" antwoordde ik weer. "Jawel,"antwoordde ze bits "want reglementair moet ik mijn deur pas 4 minuten voor ik vertrek open doen om mensen te laten opstappen"
G..@&!秧 ..
Wat een rotopmerking. Ze liet met redelijk veel moeite na mij nog 2 dametjes opstappen, ik vond haar al een stuk minder mooi.

Hopelijk rijdt ze binnenkort eens op lijn 21 en dan stapt er in Berchem een oud manneke met hoorapparaat op haar bus. Nadat hij is opgestapt zoekt hij in zijn jaszak tevergeefs naar een grote platte karamel in zo'n goud papiertje tot hij zich realiseert dat hij de laatste heeft gegeven aan een vrouwke aan een bushalte waar hij zo leuk mee gebabbeld had.
Dan haalt hij zijn schouders op en loopt door naar achter.