Vandaag was een heuglijke dag voor de crew, Program Directors en alle passagiers, op 1 na. De grote zeurpiet uit mijn groep, jawel, diegene die het bloed onder mijn nagels haalt, heeft vandaag in Nurnberg de bus gemist :)
Het was hectisch. Bart van GCT had ons gevraagd iets uit te proberen. In Nurnberg krijgen de passagiers eerst een lecture aan boord over Duitsland in de jaren 1929 – 1950. Die wordt aangevuld met een busrit naar de Nazi Party Rallyground – Zeppelinfield – onder begeleiding van een gids, en beëindigd met een korte stadswandeling in Nurnberg city. Dan hebben ze vrije tijd van 11h tot 12h30.
Wij moesten de mensen aanbevelen om in die vrije tijd naar het Documentation Center te gaan, een interactief museum over WOII in Nurnberg.
We zouden de mensen verdelen over verschillende bussen, zij die naar het Documentation Center wilden, en zij die van de stad terug naar het schip wilden, want we moesten genoeg plaats hebben voor iedereen. De Ravel lag ook in Nurnberg met Thomas (trainingtour + pre trip nu in Brussel) en Peter (trainingtour) aan boord, op weg van Wenen naar Amsterdam.
111 mensen gingen met de bus mee naar Nurnberg. Na de busride was er wat verwarring. De rode bus zou naar het Documentation Center gaan, dan weer niet, het werd de gele. Afspraak om terug te gaan naar het schip was om 12h45 en dan was het weer 12h30 dus ik was een beetje ongerust dat het mis ging lopen.
Tegen het einde van de vrije tijd in Nurnberg stond ik te wachten aan de “beautiful fountain”. Daar zit een gouden ring in en als je daaraan draait, komt je wens uit.
Ik draaide aan de ring en wenste dat alle passagiers op tijd in de bus zouden zitten want het schip moest weg om 13h. Iemand zag me draaien en vroeg wat ik gewenst had. Zonder na te denken zei ik hem wat ik gewenst had en meteen dacht ik, Oh jee, je mag dat eigenlijk niet doen want dan komt de wens niet uit.
Er stonden 5 bussen, 3 van de Ravel en 2 van ons. Op onze ene bus 48 passagiers, op de tweede 50, 4 op een bus van de Ravel en er waren er 9 naar het documentation center met onze gele bus.
111, precies wat we nodig hadden, dus wij weg.
Twintig minuten later gingen we aan boord en bijna onmiddellijk werd de loopplank weggenomen. De receptionist checkte alle boardingpassen.
Toen ging de telefoon. Joan Rowe van kajuit 206 had een achteloze voorbijganger aangeklampt en hem gevraagd het nummer te bellen dat achterop haar boardingpass stond.
Ze was hysterisch. Tja, niks aan te doen, taxi nemen en naar het eerstvolgende “lock” (sluis) komen. Passagiers die te laat aan boord komen noemt men trouwens Lockhoppers.
Het nieuwtje spreidde zich als lopend vuur en iedereen had er wel wat op aan te merken. Het was de grappigste lunch ooit, iedereen zat te grinniken en verhalen over haar op te dissen. Haar naam werd niet genoemd, maar iedereen wist over wie het ging. Vooral de mensen in de rode groep hadden dolle pret, zij moeten het onmens immers al 10 dagen tolereren. Een uur later kwam ze aan. Het schip lag langs de kant, de loopplank werd aan wal gebracht en heel stillekes kwam ze aan boord, keek helemaal niemand aan en verdween in haar kajuit.
Edith kwam daarna naar mij toe met pretlichtjes in har ogen. Ze sprak me aan met haar grappig Hongaars accent en haar rollende rrrrrrr.
“Carrrolien, I have to tell you something verrry funny. I was eating lunch with my husband Georrrge and we saw the lady come back on boarrrd. And Georrrge said “Why did they wait for herrr?”
