Met alle chinezen

Vrijdagmiddag kreeg ik een telefoontje uit Nederland. Hoi, wij zijn van de firma Vekoma. Wij zijn 1 van de de grootste bouwers van achtbanen ter wereld. Wij zijn op zoek naar een gids voor morgen en zijn via onze klant Bobbejaanland, die het dan weer aan de Zuiderkroon had gevraagd, aan jouw nummer gekomen. Of ik zaterdag 5 Chinezen in Antwerpen wilde rondleiden van 11h tot 18h, ja, het was short notice, en ik keek uit naar een vrij weekend, maar ja, ... wat een introductie.

Ik stond zaterdag om 11h aan het Centraal station. De heren kwamen per taxi (uit Roermond, 130km) en qua briefing had ik gekregen; diamant, lunch en chocolade.
Een half uur later kwamen ze aan. 1 van hen sprak een beetje Engels, een andere nog een beetje minder, en de drie laatsten helemaal geen woord. Dit kon wel eens bijzonder worden. Na een korte rondleiding in het vernieuwde station - waarbij ze helemaal wild werden van de oude cilinder aan de kop van het station uit 1903 (het waren allemaal ingenieurs) en als Japanners aan het fotograferen sloegen - begonnen we met diamant.
De Hoveniersstraat lag er verlaten bij, maar gelukkig was er wat bedrijvigheid bij Diamondland.
Diamondland is een commerciele organisatie waar je zonder verplichting kunt komen kijken naar diamantslijpers, goudsmeden en stapels diamanten.
Er stond een Chineesje met grote ogen naar de goudsmit te kijken en ze barstten alle 6 los in een onverstaanbare conversatie.
Deze Chinees kende ongeveer 3x zoveel Engels dan al mijn Chinezen samen en had ik een leuke babbel met hem. Hij was een trouwring aan het kopen voor zijn aanstaande bruid in China. "I hope she likes it" zei hij. "Are you kidding me? It's almost 1 carat, she'll love it!!" antwoordde ik "If she doesn't, will you marry me?" vroeg hij met een knipoog, ik stak mijn eigen diamant omhoog "Too late".

Eén van mijn chinezen had zijn oog laten vallen op een ring met 4 diamantjes. Hij had een eenvoudig ringetje bij en beeldde uit dat de nieuwe ring in de maat van de oude gemaakt moest worden. Hij betaalde cash. Dat zijn nog eens leuke klanten.
We konden op de aanpassing wachten, sterker nog, we konden het zien bij de goudsmid. Die goudsmid zit - net zoals zijn bijna naamgenoot goudvis - achter glas en dan staan er allemaal mensen op te kijken. Dat moet af en toe eens fout gaan, en ja hoor. Gemompel, zenuwachtig geschuifel op zijn stoel, laden open en dicht trekkend, onderdrukte krachttermen, extra gedempt achter het glas, ... Er was een steentje uit de zetting gevallen maar na 10 minuten zoeken gaf hij het op, en ging een nieuw halen. Een verliespost van 4 puntjes. De ring werd keurig ingepakt, met certifikaat, en met de glimlach overhandigd.

OK, de diamant was binnen, nu lunch. Ik nam ze mee naar de stadsfeestzaal en we aten een hapje bij la Place. Daar waren ze even stil van, van de stadsfeestzaal toch (of was dat omdat het brandalarm bij La Place alles overstemde zoals bijna elke zaterdag? Constructiefoutje.)
Na de lunch bleven we in het luxesegment, er wilde er een een horloge, en we stapten achtereenvolgens binnen bij Tensen, Cartier, nog een Tensen, ... tot we langs een speelgoedwinkel wandelden.

Lego!!!!!! Riep er eentje, en stormde Banzai naar binnen.
Ik moet eerlijk toegeven dat we een iets minder serieuze indruk maakten toen we bij Colman binnenstapten op de Eiermarkt met al die grote Bart Smit zakken en dat horloge is er dus niet meer van gekomen.

Zo, ik ging eindelijk aan mijn rondleiding beginnen; Grote Markt, Brabo, Steen, ...
Nee, nee, de snelste route naar de chocoladewinkel, ze hoefden de Grote Markt niet te zien.
Eindelijk, een stadswandeling tijdens dewelke ik het Braboverhaal niet hoefde te vertellen, ik dacht dat het er nooit van zou komen (en dat zal het waarschijnlijk niet meer doen ook).

Ze sleepten voor een kleine 200 euro chocolade naar buiten bij Elisa en zegen neer op het terrasje van Cremerie Van Dijck,
op 50 meter van de Grote Markt, maar toen hun kopje koffie op was, vroegen ze me om zo snel mogelijk met een taxi terug richting station te gaan voor een diner in Chinatown en nee, ze wilden de Grote Markt nog steeds niet zien.

In de Van Wesenbeekstraat namen we afscheid van elkaar, zonder handdruk, dat hoort zo bij Chinezen. Vreemde dag, en vreemde jongens die Chinezen.