Zaterdag 9 juni
De hel is gisteren losgebarsten na het diner. Joan stond de receptionist uit te schelden terwijl Martin en Franziska een presentatie hielden. Ik ging erbij staan en kreeg de volle lading. Het was allemaal mijn schuld, en ik had er geen idee van wat ze had doorgemaakt, helemaal alleen, in een vreemd land, zonder paspoort, terwijl ze de taal niet sprak. En wat een schande het was dat we waren doorgevaren terwijl ze maar 5 minuten te laat was en wat zou er gebeurd zijn als ze niet had gebeld, of ziek was geworden of overvallen was geweest, en we waren zo roekeloos en we hadden nooit mogen wegrijden, … en zo ging het maar door gedurend 20 minuten.
Toen ze wegliep kwamen er een hoop passagiers naar me toe die me wilden troosten, “hey, she´s been a pain in the ass since day 1”, “I am glad it happened to her”, “we should have taken a vote in order to decide whether we would have sailed on or waited”, “Don´t worry kid, there´s one of these on every cruise, you´re doing a great job”
Vanmorgen had ik de liefsten van allemaal. Arlene uit Texas, ook met een super accent, kwam naar me toe gehuppeld “Carolien dear, would you please come to my cabin for a minute?”
Ik stapte in haar kajuit en zag haar man Ken, en hun vrienden George en Barbara, ook uit Texas er staan, met een grote glimlach.”
We wanted to give you a little something at the end of the cruise but since we saw you had quite a rough day yesterday, we thought you might like to get it now. We got it in Nuremberg for you”.
Arlene gaf me een prachtig ingepakte doos. Wat lief van ze. Ik deed het papier er voorzichtig af, de doos was van Rhosenthal. In de doos, in zijdepapier, zaten 2 prachtige kunst-mokken, met Marilyn erop natuurlijk. Ik wist even niet wat zeggen en er kwamen zelfs een paar traantjes naar boven. Het zijn schatjes.
Martin en Franziska zijn vanmorgen vertrokken op de optional tour naar Weltenburg en Kelheim en ik zit aan de hospitality desk. Iedereen, echt iedereen is me al bemoedigend komen toespreken. Van mijn groep, maar ook van de twee andere groepen. En aan de ontbijttafel heeft Barbara Joan blijkbaar stevig aangepakt want een uurtje geleden kwam Joan naar me toe, met hangende pootjes. Ze kwam bij me zitten en deed opnieuw haar beklag, gedurende 20 minuten, maar nu op een vriendelijke manier en aan het einde van het gesprek verontschuldigde ze zich voor de manier waarop ze tegen me was uitgevaren en we hebben het conflict opgelost op de Amerikaanse manier, met een ‘big hug’
Nu ff internetcafeetje in Regensburg. Ben blij met jullie reacties op mn blogje, is altijd leuk te merken dat jullie aan me denken. Liefs vanuit Duitsland (voorlaatste dag, overmorgen zit ik in oostenrijk)
Eindelijk wat fotos van ons op ons cruiseship :)
3 opmerkingen:
hoi, Wat een commotie met die tut hola zeg!!Maar zo te lezen zitten er veel meer toffe mensen in de groep en is ze in de minderheid .
Natuurlijk ook niet leuk wat ze heeft meegemaakt.Als yank in Duitsland als ze er al niet de pest over inhebben i.v.m. w.war 2 dan is er ook nog Bush.Ze heeft best in haar piepzak gezeten hoor . Eigen schuld dikke bult . In ieder geval stond iedereen als een blok achter jou . Wat wil je nog meer en zo,n mooi kadoo , van Rosenthal nog wel !!Natuurlijk leven wij mee .Stel het wel en tot de volgende maar weer !! X MM
'It couldnt have happened to a nicer person.' En dat geldt zowel voor aapje, wat het kedootje betreft, als voor Madame de Pompadour.
Op het thuisfront wordt afgeteld... nog drie nachtjes slapen en je bent weer thuis
XXX
Ik vind die George wel een toffe peer, de rest ook, overigens. Wat een drol van een wijf zeg. Opzouten! Fijn dat de andere passagiers het begrijpen. Goed voor de fooienpot. Sterkte en laat je niet gek maken !
Een reactie posten